بیعت

‎بیعت از لحاظ لغوی شناختن خلافت و یا پادشاهی کسی می‌باشد. و همچنین به معنی پیمان بستن به منظور اطاعت از کسی است. در تاریخ اسلام مرسوم بودکه هر کسی که با خلیفه یا محمد پیمان می‌بست دست خود را در دست او می‌گذاشت. می‌گویند هنگام فتح مکه بعد از اینکه پیغمبر با مردان بیعت نمود برای بیعت با زنان دست خود را در قدح آب فرو برد و زنان نیز به همین ترتیب دست خود را در قدح آب فرو بردند و به این ترتیب محمد با زنان نیز بیعت نمود.

بیعت در اصل معنا یعنی دست دادن، دست در دست کسی گذاشتن.

بیعت را می‌توان به دو گونه دیگر نیز تعریف کرد: همانطور که در بالا ذکر شده است بیعت به معنای شناخت خلافت و یا پادشاهی کسی و یا اینکه به منظور فرمانبرداری از کسی باشد. اما در تعریفی دیگر می‌توان گفت که بیعت یعنی تجدید عهد و پیمان و یادآوری دوباره شناخت خلافت و امامت و یا پادشاهی کسی و نیز به یاد آوردن اهداف و آرمان‌های فردی که با او بیعت شده است، می‌باشد.

بیعت در سنت و فرهنگ اسلامی و به خصوص در مذهب شیعه از جایگاهی والایی برخوردار می‌باشد. این بیعت یک عمل مذهبی و بسیار مهم برای سعادت، خوشبختی و فهم حقیقی و درک حقیقت می‌باشد. اینگونه بیعت باید از روی اخلاص، محبت، اشتیاق، فهم و درک بالا و نیت پاک باشد و در آن هیچ غرض، مقصود و یا خواهش‌های دیگری نهفته نباشد تا خوشبختی نصیب فرد بیعت کننده شود.

در این مورد می‌توان به آیه شریفه‌ای از قرآن کریم رجوع کرد که این امر را کاملا واضح و روشن می سازد: خداوند متعال در قرآن کریم در سوره فتح، آیه مبارکه دهم چنین می فرماید:

«ان الذین یبایعونک انما یبایعون الله، یدالله فوق ایدیهم، فمن نکث فانما ینکث علی نفسه و من اوفی بما عهد علیه الله فسیوتیه اجرا عظیما»

ترجمه: ای رسول مؤمنانی که با تو بیعت کردند به تحقیق با خدا بیعت کردند، دست خدا بالای دستهای آنهاست. پس از آن هر که نقض بیعت کند به حقیقت که به ضرر و هلاک خود اقدام کرده و هر که به عهدی که با خدا بسته است وفا کند به زودی خدا به او پاداش بزرگ عطا خواهد کرد.

در آیه فوق باید توجه داشت که در کلمه رسول ذکر شده است و همان طور که می دانید محمد رسول خدا و فرستاده او بود و نیز آخرین پیامبر خدا و بعد او علی به عنوان اولین امام و خلیفه مسلمین از سوی خداوند انتخاب و به وسیله پیامبر انجام گردید. پس می‌توان از آیه چنین برداشت کرد که باید در هر زمانی بیعت، عهد و پیمان با امام هر عصر زمان بر گردن انسان مؤمن و مسلمان موجود باشد تا از زیان و ضرر محفوظ و مصون باشد. پس هر کسی که با امام هر عصر و زمان بیعت کند همانا با خداوند متعال بیعت و پیمان بسته است. و هر کس بیعت امام زمان را بر خود نداشته باشد از پاداش و فیوضات خداوند متعال محروم خواهد ماند.