چارلز جنکس
| چارلز جنکس | |
 Landform اثر چارلز جنکس در سال ۱۹۸۴
|
|
| اطلاعات شخصی | |
|---|---|
| نام | چارلز جنکس |
| تاریخ تولد | |
| محل تولد | |
| ملیت |  آمریکا |
| فعالیت | |
چارلز جنکس (به انگلیسی: Charles Jencks) معمار و منتقد معماری آمریکایی است که در سه دهه اخیر حضوری مؤثر در عرصه سبک‌شناسی، نقد و تدوین مبانی نظری معماری معاصر داشته‌است. هرچند گروهی او را ژورنالیستی پر سروصدا می‌دانند، ولی به هر حال تأثیرگذاری او در روند شکل‌گیری نقد و حتی شیوه‌های خاصی از معماری انکارناپذیر است.
چارلز جنکس در سال ۱۹۳۹ در شهر بالتیمور به دنیا آمد. او نخست در دانشگاه هاروارد به تحصیل در رشته ادبیات انگلیسی پرداخت و پس از گذراندن این دوره، در سال ۱۹۶۱ در همان دانشگاه وارد رشته معماری شد و تحت آموزش تاریخ‌نگاران بزرگ معماری، زیگفرید گیدئون و رینر بنهام به تحصیل در این رشته پرداخت. او در سال ۱۹۶۵ مدرک MA را در این رشته اخذ نمود و سپس در سال ۱۹۷۱ موفق به دریافت درجه دکتری از دانشگاه لندن در زمینه تئوری و تاریخ معماری گشت. جنکس از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۹۴ استاد کرسی نقد و تاریخ معماری معاصر دانشگاه UCLA کالیفرنیا بوده و هم‌زمان با آن به عنوان استاد مدعو در بزرگ‌ترین و معتبرترین دانشگاه‌های دنیا حضور فعال داشته‌است.
آثار[ویرایش]
جنکس مؤلف کتب متعددی در زمینه مبانی نظری معماری معاصر می‌باشد که شناخته‌شده‌ترین آنها عبارت‌اند از:
- زبان معماری پست مدرن (The Language of Post Modern Architecture) (۱۹۷۷)
- مدرن متأخر (Late Modern) (۱۹۸۰)
- پست مدرنیسم چیست (What is Post Modernism) (۱۹۸۶)
- نئومدرن‌ها (The New Moderns) (۱۹۹۰)
- معماری امروز (Architecture Today) (۱۹۹۳)
- معماری جهان در حال جهش (The Architecture of The Jumping Universe) (۱۹۹۵)
- نظریات و بیانیه‌های معماری معاصر (Theories And Manifestoes of Contemporary Architecture) (۱۹۹۷)
- لوکوربوزیه، انقلاب مستمر در معماری (Le Corbusier، The Continuous Revolution in Architecture) (۲۰۰۱)
- پارادایم جدید در معماری (The New Paradigm In Architecture) (۲۰۰۲)
- جنکز، چارلز- معماری پرش کیهانی-ترجمه دکتر وحید قبادیان-دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
در کنار کتب و تحقیقات تحلیلی ویژه معماری، نقد و مقالات متعددی از جنکس در مجلات معماری به ویژه مجله Architectural Design منتشر شده‌است.
منابع[ویرایش]
وب‌گاه زروان: پژوهشگاه هنر و معماری، بهمن ۱۳۸۲
