گویم (شیراز)
| اطلاعات کلی | |
|---|---|
| کشور |  ایران |
| استان | [[استان فارس
مذهب=شیعه ۱۲امامی شهرداری منطقه ۱۰ ناحیه یک|فارس مذهب=شیعه ۱۲امامی شهرداری منطقه ۱۰ ناحیه یک]] |
| شهرستان | شیراز |
| نام‌های قدیمی | نخستین نام این محل که ریشه در زبان عیلامی دارد بصورت های "گَوِنیش" و "گآوَئِنیش" در لوح های گِلی تخت جمشید با شماره‌های (PT64)؛ (PF1228) و (PF1959) قابل مشاهده است (تاورنیه، ۲۰۰۷: ۳۸۱). ابن خردادبه در کتاب "مسالک و ممالک" (قرن سوم هجری قمری) از گویم با نام "جُووَین" نام برده است (خاکرند، ۱۳۷۱: ۳۷). مقدسی (قرن چهارم هجری قمری) سبک‌ترین آب شیراز را آب قنات "جویم" (گویم) می‌داند (افسر، ۱۳۵۳: ۸۷). ابواسحق ابراهیم اصطخری در کتاب خود با نام "مسالک ممالک" ( قرن پنجم هجری قمری) میگوید که آب شهر شیراز از قناتی در "جویم" (گویم) تامین میشود، و همچنین از "جویم" (گویم) بعنوان یکی از دوازده طَسوج (ناحیه) شیراز نام برده است ( ایرج افشار، ۱۳۴۰: ۹۹). در کتاب فارسنامه ابن بلخی (قرن ششم هجری قمری) از وجود مرغزاری به اسم "بهن" در بالای "جویم" (گویم) شیراز نام برده شده است که طول آن یک فرسنگ و عرض آن نیز یک فرسنگ میباشد (لیسترانج و نیکلسون، ۱۳۸۴: ۱۵۵). در فارسنامه ناصری از گویم با نام «جویم» چهارفرسخی شمال و مغرب شیراز یاد شده است(حسینی‌فسایی، ۱۳۸۸: ۱۲۹۲). از قریه های مهم شمال غرب شیراز در زمان ساسانی بوده است و در کتب تاریخی تحت اسم های گُووَین، جُووَین، جُووَیم، جویم و گویم از آن نامبرده شده است. از آثار باستانی گویم میتوان به نقش برجسته بهرام دوم پنجمین پادشاه ساسانی در سرچشمه گویم (واندنبرگ، 1379: 57)، آرامگاه قطب الدین یوسف متوفی قرن هشتم هجری قمری، آسیاب کَلی و همچنین خانه گبری ها (زرتشتی ها) در بالای تلی معروف به تل عامو نظری نام برد. گویم به دلیل آب و هوای نسبتا مناسب باغ های زیادی دارد که باغ های گود گویمی نمونه ای از این باغ ها میباشند.این محل جزء شهرداری منطقه 10 شیراز محسوب میشود |
| سال بنیاد | وجود نام گویم تحت اسم های "گَوِنیش" و "گآوَئِنیش" در لوح های گلی تخت جمشید با شماره‌های (PT64)؛ (PF1228) و (PF1959)، وجود نقش برجسته بهرام دوم پنجمین پادشاه ساسانی، گور سنگی های زرتشتی و خانه گبری ها (زرتشتی ها) و همچنین ذکر این محل در نقشه استان پارس در دوره ساسانی نشان دهنده این است که این منطقه از دوره پادشاهی عیلامی ها (پیش از سلسله هخامنشی) محل سکونت بوده است. |
| مردم | |
| جمعیت | ۳۵٫۰۰۰ نفر |
گویُم (شیراز)، یکی از شهرک های کلانشهر شیراز است. [۱]
جمعیت[ویرایش]
این محله در منطقه دراک قرار داشته است و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، جمعیت آن ۱۷٬۲۹۷ نفر ۴۱۰۰خانوار) بوده‌است.
منابع[ویرایش]
- «نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن ۱۳۸۵». درگاه ملی آمار ایران. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ ژانویه ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱ ژانویه ۲۰۱۳.
● ابن بلخی؛ فارسنامه، به اهتمام گای لیسترانج و رینولد نیکلسون، تهران، دنیای کتاب، چ 2، 1363
● ابن خرداد به؛ مسالک و ممالک، ترجمه سعید خاکرند، تهران : مترجم، 1371
● ابواسحق ابراهیم اصطخری؛ ممالک و مسالک، به کوشش ایرج افشار، تهران : بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار یزدی، 1373
● فسایی، حسن ( میرزا )؛ فارسنامه ناصری، به کوشش دکتر منصور رستگار فسایی، تهران : امیرکبیر، 1362
● مقدسی، ابو عبداله؛ احسن التقاسیم فی معرفۀ الاقالیم، ترجمه علینقی منزوی، تهران، شرکت مؤلفان و مترجمان، 1361
Tavernier, J. 2007. Iranica in the Achaemenid period (c. 550–330 BC): Lexicon of Old Iranian Proper Names and Loanwords, Attested in Non-Iranian Texts, Orientalia Lovaniensia Analecta 158. Leuven: Peeters.Google Scholar
E. Haerinck & B. Overlaet, The Sassanian Rock Relief of Bahram II at Guyum (Fars, Iran), Iranica Antiqua 44, 2009: 531-558, 21 Pl.
