پادشاهی مطلقه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
شیوه‌های حکومت
حکومت‌های جمهوری:
  جمهوری ریاستی با ریاست کشور و دولت اجرایی غیرپاسخگو به مجلس
  جمهوری نیمه‌ریاستی با ریاست کشور نیمه‌اجرایی غیرپاسخگو به مجلس و نیز ریاست دولت نیمه‌اجرایی پاسخگو به مجلس
  جمهوری پارلمانی با ریاست کشور تشریفاتی و ریاست دولت پاسخگو به مجلس
  جمهوری با ریاست اجرایی پاسخگو به مجلس
  نظام تک‌حزبی با رهبری اجرایی غیرپاسخگو

حکومت‌های پادشاهی:
  پادشاهی مشروطه با پادشاهی تشریفاتی و ریاست دولت پاسخگو به مجلس
  پادشاهی نیمه‌مشروطه با پادشاهی نیمه‌اجرایی غیرپاسخگو و ریاست دولت پاسخگو به مجلس
  پادشاهی مطلقه با پادشاهی اجرایی غیرپاسخگو

  کشورهایی که مقررات قانون اساسی برای دولت، به حالت تعلیق درآمده است.
  کشورهایی که با هیچ یک از سیستم‌های فوق، مطابقت ندارند. (به عنوان مثال دولت موقت یا موقعیت‌های سیاسی نامشخص)

پادشاهی مطلقه[۱] یک شیوه حکومت با پادشاهی گفته می‌شود که در آن شخص پادشاه تا زمان مرگ حکومت کرده و بعد از خودش جانشین انتخاب می‌کند و هیچ گونه حقی برای اشخاص دیگر و مردم قائل نیست. پادشاهی مطلقه گونه‌ای از انواع حکومت‌های تمامیت‌خواه است.

تعریف[ویرایش]

سلطنت خودکامه یا سلطنت نامشروط گونه‌ای از حکومت است که در آن پادشاه قدرت مطلق سیاسی را در میان مردم خود در دست دارد. در این گونه از حکومت‌ها قدرت سیاسی سلطان خودکامه که بر کشور مستقل خود نامحدود است پاسخگوی کسی یا قانونی نیست. سلطنت خودکامه موروثی است ولی دیگر اهرم‌های انتقال قدرت هم به گونه‌ای در کار است. سلطنت نامشروط به روشنی از سلطنت مشروطه، که در آن قدرت سیاسی شاه محدود یا مهار شده متفاوت است.[۲]

در تئوری، چنین پادشاهی در اعمال قدرت کامل بر سرزمین زیر فرمانش دارای اختیار و توان مطلق است، اما در عمل سلطنت خودکامه را گروه‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی موجود در قلمرو، مانند اشراف، روحانیون، و طبقات متوسط و پایین‌تر مهار کرده و شکل می‌دهند.

برخی از این پادشاهی‌ها دارای نهادها و قانونگذاران ضعیف یا نمادینی هستند که شاه هر لحظه می‌تواند آن را تغییر دهد یا منحل کند.

تاریخ[ویرایش]

افلاطون پادشاهی مطلقه را به جمهوری ترجیح می‌داد. او معتقد بود: «یا باید فیلسوف شاه شود یا اینکه شاه باید فیلسوف شود.»[۳]

بروز تغییرات عمده در نیروهای مسلح از میانه سده شانزدهم تا میانه سده هفدهم که مایکل رابرتس، تاریخدان بریتانیایی آن را «انقلاب نظامی» می‌خواند، در کنار سایر تأثیرات، موجب افزایش چند برابری شمار قوای ارتش‌های دائمی کشورهای متعدد اروپایی شد. این ارتش‌ها به عنوان نیرویی مؤثر در کشورداری، با تغییر توازن قدرت نظامی داخلی به نفع سلاطین، موجب پدید آمدن حکومت‌های مطلقه سلطنتی در سده‌های هفدهم و هجدهم در تاریخ اروپا شدند.[۴]

پادشاهی‌های مطلقه کنونی[ویرایش]

کشورهایی که در آن پادشاه قدرت مطلق را هنوز هم حفظ کرده عربستان سعودی، امارات متحده عربی، عمان، قطر، برونئی، اسواتینی و شهر واتیکان هستند.[۵][۶][۷][۸][۹]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. "پادشاهی مطلقه". ویکی‌واژه. 2016-09-04.
  2. Jerome Blum et al. , The European World (1970) 1:267-68
  3. «حکومت پادشاهی پارلمانی». حکومت پادشاهی پارلمانی - پرسمان. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۵-۲۲.[پیوند مرده]
  4. Black 1991, p. 2.
  5. "Q&A: Elections to Oman's Consultative Council". BBC News.
  6. "Qatar: regional backwater to global player". BBC News.
  7. "Vatican to Emirates, monarchs keep the reins in modern world". Times Of India. Archived from the original on 30 October 2013. Retrieved 23 September 2015.
  8. "Lavish birthday for Brunei ruler". BBC NEWS.
  9. "Swaziland profile". BBC News.