سلاح دوش‌پرتاب

توپ بدون لگد سوئدی آتی-۴. سلاح‌های دوش‌پرتاب مشکل لگد را با خروج گاز حاضل از انفجار از پشت سلاح حل کرده‌اند.

سلاح دوش‌پرتاب سلاحی سبک است که پرتابه‌ای را به سوی هدفی شلیک می‌کند و اندازهٔ آن به صورتی است که انسان می‌تواند آن را بر شانه خود حمل و شلیک کند.

سلاح‌های دوش‌پرتاب به دو دسته تقسیم می‌شوند: توپ بدون لگد که به شکل لوله‌ای باز است و گازهای واکنشی پرتاب از پشت آن خارج می‌شود و از گلوله‌های معمولی استفاده می‌کند. انواع کوچکتر و سبکتر توپ‌های بدون لگد همچون توپ کارل گوستاو قابلیت استفاده به عنوان سلاح دوش پرتاب را دارند. نوع دوم سلاح‌هایی هستند که از سیستم آر.پی.جی یا گلوله‌های دارای پیشرانه راکت استفاده می‌کنند. در این سلاح‌ها شلیک به وسیله مقدار کمی مواد منفجره یا با سیستم فشار گاز در یک راکت‌انداز کوچک انجام می‌شود و پس از اینکه راکت مسافتی را طی کرده و از شخص شلیک‌‌ کننده فاصله گرفت، فیوز آن روشن می‌شود و پس از آن نیروی پیشرانه گلوله از راکتی که پشت کلاهک جنگی قرار گرفته تأمین می‌شود. انواع پیشرفته‌تر این راکت‌ها به سیستم هدایتی مجهزند و به عنوان موشک دوش‌پرتاب شناخته می‌شوند و بقیه قابلیت هدایت شوندگی ندارند و مسیر آن‌ها با نشانه‌گیری مشخص می‌شود. بعضی از انواع راکت‌های دوش‌پرتاب (مثل ام-۷۲ لا) یک‌بار مصرف و برخی نیز (مانند آرپی‌جی-۷) قابل استفاده دوباره هستند.

انواع کوچکتر و بدون سیستم هدایتی معمولا در جنگ‌های نزدیک و برای مسافت‌های کوتاه کاربرد دارند و موشک‌های بزرگتر و هدایت‌شونده بیشتر برای مسافت‌های طولانی استفاده می‌شوند. کاربرد اصلی این سلاح در جنگ‌های ضدتانک است هرچند علیه تأسیسات و بناها هم تأثیرگذارند.

منابع

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Shoulder-fired missile». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.