فدریکا موگرینی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
فدریکا موگرینی
رئیس کالج اروپا
آغاز به کار
۱ سپتامبر ۲۰۲۰
پس ازJörg Monar
نماینده عالی اتحادیه اروپا در سیاست خارجی و امور امنیتی
دوره مسئولیت
۱ نوامبر ۲۰۱۴ – ۳۰ نوامبر ۲۰۱۹
پس ازکاترین اشتون
پیش ازجوزپ بورل
نایب رئیس کمیسیون اروپا
دوره مسئولیت
١ نوامبر ۲۰۱۴ – ۳۰ نوامبر ۲۰۱۹
رئیس‌جمهورژان کلود یونکر
وزیر امور خارجه ایتالیا
دوره مسئولیت
۲۱ فوریه ۲۰۱۴ – ۳۱ اکتبر ۲۰۱۴
نخست‌وزیرماتئو رنتسی
پس ازاما بنینو
پیش ازپائولو جنتیلونی
اطلاعات شخصی
زاده۱۶ ژوئن ۱۹۷۳ ‏(۵۰ سال)
رم، ایتالیا
حزب سیاسیحزب دموکراتیک ایتالیا
همسر(ان)ماتئو رِبزانی
فرزنداندو فرزند
والدینفلاویو موگرینی (پدر)
محل تحصیلدانشگاه ساپینزای رم
امضا
موگرینی و جواد ظریف در تهران

فدریکا موگرینی (به ایتالیایی: Federica Mogherini) (زادهٔ ۱۶ ژوئن ۱۹۷۳) سیاستمدار ایتالیایی از حزب دموکراتیک ایتالیا و نماینده عالی اتحادیه اروپا در سیاست خارجی و امور امنیتی و وزیر امور خارجه سابق ایتالیاست.[۱]

از فدریکا موگرینی به عنوان یک «سیاستمدار نمونه‌وار چپ میانه برای نسل خودش» یاد می‌شود که در دهه ۱۹۹۰ با نژادپرستی، بیگانه‌هراسی و آپارتاید مبارزه می‌کرده‌است و اکنون عقاید چپ رادیکال خود را کنار گذاشته‌است.[۲]

زندگی‌نامه[ویرایش]

موگرینی تحصیلات فوق‌لیسانس خود را در رشته فلسفه سیاسی در دانشگاه ساپینزا رم گذرانده و عنوان پایان‌نامه او «رابطه سیاست و دیانت در اسلام» بوده‌است.[۳][۴]

او در ۱۵ سالگی عضو شاخه جوانان حزب کمونیست ایتالیا شد. او در سال ۲۰۰۱ عضو شورای ملی حزب دمکرات‌های چپ شد و در دفتر روابط خارجی این حزبِ سوسیال دمکرات فعالیت کرده و در مسائل مربوط به فرایندهای صلح خاورمیانه و ارتباط با احزاب سوسیالیستی اروپا و آمریکا فعال بود. با تأسیس حزب دمکراتیک ایتالیا در سال ۲۰۰۷ موگرینی در دفتر رئیس حزب والتر ولترونی مشغول به کار شد و در سال ۲۰۰۸ به عنوان نماینده پارلمان ایتالیا برگزیده شد. وی در فوریه ۲۰۱۳ به عنوان وزیر امور خارجه در کابینه ماتئو رنتسی انتخاب شد و از سال ۲۰۱۴ نماینده عالی اتحادیه اروپا در سیاست خارجی و امور امنیتی شد. موگرینی به عنوان نماینده اتحادیه اروپا در مذاکرات هسته‌ای با ایران که به انعقاد تفاهم هسته‌ای لوزان و برنامه جامع اقدام مشترک میان ایران و گروه پنج به‌علاوه یک منجر شد، حضور داشت.

از راست به چپ جان کری، فیلیپ هموند، محمدجواد ظریف، فدریکا موگرینی، فرانک والتر اشتاین‌مایر، لوران فابیوس و وانگ یی پیش از قرائت برجام

انتقاد‌ها[ویرایش]

او مخالف تحریم روسیه بوده و از سوی برخی مقامات اروپایی به طرفداری از مسکو متهم شده‌است.[۵][۶][۷][۸][۹][۱۰]

نگارخانه[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Davies, Lizzy (2014-08-30). "A portrait of Federica Mogherini, the EU's next foreign policy chief". the Guardian (به انگلیسی). Retrieved 2014-08-30.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:تاریخ و سال (link)
  2. ↑ Profile: Federica Mogherini, the next EU foreign affairs chief
  3. ↑ "Mogherini: Italy's young rising star". AFP. 30 اوت 2014. Archived from the original on 3 September 2014. Retrieved 31 August 2014.
  4. ↑ Vincenti, Daniela (2014-08-30). "Profile: Federica Mogherini, the next EU foreign affairs chief". EurActiv. Retrieved 2014-08-31.
  5. ↑ Higgins, Andrew; Neil Macfarquhar (30 August 2014). "Russia Pushing Ukraine Conflict to 'Point of No Return,' E.U. Leader Says". The New York Times. Retrieved 30 August 2014.
  6. ↑ "Tusk and Mogherini – A Good Lesson". Retrieved 31 August 2014.
  7. ↑ "Tusk, Mogherini Named to Top EU Posts Amid Russia Discord". Retrieved 31 August 2014.
  8. ↑ "Diligent Italian leftist accused of pro-Russian bias By Alvise Armellini, dpa". Retrieved 1 September 2014.
  9. ↑ "Who is Federica Mogherini - the new woman in charge of EU foreign policy?". Retrieved 31 August 2014.
  10. ↑ «مخالف تحریم روسیه رسماً جایگزین اشتون شد». Entekhab.ir. ۲۰۱۴-۰۸-۳۰. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۰۸-۳۰.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=فدریکا_موگرینی&oldid=39348194»