پایونیر۱۰ در حال ساخت، در سال ۱۹۷۱. دو کاوشگر پایونیر۱۰ و ۱۱، معروف‌ترین کاوشگرهای برنامه پایونیر بودند؛ اولین کاوشگرهایی که موفق به کاوش سیارات بیرونی منظومه شمسی و همچنین رسیدن به مدار پلوتون شدند.
پروژه پایونیر نام مجموعه‌ای از مأموریت‌های فضایی بدون سرنشین ایالات متحده است که برای اکتشافات بین سیاره‌ای طراحی شده بود. این پروژه شامل مأموریت‌های بسیاری می‌شد که مهم‌ترین آنها پایونیر۱۰ و پایونیر۱۱ بودند، دو فضاپیمایی که توانستند سیارات خارجی را کاوش کرده و از منظومه شمسی نیز خارج شوند. هر دوی این کاوشگرها حامل صفحه‌ای طلایی بودند که در آن طرحی از مرد و زن رسم شده بود و اطلاعاتی دربارهٔ منشأ و سازندگان کاوشگر، برای هر موجود فرازمینی‌ای که آن را پیدا کند، وجود داشت.
مأموریت‌های اولیه پروژه پایونیر، تلاش برای به دست آوردن سرعت فرار زمین بود. این برنامه در پرتاب اول ناسا نیز که از NACA (سازمان دانش هوانوردی آمریکا) صورت گرفته بود هم گنجانده شده بود. این مأموریت‌ها توسط نیروی هوایی آمریکا و ارتش انجام شد.
۵ سال بعد از پایان مأموریت‌های اولیه آبل در کاوش فضا، مؤسسه تحقیقات ایمز وابسته به ناسا، نام «پایونیر» را برای مأموریت‌های جدید پروژه انتخاب کرد، مأموریت‌هایی که در ابتدا هدفشان کاوش قسمت داخلی منظومه شمسی بود، و بعدها مأموریت‌های جسورانه تری نظیر کاوش مشتری و زحل به پروژه افزوده شد. اگرچه این مأموریت‌ها با موفقیت انجام شد، اما تصاویر ارسالی به خوبی تصاویری که ویجر ۵ سال بعد ارسال کرد نبود. در ۱۹۷۸، مأموریت‌ها بار دیگر متوجه قسمت داخلی منظومه شمسی شد و با دو مأموریت «پایونیر زحل گرد» و «مولتی پروب»، مشخص شد که مأموریت‌ها از شکل کاوشگر به سیاره گرد تبدیل شده است .[۱]
