پیر جاکومو کاستیلیونی
| پیر جاکومو کاستیلیونی | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۲۲ آوریل ۱۹۱۳ میلادی میلان، لمباردی، ایتالیا |
| درگذشت | ۲۷ نوامبر ۱۹۶۸ (۵۵ ساله) میلان، ایتالیا |
| ملیت |  ایتالیا |
| تحصیلات | دانشگاه پلی‌تکنیک میلان |
| شناخته‌شده برای | معماری، طراحی صنعتی |
| همسر(ها) | ماریا کودوری ده کارتوزیو |
| وبگاه | |
پیر جاکومو کاستیلیونی (به ایتالیایی: Pier Giacomo Castiglioni)؛ (زادۀ ۲۲ آوریل ۱۹۱۳ میلادی – درگذشتهٔ ۲۷ نوامبر ۱۹۶۸ میلادی) معمار و طراح صنعتی اهل ایتالیا بود.[۱]
زندگی‌نامه[ویرایش]
کاستیلیونی در ۲۲ آوریل ۱۹۱۳ در میلان، در لمباردی در شمال ایتالیا به دنیا آمد. او دومین پسر مجسمه‌ساز جیانینو کاستیلیونی و همسرش لیویا بولا بود.[۱] برادر بزرگترش لیویو و برادر کوچکترش آکیله نیز معمار بودند.
کاستیلیونی در دانشگاه پلی‌تکنیک میلان، معماری خواند و در سال ۱۹۳۷ میلادی فارغ‌التحصیل شد.[۱] در آن سال[۱] یا در سال ۱۹۳۸ میلادی[۲] او یک تمرین طراحی معماری را با برادرش لیویو و لوئیجی کاچیا دومینیونی آغاز کرد.[۲] از جمله طرح‌های تولید شده به واسطۀ این همکاری، اولین رادیوی باکالیت ایتالیایی بود.[۳] استودیو در سال ۱۹۴۰ میلادی بسته شد. کاستیلیونی در ۳۰ دسامبر ۱۹۴۲ میلادی با ماریا کودوری ده کارتوزیو ازدواج کرد.[۱]
پس از جنگ جهانی دوم، او و لیویو با برادر کوچکترشان آکیله، که در سال ۱۹۴۴ میلادی در رشتۀ معماری فارغ‌التحصیل شده بود، کار کردند.[۲] بسیاری از کارهای آن‌ها در طراحی محصولات و نمایشگاه بود، اما آن‌ها همچنین تعدادی پروژۀ معماری، از جمله بازسازی پالاتسو دلا پرماننته، در سال ۱۹۵۳–۱۹۵۲ میلادی که با بمباران در سال ۱۹۴۳ میلادی ویران شده بود، انجام دادند.[۱]
لیویو کاستیلیونی در سال ۱۹۵۲[۲] یا ۱۹۵۳ میلادی[۱] کار را ترک کرد. از آن زمان تا زمان مرگ پیر جاکومو – در میلان، در ۲۷ نوامبر ۱۹۶۸ میلادی – او و آکیله به عنوان یک تیم کار کردند. بسیاری از طرح‌های آن‌ها به هیچ‌یک از آن‌ها نسبت داده نمی‌شود.[۱][۲] محصولات طراحی شده توسط برادران کاستیلیونی در سال‌های پس از جنگ شامل چراغ‌های «توربینو» (گردباد) و «آرکو»؛ و جاروبرقی «اسپالتر» بود. پیر جاکومو که به تنهایی کار می‌کرد، چهارپایۀ «مزادرو» را برای شرکت زانوتا بر اساس مفهوم «حاضر-آماده» مارسل دوشان طراحی کرد. با این حال، تا سال ۱۹۷۱ میلادی، سه سال پس از مرگ کاستیلیونی، ساخته نشد.[۳]
کاستیلیونی همچنین طراحی حیات را در دانشگاه پلی‌تکنیک میلان از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۸ میلادی تدریس کرد.[۱]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ ۱٫۶ ۱٫۷ ۱٫۸ Giuliana Ricci (1979). "Castiglioni, Pier Giacomo". Dizionario Biografico degli Italiani, volume 22. Roma: Istituto dell’Enciclopedia Italiana. Accessed October 2018. (به ایتالیایی).
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ William Hamilton (5 December 2002). "Achille Castiglioni, 84, Italian Home Designer, Is Dead". New York Times. Accessed January 2016. (به انگلیسی).
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Gino Moliterno, Gino (2002). "Encyclopedia of Contemporary Italian Culture". pp. 139–140. Routledge. (به انگلیسی).
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| نهادهای پژوهش هنری | |
| واژه‌نامه‌های زندگی‌نامه‌ای | |
| پایگاه‌های دادهٔ علمی | |
| سایر | |
