پرش به محتوا

گوزن فریادکش

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

گوزن فریادکش
محدودهٔ زمانی: میوسن تاکنون
گوزن فریادکش، Muntiacus
رده‌بندی علمی
فرمانرو:
شاخه:
رده:
راسته:
تیره:
سرده:
Muntiacus

گوزن فریادکش (نام علمی: Muntiacus) سرده‌ای از گوزن‌سانان است که به‌خاطر جثه کوچک، شاخک‌های کوتاه و صدای متمایز شبیه به فریاد شناخته می‌شوند. این سرده از کهن‌ترین اعضای خانواده گوزن‌هاست و سنگواره‌های آن به دوره میوسن بازمی‌گردد.[۱]

ویژگی‌های ریخت‌شناسی

[ویرایش]

گوزن‌های فریادکش جثه‌ای کوچک تا متوسط دارند، با طول بدن ۸۰ تا ۱۳۰ سانتیمتر و وزن ۱۰ تا ۳۵ کیلوگرم. نرها دارای شاخک‌های کوتاه (۵ تا ۱۵ سانتیمتر) و دندان‌های نیش بلند و خمیده هستند که در رقابت‌های نرها استفاده می‌شود.[۲] پوست آن‌ها معمولاً قهوه‌ای مایل به قرمز با زیرتنه سفید است، اما برخی گونه‌ها مانند گوزن فریادکش سیاه (M. crinifrons) الگوی رنگی متفاوتی دارند.

رفتار و اکولوژی

[ویرایش]

این گوزن‌ها به‌طور عمده شب‌گرد هستند و در جنگل‌های انبوه گرمسیری و نیمه‌گرمسیری آسیا زندگی می‌کنند. رژیم غذایی آن‌ها شامل برگ‌ها، میوه‌ها، جوانه‌ها و گاهی حشرات کوچک است.[۳] گوزن‌های فریادکش با تولید صداهای بلند شبیه پارس سگ، قلمرو خود را مشخص می‌کنند که دلیل نامگذاری آن‌هاست.[۴]

تولیدمثل

[ویرایش]

دوره بارداری حدود ۲۱۰ روز است و معمولاً یک نوزاد به دنیا می‌آورند. نوزادان پس از ۶ ماه مستقل می‌شوند و در ۱۲ ماهگی به بلوغ جنسی می‌رسند.[۲]

پراکندگی و زیستگاه

[ویرایش]

گوزن‌های فریادکش بومی جنوب و شرق آسیا هستند و از هند تا اندونزی و جنوب چین پراکنده‌اند. برخی گونه‌ها مانند گوزن فریادکش ریوز (M. reevesi) به اروپا و آمریکای شمالی نیز معرفی شده‌اند.[۳] زیستگاه آن‌ها شامل جنگل‌های اولیه، ثانویه و مناطق بوته‌زاری مرطوب است.

گونه‌ها

[ویرایش]

تاکنون ۱۲ گونه شناخته شده‌اند:[۵]

وضعیت حفاظت

[ویرایش]

برخی گونه‌ها مانند گوزن فریادکش سیاه به دلیل شکار غیرقانونی و تخریب زیستگاه در فهرست اتحادیه بینالمللی حفاظت از طبیعت (IUCN) به عنوان گونه‌های آسیب‌پذیر طبقه‌بندی شده‌اند.[۳] برنامه‌های حفاظتی شامل ایجاد مناطق حفاظت‌شده و محدودیت شکار است.

اهمیت فرهنگی

[ویرایش]

در برخی فرهنگ‌های آسیایی، این گوزن‌ها نماد هوشیاری و چابکی هستند. در ویتنام، گوزن فریادکش بزرگ به عنوان یکی از نمادهای حیات وحش ملی شناخته می‌شود.[۶]

منابع

[ویرایش]
  1. Wilson، Don E. (۲۰۰۵). Handbook of the Mammals of the World. ج. ۲. Lynx Edicions. صص. ۳۲۰–۳۲۵. شابک ۹۷۸-۸۴-۹۶۵۵۳-۴۹-۱.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ Nowak، Ronald M. (۱۹۹۹). Walker's Mammals of the World. ج. ۱. Johns Hopkins University Press. صص. ۱۰۸۴–۱۰۸۶. شابک ۰-۸۰۱۸-۵۷۸۹-۹.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ «IUCN Red List of Threatened Species». دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۰-۱۵.
  4. Smith، Andrew T. (۲۰۱۰). «The Biology of Muntjacs». Journal of Mammalogy (۹۱): ۲۵۷–۲۶۵. doi:10.1644/09-MAMM-A-302.1.
  5. Wang، Ying-Xiang (۲۰۲۱). «A Revised Taxonomy of the Muntjacs». Zoological Research (۴۲): ۱–۱۵. doi:10.24272/j.issn.2095-8137.2020.266.
  6. «Vietnam's Wildlife Symbols». دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۰-۱۵.

پیوند به بیرون

[ویرایش]