گزاره (به انگلیسی: Predicate) در دستور زبان پارسی خبری است که دربارهٔ نهاد داده می‌شود. هر جمله را می‌توان به دو بخشِ نهاد و گزاره تقسیم کرد. گزاره حداقل یک فعل دارد که هستهٔ جمله می‌باشد. هر فعل یک شناسه دارد که همانند نهاد، شخص فعل را مشخص می‌کند.[۱]
مسند در دستور زبان فارسی، یکی از نقش‌هایی است که یک کلمه یا گروهی از کلمات می‌توانند در جمله داشته باشند. ساخت جمله‌ای که مسند در آن به کار می‌رود، چنین است: «فاعل + مسند+ فعل ربطی». مسند همواره، یا گروه اسمی است یا گروه صفتی یا گروه حرف اضافه‌ای. مثلاً در جملات زیر:
دانشجویان بسیار خسته هستند.
من محمد رضایی هستم.
این انگشتر از طلاست.
عبارات «بسیار خسته»، «محمد رضایی» و «از طلا» نقش مسند دارند که اولی، گروه صفتی، دومی گروه اسمی و سومی گروه حرف اضافه‌ای است.
