کارولین بناپارت
کارولین بناپارت | |||||
---|---|---|---|---|---|
شاهدخت مورا کنتس لیپونا | |||||
![]() | |||||
ملکه همسر ناپل | |||||
تصدی | ۱ اوت ۱۸۰۸ – ۲۰ مه ۱۸۱۵ | ||||
دوشس بزرگ برگ | |||||
تصدی | ۱۵ مارس ۱۸۰۶ – ۱ اوت ۱۸۰۸ | ||||
زاده | ۲۵ مارس ۱۷۸۲ آژاکسیو، کرس، پادشاهی فرانسه | ||||
درگذشته | ۱۸ مه ۱۸۳۹ (۵۷ سال) فلورانس، دوکنشین بزرگ توسکانی | ||||
آرامگاه | کلیسای اونیسانتی | ||||
همسر(ان) | ژواکیم مورا (ا. ۱۸۰۰–۱۸۱۵) | ||||
فرزند(ان) |
| ||||
| |||||
خاندان | دودمان بناپارت (تولد) خاندان مورا (از طریق ازدواج) | ||||
پدر | کارلو بوئوناپارته | ||||
مادر | لتیسیا رامولینو | ||||
امضاء | ![]() |
کارولینا ماریا آنونزیاتا بناپارت (انگلیسی: Caroline Bonaparte؛ ۲۵ مارس ۱۷۸۲ – ۱۸ مه ۱۸۳۹) که بیشتر با نام کارولین بوناپارت شناخته میشود، یک شاهدخت امپراتوری فرانسوی بود؛ هفتمین فرزند و سومین دختر شارل بناپارت و لتیسیا رامولینو و خواهر کوچکتر ناپلئون اول فرانسه. او ملکه ناپل در دوران سلطنت همسرش در آنجا بود و چهار بار به عنوان نایبالسلطنه ناپل در غیاب همسرش عمل کرد: در سالهای ۱۸۱۲–۱۸۱۳، ۱۸۱۳، ۱۸۱۴ و ۱۸۱۵.
در سال ۱۸۰۰، کارولین با ژواکیم مورا مارشال امپراتوری، شاهزاده مورات و بعدها پادشاه ناپل، یکی از مهمترین و بدنامترین ژنرالهای ناپلئون، ازدواج کرد.
سالهای اولیه
[ویرایش]خانواده بناپارت شامل ژوزف بناپارت، ناپلئون بناپارت، لوسین بناپارت، الیزا بناپارت، لوئی بناپارت و پائولین بناپارت بود. کارولین خواهر بزرگتر ژروم بناپارت بود. او به دلیل زیبایی و هوش خود بسیار مورد توجه بود و همچنین دارای شخصیتی پیچیده، بلندپرواز و و یک نابغهٔ سیاسی بود.[۱]
«از میان تمامی اعضای خانوادهام، او بیشتر از همه به من شباهت دارد.»
— ناپلئون بناپارت دربارهٔ خواهرش کارولین
در سال ۱۷۹۳، کارولین همراه با خانوادهاش در دوران انقلاب فرانسه به این کشور نقل مکان کرد. کارولین به عنوان دانشآموز در مدرسهای در سن-ژرمن-آن-له تحصیل کرد که توسط مادام ژان کامپان تأسیس شده بود. او همزمان با هورتنس، دختر ژوزفین و همسر برادرش لوئی، در این مدرسه تحصیل میکرد.
او عاشق ژواکیم مورا یکی از فرماندهان ارشد سوارهنظام برادرش شد و در ۲۰ ژانویه ۱۸۰۰ با او ازدواج کرد. کارولین ۱۷ ساله بود. در ابتدا، ناپلئون تمایلی به اجازه دادن به آنها برای این ازدواج نداشت، اما همسرش ژوزفین بوآرنه او را متقاعد کرد که نظرش را تغییر دهد.[۲]
هنگامی که ناپلئون امپراتور شد، او و خواهرانش او را متقاعد کردند که آنها را به عنوان شاهدختهای سلطنتی معرفی کند.

ملکه همسر ناپل
[ویرایش]کارولین در ۱۵ مارس ۱۸۰۶ به عنوان دوشس بزرگ برگ و کلیوز منصوب شد و در ۱ اوت ۱۸۰۸، زمانی که همسرش به سمت دوک بزرگ و حاکم ناپل توسط برادرش منصوب شد، به ملکه همسر ناپل مبدل شد، طبق شرایط این انتصاب، او پس از مرگ همسرش نیز عنوان ملکه را حفظ میکرد.
به عنوان ملکه، کارولین اقامتگاههای سلطنتی ناپل را نوسازی کرد، باغهای جدیدی طراحی کرد، به رشد علاقه به طراحی کلاسیک ساختمانها و طراحی داخلی آنها کمک کرد، از صنعت ابریشم و پنبه و هنرمندان فرانسوی در ناپل حمایت کرد، به کشفیات باستانشناسی پمپئی علاقه نشان داد و مدرسهای برای دختران تأسیس کرد.
گفته شده او به شدت به خواهرزادهاش ژوزفین و فرزندان حسادت می میکرد، شاید به این دلیل که احساس میکرد ناپلئون آنها را به نسبت بستگان بناپارتهاش ترجیح میدهد. گزارش شده که کارولین بود که ناپلئون را متقاعد کرد تا معشوقهای به نام «الیونور دنوئل» داشته باشد که بعدها نخستین فرزند نامشروع ناپلئون شارل لئون را به دنیا آورد.[۳] این اقدام تأثیر مطلوبی داشت که نشان دهد ژوزفین نازا است، زیرا ناپلئون ثابت کرد که اشکال از او نیست و او به وضوح قادر به داشتن فرزند است، که سرانجام منجر به طلاقش از ژوزفین و ازدواج مجدد ناپلئون شد. در سال ۱۸۱۰، هنگامی که ناپلئون با ملکه همسر دوم خود ماری لوئیز (دوشس پارما) ازدواج کرد، کارولین مسئول همراهی ملکه به فرانسه بود. پس از ملاقات با او در مرز اتریش و دوکنشین، کارولین او را مجبور کرد تا تمام بارها، خدمتکاران و حتی سگ خانگیاش را در اتریش بگذارد.

کارولین خود را وقف منافع همسرش ژواکیم مورا پادشاه ناپل کرد و در امور پادشاهی ناپل بسیار دخیل بود. به عنوان ملکه ناپل، او چهار بار به عنوان نایبالسلطنه ناپل در غیاب ژواکیم عمل کرد: در زمان مشارکت او در جنگ با روسیه در ۱۸۱۲–۱۸۱۳، در زمان جنگ با آلمان در ۱۸۱۳، در جنگ علیه ناپلئون در ۱۸۱۴، و در نهایت در زمان بازگشت ناپلئون به قدرت در ۱۸۱۵. در سال ۱۸۱۴، او از تصمیم ژواکیم برای صلح جداگانه با متحدان ضد ناپلئونی حمایت کرد و تاج و تخت او را در حالی که ناپلئون از قدرت برکنار شده بود، حفظ کرد.[۴]
سپس، در طول جنگ صدروزه در سال ۱۸۱۵، ژواکیم از ناپلئون حمایت کرد. در غیاب او، کارولین به عنوان نایبالسلطنه ناپل باقی ماند. ژواکیم شکست خورد و اعدام شد و کارولین به امپراتوری اتریش فرار کرد. در دوران تبعید، او عنوان «کنتس لیپونا» را برگزید؛ «لیپونا» واروواژه از «ناپولی» (ناپل) بود.
مرگ
[ویرایش]پس از مرگ همسرش، کارولین در فلورانس زندگی کرد تا اینکه در سال ۱۸۳۹ درگذشت. او در «کلیسای اونیسانتی» در فلورانس به خاک سپرده شد.
منابع
[ویرایش]- ↑ "Caroline Bonaparte, sister of Napoleon, Queen of the arts". napoleon.org (به انگلیسی). Retrieved 2022-10-06.
- ↑ Turquan, Joseph (1908). The Sisters of Napoleon: Elisa, Pauline, and Caroline Bonaparte After the Testimony of Their Contemporaries (illustrated ed.). Creative Media Partners. ISBN 1296444473.
- ↑ Frances Mossiker "Napoleon and Joséphine, pp.282-84.
- ↑ Caroline Bonaparte
برای مطالعه بیشتر
[ویرایش]- Joan Bear, Caroline Murat (Collins, 1972)
- Hubert Cole, The Betrayers: The Tragedy of Joachim and Caroline Murat (Methuen, 1972)
- Margery Weiner, The Parvenu Princesses: Elisa, Pauline and Caroline Bonaparte (John Murray, 1964)
