گوزن فریادکش
| گوزن فریادکش محدودهٔ زمانی: میوسن تاکنون
| |
|---|---|
| |
| گوزن فریادکش، Muntiacus | |
| رده‌بندی علمی | |
| فرمانرو: | |
| شاخه: | |
| رده: | |
| راسته: | |
| تیره: | |
| سرده: | Muntiacus
|
گوزن فریادکش (نام علمی: Muntiacus) سرده‌ای از گوزن‌سانان است که به‌خاطر جثه کوچک، شاخک‌های کوتاه و صدای متمایز شبیه به فریاد شناخته می‌شوند. این سرده از کهن‌ترین اعضای خانواده گوزن‌هاست و سنگواره‌های آن به دوره میوسن بازمی‌گردد.[۱]
ویژگی‌های ریخت‌شناسی
[ویرایش]گوزن‌های فریادکش جثه‌ای کوچک تا متوسط دارند، با طول بدن ۸۰ تا ۱۳۰ سانتیمتر و وزن ۱۰ تا ۳۵ کیلوگرم. نرها دارای شاخک‌های کوتاه (۵ تا ۱۵ سانتیمتر) و دندان‌های نیش بلند و خمیده هستند که در رقابت‌های نرها استفاده می‌شود.[۲] پوست آن‌ها معمولاً قهوه‌ای مایل به قرمز با زیرتنه سفید است، اما برخی گونه‌ها مانند گوزن فریادکش سیاه (M. crinifrons) الگوی رنگی متفاوتی دارند.
رفتار و اکولوژی
[ویرایش]این گوزن‌ها به‌طور عمده شب‌گرد هستند و در جنگل‌های انبوه گرمسیری و نیمه‌گرمسیری آسیا زندگی می‌کنند. رژیم غذایی آن‌ها شامل برگ‌ها، میوه‌ها، جوانه‌ها و گاهی حشرات کوچک است.[۳] گوزن‌های فریادکش با تولید صداهای بلند شبیه پارس سگ، قلمرو خود را مشخص می‌کنند که دلیل نامگذاری آن‌هاست.[۴]
تولیدمثل
[ویرایش]دوره بارداری حدود ۲۱۰ روز است و معمولاً یک نوزاد به دنیا می‌آورند. نوزادان پس از ۶ ماه مستقل می‌شوند و در ۱۲ ماهگی به بلوغ جنسی می‌رسند.[۲]
پراکندگی و زیستگاه
[ویرایش]گوزن‌های فریادکش بومی جنوب و شرق آسیا هستند و از هند تا اندونزی و جنوب چین پراکنده‌اند. برخی گونه‌ها مانند گوزن فریادکش ریوز (M. reevesi) به اروپا و آمریکای شمالی نیز معرفی شده‌اند.[۳] زیستگاه آن‌ها شامل جنگل‌های اولیه، ثانویه و مناطق بوته‌زاری مرطوب است.
گونه‌ها
[ویرایش]تاکنون ۱۲ گونه شناخته شده‌اند:[۵]
- گوزن فریادکش ریوز، Muntiacus reevesi
- گوزن فریادکش سیاه، Muntiacus crinifrons
- گوزن فریادکش فی، Muntiacus feae
- گوزن فریادکش زرد بورنئو، Muntiacus atherodes
- گوزن فریادکش روزولت، Muntiacus rooseveltorum
- گوزن فریادکش گونگشان، Muntiacus gongshanensis
- گوزن فریادکش بزرگ، Muntiacus vuquangensis
- گوزن فریادکش ترونگ سان، Muntiacus truongsonensis
- گوزن فریادکش برگی، Muntiacus putaoensis
- گوزن فریادکش سوماترایی، Muntiacus montanus
- گوزن فریادکش پو هوآت، Muntiacus puhoatensis
- گوزن فریادکش شمالی، Muntiacus vaginalis
وضعیت حفاظت
[ویرایش]برخی گونه‌ها مانند گوزن فریادکش سیاه به دلیل شکار غیرقانونی و تخریب زیستگاه در فهرست اتحادیه بینالمللی حفاظت از طبیعت (IUCN) به عنوان گونه‌های آسیب‌پذیر طبقه‌بندی شده‌اند.[۳] برنامه‌های حفاظتی شامل ایجاد مناطق حفاظت‌شده و محدودیت شکار است.
اهمیت فرهنگی
[ویرایش]در برخی فرهنگ‌های آسیایی، این گوزن‌ها نماد هوشیاری و چابکی هستند. در ویتنام، گوزن فریادکش بزرگ به عنوان یکی از نمادهای حیات وحش ملی شناخته می‌شود.[۶]
منابع
[ویرایش]- ↑ Wilson، Don E. (۲۰۰۵). Handbook of the Mammals of the World. ج. ۲. Lynx Edicions. صص. ۳۲۰–۳۲۵. شابک ۹۷۸-۸۴-۹۶۵۵۳-۴۹-۱.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Nowak، Ronald M. (۱۹۹۹). Walker's Mammals of the World. ج. ۱. Johns Hopkins University Press. صص. ۱۰۸۴–۱۰۸۶. شابک ۰-۸۰۱۸-۵۷۸۹-۹.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ «IUCN Red List of Threatened Species». دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۰-۱۵.
- ↑ Smith، Andrew T. (۲۰۱۰). «The Biology of Muntjacs». Journal of Mammalogy (۹۱): ۲۵۷–۲۶۵. doi:10.1644/09-MAMM-A-302.1.
- ↑ Wang، Ying-Xiang (۲۰۲۱). «A Revised Taxonomy of the Muntjacs». Zoological Research (۴۲): ۱–۱۵. doi:10.24272/j.issn.2095-8137.2020.266.
- ↑ «Vietnam's Wildlife Symbols». دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۰-۱۵.
پیوند به بیرون
[ویرایش]
 | این یک مقالهٔ خرد زیست‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |