کفایت‌گرایی
کفایت‌گرایی یکی از چندین نظریه اصلی عدالت توزیعی است. کفایت‌گرایی دیدگاهی در عدالت است که بر این ایده تأکید دارد که همه باید به اندازه کافی دارا و منعم باشند. هری فرانکفورت، زمانی که توزیع اقتصادی را شرح می‌دهد، پیشنهاد می‌کند که نکته اخلاقی مهم این است که همه باید به اندازه کافی برخوردار و توانگر باشند، نه اینکه همه به میزان یکسان ثروت داشته باشند. جان رومر نیز پیشنهاد می‌کند که کفایت‌گرایی ممکن است به‌عنوان «به حداکثر رساندن تعداد کسانی که به اندازه کافی برخورداری اقتصادی دارند» در نظر گرفته شود (۲۰۰۴، ص ۲۷۸).[۱][۲][۳][۴][۵][۶][۷]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ فرانکفورت، H. (1987) «برابری به‌عنوان یک ایده‌آل اخلاقی»، اخلاق ۹۸: ۲۱-۴۳.
- ↑ Gosseries, A. (۱۳۹۰). کفایت‌گرایی در دانشنامه فلسفه راتلج. تیلور و فرانسیس بازبینی‌شده در ۱۶ژانویه ۲۰۲۳، از https://www.rep.routledge.com/articles/thematic/sufficientarianism/v-1. doi:10.4324/9780415249126-S112-1
- ↑ تایمر، دی (۲۰۲۲). عدالت، آستانه و سه ادعای کفایت‌گرایی. مجله فلسفه سیاسی، ۳۰(۳)، ۲۹۸-۳۲۳.
- ↑ رومر، جی ای (2004). اخلاق توزیعی التقاطی سیاست، فلسفه و اقتصاد، 3(3)، ۲۶۷-۲۸۱.
- ↑ Huseby, R. (۲۰۱۹). کفایت‌گرایی در دانشنامه تحقیقاتی آکسفورد سیاست (https://oxfordre.com/politics
- ↑ مولیگان، تی (۲۰۱۵). در مورد «برابری به‌عنوان یک ایده‌آل اخلاقی» هری فرانکفورت. اخلاق، ۱۲۵(۴)، ۱۱۷۱-۱۱۷۳.
- ↑ اکسلسن، دیوید وی، و لاسه نیلسن. (۲۰۱۵) «کفایت به‌عنوان آزادی از اجبار»، مجله فلسفه سیاسی، ۲۳.۴: ۴۰۶-۴۲۶
 | این یک مقالهٔ خرد جامعه‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |