کاترین هپبورن

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
کاترین هپبورن
تصویر تبلیغاتی از استودیوی ام‌جی‌ام، ح. ۱۹۴۱
نام هنگام تولدکاترین هوتون هپبورن
زادهٔ۱۲ مهٔ ۱۹۰۷
هارتفورد، کنتیکت، ایالات متحده
درگذشت۲۹ ژوئن ۲۰۰۳ (۹۶ سال)
فنویک، کانکتیکات، ایالات متحده
آرامگاهگورستان سدر هیل، هارتفورد، کنتیکت
محل تحصیلکالج برین مار
پیشهبازیگر
سال‌های فعالیت۱۹۲۸–۱۹۹۴
همسر(ها)لودلو اوگدن اسمیت (ا. ۱۹۲۸–۱۹۳۴)
شریک(های)
زندگی		اسپنسر تریسی (۱۹۴۱–۱۹۶۷؛ مرگ)
والدین
خانوادههوتن

کاترین هوتن هپبورن (انگلیسی: Katharine Houghton Hepburn؛ ۱۲ مهٔ ۱۹۰۷ – ۲۹ ژوئن ۲۰۰۳) بازیگر آمریکایی بود. او بیش از ۶۰ سال به‌صورت حرفه‌ای در زمینهٔ بازیگری فعالیت داشت و در طول این مدت، بانوی اول هالیوود بود.[۱] هپبورن برای روحیه‌ای همراه با استقلال سرسختانه و شخصیت پرشور و شوقی که داشت، معروف بود. او شخصیتی سینمایی از خود پرورش داد که با تصویر عمومی خود مطابق بود و مرتباً نقش زنان بااراده و پیچیده را ایفا می‌کرد.[۲] آثارش طیفی از ژانرها، از کمدی اسکروبال گرفته تا درام ادبی را در بر می‌گرفت و برایش افتخارات گوناگونی از جمله چهار جایزهٔ اسکار در رشتهٔ بهترین بازیگر زن کسب کرد—بیش از هر بازیگری.[۳] انستیتوی فیلم آمریکایی در سال ۱۹۹۹ از هپبورن به‌عنوان بزرگ‌ترین ستارهٔ زن در سینمای کلاسیک هالیوود یاد کرد.[۴]

فعالیت بازیگری هپبورن هنگام تحصیل در کالج برین مار آغاز شد. نقدهای مثبت برای فعالیت در برادوی باعث شد مورد توجه هالیوود قرار بگیرد. سال‌های اولیهٔ حضور او در سینما و کسب جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر زن برای شکوه صبح (۱۹۳۳)، برایش شهرت بین‌المللی را در پی داشت. این روند با مجموعه‌ای از شکست‌های تجاری تداوم یافت که در کمدی تحسین‌شدهٔ پرورش بیبی (۱۹۳۸) به اوج خود رسیده بود. او برنامهٔ بازگشتی را برای خودش طرح کرد و در ادامه قراردادی را با آر.ک. ئو ردیو پیکچرز خرید و امتیاز انتشار سینمایی نمایش‌نامهٔ داستان فیلادلفیا را کسب کرد. مدتی بعد این امتیاز را به شرط آنکه یک ستاره باشد فروخت.[۵] او برای فیلم کمدی داستان فیلادلفیا (۱۹۴۰) برای سومین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد. هپبورن در دههٔ ۱۹۴۰ با مترو گلدوین مایر قرارداد بست. حرفه‌اش در آن‌جا بر رابطه‌اش با اسپنسر تریسی متمرکز بود. این رابطه به‌مدت ۲۶ سال و با ساخت ۹ فیلم به طول انجامید.[۶]

هپبورن در نیمهٔ دوم زندگی خودش را به چالش کشید. او به بازی در نمایش‌های تئاتر ویلیام شکسپیر و طیفی از نقش‌های ادبی پرداخت و در آن زمان جایگاهی را یافت که در آن نقش پیردختران میانسال را ایفا می‌کرد؛ مانند ملکه آفریقایی (۱۹۵۱) که با این نقش مورد پذیرش عموم مردم قرار گرفت.[۷] هپبورن سه جایزهٔ اسکار دیگر برای نقش‌آفرینی‌هایش در حدس بزن چه‌کسی برای شام می‌آید (۱۹۶۷)، شیر در زمستان (۱۹۶۸) و کنار برکه طلایی (۱۹۸۱) کسب کرد. او در دههٔ ۱۹۷۰ شروع به حضور در فیلم‌های تلویزیونی کرد که بعدها به کانون حرفهٔ او تبدیل شد. آخرین حضور او بر روی پردهٔ سینما در ۸۷ سالگی بود. در پی گذراندن دوره‌ای از بیماری و عدم فعالیت، هپبورن در سال ۲۰۰۳ و در ۹۶ سالگی درگذشت.[۸]

هپبورن به‌طور آشکار از استفاده‌شدن خود برای ماشین تبلیغاتی هالیوود اجتناب می‌کرد و از انتظاراتی که مردم از سبک زنان در نظام اجتماعی داشتند، پیروی نمی‌کرد. او رک‌گو، قاطع و چابک بود و پیش از اینکه برای زنان مد روز شود، شلوار می‌پوشید.[۹][۱۰] او در دوران جوانی مدت کوتاهی ازدواج کرد اما پس از آن به‌صورت مستقل زندگی می‌کرد.[۱۱] هپبورن با سبک زندگی نامتعارفش و شخصیت‌های مستقلی که به روی پردهٔ سینما آورد، مظهر «زن مدرن» در قرن بیستم ایالات متحده بود و از او به عنوان یک چهرهٔ فرهنگی بانفوذ یاد می‌شود.[۱۱][۱۲]

اوایل زندگی و تحصیلات[ویرایش]

از چپ به راست: کاترین، ماریون، رابرت، تامس و ریچارد. مادرش با مارگارت در وسط نشسته‌است. ۱۹۲۱

کاترین هوتن هپبورن ۱۲ مهٔ ۱۹۰۷ در هارتفورد، کنتیکت به دنیا آمد. او دومین فرزند از شش فرزند خانواده بود. پدرش، تامس نوروال هپبورن (۱۸۷۹–۱۹۶۲) متخصص مجاری ادراری در بیمارستان هارتفورد، و مادرش، کاترین مارتا هوتن هپبورن (۱۸۷۸–۱۹۵۱) فعالِ فمینیست بود. پدر و مادر او برای تغییر اجتماعی در ایالات متحده تلاش بسیار کردند: تامس هپبورن در تأسیس انجمن بهداشت اجتماعی نیوانگلند که به مردم در خصوص بیماری‌های آمیزشی آموزش می‌داد نقش داشت.[۱۳] مادر او ریاست انجمن حق رأی زنان کنتیکت را بر عهده داشت و بعداً به‌همراه مارگارت سنگر در کارزار کنترل بارداری شرکت کرد.[۱۴] هپبورن در کودکی به‌همراه مادرش در چند تظاهراتِ حق رأی زنان حضور داشت.[۱۵] فرزندان هپبورن به گونه‌ای تربیت شدند که آزادی بیان داشته باشند و تشویق شدند تا دربارهٔ هر موضوعی که می‌خواهند فکر و بحث کنند.[۱۶] والدین او به‌دلیل دیدگاه مدرنی که داشتند، از سوی جامعه مورد انتقاد قرار گرفتند؛ این موضوع هپبورن را به مبارزه با موانعی که آن‌ها با آن مواجه می‌شد تحریک کرد.[۱۷] هپبورن گفت از دوران جوانی فهمید که محصول «دو پدر و مادر بسیار استثنایی» است و تربیت «به‌شدت خوش‌اقبال» خود را دلیل فراهم‌شدن پایه و اساس موفقیتش دانست.[۱۸][۱۹] او در طول دوران زندگی رابطه‌ای صمیمی با خانواده‌اش داشت.[۲۰]

هپبورنِ جوان، تام‌بویی بود که دوست داشت خود را جیمی صدا بزند و موهایش را کوتاه کرد.[۲۱] تامس هپبورن مشتاق بود که فرزندانش از ذهن و بدن خود تا حد امکان استفاده کنند و به آن‌ها شنا، دویدن، شیرجه رفتن، سوارکاری، کشتی و گلف و تنیس را آموزش داد.[۲۲] هپبورن به گلف علاقه نشان داد؛ او دروس روزانه را آموزش دید و بسیار ماهر شد و به نیمه‌نهایی مسابقات قهرمانی گلف زنان جوان کنتیکت رسید.[۲۳] او مشتاق شنا در لانگ آیلند سوند بود و هر روز صبح حمام بسیار سرد می‌گرفت با این باور که «هرچه که دارو تلخ‌تر باشد، برای شما بهتر است».[۲۴] هپبورن از سنین جوانی طرفدار سینما بود و هر شنبه شب فیلم می‌دید.[۲۵] او به ازای ۵۰ سنت بلیت به‌منظور جمع‌آوری پول برای مردم ناواهو، به‌همراه دوستان و خواهران و برادرانش برای همسایه‌ها نمایش‌هایی اجرا می‌کرد.[۲۶]

Portrait of Hepburn, age 21
تصویر سال‌نامهٔ هپبورن، ۱۹۲۸، کالج برین ماور

در مارس ۱۹۲۱، هپبورن ۱۳ ساله و برادر ۱۵ ساله‌اش تام در حال بازدید از نیویورک بودند. آن‌ها در تعطیلات عید پاک با یکی از دوستان مادرشان در گرینیچ ویلج ماندند. در ۳۰ مارس، هپبورن جسد برادر بزرگترش را کشف کرد که در اثر خودکشی مشهود مرده بود.[۲۷] او کراوات پرده را به تیری بسته بود و خود را حلق‌آویز کرد.[۲۸] خانوادهٔ هپبورن خودکشی را انکار کردند و معتقد بودند که مرگ تام باید آزمایشی بوده باشد که اشتباه پیش رفته‌است.[۲۹] این حادثه هپبورن نوجوان را عصبی، دمدمی‌مزاج و نسبت به مردم مشکوک کرد.[۳۰] او از دیگر کودکان دوری می‌کرد، مدرسهٔ آکسفورد را ترک کرد و به‌وسیلهٔ معلم خصوصی آموزش دید.[۳۱] او برای سال‌ها از تاریخ تولد تام (۸ نوامبر) به‌عنوان تاریخ تولد خود استفاده می‌کرد. سال ۱۹۹۱ بود که هپبورن در خودزندگی‌نامه‌اش تاریخ تولد واقعی خود را فاش کرد.[۳۲]

در سال ۱۹۲۴، هپبورن در کالج برین ماور پذیرفته شد. او در ابتدا حاضر شد برای خشنودی مادرش (که آن‌جا درس خوانده بود) در این مؤسسه حضور یابد، اما در نهایت حضور در آن را رضایت‌بخش دانست.[۳۳] این نخستین باری بود که برای چند سال به مدرسه می‌رفت. او معذب و از همکلاسی‌هایش ناراضی بود.[۳۴] او با توقعات تحصیلی دانشگاه دست و پنجه نرم کرد و یک بار به دلیل سیگار کشیدن تعلیق شد.[۳۵] هپبورن به بازیگری گرایش داشت، اما نقش‌های نمایش‌های دانشگاهی مشروط به نمرات خوب بود. هنگامی که نمرات او بهبود یافت، او شروع به اجرای منظم کرد.[۳۵] او در سال آخر تحصیل نقش اصلی نمایش زن در ماه را بازی کرد. نظرات مثبت راجع به بازیگری هپبورن باعث شد که او حرفهٔ سینمایی خود را دنبال کند.[۲۳] او در ژوئن ۱۹۲۸ در رشته تاریخ و فلسفه فارغ‌التحصیل شد.[۳۶]

زندگی‌نامه[ویرایش]

کاترین هپبورن در دهه ۴۰ میلادی

کاترین هپبورن به‌ویژه در دو دهه ۳۰ و ۴۰ میلادی، حرف نخست را در عرصه سینمای هالیوود می‌زد. هپبورن یکی از پرافتخارترین بازیگران سینمای جهان است. او ۴ جایزه اسکار را از آن خود کرد و ۸ بار دیگر نامزد دریافت این جایزه بود اما اعتقادی به جایزه نداشت. کاترین هپبورن یک نماد مُد است، اما اقدام او سبب تغییر باور مردم نسبت به زنانگی شد. یکی از اقدامات او این بود که پوشش زنان را به چالش کشید. هالیوود در بین سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۰ بیشتر زنان را با پیراهن و دامن نشان می‌داد، اما کاترین شلوار می‌پوشید. او همچنین به عنوان یک زن مستقل در حین بازی، خودش کنترل کار را به دست می‌گرفت، موضوعی که تا آن زمان معمول نبود.

او بارها با اسپنسر تریسی همبازی بود و سرانجام با او زندگی مشترکی آغاز کرد. این دو یکی از بهترین زوج‌های بازیگری تاریخ سینما را خلق کردند. او زمانی گفت: من زندگی بسیار خوبی دارم اما در مقایسه با زندگی پدر و مادرم من بسیار خسته‌کننده و کسالت‌آور هستم. کاترین هوتن نمایش‌نامه‌نویس آمریکایی خواهرزادهٔ وی می‌باشد.

تا دههٔ ۱۹۸۰، هپبورن به لرزش فاحشی مبتلا شد و سرش دائماً متزلزل بود.[۳۷][۳۸] او به مدت دو سال کار نکرد و در مصاحبهٔ تلویزیونی گفت: «من دورانم را سپری کرده‌ام—اجازه دهید بچه‌ها دست و پا بزنند و به سختی تلاش کنند.»[۳۹] طی این مدت او نمایش برادوی کنار برکه طلایی را دید و تحت تأثیر نمایش آن از زوج متأهل مسن که با مشکلات دوران پیری کنار می‌آیند، قرار گرفت.[۴۰] جین فوندا حق نمایش بر روی پردهٔ آن را برای پدرش، هنری فوندا خریداری کرده بود و هپبورن به‌دنبال بازی در مقابلش در نقش اتل تایرِ غیرمعمول اما جذاب بود.[۴۱] کنار برکه طلایی با موفقیت همراه بود و دومین فیلم پرفروش ۱۹۸۱ شد.[۴۲] این فیلم نشان داد که هپبورن ۷۴ ساله چقدر پرانرژی بود؛ هنگامی که او با لباس تماماً پوشیده در دریاچه اسکوام شیرجه زد و اجرای خوانندگی پر جنب و جوشی به نمایش گذاشت.[۴۰] این نقش دومین جایزهٔ بفتا و چهارمین جایزهٔ اسکار را برای او به همراه داشت. هومر دیکنز در مورد هپبورن اشاره می‌کند که کسب جوایز به‌طور گسترده‌ای یک پیروزی احساساتی، یعنی «تجلیلی به حرفهٔ ماندگار او» دانسته می‌شد.[۴۳]

فیلم‌شناسی[ویرایش]

سال عنوان نقش
۱۹۳۲ A Bill of Divorcement سیدنی فرفیلد
۱۹۳۳ Christopher Strong لیدی سینتیا دارینگتون
۱۹۳۳ شکوه صبح ایوا لاولیس
۱۹۳۳ زنان کوچک ژوزفین "جو" مارس
۱۹۳۴ اسپیت‌فایر ترایگر هیکس
۱۹۳۴ The Little Minister بابی
۱۹۳۵ Break of Hearts کنستانس دین
۱۹۳۵ آلیس آدامز آلیس آدامز
۱۹۳۵ Sylvia Scarlett سیلویا اسکارلت
۱۹۳۶ ماری ملکه اسکاتلند ماری، ملکه اسکاتلند
۱۹۳۶ A Woman Rebels پاملا اینلوایت
۱۹۳۷ Quality Street فیبی تروسل
۱۹۳۷ در صحنه تری رندال
۱۹۳۸ پرورش بیبی سوزان ونس
۱۹۳۸ عید لیندا ستون
۱۹۴۰ داستان فیلادلفیا تریسی لرد
۱۹۴۲ زن سال تس هاردینگ
۱۹۴۲ Keeper of the Flame کریستین فارست
۱۹۴۳ Stage Door Canteen کاترین هپبورن
۱۹۴۴ Dragon Seed جید
۱۹۴۵ Without Love جیمی روآن
۱۹۴۶ Undercurrent آن همیلتون
۱۹۴۷ The Sea of Grass لوتی کامرون
۱۹۴۷ ترانه عشق کلارا شومان
۱۹۴۸ وضعیت کشور مری متیوز
۱۹۴۹ دنده آدام آماندا بونر
۱۹۵۱ ملکه آفریقایی رز سایر
۱۹۵۲ پت و مایک پاتریشیا "پت" پمبرتون
۱۹۵۵ فصل تابستان جین هادسون
۱۹۵۶ باران‌ساز لیزی کاری
۱۹۵۶ The Iron Petticoat وینکا کوولنکو
۱۹۵۷ میز بانی واتسون
۱۹۵۹ ناگهان تابستان گذشته ویولت ونیابل
۱۹۶۲ سفر دراز روز در شب مری تایرون
۱۹۶۷ حدس بزن چه‌کسی برای شام می‌آید کریستینا درایتون
۱۹۶۸ شیر در زمستان الینور، دوشس آکیتن
۱۹۶۹ The Madwoman of Chaillot اورلیا، دیوانه شالو
۱۹۷۱ The Trojan Women هکابه
۱۹۷۳ A Delicate Balance اگنس
۱۹۷۵ روستر کاگبرن ایولا گودنایت
۱۹۷۸ Olly Olly Oxen Free خانم پود
۱۹۸۱ کنار برکه طلایی اتل تایر
۱۹۸۵ Grace Quigley گریس کویگلی
۱۹۹۴ رابطه عاشقانه جینی

جوایز و افتخارات[ویرایش]

هپبورن توسط آکادمی علوم و هنرهای سینما برای اجراهای زیر شناخته شد:

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Higham, Charles (2004) [1975]. Kate: The Life of Katharine Hepburn. New York City, NY: W. W. Norton. ISBN 978-0-393-32598-0.
  2. ↑ Kanin, Garson (1971). Tracy and Hepburn: An Intimate Memoir. New York City, NY: Viking. ISBN 978-0-670-72293-8.
  3. ↑ Horton, Ros; Simmons, Sally (2007). Women Who Changed the World. London: Quercus Publishing Plc. ISBN 978-1-84724-026-2.
  4. ↑ "AFI's 100 Years...100 Stars". American Film Institute. June 16, 1999. Archived from the original on January 13, 2013. Retrieved October 17, 2009.
  5. ↑ Dickens, Homer (1990) [1971]. The Films of Katharine Hepburn. New York City, NY: Carol Publishing Group. ISBN 978-0-8065-1175-7.
  6. ↑ Hepburn, Katharine (1991). Me: Stories of My Life. New York City, NY: Alfred A. Knopf. ISBN 978-0-679-40051-6.
  7. ↑ Berg, Scott A. (2004) [2003]. Kate Remembered: Katharine Hepburn, a Personal Biography. London: Pocket. ISBN 978-0-7434-1563-7.
  8. ↑ Teather, David (June 30, 2003). "Katharine Hepburn, film star for 60 years, dies at 96". The Guardian. Archived from the original on August 27, 2013. Retrieved October 21, 2011.
  9. ↑ Herman-Cohen, Valli (July 1, 2003). "The fashion rebel". Los Angeles Times. Archived from the original on January 13, 2012. Retrieved October 3, 2011.
  10. ↑ Kanin 1971, p. 271.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ Berg 2004, p. 17.
  12. ↑ "100 Most Important Women of the 20th Century". Barnes & Noble. Archived from the original on April 14, 2015. Retrieved October 4, 2011. Hepburn is pictured on the book cover.
  13. ↑ Britton 2003, p. 41.
  14. ↑ Berg 2004, p. 40.
  15. ↑ Chandler 2011, p. 37.
  16. ↑ Higham 2004, p. 2.
  17. ↑ "Katharine Hepburn: Part 2". The Dick Cavett Show. October 3, 1973. American Broadcasting Company. Stated by Hepburn in this interview.
  18. ↑ "Katharine Hepburn: Part 1". The Dick Cavett Show. October 2, 1973. American Broadcasting Company.
  19. ↑ Berg 2004, p. 47.
  20. ↑ Hepburn 1991، p. 30; Kanin 1971، p. ۸۲.
  21. ↑ Chandler 2011, p. 30.
  22. ↑ Hepburn 1991، p. 43; Higham 2004.
  23. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ Higham 2004, p. 7.
  24. ↑ Higham 2004, p. 3.
  25. ↑ Chandler 2011, p. 34.
  26. ↑ Higham 2004, p. 4.
  27. ↑ Hepburn 1991, p. 44.
  28. ↑ Hepburn 1991, p. 46.
  29. ↑ Chandler 2011, p. 6.
  30. ↑ Higham 2004, p. 5.
  31. ↑ Hepburn 1991, p. 49.
  32. ↑ Chandler 2011, p. 7.
  33. ↑ Kanin 1971, p. 285.
  34. ↑ Hepburn 1991, p. 69.
  35. ↑ ۳۵٫۰ ۳۵٫۱ Dickens 1990, p. 4.
  36. ↑ Horton & Simmons 2007, p. 119.
  37. ↑ Berg 2004, p. 260.
  38. ↑ Claiborne Ray, C. (July 22, 2003). "Q & A; Head and Hand Tremors". The New York Times. Archived from the original on November 13, 2013. Retrieved November 3, 2013.
  39. ↑ Dickens 1990, p. 31.
  40. ↑ ۴۰٫۰ ۴۰٫۱ Berg 2004, p. 261.
  41. ↑ Higham 2004, p. 234.
  42. ↑ "1981 Domestic Grosses". Box Office Mojo. Archived from the original on January 1, 2012. Retrieved November 27, 2011.
  43. ↑ Dickens 1990, p. 218.
  • Private World of Katharine Hepburn, by John Bryson, Random House Value Publishing, 1994
  • How to Hepburn: Lessons on Living from Kate the Great, by Karen Karbo, Bloomsbury Publishing, USA, 2007
  • «زنانی که دنیا را تغییر دادند». بی‌بی‌سی فارسی. ۸ فوریهٔ ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۸ فوریهٔ ۲۰۱۸.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=کاترین_هپبورن&oldid=39277590»