الحمد لله: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Shobhe (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''الحمد لله''' {{عربی|ٱلْحَمْدُ لِلَّٰهِ}} عبارتی اسلامی است به زبان عربی که به معنا «ستايش خدا» و «سپاس مخصوص خداست» می‌باشد. استفاده از آن بین [[مسلمانان]] و همچنین [[عرب]] زبانان [[مسیحی]] و [[یهودی]] مرسوم است هرچند غالباً [[مسلمان|مسلمانان]] به دلیل مرکزیت این عبارت خاص درون متون [[قرآن]] و [[احادیث]] [[محمد]] پیامبر اسلام معمول است. این عبارت شبیه واژهٔ [[عبری]] ''[[هله‌لویا]]'' است. (سپاس خدا را) הַלְלוּיָהּ.
'''الحمد لله''' {{عربی|ٱلْحَمْدُ لِلَّٰهِ}} عبارتی اسلامی است به زبان عربی که به معنا «ستايش خدا» و «سپاس مخصوص خداست» می‌باشد.

استفاده از آن بین [[مسلمانان]] و همچنین [[عرب]] زبانان [[مسیحی]] و [[یهودی]] مرسوم است هرچند غالباً [[مسلمان|مسلمانان]] به دلیل مرکزیت این عبارت خاص درون متون [[قرآن]] و [[احادیث]] [[محمد]] پیامبر اسلام معمول است. روایتی از پیامبر است با این مضمون که هر امر مهمی که با الحمدلله آغاز نشود، به سرانجام نمی‌رسد و نامبارک است. <ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نووی، یحیی بن شرف، الاذکار المنتخبه من کلام سید الابرار صلی اللّه علیه وآله وسلّم ،ص 1-3}}</ref>بر این اساس، کتاب‌ها و نامه‌ها و خطبه‌ها و خطابه‌ها را با الحمدلله آغاز می‌کرده‌اند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ستوده، غلامرضا و نجف زاده بارفروش، محمدباقر، تحمیدیه در ادب فارسی، ج۱}}</ref> این امر به حدّی رواج داشت که خطبه معروف [[عبیدالله بن زیاد|ابن زیاد]] را در [[بصره]] به سبب نداشتن الحمدلله در آغاز، «خطبه بَتراء» (به معنای خطبه ناقص) خوانده‌اند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=جاحظ، البیان و التبیین، ج۲، ص۴۷}}</ref>


این عبارت سه بخش دارد:
این عبارت سه بخش دارد:
خط ۵: خط ۷:
* «[[حمد|حمدُ]]»: به معنای «احساس سپاسگزاری» در برابر شکر، «واژگان سپاسگزاری»
* «[[حمد|حمدُ]]»: به معنای «احساس سپاسگزاری» در برابر شکر، «واژگان سپاسگزاری»
* «لـِلله»: حرف اضافه + اسم [[الله]]. لـِ حرف اضافه‌ای به معنای «برای» است.
* «لـِلله»: حرف اضافه + اسم [[الله]]. لـِ حرف اضافه‌ای به معنای «برای» است.
یشتر نحویان و مفسران، کلمه «الحمد» را در جمله «الحمدللّه» [[مبتدا و خبر|مبتدا]] ، و «ال» را در الحمد به ([http://jsm.journals.iau.ir/article_516892.html ال جنس)] می‌دانند. بر این اساس، این عبارت اینطور معنا می شود: تمام موارد ستایش و حمد مخصوص خداوند است<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=سیبویه، ج۱، ص۳۲۹}}</ref>


== کاربرد ==
== کاربرد ==
اولین عبارت [[سوره فاتحه|اولین سوره قرآن]] الحمد لله است و که خدا در این سوره ادب عبودیت را می‌آموزد، و تعلیم می‌دهد که بنده او لایق آن نبود که او را حمد گوید، و فعلاً که می‌گوید، به تعلیم و اجازه خود او است، او دستور داده که بنده‌اش بگوید.<ref>{{یادکرد وب|نشانی=http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=18395&AyeID=2|عنوان=تفسیرالمیزان|بازبینی =۱۵ مهر ۱۳۹۲}}</ref>
اولین عبارت [[سوره فاتحه|اولین سوره قرآن]] الحمد لله است که خدا در این سوره ادب عبودیت را می‌آموزد، و تعلیم می‌دهد که بنده او لایق آن نبود که او را حمد گوید، و فعلاً که می‌گوید، به تعلیم و اجازه خود او است، او دستور داده که بنده‌اش بگوید.<ref>{{یادکرد وب|نشانی=http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=18395&AyeID=2|عنوان=تفسیرالمیزان|بازبینی =۱۵ مهر ۱۳۹۲}}</ref>

این عبارت شبیه واژهٔ [[عبری]] ''[[هله‌لویا]]'' است. (سپاس خدا را) הַלְלוּיָהּ.


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ ‏۵ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۱۲

الحمد لله (به عربی: ٱلْحَمْدُ لِلَّٰهِ) عبارتی اسلامی است به زبان عربی که به معنا «ستايش خدا» و «سپاس مخصوص خداست» می‌باشد.

استفاده از آن بین مسلمانان و همچنین عرب زبانان مسیحی و یهودی مرسوم است هرچند غالباً مسلمانان به دلیل مرکزیت این عبارت خاص درون متون قرآن و احادیث محمد پیامبر اسلام معمول است. روایتی از پیامبر است با این مضمون که هر امر مهمی که با الحمدلله آغاز نشود، به سرانجام نمی‌رسد و نامبارک است. [۱]بر این اساس، کتاب‌ها و نامه‌ها و خطبه‌ها و خطابه‌ها را با الحمدلله آغاز می‌کرده‌اند.[۲] این امر به حدّی رواج داشت که خطبه معروف ابن زیاد را در بصره به سبب نداشتن الحمدلله در آغاز، «خطبه بَتراء» (به معنای خطبه ناقص) خوانده‌اند.[۳]

این عبارت سه بخش دارد:

  • «الـ»: حرف تعریف
  • «حمدُ»: به معنای «احساس سپاسگزاری» در برابر شکر، «واژگان سپاسگزاری»
  • «لـِلله»: حرف اضافه + اسم الله. لـِ حرف اضافه‌ای به معنای «برای» است.

یشتر نحویان و مفسران، کلمه «الحمد» را در جمله «الحمدللّه» مبتدا ، و «ال» را در الحمد به (ال جنس) می‌دانند. بر این اساس، این عبارت اینطور معنا می شود: تمام موارد ستایش و حمد مخصوص خداوند است[۴]

کاربرد

اولین عبارت اولین سوره قرآن الحمد لله است که خدا در این سوره ادب عبودیت را می‌آموزد، و تعلیم می‌دهد که بنده او لایق آن نبود که او را حمد گوید، و فعلاً که می‌گوید، به تعلیم و اجازه خود او است، او دستور داده که بنده‌اش بگوید.[۵]

این عبارت شبیه واژهٔ عبری هله‌لویا است. (سپاس خدا را) הַלְלוּיָהּ.

جستارهای وابسته

منابع

  1. نووی، یحیی بن شرف، الاذکار المنتخبه من کلام سید الابرار صلی اللّه علیه وآله وسلّم ،ص 1-3.
  2. ستوده، غلامرضا و نجف زاده بارفروش، محمدباقر، تحمیدیه در ادب فارسی، ج۱.
  3. جاحظ، البیان و التبیین، ج۲، ص۴۷.
  4. سیبویه، ج۱، ص۳۲۹.
  5. «تفسیرالمیزان». دریافت‌شده در ۱۵ مهر ۱۳۹۲.