کیت وارن

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
کیت وارن
Kate Warne
زادهٔ۱۸۳۳
ارین، شهرستان کمونگ، نیویورک
درگذشت۲۸ ژانویه ۱۸۶۸ (۳۴–۳۵ سالگی)
شیکاگو، کوک کانتی، ایلینویز
علت مرگادم ریوی ناشی از پنومونی
آرامگاهگورستان گراکلند، شیکاگو، کوک کانتی، ایلینویز
ملیتآمریکایی
دیگر نام‌هاکی وارن، کیت وارن، کیتی وارن، آنجی وارن، خانم جو، خانم گیلاس، اولین کارآگاه زن
پیشهکارآگاه، جاسوسی، سرپرست زن کارآگاهان، سرپرست عوامل زنان
شناخته‌شده برایاولین زن کارآگاه در آژانس کارآگاهی پینکرتون، و اولین زن کارآگاه در ایالات متحده، مسئول کشف عملیات بالتیمور قطعه در ۱۸۶۱

کیت وارن (به انگلیسی: Kate Warne) متولد آمریکا (۱۸۳۳–۲۸ ژانویه، ۱۸۶۸)[۱] اولین کارآگاه زن، در سال ۱۸۵۶ میلادی، برای آژانس کارآگاهی پینکرتون در ایالات متحده فعالیت می‌کرد.

پیش از جنگ داخلی آمریکا[ویرایش]

کارآگاهی اولیه: ۱۸۵۶–۱۸۶۱[ویرایش]

در مورد کیت وارن قبل از کار در آژانس کارآگاهی آلن پینکرتون، اطلاعات بسیار کمی وجود دارد، به جز اینکه او در ارین، بخش کمونگ، شهر نیویورک به دنیا آمده و تا ۲۳ سالگی بیوه بوده‌است. پینکرتون در کتاب خود " جاسوس شورش" (۱۸۸۳) او را اینگونه توصیف کرد:

او با توانایی فرماندهی، کاملاً با برش و با فن بیان … یک زن لاغر، موی قهوه ای، برازنده در حرکات و متکی به نفس. ویژگی‌های او، اگر چه نمی‌توان او را خوش تیپ [زیبا] نامید، اما به‌طور قاطع از توانایی روشنفکری برخوردار بود … در چهره او صادق بود، که باعث می‌شد فرد در پریشانی به‌طور غریزی [sic] او را به عنوان محرم اسرار انتخاب کند.[۲]

وارن با دیدن آگهی در یک روزنامه محلی به آژانس کارآگاه پینکرتون رفت. وقتی به دفتر شیکاگو پینکرتون رفت، طبق سوابق شرکت پینکرتون، وی در ادامه آشنایی خود را شرح داد:

[او] هنگامی که متوجه شد کیت به دنبال کار در کادر اداری نیست شگفت زده شد، اما در واقع در حال پاسخ دادن به مراجعین تبلیغ شرکت در روزنامه شیکاگو برای استخدام کارآگاه بود. در آن زمان، چنین موردی تقریباً خارج از ذهن بود. پینکرتون گفت: "این کار عادی نیست که کارآگاهان زن را به کار بگیریم!" کیت نقطه نظرات خود را فصیحانه بیان کرد - خاطرنشان کرد که زنان در بسیاری از مکان‌ها می‌توانند برای کارهای مخفیانه مفید باشند که برای کارآگاهان مرد غیرممکن است. یک زن می‌تواند با همسران و دختران مظنونین به جنایت دوست شود و اطلاعات بدست آورد. مردان وقتی در اطراف زنانی هستند که آنها را تشویق می‌کنند به خود مباهات کنند، تبدیل به شکارچی می‌شوند. کیت همچنین خاطرنشان کرد، زنان دید خوبی برای جزئیات دارند و مشاهده‌گران بسیار خوبی هستند.[۳]

استدلال‌های وارن، پینکرتون را برآن داشت وارن را به عنوان اولین کارآگاه زن استخدام کند.[۴] پینکرتون خیلی زود فرصتی پیدا کرد تا وارن را امتحان کند. در سال ۱۸۵۸ میلادی، وارن درگیر پرونده اختلاس‌های شرکت آدامز اکسپرس بود، جایی که وی با موفقیت توانست خود را به همسر مظنون اصلی، آقای مارونی نزدیک کند. بدین ترتیب او شواهد ارزشمندی به دست آورد که منجر به محکومیت مارونی شد.[۵] آقای مارونی یک اکسپرسمنت ساکن در مونتگومری، آلاباما بود. مارونی‌ها ۵۰٫۰۰۰ دلار از شرکت آدامز اکسپرس دزدیدند. با کمک وارن، ۳۹۵۱۵ دلار پس‌انداز شد. آقای مارونی در مونتگومری، آلاباما محکوم و به ده سال زندان شد. در سال ۱۸۶۰ میلادی، آلن پینکرتون وارن را مسئول دفتر کارآگاهان زن خود کرد.[۶]

طرح بالتیمور[ویرایش]

در سال ۱۸۶۱، آلن پینکرتون توسط ساموئل اچ. فلتون، رئیس شرکت راه‌آهن فیلادلفیا، ویلمینگتون و بالتیمور به استخدام درآمد تا فعالیت تجزیه طلبان که تهدید کرده بودند به راه‌آهن مریلند خسارت می‌زنند را زیر نظر بگیرد. پینکرتون برای تحقیق در مورد این عملیات بالقوه با کمک مأمورین خود به نقاط مختلف مریلند رفت. با ادامه تحقیقات، پینکرتون متوجه شد که فعالیت خرابکاری در مریلند فقط به راه‌آهن ختم نمی‌شود: بلکه شامل آبراهام لینکلن، رئیس‌جمهور منتخب، نیز می‌باشد. پینکرتون اجازه‌نامه ادامه تحقیقات خود و تمرکز بر طرح ترور احتمالی را دریافت کرد. وارن یکی از ۵ مأموری بود که در ۳ فوریه ۱۸۶۱ به بالتیمور، مریلند اعزام شد تا به بررسی کانون فعالیت‌های جدایی طلبان بپردازد.[۷]

در جریان تحقیقات، از نقشه ترور لینکلن پرده برداشتند. این تحقیقات را با نام مستعار خانم چری و خانم ام. بارلی فعالیت‌های مشکوکی را در بین جدایی طلبان بالتیمور ردیابی کرد.[۸] این نتیجه تا حدودی از طریق کار مخفیانه وی به دست آمده بود:

[A] بانوی ثروتمند جنوبی با لهجه جنوبی غلیظ که ظاهراً خانم وارن است در اجتماعات جدایی طلبان منطقه بالتیمور نفوذ کرد، عملیات او در مکان‌هایی مانند هتل درجه یک بارونوم (هتل سیتی بارنوم)، که به عنوان یک "زیبای جنوبی " شناخته می‌شود و به سرعت نه تنها تأیید کرد که نقشه ای برای ترور لینکلن وجود دارد، بلکه جزئیات نحوه وقوع این ترور را نیز برملا ساخت.[۹]

پینکرتون مأمورهایی در سراسر مریلند داشت، اما این وارن بود که به‌طور خاص بسیاری از جزئیات اصلی را ارائه داد که باعث شد پینکرتون به این باور برسد که این عملیات قریب‌الوقوع است. وارن با جدایی طلبان در مریلند دوست شد و از آنها جزئیات زیادی دربارهٔ نقشه ترور لینکلن جمع‌آوری کرد.[۱۰]

رئیس‌جمهور منتخب آبراهام لینکلن با قطار از خانه خود در اسپرینگفیلد، ایلینویز به پایتخت سفر می‌کرد که قرار بود در این مسیر در شهرهای مهم توقف کند. برنامه منتشر شده وی نشان داد که آخرین توقف لینکلن از هریسبورگ، پنسیلوانیا، به واشینگتن، دی سی انجام می‌شود که به دلیل ساختار سیستم ریلی، تمام قطارهای جنوب غربی نیاز به انتقال در بالتیمور، مریلند داشتند. ایستگاه مرزی شمالی در خیابان کالورت به پایان رسید و ایستگاه قطار جنوب غربی در خیابان کامدن (اکنون ایستگاه کامدن یاردز) آغاز می‌شد. مسافت بین این دو ایستگاه حدود یک مایل بود که باید با یک کالسکه سواری طی می‌شد.[۱۱]

طرح جدایی طلبان برای کشتن لینکلن این بود:

دقیقاً همان‌طور که آقای لینکلن در حال عبور از دالان باریک انبار در ایستگاه کالورو به خیابان بود تا وارد کالسکه خود شود. یک نزاع ساختگی درست می‌شود تا پلیس‌ها برای کنترل آن درگیر شوند، و معدود پلیس مانده نیز به کمک آنها برند، بنابراین آقای لینکلن کاملاً بی محافظت می‌ماند و اوباش جدایی طلب او را محاصره و خواهند کشت. یک کشتی بخار کوچک اجاره شده و در یکی از اسکله‌های کوچک آماده بود تا بر اساس مدارک جعلی آن به سمت خلیج چساپیک، حرکت کند و قاتلان بلافاصله پس از ترور، سوار آن شده و به ویرجینیا بروند.[۱۱]

پس از برملا شدن بخش‌های این طرح پیچیده، پینکرتون به کیت وارن دستور داد تا صبح روز ۱۸ فوریه با قطار ۵:۱۰ عصر به نیویورک برود. در آنجا، قرار بود با نورمن بی جود جلسه‌ای داشته باشد و نامه‌ای از پینکرتون را به وی بدهد که در آن جزئیات کشف شده طرح این ترور را شرح می‌داد. جود پس از دریافت جزئیات نقشه بالتیمور از وارن، جلسه ای بین پینکرتون و لینکلن در تاریخ ۲۱ فوریه ترتیب داد.[۱۲] در این جلسه، لینکلن به وجود طرح ترور شک داشت البته در نظر داشت اگر چنین نقشه ای وجود داشته باشد باید جدی گرفته شود.

با این حال، یک منبع مستقل دوم این طرح را از طریق فردریک دبلیو سوارد، فرزند ویلیام اچ سیوارد (وزیر امور خارجه منصوب) تأیید کرد.[۴] پس از آن، لینکلن موافقت کرد که طرح ترور به اندازه کافی قابل قبول است تا اقدام کند. لینکلن تصمیم گرفت از خطر تا جای ممکن دوری کند. با این حال، وی با لغو هیچ‌یک از برنامه‌های برنامه‌ریزی شده قبلی خود در هریسبورگ موافقت ننمود. دستور کار وی شامل: سه سخنرانی، برافراشتن پرچم آمریکا در تالار استقلال و حضور در یک شام پرشور بود.[۱۳]

برنامه قطارها به گونه‌ای تغییر داده شد که به لینکلن اجازه دهد تا برنامه‌های از پیش تعیین شده خود را در هریسبورگ انجام دهد. تا ساعت ۵:۴۵ شب هیچ تغییری در برنامه وی وجود داشت. جان جورج نیکولای، منشی خصوصی لینکلن، هنگام شام با بهانه‌ای رئیس‌جمهور را از سالن خارج کرد. سپس لینکلن یک دست لباس مسافرتی و یک کلاه نمدی نرم پوشید. او یک شال را بر روی یک بازوی خود انداخت تا نقش یک فرد دوره‌گرد را بازی کند.[۱۴] در همین حال، پینکرتون خطوط تلگراف را قطع کرد تا از هرگونه آگاهی رسانی از تغییر در برنامه سفر لینکلن جلوگیری کند. در ایستگاه، وارن به همراه پینکرتون در قسمت عقب اتومبیل نشستند جایی که لینکن در محلی که از قبل آماده شده بود دراز کشیده بود، ورد هیل لامون هم او را همراهی می‌کرد. در این هنگام وارن با صدای بلند به لینکلن خوش آمد درست مانند برادر واقعی‌اش. [نیازمند منبع]

لینکلن در شبهای ۲۲ تا ۲۳ فوریه از هریسبورگ، با قطار ویژه پنسیلوانیا به فیلادلفیا رفت. از فیلادلفیا، با قطار ویژه فیلادلفیا، ویلمینگتون و بالتیمور به بالتیمور رفت.[۱۵] گفته می‌شود که کیت وارن در سفر یک شبه از پنسیلوانیا به واشینگتن دی سی پلک به هم نزد و یک لحظه هم نخوابید. اعتقاد بر این است که پینکرتون به دلیل محافظت وارن از لینکلن در آن شب، شعار آژانس خود را به «ما هرگز نمی‌خوابیم» تغییر داد. وارن در نافرجامی طرح ترور بالتیمور نقش اساسی داشت - نه تنها به کشف جزئیات آن کمک کرد، بلکه وی بیشتر اقدامات را برای حرکت مخفیانه لینکلن به واشینگتن نیز انجام داد، وی اطلاعات کلیدی را بدست آورد و جلسات را ترتیب داد و همچنین چهار مورد لازم را نیز تأمین کرد. کوپه در قطاری که از فیلادلفیا خارج می‌شود به بهانه اینکه این کوپه برای برادر بیمار و اعضای خانواده وی است.[۱۱] اندکی قبل از ساعت ۱۱ عصر از قطار پیاده شد و حدود ساعت ۳:۳۰ به بالتیمور رسید ۲۳ فوریه وارن، اتومبیل با جای اختفا برای لینکلن را به یک قطار دیگر که به سمت واشینگتن رساند و حدود ۶ صبح وارد واشینگتن شدند.[۱۶]

جنگ داخلی: کار اطلاعاتی برای اتحادیه، ۱۸۶۱–۱۸۶۵[ویرایش]

در طول جنگ داخلی آمریکا ، کیت وارن با رئیس خود، آلن پینکرتون، برای دیدار با ژنرال جورج بی. مک کلان در بخش اوهایو سفر کرد. این عکس پینکرتون و رئیس‌جمهور لینکلن را در نبرد آنتی تام در سال ۱۸۶۲ نشان می‌دهد.

در طول جنگ داخلی آمریکا، آلن پینکرتون و کیت وارن در یک سازمان دولتی جمع‌آوری اطلاعات نظامی مخفی جنگ مورد استفاده قرار گرفتند. وارن به راحتی می‌توانست در جمع جنوبیها نفوذ کند. وی می‌گفت: زنان در بسیاری موارد برای بدست آوردن اسراری مفید هستند که برای یک کارآگاه مرد غیرممکن است. به اعتقاد وی معشوقه پینکرتون بودن برای وارن در حالت عملیات مخفی بسیار مفیدتر از همسر او بودن بوده‌است. او همچنین مجموعه ای از اسامی مستعار: کی وارن، کی وارن، کی وارن، کیت وارن، کیت وارن، کیت وارن، کیتی وارن، کیتی وارن، کیتی وارن، کیتی وارن، کیتی وارن و کیتی وارن را در اختیار داشت. وارن به رابرت پینکرتون، برادر آلن، به «کیتی» معروف بود. رابرت پینکرتون اغلب با وارن بحث می‌کرد که هزینه‌هایی که به آژانس تحویل داده می‌شود، اما رابطه وی با آلن سالها ادامه داشت. [نیازمند منبع]

کیت وارن پس از تلاش برای ترور در مورد رئیس‌جمهور منتخب ابراهیم لینکلن، سفر خود را با آلن پینکرتون به عنوان سرپرست کارآگاهان زن ادامه داد. در ۱۲ آوریل ۱۸۶۱، توپ‌های کنفدراسیون ایالات متحده آمریکا در چارلستون شروع به شلیک به فورت سامر کرد. این پوسته‌های توپ نشانه آغاز جنگ داخلی آمریکا بود. در مدت نه روز، پینکرتون به رئیس‌جمهور لینکلن نوشت که خدمات آژانس کارآگاه ملی پینکرتون را ارائه می‌دهد. با این حال، قبل از اینکه لینکلن بتواند پاسخ دهد، سرلشکر جورج م. کلکلان از پینکرتون خواست تا برای فرماندهی مک کلان یک سرویس اطلاعاتی نظامی راه‌اندازی کند.[۱۷] بنابراین، تا اواخر ژوئیه سال ۱۸۶۱، پینکرتون وارن، تیموتی وبرستر و بعداً جورج بانگ غربی را به منظور ایجاد یک دفتر مرکزی در سینسیناتی، اوهایو گرفت و برای دنبال کردن بخش مک کلان در اوهایو (همچنین به سینکیناتی در جنگ داخلی مراجعه کنید).[۱۸]

جنگ پس از جنگ: جاسوسی ادامه، ۱۸۶۵–۱۸۶۵[ویرایش]

پس از جنگ داخلی، کیت وارن روی پرونده‌های مختلفی با مشخصات بالا کار کرد. یکی از این موارد مربوط به قتل یک بانک دار، جورج گوردون بود.[۱۹] قاتل با ۱۳۰ هزار دلار فرار کرد. پینکرتون تصمیم گرفت که گوردون برای یک دوست یا کسی که به بانک مکرر می‌کند وقتی که با ضربه ای به گوش پشت گوش با چکش به قصد قتل هر شاهد این سرقت ضربه می‌زند، پول جمع می‌کند.[۲۰] از طریق تحقیقات وی، پینکرتون احساس اطمینان کرد که مظنون اصلی وی، الکساندر پی. خشکسال، در واقع گوردون را به قتل رسانده‌است. با این حال، در این مرحله او شواهد سخت کافی برای محکوم کردن Drysdale نداشت. خیلی زیاد هنوز مبتنی بر حدس و گمان بود؛ بنابراین، او دام را برای Drysdale قرار داد تا او اعتراف کند. Warne به عنوان یک خانم تحت پوشش فرستاده شد. پاتر و با همسر آقای درودزیل دوست نزدیک شد. از طریق این طرح، آنها توانستند کشف کنند که درهای جنگل پول‌های سرقت شده را در کجا مخفی کرده‌است.[۲۱]

مورد دیگری که کیت وارن مخفیانه آن را پنهان کرد، توسط یک کاپیتان سومر مطرح شد، که متقاعد شد که خواهر او، خانم آنی تایر و آقای پاتمو در تلاش بودند که خانم را مسموم کنند. پاتمور و خودش. وارن نام لوسیل را برعهده گرفت و نقش یک شخص ثروتمند را به عهده گرفت تا اطلاعات را از محرمان قاتل مظنون به فریب دهد.[۲۲] در این میان، او همچنین به‌طور مداوم با سایر کارآگاهان زن پینکرتون در آژانس هماهنگ می‌کرد. پینکرتون فضایی را برای وارن اجاره داد تا به عنوان بخشی از دست او فعالیت کند. آلن پینکرتون کیت وارن را یکی از پنج کارآگاه بهترین کارآزمایی قرار داد. اشتغال وی توسط پینکرتون لحظه مهمی در تاریخ زن بود. زنان تا سال ۱۸۹۱ مجاز به عضویت در نیروی پلیس نبودند و تا سال ۱۹۱۰ نمی‌توانند افسران باشند.[۲۳] پینکرتون به‌طور خاص از کیت وارن و تیموتی و وبستر در خاطرات خود تشکر کرد. هر دو وارن و وبستر در جریان تحقیقات بالتیمور پلات عامل اصلی بودند.[۲۴] وارن در مورد همه کارهایش هنگام دور بودن از دفتر به پینکرتون گفت و آنها در طول دوره تصدی خود، در موارد متعدد، با هم کار کردند. پینکرتون دائماً اعتماد به نفس عمیقی به کارهایی که وارن انجام داده و در خاطرات خود از این امر می‌پذیرد، نشان داد. وی مسئولیت دفتر کارآگاهان زن تأسیس شده توسط پینکرتون، عنوان وی سرپرست نمایندگان زن بود.[۱۰]

خاکسپاری[ویرایش]

وارن در مقبره خانواده پینکرتون در گورستان گراکلند، شیکاگو، ایلینویز به خاک سپرده شد.[۱] سنگ قبر او با نام خانوادگی اشتباه "Warn" ساخته شده‌است،[۲۵] و نشان می‌دهد که وی در اثر «احتقان ریه‌ها» درگذشته است.

در فرهنگ عامه[ویرایش]

کیت وارن به عنوان کارآگاه جوان در مجموعه تلویزیونی کانادایی The Pinkertons با بازی مارتا مک‌آیزاک به تصویر کشیده شد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Kate Warne». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۹ آوریل ۲۰۲۰.

منابع[ویرایش]

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ "History of Policewomen". SameShield.com. Archived from the original on 3 March 2016. Retrieved 2015-04-07.
  2. ↑ Pinkerton, Allan (1883). The Spy of the Rebellion. G.W. Carleton & Company. p. 75.
  3. ↑ "Timothy Webster & Kate Warne". Pinkerton Government Services. 2006-10-15. Archived from the original on 2006-10-15. Retrieved 2015-04-07.
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ U.S. Senate Select Committee on Intelligence (1976), Supplementary Reports on Intelligence Activities – via Wikisource
  5. ↑ Williams, David Ricardo (1998). Call in Pinkerton's: American Detectives at Work for Canada. Dundurn. ISBN 978-1-55002-306-0. Retrieved 2015-04-07.
  6. ↑ Enss, Chris (31 May 2017). "Lady Pinkertons". truewestmagazine.com. True West. Archived from the original on 8 August 2022. Retrieved 19 December 2018.
  7. ↑ Steers, Edward (2005-10-21). Blood on the Moon: The Assassination of Abraham Lincoln. University Press of Kentucky. ISBN 0-8131-9151-3. Retrieved 2015-04-07.
  8. ↑ "HERNDON'S INFORMANTS: Letters, Interviews, and Statements about Abraham Lincoln | Edited by Douglas L. Wilson and Rodney O. Davis | Letters, Interviews, and Statements Collected by William H. Herndon and Jesse W. Weik, 1865-92". University of Illinois Press. Archived from the original on 2012-12-12. Retrieved 2015-04-07.
  9. ↑ "Kate Warne America's First female Private-Eye". Spy and Private Eye Museum. Archived from the original on 10 July 2012. Retrieved 2015-04-07.
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Walsh, Robert (17 October 2018). "The Untold Story of Kate Warne, America's First Female Private Eye". explorethearchive.com. OPEN ROAD MEDIA. Retrieved 19 December 2018.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ ۱۱٫۲ Cuthbert, Norma Barrett, ed. (1949). Lincoln and the Baltimore Plot 1861 From Pinkerton records and related papers (PDF). Huntington Library. OL 16180232M. Retrieved 2015-04-26.
  12. ↑ James O. Hall, David Winfred Gaddy, and William A. Tidwell. Come Retribution. Univ. Press of Mississippi. ISBN 978-1-60473-607-6. Retrieved 2015-04-08.{{cite book}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  13. ↑ Richter, William L. (2004-05-17). Historical Dictionary of the Civil War and Reconstruction. Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-6563-1. Retrieved 2015-04-08.
  14. ↑ Axelrod, Alan (2003). The Complete Idiot's Guide to the Civil War. Alpha. ISBN 978-1-59257-132-1. Retrieved 2015-04-08.
  15. ↑ "A Matter of Allegiances" (PDF). Mdhistory.net. p. 172. Retrieved 2016-12-18.
  16. ↑ "Saving Mr. Lincoln". Central Intelligence Agency. 2007-07-11. Archived from the original on 2007-07-11. Retrieved 2015-04-08.
  17. ↑ "Archived copy" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2013-12-25. Retrieved 2014-07-24.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link)
  18. ↑ O'Neill, Charles (1956). Wild Train: The Story of the Andrews Raiders. Random House. Retrieved 2015-04-08.
  19. ↑ Pinkerton, Allan (1882). The Detective and the Somnambulist: The Murderer and the Fortune Teller. W. B. Keen, Cooke & Company. p. 16.
  20. ↑ The Detective and the Somnambulist: The Murderer and the Fortune Teller, p. 39
  21. ↑ Wilson, Colin (2004). World's Greatest True Crime. Barnes & Noble Publishing. p. 137. ISBN 978-0-7607-5467-2.
  22. ↑ The Detective and the Somnambulist: The Murderer and the Fortune Teller, p. 192
  23. ↑ "The First Women Police Officer in the U.S." www.wpoaca.com. Women Police Officers Association of California. 2007. Archived from the original on 2012-09-19. Retrieved 19 December 2018.
  24. ↑ Cuthbert, Norma Barett (1947). Lincoln and the Baltimore Plot, 1861. Huntington Library. p. 21.
  25. ↑ Bernstein, Arnie (2003). The Hoofs and Guns of the Storm: Chicago's Civil War Connections. Lake Claremont Press. p. 152. ISBN 978-1-893121-06-5. Retrieved 2015-04-26.

برای مطالعهٔ بیشتر[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=کیت_وارن&oldid=39339876»