پپین ایتالیا

پپین ایتالیا
پادشاه ایتالیا
سلطنت	۷۸۱ – ۸۱۰
۷۸۱ رم
پیشین	شارلمانی
جانشین	شارلمانی و برنارد ایتالیا
زاده	کارلومان ۷۷۷
درگذشته	۸ ژوئیهٔ ۸۱۰ (۳۳ سال) میلان
فرزند(ان) more...	برنارد ایتالیا
خاندان	دودمان کارولنژی
پدر	شارلمانی
مادر	هیلدگارد

پپین ایتالیا (انگلیسی: Pepin of Italy؛ ۷۷۷ – ۸ ژوئیهٔ ۸۱۰) از سال ۷۸۱ تا زمان مرگش در سال ۸۱۰ پادشاه ایتالیا بود. او سومین پسر شارلمانی (و دومین پسر او از ملکه هیلدگارد) بود. پس از غسل تعمید در سال ۷۸۱، کارلومان به پپین تغییر نام داد، جایی که او همچنین به عنوان پادشاه پادشاهی لومبارد که پدرش فتح کرده بود، تاجگذاری کرد. پپین از سنین جوانی تحت حکومت شارلمانی بر این پادشاهی حکومت می‌کرد، اما پیش از پدرش درگذشت. پسرش برنارد پس از او پادشاه ایتالیا شد و نوادگان او طولانی‌ترین نسل مرد مستقیم بازمانده از سلسله کارولنژی بودند.

زندگی

کارلومان در سال ۷۷۷ متولد شد، دومین پسر شارلمانی و همسرش هیلدگارد. کارلومان یک برادر بزرگتر به نام شارل کوچک و یک برادر ناتنی به نام پپین گوژپشت، پسر ارشد شارلمانی، داشت. شارلمانی از سال ۷۶۸ پادشاه فرانک‌ها بود و در سال ۷۷۴ پادشاهی لمباردها را در شمال ایتالیا فتح کرد، که بخشی از آن به درخواست پاپ آدریان اول برای کمک در برابر پادشاه لمباردها، دسیدریوس، بود. در سال ۷۸۱، شارلمانی و هیلدگارد، کارلومان را به همراه برادر کوچکترش لویی پرهیزگار و خواهرانش روترود و برتا، دختر شارلمانی، به درخواست آدریان به رم آوردند. کارلومان چهار ساله بود، اما والدینش غسل تعمید او را به تأخیر انداختند تا پاپ بتواند آن را انجام دهد. کارلومان غسل تعمید داده شد و آدریان سپس او را به عنوان پادشاه لمباردها (که بعدها پادشاه ایتالیا نامیده شد) و برادرش لویی را به عنوان پادشاه آکیتن تاجگذاری کرد. به عنوان بخشی از غسل تعمید کارلومان، او به پپین تغییر نام داد و اکنون با برادر ناتنی خود همنام بود. دلیل تغییر نام مشخص نیست، اما احتمالاً برای زنده کردن یاد پدربزرگش پپین کوتاه قد انتخاب شده بود، که به عنوان متحد وفادار پاپ به یاد آورده می‌شد، و تأکید بر این میراث برای پادشاه جوانی که قرار بود بر ایتالیا حکومت کند، مهم بود.

اگرچه پپین تنها چهار سال داشت، تاجگذاری او صوری نبود - او به لمباردی آورده شد تا تحت مراقبت مشاورانی که شارلمانی برایشان فراهم کرده بود، زندگی کند، که مهم‌ترین آنها آدالارد کوربی، والدو رایشنو، دوک لومبارد روتچیلد و آنگیلبرت بودند. دربار پپین عمدتاً در ورونا مستقر بود، اگرچه او از کاخ‌هایی در مانتوا و پایتخت سنتی لومبارد، پاویا، نیز اداره می‌شد. پپین به نام خود پادشاه بود، اما شارلمانی حتی تا بزرگسالی پپین نیز نفوذ زیادی در ایتالیا داشت، حتی در مواردی مستقیماً قوانینی را صادر می‌کرد.

پس از اینکه پپین به سن قانونی رسید، نقش خود را به عنوان یک رهبر نظامی ایفا کرد. او در لشکرکشی پدرش علیه تاسیلو سوم، پادشاه باواریا، در سال ۷۸۶ شرکت کرد. در سال ۷۹۶، او لشکرکشی علیه خاقانات آوار را رهبری کرد، دژ آنها را تصرف کرد و فروپاشی دولت آوار را تسریع کرد و به قلمرو فرانک‌ها اجازه داد تا به سمت شرق گسترش یابد. پیروزی پپین در شعر معاصر لاتین «دی پیپینی رجیس ویکتوریا آواریکا» جشن گرفته شده است. پپین همچنین چندین حمله علیه دوک‌نشین بنونتو و یک لشکرکشی موفق در سال ۸۱۰ علیه جمهوری ونیز را رهبری کرد.

در سال ۸۰۶، شارلمانی پسران خود را گرد هم آورد و فرمان تقسیم امپراتوری را صادر کرد که برنامه‌های رسمی برای وراثت امپراتوری پس از مرگ او را مشخص می‌کرد. پپین در این حکومت ایتالیا تأیید شد و در عین حال بیشتر باواریا و آلامانیا را نیز به دست آورد. لویی علاوه بر آکیتن، پرووانس، سپتیمانیا و بیشتر بورگوندی را نیز به دست آورد. و چارلز به عنوان پسر ارشدش که مورد لطف و عنایت بود (پپین گوژپشت پس از یک شورش ناکام در صومعه‌ای محبوس شده بود)، بیشترین سهم از ارث را به خود اختصاص داد و حکومت فرانسیا به همراه ساکسونی، نوردگاو و بخش‌هایی از آلمانیا را به او واگذار کرد. شارلمانی در مورد ارث بردن عنوان امپراتوری که در سال ۸۰۰ به دست آورده بود، صحبتی نکرد. دیویزیو همچنین به مرگ هیچ‌یک از برادران پرداخت و خواستار صلح بین آنها و بین هر یک از برادرزاده‌هایشان که ممکن بود وارث باشند، شد.

نقشه‌های جانشینی شارلمانی به نتیجه نرسید. پپین در ۸ ژوئیه ۸۱۰ درگذشت و به دنبال آن خواهرش روترود، عمه‌اش ژیزلا، راهبه شل، و برادر ناتنی‌اش پپین و برادرش چارلز در طول سال‌های ۸۱۰–۸۱۱ به سرعت درگذشتند. همه آنها احتمالاً قربانی یک بیماری همه‌گیر بودند که در سال ۸۱۰ از گاوها شیوع یافته بود. در پی این مرگ‌ها، شارلمانی، پسر پپین، برنارد، را حاکم ایتالیا و تنها پسر زنده مانده خود، لویی، را وارث بقیه امپراتوری اعلام کرد. لویی و برنارد در سپتامبر ۸۱۳ رسماً به عنوان وارث شارلمانی منصوب شدند و پس از مرگ او در ۸۱۴ به‌طور کامل جانشین او شدند.

خانواده و نوادگان

پپین با تئودرادا، پسرعموی پدرش و خواهر مشاورش، آدالارد، ازدواج کرده بود. برادرش لویی از رابطه نزدیک بین پپین و همسرش برای نامشروع جلوه دادن این ازدواج استفاده کرد تا برنارد را به حاشیه براند. نوادگان پسر برنارد تا قرن یازدهم به عنوان کنت‌های ورماندو در فرانسه به حکومت ادامه دادند، طولانی‌تر از هر نوادگان پدری شارلمانی دیگر. علاوه بر برنارد، پپین پنج دختر داشت: آدالهاید (همسر لامبرت اول نانت و مادر گی اول اسپولتو)، آرولا، گوندرادا، برتاید و تئودرادا. پس از مرگ پپین، شارلمانی دختران را به خانه خود برد. پپین همچنین از اجداد هوگ کاپه، اولین پادشاه فرانسه از خاندان کاپه بود.

منابع

• Barbero, Alessandro (2004). Charlemagne: Father of a Continent. Translated by Allan Cameron. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-23943-2.
• Collins, Roger (1998). Charlemagne. Toronto: University of Toronto Press. ISBN 978-0-333-65055-4.
• Fried, Johannes (2016). Charlemagne. trans. Peter Lewis. Cambridge, MA: Harvard University Press. ISBN 978-0674737396.
• Godman, Peter (1985). Poetry of the Carolingian Renaissance. Norman, OK: University of Oklahoma Press.
• Nelson, Janet L. (2019). King and Emperor: A New Life of Charlemagne. Oakland: University of California Press. ISBN 9780520314207.
• McKitterick, Rosamond (2008). Charlemagne: The Formation of a European Identity. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-1-139-47285-2.
• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Pepin of Italy». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۵.