رنو در فرمول یک: تفاوت میان نسخهها
جز r2.7.3) (ربات: تغییر ca:Renault F1 به ca:Renault F1 Team |
جز ربات: حذف میانویکی موجود در ویکیداده: ۴۱ میانویکی |
||
خط ۸۵: | خط ۸۵: | ||
{{Link GA|fi}} |
{{Link GA|fi}} |
||
[[bg:Рено Ф1]] |
|||
[[bs:Renault F1]] |
|||
[[ca:Renault F1 Team]] |
|||
[[cs:Lotus F1]] |
|||
[[da:Renault F1]] |
|||
[[de:Renault F1]] |
|||
[[el:Ρενώ Φόρμουλα 1]] |
|||
[[en:Renault in Formula One]] |
|||
[[es:Renault F1 Team]] |
|||
[[et:Renault F1]] |
|||
[[fi:Renault F1]] |
|||
[[fr:Renault F1 Team]] |
|||
[[gl:Renault F1 Team]] |
|||
[[hr:Renault F1]] |
|||
[[hu:Renault F1]] |
|||
[[id:Renault F1]] |
|||
[[it:Renault F1]] |
|||
[[ja:ルノーF1]] |
|||
[[jv:Renault F1]] |
|||
[[ko:르노 F1]] |
|||
[[lt:Renault F1]] |
|||
[[lv:Renault F1]] |
|||
[[mr:रेनो एफ१]] |
|||
[[ms:Renault Sport F1]] |
|||
[[nl:Renault F1 Team]] |
|||
[[nn:Renault F1]] |
|||
[[no:Renault F1]] |
|||
[[pl:Renault F1]] |
|||
[[pt:Renault F1]] |
|||
[[ro:Renault F1]] |
|||
[[ru:Рено (автогоночная команда)]] |
|||
[[simple:Renault F1]] |
|||
[[sk:Renault F1]] |
|||
[[sl:Renault F1]] |
|||
[[sr:Рено Ф1]] |
|||
[[su:Renault F1]] |
|||
[[sv:Renault F1]] |
|||
[[tr:Lotus Renault GP]] |
|||
[[uk:Рено (команда Формули-1)]] |
|||
[[vi:Renault F1]] |
|||
[[zh:雷诺车队]] |
نسخهٔ ۱۲ مارس ۲۰۱۳، ساعت ۰۴:۲۴
رنو از سال ۱۹۷۷ در گراندپری بریتانیا فعالیت خودش را به عنوان یکی ازتیمهای شرکت کننده و با حضور یک اتومبیل به رانندگی ژان پی یر ژابوی در سری مسابقههای فرمول یک به جهان معرفی کرد، تیم رنو در این فصل در چهار مسابقه دیگر نیز شرکت کرد، اما موفق به کسب هیچ امتیازی نشد.[۱]
رنو در سال 1978
ژابوی در گراندپری ابالات متحده در واتکینز گلن به مقام چهارم رسید و حداقل امتیازهای تیم را در این فصل به دست آورد.
رنو در سال 1979
ژان پی یر ژابوی اولین پیروزی را برای تیم رنو – و سیستم توربوشارژر – در مسابقه گراندپری فرانسه به دست آورد و رنه آرنو، هم تیمی وی به مقام سوم دست پیدا کرد. تیم رنو این فصل را با کسب مقام ششم قهرمانی سازندگان به اتمام رساند.
رنو درسال 1982
رنو آلن پروست را برای رانندگی در تیم جذب کرد.
رنو در سال 1983
آلن پروست در چهار مسابقه به پیروزی دست یافت و تیم رنو به مقام دوم قهرمانی سازندگان رسید.
رنو درسال 1985
رنو به عنوان یک تیم سازنده از مسابقههای کناره گیری کرد، اما همچنان موتورهای تیم لوتوس را تأمین میکرد.
رنو درسال 1986
رنو به طور کامل از مسابقههای فرمول یک جهان کناره گیری کرد.
رنو در سال 1989
رنو در جایگاه تأمین کننده موتور مسابقهها، با تیم ویلیامز به مسابقات بازگشت.
رنو در در سالهای 1997-1992
موتورهای رنو بر سرنوشت قهرمانی در نیمه سالهای ۱۹۹۰ تسلط داشتند. در فاصله سالهای ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۷، تیمهای ویلیامز و بنتون و سپس تمامی سازندگان حاضر در مسابقههای قهرمانی از موتورهای رنو استفاده میکردند.
رنو درسال 1996
رنو پس از موفقیت در تأمین موتورهای مسابقه تصمیم گرفت تا دوباره از مسابقههای کنار بکشد. هر چند که شرکت رنو مذاکرههایی را برای خریداری یک تیم حاضر آغاز کرده بود.
رنو درسال 2000
تیم بنتون اعلام کرد از سال ۲۰۰۲ به طور رسمی جایگاه فعالیت گروه رنو خواهد بود.
رنو درسال 2002
رنو این فصل را پر قدرت شروع کرد و با کسب امتیازهای لازم موفق شد مقام چهارم قهرمانی سازندگان را از آن خود کند.
رنو درسال 2003
تیم رنو برای سه تیم بزرگ این مسابقهها، تبدیل به تهدیدی جدی شد. فرناندو آلونسو موفق شد تا مکان برتر دو رده بندی را از آن خود کند و مسابقه گراندپری مجارستان را نیز با مقام اول به پایان برساند. رنو در این فصل، مقام چهارم قهرمانی سازندگان را از آن خود کرد.
رنو در سال 2004
تیم رنو با ژارنو ترولی در مسابقه گراندپری موناکو به پیروزی رسید، اما پس از نمایشهای ناموفق این راننده ایتالیایی و زمانی که تنها سه مسابقه تا پایان فصل باقی بود، رنو به همکاری خود با ترولی پایان داد و ژاک ویلنوو را جانشین وی کرد. اما این تدابیر هم مانع از پیش افتادن BAR برای کسب مقام دوم قهرمانی نشد.
رنو درسال 2005
تیم رنو در آغاز مسابقهها، تسلط کاملی بر شرایط داشت و در پی کسب هر دو عنوان قهرمانی بود، هر چند تیم مک لارن در مسابقههای آخر از آهنگ حرکت برتری برخوردار بود. فرناندو آلونسو به عنوان جوانترین قهرمان تاریخ مسابقههای فرمول یک، جام پیروزی را در دستان خود بالا برد و رنو نیز به عنوان اولین سازنده بزرگ خودرو، موفق شد بالاترین افتخار قهرمانی سازندگان را از آن خود کند.
رنو درسال 2006
تیم رنو از نه مسابقه اول، در هفت مسابقه به پیروزی رسید، اما در نیمه دوم فصل و پس از آن که سیستم بحث انگیز لرزه گیر غیر قانونی اعلام شد، تیم فراری از رنو پیش افتاد. با این همه رنو موفق شد تا هر دو مقام قهرمانی را در رده رانندگان و سازندگان برای خود حفظ نماید. فرناندو آلونسو در پایان فصل تیم را ترک گفت و به مک لارن پیوست.
رنو در سال 2007
عزیمت فرناندو آلونسو با افول ستاره اقبال تیم همراه شد و رنو با کسب نهایی ۱۵۰ امتیاز، مقام سوم را از آن خود کرد که در مقایسه با سال ۲۰۰۶، نتیجه ضعیفی بود. کوالاینن تازه کار که شروعی شکننده را پشت سر گذارده بود، موفق شد فیزیکلا کهنه کار را در سایه خود قرار دهد و تنها حضور تیم بر سکوی پایانی را در ژاپن مرهون خود سازد.
رنو در سال 2008
فرناندو آلونسو به تیم بازگشت تا در کنار نلسون پیکه تازه کار قرار گیرد. وی موفق شد با پیروزیهای پیاپی در سنگاپور و ژاپن، اتومبیل کم فروغ R28 را به مهره پیروزی تبدیل کند و تیم رنو را با کسب ۸۰ امتیاز، به مکان چهارم رده بندی قهرمانی برساند.
رنو در سال 2009
عدم موفقیت در حفظ شرایط سال ۲۰۰۸. حتی آلونسو نیز به سختی میتوانست نتایج پرقدرت خود را در روزهای رده بندی به امتیاز تبدیل نماید. پیکه در ماه اوت کنار گذاشته شد و جای خود را به گروژان، راننده سوم تیم داد. فلاویو بریاتوره و پت سایموندز به دلیل تبانی با پیکه در تصادف عمدی مسابقه گراندپری سنگاپور در سال ۲۰۰۸ تیم را ترک کردند.
رنو در سال 2010
اتومبیل مسابقه R30 بعد از آزمایشهای یکدست و موفقیت آمیز پیش از فصل، به سرعت تبدیل به یکی از مدافعان پیروزی در دستان رابرت کوبیکا شد. هم تیمی وی، ویتالی پتروف، اولین راننده روس مسابقههای فرمول یک، نمایشهای پرهیجانی را در مسابقههای اول به اجرا گذاشت، اما فاقد سرعت و ثبات کوبیکا بود. تیم در نهایت موفق به کسب مقام پنجم شد.
رنو در سال 2011
رنو آخرین سهام خود را در تیم به شرکت سرمایه گذاری جنی فروختهاست، اما به ساخت و تأمین موتور مسابقه و پشتیبانی فنی ادامه میدهد. گروه لوتوس اینک حامی عنوان تیم میباشد. رابرت کوبیکا، ستاره رانندگی بعد از سانحه در مسابقه رالی، شروع این فصل را از دست داده و نیک هایفلد، راننده کهنه کار فرمول یک جای او را گرفتهاست.[۲]
منابع
http://www.carnp.com/newsdetail-1159-fa.html http://www.renault.co.ir/Fa/F1New/History.html