ابوشعیب هروی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ابوشعیب صالح بن محمد معروف به ابوشُعَیبِ هَرَوی از شاعران خراسانی دورهٔ سامانی بود.

وی از شعراء قدیم دورهٔ سامانی و از سدهٔ سوم هجری قمری بود. چنانچه در تذکره‌ها آمده است، وی اواخر زمان رودکی را دریافته است. منوچهری او را در شمار استادان پیشگام شعر پارسی آورده‌است. عوفی او را در ردیف شعرای متقدم آن عهد آورده و هدایت گفته که او اواخر زمان رودکی را دریافته.

نمونه شعر[ویرایش]

دوزخی کیشی بهشتی روی و مدآهو چشمی حلقه زلفی لاله خد
سلسه جعدی بنفشه عارضیکش سیاوش اندر و پرویز جد
لب چنان کز خامهٔ نقاش چینبرچکد از سیم بر شنگرف مد
گر ببخشد حسن خود بر زنگیانترک را بی‌شک ز زنگ آید حسد
بینیی چون تارک ابریشمین بسته بر تارک ز ابریشم عقد
از فروسو گنج و از برسو بهشت سوزنی سیمین میان هر دو حد

منابع[ویرایش]