پناهندگان فلسطینی (عربی: لاجئون فلسطينيون) پناهندگان فلسطینی، فلسطینی‌هایی هستند که در طول سال‌های ۱۹۴۷، ۱۹۴۸ و ۱۹۴۹ و بعد از آن در جریان جنگ اعراب و اسرائیل در سال‌های ۱۹۴۹/۱۹۴۸، و همچنین جنگ‌ها و اشغالگری‌های بعد از آن از فلسطین به دلیل عملیات تروریستی شبه نظامیان اسرائیلی هجرت کرده یا آن‌ها را مجبور به آن کرده‌اند. آن‌ها عمدتاً فلسطینی هستند و اکثر آن‌ها بزبان عربی صحبت می‌کنند و در مناطق و کشورهای زیر هستند:
دو موج عمده پناهندگی فلسطینی‌ها ایجاد شد، اولین بار در فاجعه سال ۱۹۴۸ (ایجاد کشور اسرائیل) و دومین آن پس از جنگ ۱۹۶۷. سازمان ملل متحد، آژانس امدادرسانی و کار پناهندگان (UNRWA) را برای کمک به پناهندگان فاجعه سال ۱۹۴۸ تأسیس کرد که به همین عنوان شناخته می‌شود.
پناهندگان کسانی بودند که در ماه ژوئن ۱۹۴۶ و مه ۱۹۴۸ در فلسطین زندگی می‌کردند و در نتیجه جنگ ۱۹۴۸ خانه و زندگی خود را از دست دادند.
اطلاق پناهندگان فلسطینی براساس تعریف سازمان ملل متحد شامل فرزندان کسانی است که بدون توجه به جایی که آن‌ها زندگی می‌کنند به آن‌ها گفته می‌شود. بر اساس تعریف UNRWA، تعداد پناهندگان فلسطینی از ۷۱۱٬۰۰۰ در سال ۱۹۵۰ به ۴٫۷ میلیون نفر در سال ۲۰۱۰ افزایش یافته‌است.
فلسطینی‌ها در سراسر نقاط مختلف جهان توزیع می‌شوند ولی دارای تابعیت نیستند، از جمله ۵۰٬۰۰۰ نفر در مصر و ۱۲٬۰۰۰ نفر در عراق و حدود ۳۰۰٬۰۰۰ نفر یا بیشتر که در اردوگاه‌های لبنان هستند. بین سال‌های ۱۹۹۶ تا پایان سال ۲۰۱۴، UNRWA مسئولیت بیش از ۵ میلیون پناهنده فلسطینی را برعهده داشت، در حالیکه کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد مسئولیت حدود ۱۳ میلیون پناهنده را داشتند که از شصت سال پیش، فلسطینیان بیشترین سهم پناهجویان دراز مدت را با ۳ میلیون پناهنده دارا بودند و بعضاً از کشورهایی که به آن‌ها پناه داده بودند ملیت آن کشورها را نیز گرفته بودند.[۲]
دولت اسرائیل تعداد پناهجویانی که در ۱۹۴۸–۴۹ آواره شدند را به میزان کم یعنی ۵۲۰ هزار نفر عنوان می‌کند در حالی که برآورد طرف فلسطینی به ۸۵۰ هزار نفر اشاره دارد.[۳]
اردن
نوار غزه
سوریه
لبنان