صلح آنتالکیداس: تفاوت میان نسخه‌ها
جز ربات: ویرایش جزئی |
جز ربات:اصلاح فاصلهٔ مجازی |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
« شاه اردشیر به حق سزاوار می‌داند که شهرهای [[آسیا]]، و جزایر، [[کلازومنای]] و [[قبرس]] متعلق به او باشد. سایر شهرهای یونانی چه بزرگ و چه کوچک، مستقل خواهند ماند. مگر [[لمنوس]]، [[ایمبروس]] و [[اسکیروس]] که به آتن تعلق خواهند داشت. و هر یک از طرفین که این [[صلح]] را نپذیرد، من علیه او همراه با تمام کسانی که آن را پذیرفته اند، در [[دریا]] و [[خشکی]]، و با [[کشتی]] و با [[پول]] به [[جنگ]] خواهم پرداخت. » |
« شاه اردشیر به حق سزاوار می‌داند که شهرهای [[آسیا]]، و جزایر، [[کلازومنای]] و [[قبرس]] متعلق به او باشد. سایر شهرهای یونانی چه بزرگ و چه کوچک، مستقل خواهند ماند. مگر [[لمنوس]]، [[ایمبروس]] و [[اسکیروس]] که به آتن تعلق خواهند داشت. و هر یک از طرفین که این [[صلح]] را نپذیرد، من علیه او همراه با تمام کسانی که آن را پذیرفته اند، در [[دریا]] و [[خشکی]]، و با [[کشتی]] و با [[پول]] به [[جنگ]] خواهم پرداخت. » |
||
این همان [[صلح]] مشهور شاه یا صلح آنتالکیداس، بود. مرخص کردن سربازان از خدمت و عقب نشینی از [[پادگان]] |
این همان [[صلح]] مشهور شاه یا صلح آنتالکیداس، بود. مرخص کردن سربازان از خدمت و عقب نشینی از [[پادگان]]ها در سال 386 تکمیل شد. |
||
== منابع == |
== منابع == |
||
نسخهٔ ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۰، ساعت ۲۱:۴۸
در زمان سلطنت اردشیر دوم هخامنشی، پس از آن که ایرانیان راه غله آتن را با 80 کشتی از طریق تنگه بسفر بست، در سال 387 پیش از میلاد، یونانیان نمایندگان تام الاختیاری به سارد فرستادند تا شرایط شاه ایران را بشنوند. تیریباز مهر سلطنتی شاه را نشان داد و آنگاه منشی او چنین خواند:
« شاه اردشیر به حق سزاوار می‌داند که شهرهای آسیا، و جزایر، کلازومنای و قبرس متعلق به او باشد. سایر شهرهای یونانی چه بزرگ و چه کوچک، مستقل خواهند ماند. مگر لمنوس، ایمبروس و اسکیروس که به آتن تعلق خواهند داشت. و هر یک از طرفین که این صلح را نپذیرد، من علیه او همراه با تمام کسانی که آن را پذیرفته اند، در دریا و خشکی، و با کشتی و با پول به جنگ خواهم پرداخت. »
این همان صلح مشهور شاه یا صلح آنتالکیداس، بود. مرخص کردن سربازان از خدمت و عقب نشینی از پادگان‌ها در سال 386 تکمیل شد.
منابع
مجموعه تاریخ کمبریج، تاریخ ایران، دوره هخامنشیان، ترجمه مرتضی ثاقب فر، چاپ نخست 1385، انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.