پرش به محتوا

پلاجیانیسم

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
تصویر هنری از پلاجیوس که پلاجیانیسم از نام او گرفته شده است

پلاجیانیسم یک دیدگاه الهیاتی مسیحی است که معتقد است هبوط، طبیعت انسان را آلوده نکرده و انسان‌ها به لطف الهی، اراده آزاد برای رسیدن به کمال انسانی دارند. پلاجیوس زاهد و فیلسوفی از جزایر بریتانیا، تعلیم می‌داد که خداوند نمی‌تواند به مؤمنان دستور انجام غیرممکن‌ها را بدهد، بنابراین باید انجام همه احکام الهی ممکن باشد. او همچنین تعلیم داد که مجازات یک نفر به‌خاطر گناهان دیگری ناعادلانه است؛ بنابراین نوزادان که باید به‌خاطر گناه آدم غسل تعمید داده شوند، در حقیقت بی‌عیب و نقص به‌دنیا می‌آیند. پلاجیوس هیچ عذری را برای رفتار گناه‌آلود نپذیرفت و تعلیم داد که همه مسیحیان صرف نظر از جایگاهشان در زندگی، باید زندگی بی‌عیب و نقص و عاری از گناه داشته باشند. پلاجیانیسم توسط مخالفش آگوستین تعریف شد؛ تعاریف دقیقی که همچنان مبهم هستند. اگرچه پلاجیانیسم در جهان مسیحی معاصر، به‌ویژه در میان نخبگان و راهبان رومی از حمایت قابل توجهی برخوردار بود، اما توسط آگوستین و هوادارانش که دیدگاه‌های مخالفی در مورد فیض، تقدیر و اراده آزاد داشتند، مورد نقد قرار گرفت. آگوستین در مناقشه پلاجیان پیروز شد؛ پلاجیانیسم در شورای کارتاژ در سال ۴۱۸ قاطعانه محکوم شد و توسط کلیسای کاتولیک روم و کلیسای ارتدکس شرقی به‌عنوان بدعت شناخته می‌شود. قرن‌ها پس از آن پلاجیانیسم به اشکال مختلف به‌عنوان اتهام ارتداد برای مسیحیانی که عقاید نامتعارف داشتند، مورد استفاده قرار می‌گرفت. تحقیقات جدیدتر در الهیات و مطالعات دینی این سؤال را مطرح کرده‌اند که باورهای پلاجیوس تا چه حد با باورهای مخالفانش و مسیحیان جریان اصلی مدرن متفاوت بوده است.

پیشینه

[ویرایش]

در طول قرن‌های چهارم و پنجم، کلیسا به‌دلیل تغییر مذهب کنستانتین به مسیحیت، تغییرات سریعی را تجربه می‌کرد.[۱] بسیاری از رومی‌ها به مسیحیت گرویده بودند، اما لزوماً به‌طور کامل از این دین پیروی نمی‌کردند.[۲] از آن‌جایی که مسیحیان دیگر مورد آزار و اذیت قرار نمی‌گرفتند، با مشکل جدیدی روبرو شدند: چگونه از ارتداد و پایبندی ظاهری به دین رسمی جلوگیری کنند. برای بسیاری، راه حل، اتخاذ ریاضت مسیحی بود.[۱]

مسیحیت اولیه از نظر الهیاتی متنوع بود. درحالی‌که مسیحیت غربی تعلیم می‌داد که اجتناب‌ناپذیری مرگ نتیجه هبوط انسان است. یک سنت سوری شامل شخصیت‌های قرن دوم، تئوفیلوس و ایرنئوس ادعا می‌کردند که مرگ و میر مقدم بر هبوط است. حدود سال ۴۰۰ میلادی آموزه گناه نخستین تازه در مسیحیت غربی در حال ظهور بود و از آموزه‌های سیپریان مبنی بر این‌که نوزادان باید به‌خاطر گناه آدم غسل تعمید داده شوند، سرچشمه می‌گرفت. مسیحیان دیگر از اوریجن در این باور پیروی کردند که نوزادان به‌دلیل شکست‌هایشان در زندگی قبلی، در گناه متولد می‌شوند. روفینوس سوری که در سال ۳۹۹ به‌عنوان نماینده جروم به رم آمد، از سنت سوری پیروی کرد و اعلام داشت که انسان فانی آفریده شده است و هر انسانی تنها به‌خاطر گناه خود مجازات می‌شود.[۳]

پلاجیوس[۴] یک زاهد غیر روحانی اهل جزایر بریتانیا بود که در اوایل دهه ۳۸۰ به رم نقل مکان کرد.[۵][۶] پلاجیوس نیز مانند جروم از آنچه که سهل‌انگاری در میان مسیحیان می‌دید، انتقاد کرد و در مقابل معیارهای اخلاقی بالاتر و زهد را ترویج داد.[۴][۷][۶] او به‌دلیل جبرگرایی و تقدیرگرایی مانویت با آن مخالفت کرد[۱] و از امکان زندگی بدون گناه دفاع کرد [۸] . اگرچه پلاگیوس ترک ثروت دنیوی را موعظه می‌کرد، [۹] ایده‌های او در میان بخش‌هایی از نخبگان رومی محبوب شد. [۵] [۷] [۱] پیتر براون مورخ، استدلال می‌کند که پلاجیانیسم «به یک گرایش گریز از مرکز قدرتمند در اشراف روم متوسل می‌شد؛ گرایشی به پراکندگی گروه‌های کوچک که هر کدام تلاش می‌کردند نخبه باشند، هر کدام مشتاق بودند از همسایگان و رقبای خود، یعنی ساکنان طبقه متوسط بالای روم بالاتر بروند.»[۱۰] پائولینوس نولا مدیر قدرتمند رومی به پلاجیوس و جولیان اکلانوم نویسنده پلاجیوسی نزدیک بود،[۱۱] و کائلستیوس اشراف‌زاده سابق رومی توسط جرالد بونر به‌عنوان «رسول واقعی جنبش به اصطلاح پلاجیوسی» توصیف شد.[۸] بسیاری از ایده‌هایی که پلاجیوس ترویج می‌کرد در مسیحیت معاصر جریان اصلی بودند و توسط چهره‌هایی مانند جان کریسوستوم، آتاناسیوس اسکندریه، جروم و حتی آگوستین اولیه حمایت می‌شدند.[۱۲][۱۳]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ Harrison 2016, p. 78.
  2. ↑ Kirwan 1998.
  3. ↑ Teselle 2014, pp. 1–2.
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ Elliott 2011, p. 377.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ Keech 2012, p. 38.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Scheck 2012, p. 81.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Wetzel 2001, p. 51.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ Bonner 2004.
  9. ↑ Beck 2007, pp. 689–690.
  10. ↑ Beck 2007, p. 691.
  11. ↑ Brown 1970, pp. 60–61.
  12. ↑ Bonner 2018, p. 299.
  13. ↑ Teselle 2014, pp. 2, 4.

منابع

[ویرایش]
  • Beck, John H. (2007). "The Pelagian Controversy: An Economic Analysis". American Journal of Economics and Sociology. 66 (4): 681–696. doi:10.1111/j.1536-7150.2007.00535.x. S2CID 144950796.
  • Bonner, Gerald (2018). The Myth of Pelagianism. British Academy Monograph (به انگلیسی). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-726639-7.
  • Clark, Mary T. (2005). Augustine (به انگلیسی). Bloomsbury Publishing. ISBN 978-1-4411-8259-3.
  • Bonner, Gerald (2004). "Pelagius (fl. c.390–418), theologian". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/21784.
  • Brown, Peter (1970). "The Patrons of Pelagius: the Roman Aristocracy Between East and West". The Journal of Theological Studies. 21 (1): 56–72. doi:10.1093/jts/XXI.1.56. ISSN 0022-5185. JSTOR 23957336.
  • Chadwick, Henry (2001). Augustine: A Very Short Introduction (به انگلیسی). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-285452-0.
  • Chronister, Andrew C. (2020). "Ali Bonner, The Myth of Pelagianism". Augustinian Studies. 51 (1): 115–119. doi:10.5840/augstudies20205115. S2CID 213551127.
  • Cohen, Samuel (2016). "Religious Diversity". In Jonathan J. Arnold; M. Shane Bjornlie; Kristina Sessa (eds.). A Companion to Ostrogothic Italy. Leiden, Boston: Brill Publishers. pp. 503–532. ISBN 978-9004-31376-7.
  • Dodaro, Robert (2004). Christ and the Just Society in the Thought of Augustine (به انگلیسی). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-1-139-45651-7.
  • Elliott, Mark W. (2011). "Pelagianism". In McFarland, Ian A.; Fergusson, David A. S.; Kilby, Karen; Torrance, Iain R. (eds.). The Cambridge Dictionary of Christian Theology (به انگلیسی). Cambridge: Cambridge University Press. pp. 377–378. ISBN 978-0-511-78128-5.
  • Ferguson, John (1956). Pelagius: A Historical and Theological Study. Cambridge: W. Heffer & Sons.
  • Fu, Youde (2015). "Hebrew Justice: A Reconstruction for Today". The Value of the Particular: Lessons from Judaism and the Modern Jewish Experience (به انگلیسی). Leiden: Brill. pp. 171–194. ISBN 978-90-04-29269-7.
  • Harrison, Carol (2016). "Truth in a Heresy?". The Expository Times. 112 (3): 78–82. doi:10.1177/001452460011200302. S2CID 170152314.
  • James, Frank A. III (1998). Peter Martyr Vermigli and Predestination: The Augustinian Inheritance of an Italian Reformer. Oxford: Clarendon. Archived from the original on 22 December 2015. Retrieved 14 December 2015.
  • Keech, Dominic (2012). The Anti-Pelagian Christology of Augustine of Hippo, 396-430 (به انگلیسی). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-966223-4.
  • Keeny, Anthony (2009). An Illustrated Brief History of Western Philosophy. John Wiley & Sons. ISBN 978-1-4051-7860-0.
  • Kirwan, Christopher (1998). "Pelagianism". Routledge Encyclopedia of Philosophy (به انگلیسی). Taylor & Francis. doi:10.4324/9780415249126-K064-1. ISBN 978-0-415-25069-6.
  • Levering, Matthew (2011). Predestination: Biblical and Theological Paths. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-960452-4.
  • Lössl, Josef (20 September 2019). "The myth of Pelagianism. By Ali Bonner. (A British Academy Monograph.) Pp. xviii + 342. Oxford–New York: Oxford University Press (for The British Academy), 2018. 978 0 19 726639 7". The Journal of Ecclesiastical History. 70 (4): 846–849. doi:10.1017/S0022046919001283. S2CID 204479402.
  • Nelson, Eric (2019). The Theology of Liberalism: Political Philosophy and the Justice of God. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-24094-0.
  • Rigby, Paul (2015). The Theology of Augustine's Confessions (به انگلیسی). Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-09492-5.
  • Puchniak, Robert (2008). "Pelagius: Kierkegaard's use of Pelagius and Pelagianism". In Stewart, Jon Bartley (ed.). Kierkegaard and the Patristic and Medieval Traditions (به انگلیسی). Farnham: Ashgate Publishing. ISBN 978-0-7546-6391-1.
  • Rackett, Michael R. (2002). "What's Wrong with Pelagianism?". Augustinian Studies. 33 (2): 223–237. doi:10.5840/augstudies200233216.
  • Rees, Brinley Roderick (1998). Pelagius: Life and Letters (به انگلیسی). Woodbridge: Boydell & Brewer. ISBN 978-0-85115-714-6.
  • Scheck, Thomas P. (2012). "Pelagius's Interpretation of Romans". In Cartwright, Steven (ed.). A Companion to St. Paul in the Middle Ages (به انگلیسی). Leiden: Brill. pp. 79–114. ISBN 978-90-04-23671-4.
  • Squires, Stuart (2016). "Jerome on Sinlessness: a Via Media between Augustine and Pelagius". The Heythrop Journal. 57 (4): 697–709. doi:10.1111/heyj.12063.
  • Teselle, Eugene (2014). "The Background: Augustine and the Pelagian Controversy". In Hwang, Alexander Y.; Matz, Brian J.; Casiday, Augustine (eds.). Grace for Grace: The Debates after Augustine and Pelagius (به انگلیسی). Washington, D.C.: Catholic University of America Press. pp. 1–13. ISBN 978-0-8132-2601-9.
  • Stump, Eleonore (2001). "Augustine on free will". In Stump, Eleonore; Kretzmann, Norman (eds.). The Cambridge Companion to Augustine. New York: Cambridge University Press. pp. 124–147. ISBN 978-1-1391-7804-4.
  • Visotzky, Burton L. (2009). "Will and Grace: Aspects of Judaising in Pelagianism in Light of Rabbinic and Patristic Exegesis of Genesis". In Grypeou, Emmanouela; Spurling, Helen (eds.). The Exegetical Encounter Between Jews and Christians in Late Antiquity (به انگلیسی). Leiden: Brill. pp. 43–62. ISBN 978-90-04-17727-7.
  • Weaver, Rebecca (2014). "Introduction". In Hwang, Alexander Y.; Matz, Brian J.; Casiday, Augustine (eds.). Grace for Grace: The Debates after Augustine and Pelagius (به انگلیسی). Washington, D.C.: Catholic University of America Press. pp. xi–xxvi. ISBN 978-0-8132-2601-9.
  • Wetzel, James (2001). "Predestination, Pelagianism, and foreknowledge". In Stump, Eleonore; Kretzmann, Norman (eds.). The Cambridge Companion to Augustine. New York: Cambridge University Press. pp. 49–58. ISBN 978-1-1391-7804-4.


برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=پلاجیانیسم&oldid=42173539»