ارتش

ارتش یک واژه پارسی و دیرینه‌است که از نام (آرته) نخستین بنیانگذار نیروی نظامی در ایران برگرفته شده‌است از این رو پاره‌ای از اشکانیان و ساسانیان این نام را برای فرزندان خود برگزیده‌اند این نام در دوران داریوش به فرماندهی بخش کوچکی از یک یگان تیر انداز که هدف از بین بردن یک واحد مشخص از یگان دشمن را داشتند داده می‌شد امروز به این یگان (تیر اندازه ویژه)گفته می‌شود. آرتمیس یکم کاریا، حاکم ساتراپی ایونیا در قرن پنجم قبل از میلاد، و فرمانده یکی از ناوگان سپاه ایران در نبرد با یونان. وی یک زن بود که فرماندهی ناوگان دریایی ایران را بر عهده داشت. واژه ارتش از ریشه ارتشتاران در زبان پهلوی ساسانی مشتق شده است.

از نام‌های بر گرفته شده از این نام این است:

ارتمیس - اردشیر یا ارته خشترا..........

نام ارتش از زمان پهلوی بر یگانهای نظامی متحد و یک شکل ایران که پیش از آن در زمان قاجار با عنوان عسکر شناخته می‌شد توسط فرهنگستان ادب و زبان فارسی و به دستور مجلس ملی با توجه به ریشه فرهنگی آن در ایران باستان و نام نامداران آن بر آن نهاده شد.

ارتش دارای دست بندی و چارت سازمانی می‌باشد که نام سازمانهای آن نیز توسط فرههنگستان زبان و ادبیات فارسی تعیین و بر آنها نهاده شد.

دست که گروهی کوچک است

گروهان که به معنی گروهی از دسته‌ها می‌باشد.

گردان که از دو واژهٔ (گرد) و (دن) تشکیل گردیده که (گرد) به معانی پهلوان است و (دان) برای گاه تجمع مکان و زمان است. چون گرد آفرید به معنی آفرینندهٔ پهلوان.

هنگ که در زبان پارسی به معنی اجتماع می‌باشد چون فرهنگ که یعنی شکوه و جلال اجتماعی.

تیپ که تشکیل شده از کلمات توان (ت) یورش (ی) پیوسته (پ) است.

لشگر که تشکیل شده از دو واژهٔ (لش) و (گر) است که (لش) یعنی جسد و (گر) یعنی کننده. چون کوزه گر.

سپاه که تشکیل شده از چند لشگر است و به معنی سه (پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک،) پاس داری کننده(پ) همگانی (ه) می‌باشد {سپه}.

و ارتش که تشکیل شده از چند سپاه منظم است.