کادربندی
به محل و چگونگی قرارگیری عناصر موجود در یک صحنه، در عکس یا تابلوی نقاشی، کادربندی گفته می‌شود.[نیازمند منبع][۱]
با وجود این که دوربینها و تجهیزات عکاسی روزبه‌روز خودکارتر و دقیق‌تر می‌شوند، هنوز تفاوت‌های بسیاری بین عکس‌های یک عکاس آماتور و یک عکاس حرفه‌ای وجود دارد. یکی از نکات مهمی که یک عکس حرفه‌ای و با ارزش را از یک عکس ضعیف و آماتوری متمایز می‌کند، کادربندی و ترکیب‌بندی صحیح عکس است.
محتویات
انواع کادربندی[۲][ویرایش]
کادر افقی[ویرایش]
پرکاربردترین نوع کادربندی، کادربندی افقی است. این کادر با حالت عناصری که در امتداد خط افق گسترده شده‌اند، متناسب است.
کادر عمودی[ویرایش]
کادربندی عمودی، پویاتر از افقی است؛ بنابراین موضوع‌ها در آن پرجنب‌وجوش‌تر به نظر می‌رسد. این کادر با حالت موضوع‌هایی که شکل کلی آنها با عمودی است، مانند مناره‌ها و… همخوانی بیشتری دارد.
کادر مربعی[ویرایش]
به دلیل تساوی بین اضلاع این کادر، بیننده به تساوی به چهار ضلع و زاویه آن جلب می‌شود. این نوع کادربندی کمتر از سایر انواع یاد شده به کار برده می‌شود.
بهبود کادربندی[ویرایش]
برای بهبود کادربندی تصاویر، معمولاً عکاسان از اصول زیر بهره می‌برند:
- قانون یک‌سوم - (قرار دادن سوژه روی خطوط یک سوم)
- قانون نقاط طلایی - (قرار دادن نقاط کلیدی سوژه - مانند چشم‌ها - روی نقاط طلایی تصویر)
- ایجاد حالت S - (انحنای سوژه)
- ایجاد حالت X - (برخورد سوژه با عوامل محیط در طول قطرهای کادر)
- بررسی پس‌زمینه و پیش‌زمینه تصویر - (تنظیم دیافراگم، عمق میدان و نوع کادر عکس)
- استفاده از کادرهای طبیعی - (استفاده از عناصر موجود - مانند پنجره - به عنوان کادر در تصویر)
- استفاده از قاعده فرد - (گنجاندن سوژه در کادر با ضریب اعداد فرد)
جستارهای وابسته[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
- ↑ «کادربندی در عکاسی/مقاله».
- ↑ «ترنج وب». بازبینی‌شده در ۳۱/۰۱/۲۰۱۲.
