کوره بلند روباز
کوره بلند روباز، یک گونه کوره است که کربن مازاد و دیگر ناخالصی‌ها در آهن چدن برای تولید فولاد سوزانده می‌شوند. از آن‌جایی که تولید فولاد به دلیل وجود دمای ذوب زیاد آن دشوار است، سوخت‌ها و کوره‌های معمولی کافی نبودند و برای رفع این مشکل کوره‌های بلند روباز ایجاد شدند. در مقایسه با فولاد بسمر، اصلی‌ترین مزیت آن این بود که این فولاد را در معرض ازت بیش از حد قرار نمی‌داد (که باعث می‌شد فولاد شکننده شود)، کنترل آن آسان‌تر بود و این، امکان را برای ذوب و پالایش مقادیر زیادی از قراضه آهن و فولاد فراهم می کرد.
کوره بلند روباز برای نخستین بار توسط مهندس آلمانی کارل ویلهلم زیمنس ساخته شد. در سال ۱۸۶۵، مهندس فرانسوی پیر امیل مارتین با گرفتن مجوز از زیمنس و برای اولین بار از کوره احیا کننده خود برای ساخت فولاد استفاده کرد. فرایند آن‌ها به‌عنوان فرایند زیمنس-مارتین و کوره به عنوان کوره "قلب روباز" شناخته می‌شد. بیشتر کوره‌های بلند روباز در اوایل دهه ۱۹۹۰ بسته شدند، نه تنها به دلیل کند بودن کار، جایگزین کوره اکسیژن بازی یا کوره قوس الکتریکی شدند.
نخستین شاهد از فولادسازی آهن قلب روباز حدود ۲۰۰۰ سال پیش در فرهنگ مردم هایا در زمان تانزانیا یافت شد.[۱] در اروپا کوره آهن خالص، در قرن هشتم در کاتالونیا، اسپانیا اختراع شد.
منابع[ویرایش]
مطالعه بیشتر[ویرایش]
- Barraclough, K. (1990), Steelmaking 1850–1900, Institute of Metals, London, pp. 137–203
- Gale, W. K. V. (1969), Iron and Steel, Longmans, London, pp. 74–77
- Siemens, C. W. (June 1862). "On a regenerative gas furnace, as applied to glasshouses, puddling, heating, etc". Proceedings of the Institution of Mechanical Engineers. Institution of Mechanical Engineers. 13: 21–26. doi:10.1243/PIME_PROC_1862_013_007_02.