یوئه فی

یوئه فی
زاده	۲۴ مارس ۱۱۰۳ تانگ‌یین، آنیانگ، استان هنان، چین
درگذشته	۲۷ ژانویهٔ ۱۱۴۲ (۳۸ سال) هانگژو، استان چجیانگ، چین
وفادار به/عضوِ	دودمان سونگ
سال خدمت	۱۱۲۲–۱۱۴۲
جنگ‌ها	جنگ‌های سونگ-جین

یوئه فی
نگارش «یوئه فِـی» در رسم‌الخط سنتی (بالایی) و رسم‌الخط ساده‌شدهٔ چینی (پائینی)
چینی سنتی	岳飛
چینی ساده	岳飞
آوانگاری Gan - Romanization Ngok5 Fi1 زبان ماندارین - پین‌یین Yuè Fēi - وید جایلز Yüeh4 Fei1 - IPA [ɥê féi] Min - Taiwanese Romanization Ga̍k Hui زبان کانتونی - Jyutping Ngok6 Fei1 - Yale Romanization Ngohk Fēi

بخشی از مجموعه مطالب دربارهٔ
هنرهای رزمی چینی
سبک‌های هنرهای رزمی چینی ————— فهرست هنرهای رزمی چینی
اصطلاحات کونگ‌فو (功夫) سی‌فو (師傅) وای‌جیا (外家) چین نا (擒拿) فا جین (發勁) نی‌گونگ (內功) نی‌جیا (內家) چی (氣) چی کونگ (氣功) یین و یانگ
ووشو در جهان
اماکن تاریخی روستای چن (陳家溝) کونلون (崑崙山) کوهستان امی (峨嵋山) کوه خوآ (華山) معبد شائولین (少林寺) کوهستان وودانگ (武當山)
متخصصان/بزرگانِ ووشو
چهره‌های افسانه‌ای بودی‌دارما (菩提達摩) هشت فناناپذیر (八仙) پنج مرشد (五祖) فانگ سای-یوک (方世玉) ییم وینگ-چون (嚴詠春) ژانگ سانفنگ (張三丰) لی چینگ یون (李清雲)
چهره‌های تاریخی یوئه فی (岳飛؛ ۱۱۰۳—۱۱۴۲) هونگ هی-گون (洪熙官؛ ۱۷۴۵—۱۸۲۵) دونگ هایچوان (董海川؛ ۱۷۹۷/۱۸۱۳—۱۸۸۲) یانگ لوچان (楊露禪؛ ۱۷۹۹—۱۸۷۲) چان هیانگ (陳享؛ ۱۸۰۶—۱۸۷۵) وو کوانیو (吳全佑؛ ۱۸۳۴—۱۹۰۲) وانگ فی-هونگ (黃飛鴻؛ ۱۸۴۷—۱۹۲۴) سون لو-تانگ (孫祿堂؛ ۱۸۶۰—۱۹۳۳) لی شوون (李书文؛ ۱۸۶۴—۱۹۳۴) هوآ یوانجیا (霍元甲؛ ۱۸۶۸—۱۹۱۰) وانگ زی-پینگ (王子平؛ ۱۸۸۱—۱۹۷۳) چن فیک (陳發科؛ ۱۸۸۷—۱۹۵۷) ییپ من (葉問؛ ۱۸۹۳—۱۹۷۲) ده ببر کانتون (廣東十虎)
سناره‌های معاصر بروس لی (李小龍 ۱۹۴۰—۱۹۷۳) بلو یانگ (楊斯; زادهٔ ۱۹۴۶) سامو هونگ (洪金寶; زادهٔ ۱۹۵۲) جکی چان(成龍; زادهٔ ۱۹۵۴) جت لی (李連杰; زادهٔ ۱۹۶۳) دانی ین (甄子丹; زادهٔ ۱۹۶۳) وینسنت ژائو (趙文卓 زادهٔ ۱۹۷۲) ژان جین (張晉 زادهٔ ۱۹۷۴)
تأثیرات ووشو
مطالب مرتبط سینمای اکشن هنگ کنگ فیلم‌های هنگ کنگی ووشو ووشیا (武俠)

یوئه فِـی (انگلیسی: Yue Fei؛ ۲۴ مارس ۱۱۰۳ – ۲۷ ژانویهٔ ۱۱۴۲) که با نام «پنگ‌جو» هم شناخته می‌شود، یک ارتشبد و فرماندهٔ نظامی در دوران حکومت دودمان سونگ جنوبی چین بود.

شهرت او به‌سبب فرماندهی نیروهای نظامیِ دودمان سونگ در خلال جنگ‌های سدهٔ دوازدهم مابین «خاندان سونگ» و نیروهای جورجی از دودمان جین در شمال چین بود. وی در سال ۱۱۴۲ با دسیسهٔ دولمتردانِ فاسد در دربار امپراتور گائوزونگ (از دودمان سونگ) کشته شد. چندین سال پس از مرگش و در سال ۱۱۶۹، امپراتور شیائو زونگ به او لقب پسامرگِ «وومو» (武穆）را اعطا کرد و حتی بعدها در سال ۱۲۱۱، لقب پسامرگِ «پادشاه ئی» (鄂王)، توسط امپراتور نینگ زونگ به او تعلق گرفت.

یوئه فی در سرتاسر چین به عنوان یک نماد مین‌پرستی و همچنین قهرمان ملی-میهنی شناخته می‌شود و از زمان مرگش تا کنون، او را یک نمونهٔ مثال‌زدنی و کامل از «وفاداری» به حساب می‌آورند.

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Yue Fei». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۹ ژوئیه ۲۰۱۷.

پیوند به بیرون

• آثار یوئه فی در پروژهٔ گوتنبرگ
• آثار نوشته‌شده یا دربارهٔ یوئه فی در بایگانی اینترنت
• یوئه فی در لیبری‌واکس (کتاب‌خانهٔ صوتی با مالکیت عمومی)