ویکی‌پدیا:ویکی‌پروژه مترجمان/پادشاهی متحده بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی

}}جدول اطلاعات کشور| نام اصلی = پادشاهی متحده بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی اسم عام = پادشاهی متحده Flag of the United Kingdom.svg تصویر پرچم= تصویر نشان سلطنتی= UK Royal Coat of Arms.png

Location-UnitedKingdom.PNG = تصویر نقشه نوع نماد= نشان سلطنتی شعار ملی= [دیو ئه مون دروآ] (شعار سلطنتی)- معادل فرانسوی عبارت "خداوند و حق من" سرود ملی= "خداوند ملکه را حفظ کند" زبان‌های رسمی= زبان انگلیسی ("در عمل") پایتخت= لندن latd=51|latm=30|latNS=N|longd=0|longm=7|longEW=W|

بزرگترین منطقه مسکونی= شهرهای پرجمعیت بزرگترین شهر= منطقه شهرنشینی لندن نوع دولت= پادشاهی قانون اساسی عنوان رهبر اول= ملکه عنوان رهبر دوم= نخست وزیر بریتانیا عنوان رهبر اول= الیزابت دوم بریتانیا عنوان رهبر دوم= عالیجبناب – تونی بلر- [[پارلمان انگلستان | [[MP نوع حاکمیت= تشکیل رویداد مهم۱= اتحادیه پادشاهان روز مهم۱= ۲۴ مارس ۱۶۰۳ رویداد مهم۲= فرمان اتحاد ۱۷۰۷ روز مهم۲= ۱ می ۱۷۰۷ رویداد مهم۳= فرمان اتحاد ۱۸۰۰ روز مهم۳= ۱ ژانویه ۱۸۰۱ (میلادی) رویداد مهم۴= عهد نامه انگلستان- ایرلند روز مهم۴= ۱۲ آوریل ۱۹۹۲ (میلادی) تاریخ پیوستن به اتحادیه اروپا=۱ژانویه ۱۹۷۳ (میلادی) رتبه مساحت= ۷۹ ام اندازه منطقه = 1 E11 مساحت= 244820 مساحت مایل مربع=۹۴۵۲۶ درصد آب= ۳۴/۱ درصد سال تخمین جمعیت=۲۰۰۶ تخمین جمعیت= ۶۰۲۹۵۰۰ رده جمعیت= ۱۲۱مین سرشماری جمعیت=58789194 <این عدد از سایت http://www.statistics.gov.uk/census2001/pop2001/united_kingdom.asp گرفته شده است.> سال سرشماری جمعیت= ۲۰۰۱ تراکم جمعیت=243 تراکم جمعیت در مایل مربع=243 رده تراکم جمعیت= ۴۸ سال محاسبه تولید ناخالص داخلی=۲۰۰۵ تولید ناخالص داخلی= ۸۳۳/۱ تریلیون دلار رده تولید ناخالص داخلی=۶ درآمد سرانه تولید ناخالص داخلی=۳۰۴۷۰ دلار رده درآمد سرانه تولید ناخالص داخلی= ۱۸ سال شاخص توسعه انسانی (HDI)= ۲۰۰۳ شاخص توسعه انسانی (HDI)=۹۳۹/۰ رده شاخص توسعه انسانی (HDI)=۱۵ مقوله شاخص توسعه انسانی= بالا پول رایج=]]پوند استرلینگ[[(£) کد پول رایج= GBP کد کشور= GBR منطقه زمانی= GMT اختلاف با =UTC صفر DST منطقه زمانی= ساعت تابستانی بریتانیاBST اختلاف با =DST +1 cctld= .uk⁷ |

کد تلفن=۴۴ پاورقی= در United Kingdom، و تعدادی زبان دیگر به عنوان زبان‌های محلی ‍ مورد قبول تلقی شده‌اند که این انتخاب بر اساس منشور اروپا در مورد زبان‌های محلی و اقلیت صورت گرفته است. در هر یک از این زبان‌ها، نام رسمی UK عبارتست از:

*ویلزی: Teyrnas Unedig Prydain Fawr a Gogledd Iwerddon

• گیلی اسکاتلندی: An Rìoghachd Aonaichte na Breatainn Mhòr agus Eirinn a Tuath
• ایرلندی: Ríocht Aontaithe na Breataine Móire agus Thuaisceart Éireann
• اسکاتس: Unitit Kinrick o Great Breetain an Northren Ireland
• کرنوالی: An Rywvaneth Unys a Vreten Veur hag Iwerdhon Glédh

همچنین یک گونه خاص زبان هم در اسکاتلند وجود دارد، برای آشنایی بیشتر به نماد اسطوره‌ای ملی کشور بریتانیا مراجعه کنید. شعارسلطنتی اسکاتلند عبارتست از [Nemo Me Impune Lacessit] [[معادل لاتین" هر کس به تعرض کند ایمن نخواهد بود") به بخش "نمادهاً مراجعه کنید. همچنین از این شعار به عنوان سرود ملی سلطنتی نیز استفاده می‌شود. زبان‌های رسمی بریتانیا عبارتند از: علاوه بر زبان انگلیسی (که در این کشور کاملاً حاکم است). زبان ولزی (در ولز]] به عنوان «زبان برابری» مطرح است. زبان گالیک اسکاتلندی (در اسکاتلند]] به عنوان «زبان رسمی اسکاتلند که در عین حال به زبان انگلیسی احترام می‌گذارند» مطرح است. * دفتر آمار ملی بریتانیا* پسوند سایت‌های اینترنتی را بر اساس GB به صورت .gb انتخاب کرده است که البته از آن استفاده نمی‌شود. دامنه.eu توسط تمامی اعضای اتحادیه اروپا به کار می‌رود. "پادشاهی بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی" (که معمولاً به صورت خلاصه به آن "بریتانیای کبیر" "UK یا "بریتانیاً می‌گویند طبق مصوبه اتحاد ۱۷۰۷ دولت‌های مستقل انگلستان و اسکاتلند که از سال ۱۶۰۳ اتحاد دو جانبه داشتند توافق کردند که دولت واحد پادشاهی بریتانیای کبیر را تشکیل دهند. [[Image:|thumb|left| نقاشی "]] مصوبات پارلمانی اتحاد ۱۷۰۷ اسکاتلند و انگلستان]]" که توسط والتر توماس مونینگتون کشیده شده است.

[[طبق مصوبه اتحاد ۱۸۰۰، پادشاهی بریتانیای کبیر با پادشاهی ایرلند که به تدریج طی سالهای ۱۵۴۱ و عهد نامه لیمریک (مودت) تحت سلطه انگلستان درآمده بود متحد شدند و پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند را تشکیل دادند. اتحاد جمهوری ایرلند امروزی در سال ۱۹۲۲ در پی جدایی دولت ایرلند طبق مصوبه ۱۹۲۰ از جزیره ایرلند شکل گرفت که طی آن شش قریه از نه قریه ایرلند مربوط به یکی از استان‌های ایرلند با نام اولستر در قلمرو بریتانیا باقی ماندند و سپس طبق مصوبه ۱۹۷۲ پارلمان و دستگاه سلطنتی در سال ۱۹۲۷ به نام جمهوری ایرلند تغییر نام دادند. از بریتانیا به عنوان قدرت اصلی نظامی و صنعتی قرن ۱۹ به عنوان "خالق دنیای مدرن امروزی" یاد می‌شود؛ که بسیاری از ایده‌های مطرح شده در دنیای غرب مانند کاپیتالیسم، سیستم پارلمانی و دموکراتی را مطرح کرد و در ادبیات، هنر، علم و تکنولوژی پیشرفت‌های زیادی را شاهد بود. امپراطوری بریتانیا در اوج قدرت خود توانست بیش از یک چهارم خشکی هایکره زمین و یک سوم جمعیت جهان را تحت سلطه خود درآورد و به بزرگترین امپراطوری در طول تاریخ تبدیل شد. در نیمه اول قرن بیستم جنگ جهانی اول و جنگ جهانی دوم این امپراطوری را بسیار ضعیف کرد. در نیمه دوم قرن، امپراطوری بریتانیا جای خود ار به بریتانیای کبیر (UK) داد و خود را با دنیای مدرن سازگار نمود تا به ملتی با تکنولوژی قوی و سعادتمند تبدیل شود.

اصطلاحات تاریخی انگلستان

دولت و سیاست

<! – لطفاً اطلاعات جدید را به سرفصل‌های مناسب اضافه کنید--->

پادشاهی متحده یک پادشاهی قانون اساسی است که در آن قوه مجریه که توسط نخست وزیر پادشاهی متحده و کابینه پادشاهی انگلستان (درنقش روسای وزارتخانه‌های پادشاهی انگلستان اداره می‌شود از جانب پادشاهی بریتانیا به رتق و فتق امور می‌پردازد. کابینه شامل نخست وزیر و بقیه وزرای دولت است که دولت پادشاهی را تشکیل می‌دهد. پارلمان بریتانیای کبیر وزرا را انتخاب می‌کند و خود را در برابر پارلمان به عنوان قوه مقننه که همواره به عنوان مجلس «برتر» شهرت داشته مسئولیت دارند (پارلمان می‌تواند در اموری تصمیم گیری کند که دیگران در آن تصمیم گیری ننموده‌اند) پادشاهی بریتانیا یکی از نادر کشورهای جهان است که قانون اساسی مدون ندارد و بر اساس قوانین عرفی و بخش‌هایی از قانون اساسی اداره می‌شود.

در حالی که پادشاه رئیس حکومت است و از لحاظ نظری کل قوه مجریه تحت نظر وی عمل می‌کند اما این نخست وزیر است که رئیس دولت است. دولت موظف است در برابر ‍]]مجلس عوام]] پاسخگو باشد و در واقع این مجلس نخست وزیر را انتخاب می‌کند. اکثریت اعضای کابینه از مجلس عوام و عده‌ای نیز از مجلس سنا هستند. اگرچه وزرا نباید لزوماً از پارلمان انتخاب شوند اما این روزها مد این است که وزرا از پارلمان انتخاب شوند. سیستم حکومتی انگلستان در بسیاری از کشورهای جهان مورد استفاده قرار گرفته است. میراثی از مستعمرات امپراطوری بریتانیا- بیشتر درقلمرو کشورهای مشترک المنافع. معمولاً یکی از نمایندگان مجلس (MP) که رهبری اکثریت مجلس عوام را بر عهده دارد – معمولاً رهبر بزرگترین حزب یا، در صورتی که حزبی اکثریت کرسی‌ها را در اختیار نداشته باشد، بزرگترین ائتلاف به عنوان نخست وزیر انتخاب می‌شود. نخست وزیر فعلی یعنی تونی بلر از حزب کارگر است که از سال ۱۹۹۷ تا کنون این سمت را در اختیار داشته است. [[Image:The_mall.JPG|thumb|250px|right| ساختمان تجاری بزرگ (لندن) که به باکینگهام پالس اقامتگاه رسمی ملکه انگلستان، مشرف است. [[پادشاه در انگلستان از دیدگاه نظری توانایی مطلق دارد اما قدرت وی بیشتر تشریفاتی است .. پادشاه جزء جدایی ناشدنی پارلمان است (به عنوان "تاج و تخت در پارلمان") و از لحاظ نظری به پارلمان اختیار می‌دهد تا به وضع قانون بپردازد. تا زمانی که پادشاه (مصوبه پارلمان]] را تایید نکنند مصوبه قانون نمی‌شود (به این امر رضایت سلطنتی گفته می‌شود) اگرچه تا کنون کسی مصوبه پارلمان را از سال ۱۸۰۷ در دوران پادشاهی ملکه آنه رد نکرده است. . اگرچه عده‌ای خواستار حذف سیستم پادشاهی شده‌اند اما قدرت پادشاه همچنان در این جزیره حکمفرماست. حدود ۱۵ تا ۲۵ درصد مردم انگلستان از جمهوری خواهی در بریتانیا حمایت می‌کنند و حدود ۱۰درصد هم رای ممتنع دارند.

پادشاه فعلی انگلستان ملکه الیزابت دوم بریتانیا است که در سال ۱۹۵۲ به تخت نشست و تاجگذاری وی در سال ۱۹۵۳ انجام شد. پارلمان انگلستان مرجع قانونگذاری این کشور است. طبق اصل استقلال پارلمان این پارلمان بالاترین مرجع قانون گذاری در این کشور است (اگرچه با ورود UK به اتحادیه اروپا این استقلال زیر سئوال رفته است.

حزب لیبرال دموکرات (انگلستان) سومین حزب بزرگ در پارلمان بریتانیا است مصرانه به دنبال اصلاح سیستم انتخاباتی باقی است تا برتری دو حزب حاکم را به چالش بکشد.. اگرچه اکثر مردم بریتانیای کبیر خود را «بریتانیایی»، «انگلیسی»، «اسکاتلندی»، «ولزی» یا «ایرلندی» و عده‌ای هم «آفرو- کارائیبی»، «هندی» یا «پاکستانی» می‌دانند) در اسکاتلند و ولز وهمچنین جامعه کاتولیک‌های ایرلند شمالی ملیت‌های بسیار متعددی از می‌توان یافت. استقلال ایرلند شمالی در سال ۱۹۲۲ تنها پاسخی گذرا به «سئوال ایرلندی» مطرح شده در قرن ۱۹ بود و تلاش برای ایجاد یک ایرلند واحد یا اتحاد با بریتانیا از آن زمان تا کنون باعث ایجاد فضای ناپایدار سیاسی و درگیری‌های داخلی شده است. اگرچه با تاسیس حزب ملی اسکاتلند در سال ۱۹۳۴ و حزب ولز با ماند پلید کیمرو در سال ۱۹۲۵، دیدگاه "ملی گرایی" (در برابر "وحدت گرایی") در اسکاتلند و ولز به تدریج کم فروغ شده است اما از دهه ۱۹۷۰ تا به حال هیچ بحران سیاسی که تمامیت ارضی بریتانیای کبیر را تهدید کند رخ نداده است. ولز، اسکاتلند و ایرلند شمالی به موازات انگلستان دارای دولت و قوه مقننه هستند. به هر حال، افزایش هویت استقلال طلبی و تفویض اختیار از قوای مجریه و مقننه باعث کاهش حمایت از استقلال و جدایی از بریتانیای کبیر نشده است و حتی احزاب استقلال طلب جدید در این کشورها شکل گرفته‌اند. برای نمونه، حزب سبز اسکاتلند و حزب سوسیالیست اسکاتلند در سال‌های اخیر محبوبیت خاصی پیدا کرده‌اند. [[Image:Stormont_Parliamentary_Building_01.JPG|thumb|200px| ساختمان پارلمان ایرلند شمالی) در استورمونت، بلفاست که محل تشکیل جلسات مجلس ایرلند شمالی است.

[[در انگلستان ، تمایل به دریافت اختیار از پادشاهی متحده بسیار متفاوت است. امروزه تمایل بسیار کمی برای ایجاد یک پارلمان انگلیسی تفویضی وجود دارد، اگرچه مقامات ارشد محافظه کار و لیبرال دموکرات نگرانی خود را نسبت به مساله لوتیان غربی ابراز داشته‌اند، این نگرانی از اینجا حادث می‌شود که سیاست‌های انگلستان را نمایندگان مجلس هر چهار کشور تشکیل دهنده بریتانیای کبیر تعیین می‌کنند در حالی که سیاست‌های مشابه در مورد اسکاتلند و ولز توسط شوراهای تفویض اختیار شده متعلق به این دو کشور تعیین می‌شود. با برگزاری رفراندوم در مورد دولت تفویضی انگلستان شمال شرقی و حمایت ضعیف از آن، پیشنهادهای جدید برای تشکیل دولت منطقه‌ای انگلستان متوقف شد. شمال شرقی انگلستان منطقه‌ای است که گمان می‌رفت حامی ایده تفویض اختیار باشد؛ بنابراین انگلستان بر اساس موازنه قدرت در سراسر بریتانیای کبیر اداره می‌شود. بازگشت دوباره به زبان و هویت سلتیکی و تحولات سیاسی «منطقه‌ای» به عنوان نیرویی در برابر اتحاد ظاهر شده‌اند. با این وجود، در حال حاضر شواهد اندکی از بروز «بحران» وجود دارد (و آخرین انتخابات عمومی بریتانیا در سال ۲۰۰۵، هر دو حزب ملی اسکاتلند و پلیرکیمرو با کاهش آراء مواجه شدند در حالی که SNP دو کرسی دیگر نیز بدست آورد و به دومین حزب بزرگ پارلمان اسکاتلند تبدیل شد و یک حزب مخالف را تشکیل داد) با این وجود، بسیاری از مردم اسکاتلند دوست دارند کشورشان به استقلال دست پیدا کند. اما انگلیسی‌ها تمایلی به استقلال یافتن ندارند. در طی بیست سال گذشته، در ایرلند شمالی خشونت به شدت کاهش یافته است اما شرایط همچنان ناآرام است و دو حزب متعصب شین فن و وحدت گرایان دموکرات اکثریت کرسی‌های پارلمان را در اختیار دارند. (مراجعه کنید به مردم شناسی و سیاست ایرلند شمالی)

قانون

مقالهٔ اصلی: قانون بریتانیای کبیر

ساختمان پارلمان ، ادینبورگ محل تشکیل جلسات دادگاه عالی اسکاتلند است. بریتانیا دارای سه سیستم قانونی مجزا است قانون انگلستان

که در انگلستان و ولز اعمال می‌شود، قانون دادگاه‌های ایرلند شمالی که در ایرلند شمالی اجرا می‌شود و بر اساس اصول قوانین عرفی شکل گرفته است و قانون اسکاتلند که در اسکاتلند اجرا می‌شود و ترکیبی از اصول عرفی و (سیستم حقوقی) قانون مدنی است. مصوبه اتحاد سال ۱۷۰۷ وجود یک سیستم قانونی مجزا برای اسکاتلند را به رسمیت می‌شناسد.

کمیته استیناف متعلق به مجلس سنا عالی ترین دادگاه بریتانیا در امور کیفری و مدنی است که در انگلستان، ولز و ایرلند شمالی فعالیت دارد و همچنین بر مسائل مدنی اسکاتلند احاطه دارد. در تغییرات جدید قانون اساسی، قدرت مجلس سنا به دادگاه عالی بریتانیای کبیر منتقل شده است. دادگاه عالی قضایی انگلستان و ولز در انگلستان و ولز ریاست دادگاه‌های انگلستان و ولز را برعهده دارد که این دادگاه‌ها عبارتند از: دادگاه استیناف، دادگاه عالی عدالت (برای موارد مدنی) و دادگاه سلطنتی (برای موارد کیفری). در اسکاتلند محکمه عالی حقوقی موارد مدنی و دادگاه عالی دادرسی موارد کیفری را بررسی می‌کنید و دادگاه کلانتری معادل اسکاتلندی دادگاه بخش است. در تعدادی از کشورهای مشترک المنافع، قلمروهای دریایی انگلستان و وابستگان سلطنتی بریتانیا، هیات مشاورین سلطنتی بزرگترین دادگاه استیناف است.

جغرافیا

}}اصلی| جغرافیای بریتانیای کبیر {{

نقشه بریتانیای کبیر

بخش اعظم خاک انگلستان کم ارتفاع است و کوه‌های غرب را از شرق جدا می‌کند. در شمال غربی (کوه‌های کمبرین در منطقه لیک) و در شمال مورهای مرتفع پنی نس و تپه‌های آهکی منطقه پیک در کنار خط تیز – اگزه. تپه‌های آهکی کم ارتفاع تر جزیره پوربک، کاتسولدز، لینکن شایر ولدز و دره‌های گچی در منطقه جنوب انگلستان]] از دیگر ویژگی‌های این کشور هستند. رودخانه‌ها و مسیل‌های اصلی آن عبارتند از تایمز، سورن و مسیل هامبر. بزرگترین منطقه شهری لندن بزرگ است. در نزدیکی داور انگلستان، تونل راه آهن کانال انگلستان، انگلستان را به فرانسه متصل می‌کند. هیچ قله‌ای در انگلستان با ۱۰۰۰ متر ارتفاع (۳۳۰۰ فوت (واحد اندازه‌گیری)ft) وجود ندارد. قله اسکافل در منطقه لیک با ۹۷۸ متر (۳۲۰۸ فوت) مرتفع ترین قله این کشور است. جغرافیای اسکاتلند متفاوت است و مناطق کم ارتفاع اسکاتلند در جنوب و شرق و مناطق پرارتفاع اسکاتلند شامل بن نویس، بلندترین قله در جزایر بریتانیا با ۱۳۴۳ متر ارتفاع (۴۴۰۶ فوت) در شمال و غرب این کشور واقع شده‌اند. سواحل دریا دارای خور‌ها و خلیج‌های بسیاری است. تعداد جزایر اسکاتلند به ۸۰۰ عدد می‌رسد که بسیاری از آنها در غرب و شرق کشور واقعند و از میان آنها می‌توان به هیبریدس، جزایر ارکنی و جزایر شتلند] اشاره کرد. پایتخت اسکاتلند ادینبورگ است که مرکز آن یک منطقه میراث جهانی است. بزرگترین شهر آن گلاسگو است. به طور کلی بریتانیا حدود ۱۰۰۰ جزیره دارد که ۷۰۰ تای آنها در اسکاتلند قرار دارد. ولز ("در زبان ولزی به آن کیمرو (Cymro) می‌گویند") بیشتر کوهستانی است و مرتفع‌ترین قله آن با نام اسنودون (Yr Wyddfa) 1085 متر (۳۵۶۰ فوت) ارتفاع دارد. در شمال این جزیره، جزیره [[انگلیسی) (Ynys Môn) قرار دارد، پایتخت و بزرگترین شهر آن کاردیف (Caerdydd) نام دارد که در جنوب ولز قرار دارد و از سال ۱۹۵۵ پایتخت آن بوده است. اغلب مردم در جنوب ولز و در شهرهای سوان سی و نیوپورت، کاردیف و دره‌های جنوب ولز زندگی می‌کنند. بزرگترین شهر شمالی ولز رکسهم نام دارد. در ایرلند شمالی که در شمال شرقی ایرلند واقع شده بیشتر تپه وجود دارد. پایتخت آن بلفاست است (که در زبان ایرلندی به آن 'Béal Feirste' می‌گویند]] و دو شهر اصلی دیگر آن عبارتند از: دری (در زبان ایرلندی به "Doire" معروف است) و آرمخ در این کشور یکی از بزرگترین میراث‌های جهانی جزیره بریتانیا با نام جانیت کازوی قرار دارد که شامل بیش از ۴۰۰۰ ستون بازالتی شش طرفه به ارتفاع ۴۰ فوت (۱۲ متر) است. لوخ نخ بزرگترین جزیره از جزایر بریتانیا به مساحت ۳۸۸ کیلومتر مربع یا ۱۵۰ مایل مربع در شمال ایرلند قرار دارد.. بلندترین قله با ارتفاع ۸۴۹ متر (۲۷۸۶ فوت) با نام اسلیو دونارد در استان کوهستان مورن قرار دارد.

آب و هوا

مقالهٔ اصلی: آب وهوای بریتانیای کبیر

انگلستان دارای آب و هوای معتدل است، میزان بارندگی آن در طول سال زیاد است و هر فصل دمای مخصوص به خود دارد. دما معمولاً به ندرت کمتر از ۵- درجه سانتیگراد (۲۳ درجه فارنهایت) یا بیشتر از ۳۲ درجه سانتیگراد (۹۰ درجه فارنهایت) می‌شود. معمولا باد از سمت جنوب غربی می‌وزد و رطوبت از اقیانوس اطلس به خاک انگلستان وارد می‌کند. قسمت شرق خشک تر و قسمت جنوب که به اتحادیه اروپا نزدیک است گرم تر است. در زمستان و اوایل بهار احتمال بارش برف وجود دارد، اما در مناطق کم ارتفاع بارش برف به ندرت اتفاق می‌افتد. حداکثر دمای ثبت شده در انگلستان ۳۸ درجه سانتیگراد (۳/۱۰۱ درجه فارنهایت) است که در تاریخ ۱۰ آکوست سال ۲۰۰۳ در بروگدال در نزدیکی خاور شام، کنت ثبت شده است ۱ (میلادی). حداقل دمای ثبت شده نیز ۱/۲۶- درجه سانتیگراد است (۱۵- درجه فارنهایت) که در تاریخ ۱۵ ژانویه سال ۱۹۸۲ (میلادی) در منطقه ادموند در نزدیک نیوپورت، شروپ شایر ثبت شده است. ۲ آب وهوای ولز به آب وهوای انگلستان شباهت زیادی دارد و حداکثر دما برابر ۲/۳۵ درجه سانتیگراد (۴/۹۵ درجه فارنهایت) در منطقه پل هاواردن، فیلنت شایر در تاریخ ۲ آگوست ۱۹۹۰ (میلادی) ثبت شده سات و حداقل دما برابر ۳/۲۳- درجه سانتیگراد در (۱۰- درجه فارنهایت) در رایادر، رادنور شایر در ۲۱ ژانویه ۱۹۴۰ (میلادی) ثبت گردیده است. ۱ (میلادی) هوای اسکاتلند معتدل و اقیانوسی است و معمولاً بسیارمتغیر است. جریانات هوای اقیانوس که ازسمت خلیج وارد اسکاتلند می‌شوند اسکاتلند را گرم نگه می‌دارند و به همین دلیل از مناطق هم طول خود مانند اسلو پایتخت نروژ گرم تر است. با این وجود، دمای هوای آن عمدتاً از بقیه نقاط انگلستان سردتر است و حداقل دمای آن برابر ۲/۲۷- درجه سانتیگراد (۱۷- درجه فارنهایت) در منطقه برابار در کوه‌های گرامپیان در تاریخ‌های ۱۱ فوریه ۱۸۹۵ و ۱۰ ژانویه ۱۹۸۲ (میلادی) و همچنین در آلتناهارا، هایلند در تاریخ ۳۰دسامبر ۱۹۹۵ (میلادی) ثبت شده است. میانگین دمای حداکثر در زمستان و در مناطق کم ارتفاع برابر ۶ درجه سانتیگراد (۸/۴۲ درجه فارنهایت) و میانگین دمای حداکثر در تابستان برابر ۱۸ درجه سانتیگراد (۶/۶۴ درجه فارنهایت) است! حداکثر دما برابر با ۹/۳۲ درجه سانتیگراد (۲/۹۱ درجه فارنهایت) در گری کروک، مرز اسکاتلند در تاریخ ۹ آگوست سال ۲۰۰۳ ثبت شده است. به علت جریانات هوای اقیانوس آرام و دمای سردتر آب‌های دریای شمال، غرب اسکاتلند گرم تر از شرق آن است تیری در درون هیبریدس آفتابی ترین منطقه اسکاتلند است که در سال ۱۹۷۵، ۳۰۰ روز آفتابی داشته است. میزان بارش در اسکاتلند به منطقه بارش بستگی دارد. نقاط مرتفع غرب مرطوب تر هستند و میزان بارش سالیانه شان از ۱۲۰ اینچ (۳۰۰۰ میلی‌متر) فراتر می‌رود. در مقابل، نقاط کم ارتفاع اسکاتلند بارشی کمتر از ۳۱ اینچ (۸۰۰ میلی‌متر) دارند. برف سنگین به ندرت در نقاط کم ارتفاع به زمین می‌نشیند. در منطقه براماردر حدود ۵۹ روز از سال برف می‌بارد در حالی که در مناطق ساحلی کمتر از ۱۰ روز بارش برف داریم. کل منطقه ایرلند شمالی آب و هوایی متعدل دارد که در قسمت‌های غربی مرطوب تر است و در اغلب اوقات آسمان این کشور ابری است. پیش بینی وضع هوا تقریباً غیر ممکن است و اگرچه فصول از هم قابل تفکیک هستند اما این تفکیک در مقابل اروپا و بخش‌های شرقی آمریکای شمالی نامحسوس تر است. دمای میانگین در روز در شهر بلفاست در ژانویه ۵/۶ درجه سانتیگراد (۷/۴۳ فارنهایت) و در جولای ۵/۱۷ درجه سانتیگراد (۵/۶۳ درجه فارنهایت) است. آب و هوای مربوط و جنگل زدایی گسترده در قرن ۱۶ و ۱۷ باعث شده که منطقه بیشتر پوشیده از علفزار باشد. حداکثر و حداقل دمای ثبت شده به ترتیب برابر ۸/۳۰ درجه سانتیگراد (۷/۸۴ درجه فارنهایت) و ۵/۱۷- درجه سانتیگراد (۵/۰ درجه فارنهایت) است که حداکثر دما در ۳۰ ژوئن ۱۹۷۶ (میلادی) در نوکاروان در نزدیکی بلیک، بخش فرماناخ و در ۱۲ جولای ۱۹۸۳ (میلادی) در بلفاست و حداقل دما در ۱ ژانویه ۱۹۷۹ در ماگرایی در نزدیکی بنبریج، کانتی داون ثبت شده است. بریتانیای کبیر مانند مناطق دیگر اروپا در سال‌های اخیر و در طی فصل تابستان شاهد موج گرما بوده است. در سالهای اخیر موج گرما که گاهی دما را تا ۴۰ درجه سانتیگراد (۱۰۴ درجه فارنهایت) بالا برده باعث مرگ عده ا زیادی شده است.

شهرها

مقالهٔ اصلی: وضعیت شهرها در بریتانیای کبیر

اختلافات در مورد مرز بین شهرها و ترکیب شهرهای کوچک و تشکیل شهرهای اقماری و کلان شهرها باعث شده است که در مورد بزرگترین شهر بریتانیا اختلاف نظر وجود داشته باشد. پایتخت چهار کشور تشکیل دهنده بریتانیا عبارتند از لندن (انگلستان)، ادینبورگ (اسکاتلند)، کاردیف (ولز) وو بلفاست (ایرلند شمالی). بی شک لندن بزرگترین شهر بریتانیا است، اما بیرمنگام و منچستر هر دو مدعی هستند که در رتبه دوم قرار دارند و شهر دوم هستند که این امر هم بستگی به این دارد که جمعیت ساکنان محدوده شهر را در نظر بگیریم یا جمعیت شهر اقماری بزگتر به مرکزیت آن شهر را.

مردم شناسی

مقالهٔ اصلی: مردم شناسی بریتانیای کبیر

[[Image:Nelson's Column Looking Towards Westminster - Trafalgar Square - London - 240404.jpg|thumb|200px| (میدان ترافالگار در لندن یکی از معروفترین اماکن بریتانیا است.

[[در سرشماری سال ۲۰۰۱ بریتانیا که در ماه آوریل برگزار شد جمعیت بریتانیا برابر ۵۸٫۷۸۹٫۱۹۴ نفر اعلام شد که نشان می‌دهد این کشور (پس از آلمان و فرانسه سومین کشور پرجمعیت اتحادیه اروپا است؛ و در دنیا رتبه بیست و یکم را دارد. در سال ۲۰۰۴ دفتر آمار ملی جمعیت این کشور ۵۹٫۸۳۴٫۳۰۰ نفر تخمین زد. دو سال بعد به علت مهاجرت و افزایش زاد و ولد و امید به زندگی، جمعیت این کشوربه ۲/۶۰ میلیون نفر رسید. تراکم جمعیت این کشور از اغلب کشورهای جهان بیشتر است. بیش از یک چهارم جمعیت در جنوب شرقی انگلستان زندگی می‌کنند. و جمعیت آن بیشتر شهرنشین و حاشیه نشین هستند و حدود ۷٫۵۱۷٫۷۰۰ نفر در لندن زندگی می‌کنند. حدود ۹۹٪ مردم بریتانیا با سواد هستند؛ که منظور از باسوادی تحصیلات عمومی اول ابتدایی بود که در سال ۱۸۷۰ مطرح شد. اما امروزه با سوادی همان تحصیلات راهنمایی است که در سال ۱۹۰۰ مطرح گردیده است (به جز در اسکاتلند که در سال ۱۹۹۶ مطرح گردید، تحصیلات در اسکاتلند را ببینید). تحصیلات برای سنین پنج تا شانزده سال اجباری است. سرزمینی که امروزه قلمرو بریتانیای کبیر به شمار می‌رود مجموعه جزایری از قاره اروپا است که بارها مورد تهاجم بیگانگان، ازجمله ساکنان اسکاندیناوی و امپراطوری روم، قرار گرفته است. اجداد نسل امروزی بریتانیا اغلب قبایلی بودند که قبل از قرن یازدهم میلادی در آنجا می‌زیستند. قبایل ما قبل سیلتیک، سلتیک، رومی، آنگلوساکسون و نورس در کنار نرمن‌ها و وایکنیگ‌های اسکاندیناوی که در شمال فرانسه زندگی می‌کردند اجداد نسل امروزی مردم ساکن بریتانیا را تشکیل می‌دهند. مهاجرت زیاد هم باعث شده است که نسل‌های دیگری در این جزیره دیده شوند. مهاجرت یکی از مسائل اصلی قاره اروپا است که حتی امپراطوری بریتانیا در مورد آن قراردادهای بین‌المللی را با کشورهای دیگر امضا نموده است. سیل مهاجرین از اروپا، آفریقا و آسیای جنوب شرقی به سمت بریتانیا در حال حرکت است. در سرشماری سال ۲۰۰۱ انگلستان، ۹/۷٪ مردم بریتانیا خود را اقلیت نژادی قلمداد نمودند. . بریتانیا به همراه ایتالیا و اسپانیا بیشترین تعداد مهاجر را در اروپا دارا هستند. گمان می‌رود که در حال حاضر اقلیت‌های نژادی حدود ۹٪ جمعیت انگلستان را تشکیل می‌دهند. در برخی شهرها درصد "گروه‌های اقلیت" زیاد است اما با این وجود از ۵۰ درصد کمتر است و برای مثال در بیرمنگام (دومین شهر بزرگ انگلستان) این میزان برابر %۹/۲۶ و در لسستر برابر%۳۶ است.

با گسترش اتحادیه اروپا در ماه می ۲۰۰۴، موج مهاجرت به انگلستان به اوج خود رسید. از می ۲۰۰۴ تا ژوئن ۲۰۰۶، حدود ۶۰۰۰۰۰ نفر از اروپای مرکزی و اروپای شرقی به بریتانیا مهاجرت کرده‌اند تا در آنجا به دنبال شغل باشند. این آمار تنها ورود افراد را نشان می‌دهد و نه خروج آنها را و بنابراین مهاجرت خالص از مقدار مذکور کمتر بوده است. علاوه بر این مقدار تعداد زیادی هندی وجود دارند که اکثراً از مثال هند به اینجا سفر می‌کنند و حدود ۲٪ جمعیت را تشکیل می‌دهد. ref>[۱]CIA, 9 سپتامبر 2006, Retrieved 9 September 2006</ref>

زبان

مقالهٔ اصلی: زبان‌های رایج در بریتانیای کبیر

در حالی که بریتانیای کبیر زبان رسمی ندارد زبان کلامی غالب آن زبان انگلیسی است. این زبان یک زبان آلمان غربی است و ریشه آن به انگلیسی قدیم بر می‌گردد و کلمات زیادی را از فرانسوی نرمن‌ها به عاریه گرفته است. از زبان‌های بومی دیگر می‌توان به زبان‌های سلتیک محلی یعنی زبان‌های سیلتیک جزایر بریتانیا اشاره کرد. این زبان‌ها به دو گروه تقسیم بندی می‌شوند: زبان‌های پی سلتیک (P-Celtic) مانند زبان ولزی و زبان کورنیش و زبان‌های کیوسلتیک Q-Celtic (مانند زبان‌های ایرلندی و گالیک اسکاتلندی). زبان انگلیسی امروزه در گوشه و کنار جهان نفوذ کرده است (به علت نفوذ امپراطوری بریتانیا) و به عنوان "زبان جهانی" شناخته می‌شود. این زبان در سراسر جهان بیش از هر زبان دیگری به عنوان یادگیری و تدریس زبان انگلیسی تدریس می‌شود.

همچنین زبان سلتیکی در برخی نقاط جهان به کار می‌رود که می‌توان به استفاده از گالیک اسکاتلندی در نوا اسکوتیا، کانادا و زبان ولزی در پاتاگونیا و آرژانتین اشاره کرد. علاوه بر این زبان‌ها، زبان اسکات‌ها) (که شبیه زبان انگلیسی است)؛ زبان رومانی]] و زبان نشانه‌ای بریتانیا (زبان نشانه‌ای ایرلند شمالی نیز در ایرلند شمالی به کار می‌رود) از زبان‌های بومی جزیره بریتانیا هستند. تاثیر لهجه سلتیک که از کامبریک نشات گرفته است قرن‌ها در شمال انگلستان مشهود بود و به طرز خاصی از آن برای شمارش حیوانات گله استفاده می‌شد. مهاجران امروزی به خصوص آنهایی که از ملل مشترک المنافع انگلستان وارد می‌وند به بسیاری از زبان‌های دیگر مانند زبان گوجاراتی، هندی، پنجابی، اردو، بنگالی، کانتونی، ترکی و لهستانی صحبت می‌کنند. بیشترین متکلمان زبان‌های هندی و پنجابی غیرساکن آسیا در انگلستان زندگی می‌کنند.

مذهب

مقالهٔ اصلی: مذهب در بریتانیای کبیر

کلیسای کانتربوری یکی از قدیمی ترین کلیساهای مسیحیان در بریتانیا. مذهب رسمی بریتانیا بر خلاف بسیاری از کشورهای جهان که سکولار

هستند و مسیحیت است. این مساله در شیوه زندگی این مردم به طور بارز قابل مشاهده است و تعداد کلیساها در انگلستان و اسکاتلند و حضور بارز کشیشان و اسقف‌ها مؤید این مطلب است. جامعه بریتانیا از سنن یهودی- مسیحی تبعیت می‌کند.

اکثریت بریتانیایی‌ها، ۷۲٪ خود را مسیحی می‌دانند. اولین بار رومی‌ها دین مسیحیت را به بریتانیایی‌ها معرفی کردند. با این وجود عده اندکی از مردم به صورت هفتگی در کلیسا حضور می‌یابند. میزان حضور هفتگی مردم انگلستان در کلیساها برای عبادت بسیار اندک است و کمتر از ۸ درصد مردم (اکثراً نسل دوم و سالمندان) به صورت منظم در جلسات هفتگی کیسا حضور می‌یابند که این آمار انگلستان را در زمره کشورهایی قرار می‌دهد که حضور مردم در کلیساهایشان بسیار اندک است. هر یک از چهار کشور جزیره بریتانیا دارای سلسله مراتب کلیسای مخصوص به خود است. ‍کلیسای انگلستان، کلیسای رسمی مسیحیان انگلستان است و به عنوان «مادر» و شاخه اصلی جامعه آنگلوهای جهان فعالیت می‌کند. این کلیسا به عنوان یکی از کلیساهای کاتولیک روم توسط آگوستین کانتربوری در ۵۹۷ بعد از میلاد و به تقاضای پاپ گرگوری اول ساخته شد و در سال ۱۵۳۴ در زمان حکومت هنری هشتم پادشاه انگلستان از کلیسای رم جدا شد. کلیسای انگلستان یک کلیسای حکومتی است و تعدادی از اسقف‌های آن در مجلس سنا حضور دارند طبق مصوبه رفع اختلاف ۱۷۰۱، پادشاهی بریتانیا]] می‌بایست عضو کلیسای انگلستان باشد و کشیش اعظم کلیسای انگلستان محسوب می‌شود. کاتالولیک‌های رومی از حضور در سلطنت منع شده‌اند چرا که در گذشته بر سر این موضوع که بریتانیا کاتولیک یا پروتستان بوده جنگ و جدال وجود داشته است. کلیسای انگلستان در کلیسای کانتربوری قرار دارد و اسقف اعظم کانتربوری روحانی مقدس این کلیسا است. [[Image:Westminster abbey west.jpg|thumb|right| دیر وست مینستر محل تاجگذاری پادشاهان انگلستان است که علاوه بر سمت حکومتی، کشیش کلیسای انگلستان نیز هستند.

[[کلیسای اسکاتلند (که به آن کیرکKirk))هم می‌گویند) کلیسای ملی مردم اسکاتلند است. این کلیسا یک کلیسای پرسبیترین (پروتستان‌ها و غیروابسته به حکومت) است که تحت امر دولت اداره نمی‌شود. پادشاه بریتانیا یک فرد عادی است اگرچه از وی خواسته می‌شود تا در مراسم تاجگذاری خود سوگند یاد کند که «از امنیت دفاع می‌کند» پس از رفرماسیون شکاف‌های موجود در کلیسا باعث شده که کلیساهای پرسبترین دیگری در اسکاتلند شکل بگیرند که از میان آنها می‌توان به کلیسای آزاد اسکاتلند و کلیسای آزاد پرسبیترین اسکاتلند اشاره کرد. کلیسای ولز در دهه ۱۹۲۰ تاسیس شد و جزئی از جامعه آنگلوها محسوب می‌شود. کلیسای ایرلند در قرن نوزدهم میلادی تاسیس شده است. کلیسای کاتولیک روم در بریتانیای کبیر دومین کلیسای بزرگ مسیحیان در بریتانیا است. پس از رفرماسیون در قرن ۱۶ میلادی، قواننی ضد کاتولیکی زیادی وضع شدند که در دهه ۱۸۵۰ توسط قوانین رهایی کاتولیک‌ها برچیده شدند. سلسله مراتب کلیساهای کاتولیک در انگلستان، ولز و اسکاتلند با یکدیگر تفاوت دارند. در ایرلند شمالی کلیسای کاتولیک ایرلند بزرگترین کلیسا است. کلیسای پرسبیترین ایرلند بزرگترین کلیسای پروتستان‌ها است که از لحاظ تاریخی شباهت زیادی با کلیساهای اسکاتلند دارد. از گروه‌های مسیحی بزرگ دیگر می‌توان به متودیست‌ها و بپتیست‌ها اشاره کرد. [Image:Neasden_Temple_-_Shree_Swaminarayan_Hindu_Mandir_-_Gate.jpg|thumb|left معبد هندو و نایسدن بزرگترین معبد آیین هندو در اروپا است.

[[بریتانیای امروزی از لحاظ دین بسیار متکثر است. در این کشور مسیحیت، اسلام و آیین هندو طرفداران زیادی دارند. آیین سیک‌ها، یهودیت و آیین‌های دینی دیگر طرفداران اندکی دارند. گمان می‌رود در حدود ۸/۱ میلیون مسلمان در انگلیس زندگی می‌کنند که اغلب آنها در شهرهایی مانند لندن، بیرمنگام، بردفورد و اولدهام زندگی می‌کنند. در بسیاری از مناطق انگلستان می‌توان مصاحبه را مشاهده کرد. اغلب مسلمانان بریتانیا پاکستان، هندی و بنگلادشی هستند. اخیراً موج حضور پناهندگان اهل سومالی و خاورمیانه در جامعه مسلمانان بریتانیا روند فزاینده‌ای داشته است. اخیراً اظهارات جک استراو در مورد پوشش زنان مسلمان (برقه) باعث ایجاد اختلاف بین دو گروه موافق و مخالف این اظهارات شده است. عده‌ای عقیده داند که اسلام باید خود را با جامعه بریتانیا سازگار کند و عده‌ای هم از حضور پررنگ تر اسلام در بریتانیا خرسند هستند. ادیانی که منشا هند ی دارند مانند آیین هندو و سیک گرایی نیز طرفداران زیادی دارند و حدود ۵۰۰٫۰۰۰ هندو ۳۲۰٫۰۰۰ سیک در انگلستان زندگی می‌کنند. این آمار مربوط به سرشماری سال ۲۰۰۱ و تعداد آنها احتمالاً امروزه بیشتر از این مقادیر می‌باشد.

= اقتصاد=

مقالهٔ اصلی: اقتصاد بریتانیای کبیر

،شهر لندن بزرگترین مرکز مالی اروپا

اقتصاد بریتانیا بر پایه مدل اقتصادی آنگلوساکسون شکل گرفته است و در آن بر اصول لیبرالیزم تجارت آزاد و مالیات اندک و وضع قوانین مناسب تاکید می‌شود. بر اساس نرخ تبادل ارز در بازار‌های جهانی، انگلستان پنجمین قدرت اقتصادی جهان است, و در اروپا پس از آلمان در رده دوم قرار دارد. اِین کشور از لحاظ توازن قدرت خرید (PPP) در رده ششم جهان قرار دارد. انگلیسی‌ها اولین ملتی بودند که وارد انقلاب صنعتی شدند و همانند بسیاری از کشورهای صنعتی به صنایع سنگین مانند کشتی سازی، معادن زغال سنگ، تولید فولاد و نساجی روی آوردند. در قرن نوزدهم، امپراطوری بریتانیا بازارهای خارج از کشور را برای فروش محصولات تولیدی بریتانیا رواج داد. همانند بسیاری از کشورهای صنعتی، صنعت کشاورزی و نیروی کار مازاد به سرعت ضعیف شد و بریتانیا مزیت اقتصادی خود را از دست داد. به همین دلیل، صنایع سنگین طی قرن ۲۰ ام از رشد اندکی برخوردار بودند. با این وجود، بخش خدمات بریتانیا، به طورقابل ملاحظه‌ای رشد کرد و هم اکنون حدود ۷۳٪ تولید ناخالص داخلی (GDP) را تشکیل می‌دهد. بخش خدمات بریتانیا متاثر از خدمات مالی به خصوص در حوزه بانکداری و بیمه است. لندن با داشتن بازار بورس سهام لندن، بازار بورس مالی بین‌المللی لندن، و بازار بیمه [[[[Lloyd's of Londonیکی از بزرگترین مراکز اقتصادی جهان است. همچنین اغلب بانک‌های جهان در شهر لندن شعبه دارند. در دهه گذشته، در منطقه داک لند لندن یک مرکز تجاری بزرگ شکل گرفته است و اچ‌اس‌بی‌سی و ‍Citigroup و Barclays plc دفاتر مرکزی خود را به این مرکز تجاری انتقال داده‌اند شهر ادینبورگ، پایتخت اسکاتلند نیز یکی از بزرگترین مراکز تجاری اروپا را در خود جای داده است..

توریسم در بریتانیای کبیر در اقتصاد این کشور بسیار موثر است. بریتانیا سالیانه پذیرای ۳۷ میلیون توریست است و در رتبه بندی توریسم در دنیا مکان ششم را در اختیار دارد. با این وجود پس از جنگ جهانی دوم بخش تولید بریتانیا با کاهش شدیدی همراه بوده است. هنوز این بخش در اقتصاد بریتانیا تاثیر بسزایی دارد و در سال ۲۰۰۳ یک ششم درآمدهای این کشور را به خود اختصاص داده است.. صنعت موتورسازی انگلستان بخش عمده واحدهای تولیدی این کشور را تشکیل می‌دهد اما اغلب تولید کنندگان عمده در این بخش مالکان خارجی هستند. صنایع هواپیماسازی (مسافربری و جنگی) توسط بزرگترین شرکت هوافضای انگلستان با نام [[BAE Systems اداره می‌شود که و کنسرسیم اروپایی معروف ایرباس]] نیز در این صنعت جایگاه ویژه‌ای دارد. رولز رویس در صنعت تولید موتورهای هواپیما در جهان بسیار موفق بوده است. همچنین صنایع شیمیایی و دارویی انگلستان بسیار قوی است و دو شرکت گلاکسواسمیت‌کلاین و آسترازنکا به ترتیب مقام دوم و سوم تولید را در جهان دارا هستند. الگو:نیاز به مرجع دارد

صنعت کشاورزی انگلستان قوی نیست و تنها ۹/۰ درصد درامد ناخال ملی این کشور را تشکیل می‌دهد. بریتانیا دارای معادن بزرگ زغال سنگ و ذخایر گاز طبیعی و نفت خام است. تولید انرژی حدود ۱۰٪ درآمد ناخالص ملی (GDP) را در بر می‌گیرد، الگو:نیاز به مرجع دارد که یکی از شاخه‌های مهم توسعه کشورهای صنعتی به شمار می‌رود. واحد پول بریتانیا پوند استرلینگ است که نماد آن می‌باشد. بانک انگلستان بانک مرکزی انگلستان است که وظیفه نشر اسکناس را بر عهده دارد و با این وجود این اختیار به بانک‌های اسکاتلند و ایرلند داده شده است تا اسکناس‌های مورد نیاز خود را چاپ کنند مشروط بر آنکه اسکناس‌های بانک انگلستان را به اندازه کافی در خزانه نداشته باشند. انگلستان به عضویت کشورهای استفاده کننده از یورو در نیامده است اگرچه دولت قول داده است در صورتی که «تست‌های اقتصادی پنج‌گانه» منفعت این کار را تایید کنند در مورد این مساله رفراندوم برگزار کند. دخالت دولت در امور اقتصادی توسط رئیس خزانه (در حال حاضر گوردون براون) صورت می‌گیرد که ریاست خزانه HM را بر عهده دارد اما در واقع نخست وزیر (در حال حاضر تونی بلر، لرد بلند پایه خزانه است و ریاست خزانه مردم دوم اداره خزانه محسوب می‌شود). با این وجود، از سال ۱۹۹۷، بانک انگلستان که توسط رئیس بانک انگلستان اداره می‌شود کنترل نرخ سود و سیاست‌های پولی را بر عهده دارد.

زیرشاخه‌های دولت

مقالهٔ اصلی: زیر شاخه‌های اجرایی بریتانیای کبیر

بریتانیای کبیر به چهار بخش تقسیم شده است که آنها را به نام "ملل خانگی" یا "کشورهای جزء" می‌نامند. هر کشور هم به دولت‌های محلی تقسیم بندی شده است. ملکه یک سرهنگ لرد را به عنوان نماینده تام‌الاختیار خود در مناطق مختلف انگلستان تعیین می‌کند که این شخص قدرتی بیش از قدرت‌های تشریفاتی برخی از اطرافیان ملکه دارد. در جدول زیر اطلاعاتی که در مورد دولت محلی، مناطق مختلف انگلستان و شهرهای آن ارائه شده:

هال اصلی شهر منچستر. بسیاری از شهرها و شهرستان‌های انگلستان دارای هال مرکزی بسیار زیبا هستند که مقر اصلی دولت محلی محسوب می‌شود.

پرچم	کشور! وضعیت	جمعیت	زیر مجموعه	شهرها ||انگلستان || پادشاهی || ۵۰۴۳۱۷۰۰|| مناطق انگلستان مناطق شهری و غیرشهری انگلستان مناطق تشریفاتی انگلستان|| الگو: شهرهای انگلستان || اسکاتلند || پادشاهی || ۵۰۹۴۸۰۰|| مناطق شهرداری مناطق تشریفاتی اسکاتلند|| الگو: شهرهای اسکاتلند || ولز || شهرداری || ۲۹۵۸۶۰۰ || بخش‌های ولز بخش‌های تشریفاتی ولز || الگو: شهرهای ولز || ایرلند شمالی || استان || ۱۷۳۴۴۰۰ || بخش‌های ایرلند شمالی مناطق سنتی ایرلند شمالی|| الگو: شهرهای ایرلند شمالی|} از لحاظ تاریخی، این چهار کشور به بخش‌های سنتی جزایر بریتانیا تقسیم بندی شده‌اند که هر بخش دولت محلی مختص خود را دارد. اگرچه از این تقسیم بندی هنوز هم برای شناسایی مناطق جغرافیایی و تا حدی مدیریت شهرها استفاده می‌شود اما این تقسیم بندی مبنای اصلی ایجاد دولت‌های محلی به شمار نمی‌رود. طی سال‌های اخیر، انگلستان به دلایلی به نه منطقه دولتی تقسیم بندی شده است. هر منطقه شامل تعدادی منتطقه شهری و غیرشهری و اختیارات منحصر به فرد است که البته این مساله شامل لندن نمی‌شود و این شهر از مناطق خودگردان تشکیل شده است. اگرچه قرار بود به هر یک از این مناطق یک شورای منطقه‌ای داده شود که توسط مردم انتخاب می‌شوند اما این طرح در هاله‌ای از ابهام وجود دارد تا سال ۲۰۰۴ چرا که منطقه شمال شرق انگلستان طی یک رفراندوم این طرح را رد کرد. کلیه امور مربوط به وضعیت شهر در بریتانیا تحت اختیار منشور سلطنتی است. در حال حاضر ۶۶ شهر در بریتانیا وجود دارند (۵ شهر در انگلستان، ۶ شهر در اسکاتلند، ۵ شهر در ولز و ۵ شهر در ایرلند شمالی) پادشاهی بریتانیا بر بایلویک‌ها جرسی و گورنسی و جزیره من تسلط دارد که این مناطق را وابسته‌های پادشاهی می‌نامند. جزایری وجود ارند که از لحاظ تاریخی توسط پادشاهی بریتانیا اداره می شده‌اند اما جزء خاک بریتانیا محسوب نمی‌شوند. این جزایر حتی جزء اتحادیه اروپا هم نیستند. با این وجود پارلمان بریتانیا می‌تواند برای وابسته‌های پادشاهی قانوگذاری کند و دولت بریتانیا هم امور خارجه و دفاعی آنها را اداره می‌کند. بریتانیا چهارده قلمرو خارجی در سراسر جهان دارد که از ممالک به جای مانده از امپراطوری بریتانیا هستند. این ممالک نیز جزئی از بریتانیا محسوب نمی‌شوند اما در مواردی ساکنین آنها شهروند بریتانیا محسوب می‌شوند و می‌توانند در خاک بریتانیا زندگی کنند. نظامی مقالهٔ اصلی: نیروی مسلح بریتانیا ]نیروهای مسلح [[پادشاهی بریتانیا که به "نیروهای مسلح بریتانیایی" یا "نیروهای مسلح حکومت ملکه" هم شناخته می‌شوند از لحاظ قانونی "نیروهای مسلح تاج و تخت" هستند. فرماندهی کل قوا بر عهده پادشاه بریتانیا، ملکه دوم پادشاهی بریتانیا است که توسط وزارت دفاع بریتانیا اداره می‌شود. کنترل نیروهای مسلح بر عهده شورای دفاعی کشور است که هم اکنون توسط مارشال ارشد هوانیروز، جک استیراپ اداره می‌شود. نیروهای مسلج بریتانیا یکی از قوی ترین نیروهای مسلح جهان است. این نیروها توانایی‌های عرض اندام و قدرت بسیار بالایی دارند و نیروی دریایی بریتانیا پس از نیروهای نظامی ایالات متحده دومین نیروی نظامی جهان و نیروی هوایی آن پس از نیروهای نظامی فرانسه و ایالات متحده سومین نیروی هوایی با قدرت جنگ تن به تن هوایی بین هواپیماهاست.>! در صورتی که اطلاعات جدیدی دارید، لطفاً وارد کنید!< بریتانیا پس از ایالات متحده، چین، فرانسه و ژاپن، پنجمین بودجه نظامی دنیارا داراست. بریتانیا دارای زرادخانه‌های هسته‌ای بسیار مجهز است و یکی از تعداد اندکی از کشورها دارای این سلاح هستند، محسوب می‌شود و در سیستم موشکی بالستیک ترایدنت ۲ که از طریق زیردریایی‌ها شلیک می‌شود از کلاهک هسته‌ای استفاده می‌کند. این زیردریایی‌های کلاس ونگارد توسط VSEL ساخته شده‌اند هم اکنون زیر دریایی‌های سیستم BAE در باوو-این-فورنس. نیروهای مسلح بریتانیا وظیفه دارند از قلمرو و منابع بریتانیا محافظت کنند و امنیت بریتانیا را افزایش داده و به صلح جهانی کمک نمایند. این نیروها در سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) و دیگر ائتلاف‌های جهانی حضور فعال دارند. ارتش بریتانیا در سال ۲۰۰۵ حدود ۱۰۲۴۴۰ نیرو ونیروی هوایی سلطنتی ۴۹۲۱۰ نیرو داشته‌اند. نیروی دریایی سلطنتی با ۳۶۳۲۰ نیرو به عنوان نیروهای بازدارنده هسته‌ای این کشور عمل می‌کند و شامل چهار زیردریایی مجهز به موشک ترایدنت است و خدمه ناوهای سلطنتی واحدهای پیاده‌نظام سبک نیروی دریایی سلطنتی برای عملیات‌های زمینی – دریایی هستند که در منطقه تحت امر ناتو و خارج از آن فعالیت می‌کنند؛ بنابراین نیروهای وظیفه ارتش به حدود ۱۹۰۰۰۰ نفر می‌رسند که هم اکنون در ۸۰ کشور حضور دارند. نیروی دریایی سلطنتی دارای چهار زیردریایی هسته‌ای مجهز به موشک هسته‌ای ترایدنت ۲ است. نیروهای کمکی هم ارتش را حمایت می‌کنند. نیروهای کمکی عبارتند از: ارتش قلمرو (TA)، نیروی دریایی سلطنتی کمکی (RNR)، خدمه کمکی نیروی دریایی سلطنتی (RMR) و نیروی هوایی سلطنتی کمکی (RAuxAF) حدود ۹٪ نیروهای عادی را زنان تشکیل می‌دهند که این رقم در مورد نیروهای کمکی بیشتر است. نیروهای ویژه پادشاهی بریتانیا که به طور عمده شامل خدمات هوایی ویژه (SAS) و خدمات دریایی ویژه (SBS) می‌شود نیروهای کارآمد خود را برای واکنش‌های سریع نظطام در عملیات‌های ضد تروریستی عملیات‌های زمینی – دریایی، زمینی و دریایی همواره در حالت آماده باش دارد. نیروی دریایی بریتانیا از لحاظ وزنی (وزن کشتی‌ها) دومین نیروی دریایی دنیای غرب است. با وجود توانایی این نیرو، سیاست‌های دفاعی جدید ایجاب می‌کند که «عملیات‌های حساس» به صورت ائتلافی صورت گیرند. نیروی دریایی بریتانیا در جنگ بوسنی، جنگ کوزوو، حمله آمریکا به افغانستان، حمله به عراق در سال ۲۰۰۳ (عملیات گرانبی)، منطقه پرواز ممنوع عراق، عملیات روباه صحرا و عملیات تلیک به همراه متحدان انگلستان به صورت ائتلافی شرکت کرده‌اند و آخرین جنگی که نیروهای بریتانیا به تنهایی در آن حضور داشته‌اند جنگ فالک لندز در سال ۱۹۸۲ بود که در طی آن عملیات‌های همه‌جانبه در طی سه ماه انجام شد. = فرهنگ = مقالهٔ اصلی: فرهنگ بریتانیای کبیر تعلیم و علم مقالهٔ اصلی: [[:تعلیم در پادشاهی بریتانیا، تعلیم در انگلستان، تعلیم در اسکاتلند، تعلیم در ولز و تعلیم در ایرلند شمالی]] پادشاهی بریتانیا برخی از با سابقه ترین و بهترین کرسی‌های علمی جهان را در اختیار دارد که ازمیان آنها می‌توان به دانشگاه آکسفورد و دانشگاه کمبریج اشاره کرد. این دانشگاه‌های مهد آموزش بسیاری از بزرگان علوم طبیعی و مهندسی بوده است، افرادی مانند آیزاک نیوتن، آدام اسمیت، اولین بارون کلوین، سر هامپی دیوی، جوزف جان تامسون، مایکل فارادی، چارلز داروین، الکساندر فلمینگ، فرانسیس کریک، سرجوزف ویلیام بازالکته و ایسامبارد کینگدم برونل؛ جامعه بریتانیا بسیاری از کشف‌های مهم مانند هیدروژن، گرانش، الکترون، ساختار DNA و آنتی بیوتیک‌ها را تجربه کرده است و اختراعاتی مانند زمان‌سنج، لکوموتیو بخار و راه آهن‌های مدرن، واکسیناسیون، تلویزیون، روشنایی الکتریکی، موتور الکتریکی، مته، موتور احتراق داخلی، موتور جت، دوچرخه‌های مدرن، کامپیوتر الکترونیکی دستاورد دانشمندان انگلیسی است که در نهایت منجر به پیدایش تورجهان گستر (WWW) شده است. در سال ۲۰۰۶، بریتانیا پس از ایالات متحده بزرگترین تولید کننده علم در جهان بوده است و ۹٪ مقالات علمی جهان در این کشور تولید شده‌اند و ۱۲٪ کرسی‌های علمی را در اختیار دارد.. ادبیات مقالهٔ اصلی: ادبیات بریتانیا کشورهای تشکیل دهنده پادشاهی بریتانیا بسیاری از نویسندگان، شعرا و چهره‌های ادبی جهان را پرورش داده‌اند. ویلیام شکسپیر، رمان نویس وشاعر شهیر انگلیسی بی تردید بزرگترین نویسنده زبان انگلیسی است. بسیاری از نویسندگان و شعرای معروف در پادشاهی بریتانیا زندگی کرده‌اند و در آنجا قلمفرسایی نموده‌اند. انگلستان در تاریخ رمان نویسی نقش بسیار فعالی داشته است. نویسندگان قدیمی انگلستان که می‌توان آنها را رمان نویسان معروف این خطه قلمداد کرد عبارتند از: جفری چاسر، ‍]سر توماس مالوری]] و جفری مانموث. از این رمان نویسان در حیطه ادبیات عاشقانه، بعدها عده‌ای نویسنده واقعیت گرا پیروی کردند از میان آنها می‌توان به جان آستین (ملقب به آفریننده رمان مدرن)، چارلز دیکنز، خواهران برونته، توماس هاردی، جوزف کنارد، سرآرتور کنان دویل، اچ جی ولز اشاره کرد. ویرجینا ولف، دی اچ لارنس، جی. آر. آر تولکین، جرج اورول، گراهام گرین، یان مک ایون از نویسندگان مشهور قرن ۲۰ ام کشورهای پادشاهی بریتانیا هستند. تولکین با بازگشت به دیدگاه رمانتیک (عاشقانه) در رمان‌های خیالی به یکی از مشهورترین نویسندگان دینای مدرن معروف است. ولز و اسکاتلند هم در آفرینش چهره‌های ادبی و به خصوص شعرا نقش مهمی داشته‌اند. در اوایل رنسانس، نویسندگان ولز مبینوگیون را آفریدند. در دوران مدرن، آر. اس توماس و دیلان توماس فرهنگ ولز را به دنیا عرضه کردند. در ادبیات عاشقانه، اسکاتلند نویسندگانی مانند سروالتر اسکات را تربین کرده و ادبیات حماسی رابرت لوئیس استیونسون را در کنار اسکار شاعر معروف رابرت برنز را به جهان مدرن معرفی کرده است. نویسندگان اسکاتلندی مدرن مانند هیو مک دیارمیر و نیل گان صدای متفاوتی از ملی گرایی ومدرنیسم در اسکاتلند را به گوش جهانیان رسانده‌اند که عده‌ای این تلاش آنها را رسانس اسکاتلندی می‌نامند. نویسنده ادبیات کودکان خانم جی. کی. رولینک موفقیت چشمگیری داشته است. داستان کارآگاهی ‍]]یان رانکین]] نیز در ادینبورگ غوغا به پا کرده است. بسیاری از نویسندگانی که در پادشاهی بریتانیا زندگی می‌کنند از ملیت‌های دیگر، مخصوصا ایرلندی یا اهل کشورهای مشترک المنافع هستند. از میان این افراد می‌توان به جاناتان سوییفت و اسکار ولیده، برام استاکر، جرج برنارد شاو، جوزف کنارد و سلمان رشدی اشاره کرد. کازو ایشیگرو فردی ژاپنی الاصل است که در بریتانیا زندگی می‌کند و درباره مسائل اجتماعی و طبقات اجتماعی انگلستان قلم فرسایی می‌کند. تاریخچه تئاتر در بریتانیا بسیار درخشان است. هم عصران شکسپیر یعنی کریستوفر مارلو و بن جانسون به تئاتر عمق زیادی بخشیدند. بعدها، آلن آیکبورن، هارولد پینتر، مایکل فراین، تام استاپارد و دیوید ادگار عناصر رئالیسم، سوررئالیسم و رادیکالیسم را در هم آمیختند. ساموئل بکت برنده جایزه نوبل یکی از مشهورترین فیلم نامه نویسان ایرلندی است که بر تئاتر مدرن تاثیر شایانی گذاشته است. شاعران برجسته این مرز و بوم عبارتند از جفری چالسر، جان میلتون، ویلیام بلیک، رابرت برنز، ویلیام وردزوث، جرج گوردون بیرون، ششمین بارون بیرون، جان کینز، آلفرد لورد تنیسون، تی. اس. الیوت، آر. اس. توماس، ویلفرد آون، جان بنیامن، فیلیپ لارکین، دابلیو. اچ. آودن و ‍]]تد هیوز]]. مقالهٔ اصلی: [[:ادبیات انگلستان ، ادبیات ولز و ادبیات اسکاتلند]] سینما مقالهٔ اصلی: سینمای پادشاهی بریتانیا پادشاهی بریتانیا در شکل گیری سینما نقش بسیار موثری داشته است. علیرغم پیشرفتهای چشمگیر در این زمینه تولیدات به یاد ماندنی، هویت این صنعت تحت مناقشه است و گفته می‌شود که بسیار متاثر از سینمای اروپا و آمریکاست. طراحی و معماری مقالهٔ اصلی: معماری پادشاهی بریتانیا چشم لندن متعلق به بریتیش ایرویز معماران مشهور مانند سرکریستوفر رن و سر نورمنن فاستر و طراحان پرآوازه‌ای مانند چارلز رنه مکینتاش و جاناتان ایوه بریتانیایی هستند. = = موسیقی = = مقالهٔ اصلی: موسیقی بریتانیا آهنگ سازان معروف پادشاهی بریتانیا عبارتند از: هنری پورسل، سرادوارد الگار، سرآرتور سولیوان، (که به علت کار با سر دابلیو. اس. گیلبرلت معروف است)، رالف واگان ویلیامز و لرد بنیامین برقین که از پیشگامان تشکیل اپرا ی انگلستان هستند. انگلستان درکنار آمریکا از پیشگامان تولید راک اند رل بوده‌اند و بسیاری از گروه‌های معروف راک مانند بیتلز، لدزپلین، کوئین، دیپ پریل، هو، پینگ فلوید و رولینگ استونز در بریتانیا کار می‌کنند. انگلستان یکی از پیشگامان تولید پانک راک است وگروه‌های سکس پیستولز، کلش که در دهه ۱۹۷۰ کار می‌کردند باعث تولد دوباره موسیقی هوی متال شدند. در اواخر دهه ۱۹۷۰ و دهه ۱۹۸۰ موسیقی پست بانک و موسیقی نیو ویو (موج جدید) فراگیر شد. در فاصله سال‌های ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۴، به اصطلاح «حمله دوم برتیانیا» به موسیقی آمریکا رخ داد که طی آن گروه‌های انگلیسی در آمریکا حضوری چشمگیر داشتند. از اواسط دهه ۱۹۹۰ تا اواخر این دهه، گروه‌های اویسیس و بلور که در زمینه بریت پاپ (پاپ بریتانیایی) کار می‌کردند موفقیتهای شایانی کسب کردند. در دهه ۱۹۹۰ بسیاری از گروه‌های ولزی مانند استریوفونیک و مانیک استریت پریچرز شهرت یافتند. انگلستان همچنین از پیشگامان الکترونیکا است و هنرمندان بریتانیایی مانند پرادیجی و کمیکال برادرز در حضور دوباره این گونه موسیقی به حاشیه رانده شده در میان موسیقی‌های دیگر نقش موثری داشته‌اند (این تلاش در اوایل دهه ۹۰ با حضور گروه‌های تکنو مانند اوربیتال به اوج خود رسید). همچنین استاک آتیکن واتر من – موسیقی دان معروف پاپ- در اواخر ده ۸۰ و اوایل دهه ۹۰ فعالیت‌های وسیع خود را آغاز کرد و در گروه پاپ خود از ستاره معروف پاپ لیکی مینوگ استفاده نمود. همچنین دهه ۱۹۹۰ تحت تاثیر گروه‌های پسران بود که در این میان گروه Take That شهرت خاصی پیدا کرد. گروه‌های دختران مانند اسپایس گرلز و گرلز الود نیز به موفقیت‌های زیادی دست یافتند. گروه UK Garage تا پایان دهه نود به اوج رسید و ستاره معروف خود آرتفول داجر را به موسیقی جهان معرفی کرد. تمایل به گوش دادن به soft rock مانند Clod play افزایش یافت و در همین حین موسیقی Indie با گروه میمون‌های قطبی معروف شد و پیت دوروتی تیتر اول روزنامه‌ها را به خود اختصاص داد. Reality TV نیز نسل جدید ستاره‌های پاپ را به جهان موسیقی عرضه کرد. رسانه ها مقالهٔ اصلی: رسانه‌های پادشاهی بریتانیا BBC بزرگترین شرکت پخش رادیو و تلویزیون بریتانیا است که قدیمی ترین رسانه رادیو و تلویزیون جهان محسوب می‌شود. این شرکت که بر اساس یک مجوز تلویزیونی شکل گرفت امروزه چندین شبکه تلویزیونی و رادیویی در انگلستان و سراسر جهان دارد. BBC World تلویزیون اخبار بین‌المللی BBC در سراسر جهان پخش می‌شود و شبکه رادیویی BBC World Service در سراسر جهان به ۳۳ زبان پخش می‌گردد. شبکه‌های تلویزیون اصلی بریتانیا عبارتند از بی‌بی‌سی وان ،بی‌بی‌سی دو ،آی‌تی‌وی، کانال ۴، Five (TV) واسکای (بریتانیا). اغلب خدمات تلویزیون کابلی دیجیتال توسط شرکت NTL: Telewest ارائه می‌شود (که با ادغام NTL وTelewest در مارس ۲۰۰۶ بوجود آمد) و خدمات تلویزیون دیجیتال پخش رایگان توسط Free View تامین می‌گردد. رادیو در پادشاهی بریتانیا تحت تاثیر رادیو BBC است، و این رادیو دارای ۱۰ شبکه داخلی و ۴۰ ایستگاه رادیویی ملی است. مهمترین شبکه رادیویی که مخاطبان زیادی دارد رادیو بی‌بی‌سی ۲ است که پس از آن بی‌بی‌سی رادیو ۱ در رده دوم جذب مخاطب قرار می‌گیرد. همچنین صدها ایستگاه رادیویی تجاری وجود دارند که انواع موسیقی و گفتگوها را پخش می‌کنند. فهرست روزنامه‌های پادشاهی بریتانیا را می‌توان به "کیفیتی" و روزنامه‌های جدی (که معمولاً ابعاد بزرگی دارند و به آنها :"ورقه‌های پهن " گفته می‌شود) و "روزنامه‌های تصویری" و طبقه‌بندی کرد. برای آنکه بتوان روزنامه‌ها را راحت تر مطالعه کرد، بسیاری از ورقه‌های پهن سنتی جای خود را به "روزنامه‌های فشرده و با ابعاد کوچک داده‌اند که در واقع بسیار نزدیک به روزنامه‌های تصویری است. دربریتانیا روزنامه خورشید بیشترین تیراژ را دارد و حدود یک چهارم بازار را در اختیار خود قرار داده است. از میان روزنامه‌های یکشنبه هم The News of The World بازار را در اختیار دارد. بیشتر درباره افراد مشهور و ستارگان رشته‌های مختلف مطلب می‌نویسد. دیلی تلگراف روزنامه‌ای متعلق به جناج راست است که بیشترین فروش روزنامه‌های "کیفیتی" (ورقه‌های پهن سابق) را در اختیار دارد و تیراژ آن از "تایمز" هم بیشتر است. تیراژ "Daily Telegraph" را برابر ۸۴۴٫۹۲۹ و تیراژ "The Times" را برابر ۶۲۰۴۵۶ اعلام کرده است.</ref> "گاردین" روزنامه‌ای لیبرال است که به جناج چپ تعلق دارد. "Financial Times" روزنامه‌ای اقتصادی است که روی کاغذهای مخصوص صورتی رنگ چاپ می‌شود. ورزش مقالهٔ اصلی: ورزش در پادشاهی بریتانیا [[Image:Wimbledon Grojean 2004 RJL.JPG|right|thumb| ورزش تنیس اولین بار در پادشاهی بریتانیا ابداع شد. مسابقات ویمبلدون به عنوان مسابقات تنیس پایه یک جهان در جولای هر سال در لندن برگزار می‌شود [[ورزش‌هایی که اولین بار در بریتانیا ابداع شده‌اند عبارتند از فوتبال گروهی (فوتبال)، فوتبال راگبی (راگبی)، گلف، فوتبال انگلیسی (کریکت)، تنیس و بوکس. پرطرفدارترین ورزش در بریتانیا، فوتبال گروهی است که در آمریکای شمالی و استرالیا به آنSoccer می‌گویند) و در اغلب نقاط جهان نیز به همین نام «فوتبال» مشهور است. بریتانیا در میادین بین‌المللی با یک تیم فوتبال حاضر نمی‌شود. هر یک از کشورهای جزیره تیم فوتبال مخصوص خود را دارند تیم ملی فوتبال انگلستان. تیم ملی فوتبال اسکاتلند، تیم ملی فوتبال ولز و تیم ملی فوتبال ایرلند شمالی. به همین دلیل و وجود چهار تیم ملی، بریتانیا در حال حاضر در بازیهای المپیک شرکت نمی‌کند. با این وجود احتمالاً یک تیم متشکل از بازیکنان هر چهار کشور در بازیهای المپیک تابستانی ۲۰۱۲ که در لندن برگزار می‌شود شرکت خواهد کرد. تا کنون فدراسیون‌های فوتبال انگلستان و ایرلند شمالی شرکت در این رخداد مهم بین‌المللی را تایید کرده‌اند اما فدراسیون فوتبال اسکاتلند و فدراسیون فوتبال ولز از حضور در این مسابقات انصراف داده ان. در مورد راگبی، تیم‌های راگبی انگلستان، ولز، اسکاتلند و ایرلند [[شامل ایرلند شمالی)یک تیم ملی راگبی با نام شیرهای بریتانیایی و ایرلندی را روانه مسابقات می‌کنند و اگرچه در اغلب مسابقات بین‌المللی این تیم‌ها نیز به صورت مجزا وارد میدان می‌شوند. بریتانیا مهد بسیاری از باشگاه‌های فوتبال شناخته شده در سطح جهان است. چلسی، منچستر یونایتد، لیورپول و آرسنال در انگلستان و سلتیک و رنجرز در اسکاتلند. این باشگاه‌ها در لیگ قهرمانان جزیره بریتانیا شرکت می‌کنند و تعدادی از آنها هم در رقابت‌های اروپایی حضور دارند. تیم‌های انگلسی در رقابت‌های اروپایی موفقیت‌های زیادی کسب کرده‌اند و تعدادی از آنها فاتح جام قهرمانان اروپا و جام یوفا شده‌اند: لیورپول (۵ بار)، منچستر یوناتید (۲ بار)، ناتینگهام فارست (۲ بار) و آستون ویلا و سلتیک هر کدام یک بار. استادیوم ویمبلی پس از اتمام ساخت، بزرگترین استادیوم فوتبال بریتانیا خواهد بود. فوتبال انگلیسی (کریکت) سنتی ترین ورزش بریتانیا است. فوتبال انگلیسی درانگلستان ابداع شد و یکی از قدیمی ترین ورزش‌های جهان است. مسابقات لیگ فوتبال انگلیسی در این کشور برگزار می‌شوند اما مردم بیشتر به مسابقات ملی علاقه دارند. همانند فوتبال باز هم تیم بریتانیا وجود ندارد. تنها یک تیم ملی انگلیسی وجود دارد و بازیکنان اسکاتلندی و ولزی نیز برای انگلستان بازی می‌کنند. زمین‌های برگزاری مسابقات فوتبال انگلیسی عبارتند از: دردز، بریت اوال، هیدینگلی، الدترافورد، ادباستون و ترنت بریج. اگر بخواهیم موفق ترین ورزش کشور انگلستان را بر اساس تعداد موفقیت‌ها در سطح بین‌المللی نام ببریم، باید از قایق سواری یاد کنیم که در کنار تیم‌های مطرح استرالیا کانادا و آلمان جایگاه ممتازی دارد. در بریتانیا، موفق ترین مرد ورزش را استیون ردگریو می‌شناسند که پنج مدال طلا و یک مدال برنز در پنج دوره متوالی مسابقات المپیک به دست آورد و افتخارات بسیاری از مسابقات جهانی قایق سواری و Henely Royal Regatta دارد. مسابقات هر دو شکل راگبی به صورت مسابقات ملی برگزار می‌شود. لیگ راگبی در شمال انگلستان طرفدار دارد در حالی که مسابقات اتحادیه راگبی بیشتر در ولز، ایرلند شمالی و ایرلند جنوبی برگزار می‌شود. این ورزش توسط ویلیام وب الیس در شهر راگبی وارد یک شامیر ابداع شده و ورزش ملی ولز است. درلیگ راگبی، تیم ملی راگبی بریتانیای کبیر به عنوان یک تیم در مسابقات شرکت می‌کند اما در اتحادیه راگبی هر کشور تیم ملی خود را شرکت می‌دهد: انگلستان، اسکاتلند، ولز و ایرلند (که شامل بازیکنان جمهوری ایرلند و ایرلند شمالی است). تیم ملی راگبی اتحادیه انگلستان دارنده عنوان قهرمانی جام جهانی راگبی است. در هر چهار سال شیرهای بریتانیایی و ایرلندی به استرالیا، نیوزلند یا آفریقای جنوبی مسافرت می‌کنند. مسابقات ویمبلدون رخداد بین‌المللی تنیس است که در ویمبلدون لندن که در در جنوب این شهر واقع شده است در هر تابستان برگزار می‌شود. باشگاه گلف قدیمی و سلطنتی سینت آندرو که به عنوان «مهد گلف» جهان شهرت دارد. اسب سواری اسب اصیل انگلیسی نیز در انگلستان طرفدار زیادی دارد. این بازی به فرمان چارلز دوم انگلستان به عنوان «بازی پادشاهی» انجام می‌شد و به عنوان یک بازی سلطنتی تا کنون باقی مانده است. مسابقات اسب دوانی معروف عبارتند از گرند نشنال و دربی اسپوم. گلف یکی از بازیهای پرطرفدار بریتانیا است که سینت اندرو در اسکاتلند آ‍ن را ابداع کرده است. فوتبال انگلیسی هم طرفداران زیادی دارد و شهرت آن در انگلستان از بقیه کشورهای جزیره بریتانیا بیشتر است. هر چهار کشور در سال ۲۰۰۶ در یک مسابقه بین‌المللی یک روزه شرکت می‌کنند، اسکاتلند به صورت مستقل، ولز به عنوان بخشی از تیم انگلستان و ایرلند شمالی به عنوان بخشی از تیم جمهوری ایرلند. شینتی (Shinty) یا کاماناچ (ورزشی که همانند هرلینگ (Hurling) اسکاتلندی است و مشابه بندی (Bandy) است در ارتفاعات اسکاتلند طرفدار دارد و گاهی اوقات هزاران نفر را به منطقه اسکاتلند می‌کشاند که پراکندگی جمعیت آن در بریتانیا از بقیه کشورهای تشکیل دهنده بیشتر است. بریتانیا با موتور سواری رابطه خوبی دارد. بسیاری از تیم‌های حاضر در فرمول یک و مسابقات جهانی رالی در بریتانیا حاضر هستند. این کشور میزبان دورهای مختلف مسابقات فرمول یک (F1) و مسابقات جهانی رالی است و مسابقات اتومبیل رانی با نام BTCC نیز مختص انگلستان است. قهرمانان مسابقات فرمول یک جهان از بریتانیا عبارتند از: مایک هارثون، گراهام هیل (دو بار)، جیم کلارک (دوبار)، جان سورتیز (که در مسابقات موتور سواری هم موفق بوده)، جکی استوارت (سه بار)، جیمز هانت، نیکل مانسل و فرزند گراهام هیل، دامون هیل رانندگان بریتانیایی در مسابقات جهانی رالی موفق زیادی نداشته‌اند و تنها کولین مک رای و ریچارد برنز به عنوان قهرمانی دست یافته‌اند. = = نمادها = = مجسمه بریتانیا در پلای موث پرچم پادشاهی بریتانیا (پرچم اتحاد | یونین جک]] (معمولاً به «یونین جک» مشهور است) بریتانیا است. این پرچم بر اساس پرچم انگلستان، صلیب سینت جرج و پرچم اسکاتلند (صلیب سینت اندرو تهیه شده است صلیب سینت پاتریک به عنوان نماد ایرلند در سال ۱۸۰۱ (میلادی) به آن اضافه شد. سرود ملی بریتانیا "خدایا ملکه را حفظ کن" است. بریتانیا (Britannia)یک شخصیت پردازی ملی از بریتانیا است که بر اساس اشغال بریتانیا توسط رومی‌ها که باعث تصرف بخش‌های جنوبی و مرکزی بریتانیای کبیر شد ساخته شده است. . بریتانیا یک زن جوان است که دارای موهای قهوه‌ای یا طلایی است و یک کلاه کورینثیان و روبان سفید پوشیده است. وی یک پوسیدون و یک سپر در دست دارد و پرچم اتحاد را در دست گرفته است. گاهی اوقات وی را در حال شیرسواری می‌بینیم. در دنیای مدرن، بریتانیا را با تسلط نیروی دریایی همسان در نظر می‌گیرند که در سرود وطن پرستانه "Rule Britannia" نیز از آن نام برده شده است. شیر نیز نماد بریتانیا است که در پشت سکه ۵۰ پنسی در کنار نماد بریتانیا قرار گرفته است؛ و یک شیر تاجدار هم در سکه ۱۰ پنسی به کار رفته است. مرز این نماد در پرچم غیرتشریفاتی ارتش بریتانیا نیز استفاده می‌شود. شیر به عنوان نشان قهرمانی در نشان پادشاهی انگلستان و نشان سلطنتی اسکاتلند و نشان پادشاهی گیند در ولز به کار گرفته شده است. همچنین شیر در پرچم تیم ملی فوتبال انگلستان به کار رفته و سرود ملی فوتبال انگلستان به نام "سه شیر" را تداعی می‌کند. سگ نر گاهی اوقات به عنوان نماد بریتانیای کبیر به کار می‌رود. جان بول نیز به عنوان شخصیت برجسته بریتانیا به عنوان نماد بریتانیا (و خصوصاً انگلستان) معروف است. = داده‌های متفرقه = * فرکانس تلفن‌های همراه: GSM 900, GSM 1800, UMTS 2100 * تکنولوژی تلفن‌های همراه: GSM، GPRS، EDGE، UMTS و اچ‌اس‌دی‌پی‌ای * فرمت تقویم زمانی: سال/ ماه/ روز (برای مثال: ۲۲/۱۲/۰۵ یا ۲۲ دسامبر ۲۰۰۵ فرمت زمان: در زمان صحبت کردن یا نوشتن عموماً از فرمت ۱۲ ساعته استفاده می‌شود (مثلا 5.15 pm) و از فرمت ۲۴ ساعته در اسناد رسمی و جداول زمانی استفاده می‌شود (مثال: ۱۷:۱۵ یا ۱۷۱۵) نماد ممیز اعشاری به صورت نقطه است: ۱۲۳٫۴۵ برای جدا کردن ارقام هزارگان از کامل استفاده می‌شود: ۱۰٬۰۰۰. (برخی از کشورها از کاما به عنوان ممیز اعشاری استفاده می‌کنند و گاهی اوقات برای جلوگیری از بروز اشتباه از کاراکتر فاصله استفاده می‌شود، مثلاً ۱۰ ۰۰۰). ولتاژ: ۲۳۰ ولت (%۶-/%۱۰+)، ۵۰ هرتز؛ دو شاخه‌ها و پریزهای AC محلی اتصالات برق: ۳ شاخه مستطیلی کدپستی: LN NLL, LLN NLL, LNN NLL, LLNN NLL, LNL NLL or LLNL NLL همچنین رجوع کنید به کدهای پستی پادشاهی بریتانیا مراجع ویکی‌پدیای انگلیسی = لینک‌های خارجی = {{{afbeelding}}} {{:درگاه:{{{portaalnaam}}}/معرفی}} [[درگاه:{{{portaalnaam}}}/{{{links1}}}|{{{links1}}}]] {{:درگاه:{{{portaalnaam}}}/{{{links1}}} }} [[درگاه:{{{portaalnaam}}}/{{{rechts1}}}|{{{rechts1}}}]] {{:درگاه:{{{portaalnaam}}}/{{{rechts1}}}}} [[درگاه:{{{portaalnaam}}}/{{{links2}}}|{{{links2}}}]] {{:درگاه:{{{portaalnaam}}}/{{{links2}}} }} [[درگاه:{{{portaalnaam}}}/{{{rechts2}}}|{{{rechts2}}}]] {{:درگاه:{{{portaalnaam}}}/{{{rechts2}}}}} [[درگاه:{{{portaalnaam}}}/{{{links3}}}|{{{links3}}}]] {{:درگاه:{{{portaalnaam}}}/{{{links3}}}}} [[درگاه:{{{portaalnaam}}}/{{{rechts3}}}|{{{rechts3}}}]] {{:درگاه:{{{portaalnaam}}}/{{{rechts3}}} }} [[درگاه:{{{portaalnaam}}}/انتشارات|انتشارات]] {{:درگاه:{{{portaalnaam}}}/انتشارات| }} [[ویکی‌پدیا:مقاله‌های درخواستی/{{{portaalnaam}}}|مقالات درخواست شده]] {{ویکی‌پدیا:مقاله‌های درخواستی/{{{portaalnaam}}}}} [[درگاه:{{{portaalnaam}}}/نوشتارهای برگزیده|نوشتارهای برگزیده]] {{:درگاه:{{{portaalnaam}}}/نوشتارهای برگزیده| }} y سایت رسمی پادشاهی بریتانیا Official website of the سایت رسمی دولت پادشاهی بریتانیا راهنمای رسمی توریسم در بریتانیا کتاب سال رسمی پادشاهی بریتانیا