کشتار عیلبون
کشتار عیلبون توسط ارتش اسرائیل طی عملیات حیرام در ۳۰ اکتبر ۱۹۴۸ انجام شد. تنها ۱۴ نفر از مردان روستای مسیحی عیلبون کشته شده که ۱۲ نفر از آنان توسط ارتش اسرائیل پس از محاصره روستا اعدام شدند. باقی مانده روستاییان به لبنان اخراج شده و به عنوان آوارگان چند ماه در آن کشور ساکن بودند. سپس طی موافقت نامه ای که بین ارتش اسرائیل و اسقف اعظم Maximos V Hakim تنظیم گشت، آوارگان مجاز به برگشت شدند. این یکی از چند روستای عرب نشین که در نهایت بیشتر آوارگان توانستند بازگردند.[۱] این قتل‌عام توسط فیلمی به نام فرزندان علیبون به نمایش کشیده شده‌است. این فیلم که توسط Hisham Zreiq تهیه شده، بر اساس گفته‌های روستاییان است.
شرح واقعه[ویرایش]
روستاهای مسیحی نشین علی‌رغم اینکه با نیروهای یشوف موافق بودند یا نه، به‌طور کلی در صلح با این نیروها قرار گرفته بودند.[۲] ارتش آزادی‌بخش عربی Fawzi al-Qawuqji's روستای عیلبون را اشغال کردند. در ۱۲ سپتامبر ۱۹۴۸، دو سرباز اسرائیلی در تپه ای نزدیک hilltop خروجی ۲۱۳ کشته شدند. سر این سربازان توسط ارتش آزادی‌بخش عرب و ساکنان روستا طی فرآِیندی در روستا گردانده شد.[۲]
در جنگی که خارج از روستا بود، ۶ سرباز اسرائیلی زخمی و ۴ ماشین زرهی از بین رفتند. در این نبرد که بخشی از عملیات حیرام بود، این ارتش در ۳۰ اکتبر ۱۹۴۸ وارد روستا شده و آنجا را محاصره کردند. روستاییان در حالی که پرچم‌های سفید خود را بالا برده بودند،[۳] توسط ۴ کشیش محلی همراهی می‌شدند. اکثر روستاییان در دو کلیسا مخفی شده بودند. سربازان نیز بابت تلفات جنگ، مراسمی که برای سر آن دو سرباز گرفته شده بود و کشف سر در یکی از خانه‌های روستا عصبانی بودند.[۲]
به استناد نامه ای از سوی بزرگان روستا، یک روستایی کشته شد و فردی در میدان روستا توسط نیروهای ارتش اسرائیل زخمی شد. فرماندهان ارتش ۱۲ مرد جوان را انتخاب کردند و در حالی که ۸۰۰ نفر از روستاییان را جمع‌آوری کرده بودند، ۱۲ مرد جوان را در مقابل آنان اعدام کردند. پیرمردی توسط تیراندازی‌های ماشین زرهی کشته شد. حدود ۴۲ پسر جوان اسیر شدند و باقی ساکنان به لبنان اخراج شدند.[۲]
حدود ۵۲ روستایی عمدتاً افراد سالخورده و کودکان در روستای عیلبون باقی ماندند. کشیش‌ها از خروج روستاییان شکایت کرده بودند و خواستار بازگشت آنان بودند. به دنبال تحقیقات سازمان ملل و فشار واتیکان و همچنین بحث‌هایی که در دولت اسرائیل به وجود آمد، روستاییان مجاز به برگشت شدند و تحت بخشی از توافق‌نامه ۱۹۴۹ بین دولت اسرائیل و اسقف اعظمMaximos V Hakim در مقابل خواسته‌های بعدی اسقف، روستاییان به عنوان شهروندان اسرائیلی معرفی شدند.[۲]
این رویداد در گزارش ناظران سازمان ملل ثبت شد.[۴] در سال ۱۹۸۳ بنای یادبودی به مناسبت بزرگداشت قربانیان این قتل‌عام در نزدیکی قبرستان مسیحیان روستا ایجاد شد. بنای یادبود دوم در سال ۱۹۹۸ ساخته شد که بعد از مدت کوتاهی بمب‌گذاری شد.[۵]
جستارهای وابسته[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
- ↑ Morris, p. 110.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ Morris, pp. 479, 499 (note 107). The story of the two decapitated soldiers also appears in narratives of the Arab al-Mawasi massacre, which occurred on November 2, 1948. The two soldiers went missing in the attack on 'Outpost 213' on September 12. Israeli intelligence reports attributed their mutilation to the 'Arab al-Mawasi tribe, and reported that one head was taken to Eilabun and the other to Maghar.
- ↑ Morris, p. 475.
- ↑ Palumbo, p. 164. Citing the United Nations Archives 13/3.3.1, box 11, a document entitled "Atrocities September–November." On p. 165, there is a sketch of the village rendered by Captain Zeuty showing where the victims were killed and where they were buried.
- ↑ Sorek, pp. 102-104
منابع[ویرایش]
- Morris, Benny, The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited, Cambridge University Press, 2004.
- Palumbo, Michael. The Palestinian Catastrophe: The 1948 Expulsion Of A People From Their Homeland, London: Quartet, 1989.
- Sorek, Tamir (2015). Palestinian Commemoration in Israel: Calendars, Monuments, and Martyrs. Stanford, CA: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-9518-0.