انتروکوک: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز جایگزینی با اشتباه‌یاب: بطور⟸به‌طور |
جز تمیزکاری |
||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
'''انتروکوک''' {{انگلیسی|''Enterococcus''}} یک [[سرده]] از [[لاکتوباسیلالس]] از [[شاخه (زیست‌شناسی)|شاخه]] [[فیرمیکوت‌ها]] هستند. |
'''انتروکوک''' {{انگلیسی|''Enterococcus''}} یک [[سرده]] از [[لاکتوباسیلالس]] از [[شاخه (زیست‌شناسی)|شاخه]] [[فیرمیکوت‌ها]] هستند. |
||
انتروکوک‌ها، [[کوکسی]]های گرم مثبت هستند که به صورت جفت (دیپلوکوک) یا زنجیره‌های کوتاه دیده می‌شوند. تمایز انتروکوک‌ها از استرپتوکوک‌ها از روی ویژگی‌های ظاهری، بسیار مشکل است. دو گونه مهم همزیست از انتروکوک در رودهٔ انسان (مدفوع) عبارتند از: '''انتروکوک فکالیس''' (۹۰% تا ۹۵%) و '''انتروکوک فاسیوم''' (۵% تا ۱۰%). سایر گونه‌های انتروکوک که به ندرت ایجاد بیماری می‌کنند عبارتند از انتروکوک کاسلی فلاووس، انتروکوک گالیناروم و انتروکوک رافینوسوس.<ref>Gilmore MS, et al, ed. (2002). The Enterococci: Pathogenesis, Molecular Biology, and Antibiotic Resistance. Washington, D.C. : ASM Press. {{ISBN|978-1-55581-234-8|en}}.</ref> |
|||
== فیزیولوژی و طبقه بندی == |
== فیزیولوژی و طبقه بندی == |
||
انتروکوک‌ها [[بی‌هوازی اختیاری]] هستند و اسپور تولید نمی‌کنند.<ref>Fischetti VA, Novick RP, Ferretti JJ, Portnoy DA, Rood JI, ed. (2000). Gram-Positive Pathogens. ASM Press. {{ISBN|1-55581-166-3|en}}.</ref> آن‌ها گسترهٔ بزرگی از شرایط محیطی را تحمل می‌نمایند: دمای ۱۰ تا ۴۰ [[درجه سانتی گراد]]، pH از ۴ تا ۱۰ و غلظت‌های بالای کلرید سدیم.<ref name="Fisher K 2009">Fisher K, Phillips C (June 2009). "The ecology, epidemiology and virulence of Enterococcus". Microbiology 155 (Pt 6): 1749–57. doi:10.1099/mic.0.026385-0. PMID 19383684.</ref> انتروکوک‌ها بر روی آگار خوندار گوسفندی، همولیز گاما ایجاد می‌کنند.<ref>Ryan KJ, Ray CG, ed. (2004). Sherris Medical Microbiology (4th ed.). McGraw Hill. pp. 294–5. {{ISBN|0-8385-8529-9|en}}.</ref> |
|||
انتروکوک‌ها بر روی آگار خوندار گوسفندی، همولیز گاما ایجاد می‌کنند<ref>Ryan KJ, Ray CG, ed. (2004). Sherris Medical Microbiology (4th ed.). McGraw Hill. pp. 294–5. {{ISBN|0-8385-8529-9|en}}.</ref>. |
|||
== تاریخچه == |
== تاریخچه == |
||
اعضای جنس انتروکوک تا سال ۱۹۸۴ همراه با [[استرپتوکوک|استرپتوکوک‌های گروه D]] طبقه بندی می‌شدند. آنالیز ژنومی انتروکوک‌ها نشان داد که آن‌ها، جنس متفاوتی از استرپتوکوک‌های D هستند<ref>Schleifer KH; Kilpper-Balz R (1984). "Transfer of Streptococcus faecalis and Streptococcus faecium to the genus Enterococcus nom. rev. as Enterococcus faecalis comb. nov. and Enterococcus faecium comb. nov.". Int. J. Sys. Bacteriol. 34: 31–34. doi:10.1099/00207713-34-1-31.</ref> |
اعضای جنس انتروکوک تا سال ۱۹۸۴ همراه با [[استرپتوکوک|استرپتوکوک‌های گروه D]] طبقه بندی می‌شدند. آنالیز ژنومی انتروکوک‌ها نشان داد که آن‌ها، جنس متفاوتی از استرپتوکوک‌های D هستند.<ref>Schleifer KH; Kilpper-Balz R (1984). "Transfer of Streptococcus faecalis and Streptococcus faecium to the genus Enterococcus nom. rev. as Enterococcus faecalis comb. nov. and Enterococcus faecium comb. nov.". Int. J. Sys. Bacteriol. 34: 31–34. doi:10.1099/00207713-34-1-31.</ref> |
||
== پاتولوژی == |
== پاتولوژی == |
||
مهمترین عفونت‌های ایجاد شده توسط انتروکوک‌ها عبارتند از: |
مهمترین عفونت‌های ایجاد شده توسط انتروکوک‌ها عبارتند از: [[عفونت ادراری]]، باکتریمی، [[التهاب درون‌شامه قلب]] و [[مننژیت]]. سویه‌های حساس را می‌توان با استفاده از [[آمپی‌سیلین]] و [[وانکومایسین]] درمان کرد.<ref name="Fisher K 2009"/> |
||
از دیدگاه پزشکی، انتروکوک‌ها از نظر مقاومت آنتی بیوتیکی ذاتی اهمیت دارند. برخی از انتروکوک‌ها به‌طور ذاتی به آنتی بیوتیک‌های بتالاکتام (پنی سیلین، سفالوسپورین‌ها و کارباپنم) و آمینوگلوکوزیدها |
|||
مقاوم هستند. در دو |
از دیدگاه پزشکی، انتروکوک‌ها از نظر [[مقاومت آنتی‌بیوتیکی|مقاومت آنتی‌بیوتیکی ذاتی]] اهمیت دارند. برخی از انتروکوک‌ها به‌طور ذاتی به [[آنتی‌بیوتیک‌های بتا-لاکتام]] ([[پنی‌سیلین]]، [[سفالوسپورین‌ها]] و [[کارباپنم]]) و [[آمینوگلیکوزید|آمینوگلیکوزیدها]] مقاوم هستند. در دو دههٔ گذشته، سویه‌های انتروکوکی مقاوم به وانکومایسین (VRE) در بیماران بستری در بیمارستان‌ها افزایش یافته‌اند. برای درمان سویه‌های مقاوم به وانکومایسین، از آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند کوئینوپریستین/دالفوپریستین (سینرسید) یا تیگسیکلین استفاده می‌شود.<ref>Tünger A, Aydemir S, Uluer S, Cilli F (2004). "In vitro activity of linezolid & quinupristin/dalfopristin against Gram-positive cocci". Indian J Med Res 120 (6): 546–52. PMID 15654141.</ref> |
||
== منابع == |
== منابع == |
||
نسخهٔ ۲ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۲۳:۲۹
| انتروکوک | |
|---|---|
| |
| انتروکوک در بافت ریه | |
| رده‌بندی علمی | |
| فرمانرو: | باکتری‌ها |
| دسته: | فیرمیکوتس |
| رده: | باسیل‌ها |
| راسته: | لاکتوباسیلالس |
| تیره: | انتروکوکاسیه |
| سرده: | انتروکوک Thiercelin & Jouhaud 1903 Schleifer & Kilpper-Bälz 1984 |
| گونه‌ها | |
|
انتروکوک آویوم | |
انتروکوک (به انگلیسی: Enterococcus) یک سرده از لاکتوباسیلالس از شاخه فیرمیکوت‌ها هستند.
انتروکوک‌ها، کوکسی‌های گرم مثبت هستند که به صورت جفت (دیپلوکوک) یا زنجیره‌های کوتاه دیده می‌شوند. تمایز انتروکوک‌ها از استرپتوکوک‌ها از روی ویژگی‌های ظاهری، بسیار مشکل است. دو گونه مهم همزیست از انتروکوک در رودهٔ انسان (مدفوع) عبارتند از: انتروکوک فکالیس (۹۰% تا ۹۵%) و انتروکوک فاسیوم (۵% تا ۱۰%). سایر گونه‌های انتروکوک که به ندرت ایجاد بیماری می‌کنند عبارتند از انتروکوک کاسلی فلاووس، انتروکوک گالیناروم و انتروکوک رافینوسوس.[۱]
فیزیولوژی و طبقه بندی
انتروکوک‌ها بی‌هوازی اختیاری هستند و اسپور تولید نمی‌کنند.[۲] آن‌ها گسترهٔ بزرگی از شرایط محیطی را تحمل می‌نمایند: دمای ۱۰ تا ۴۰ درجه سانتی گراد، pH از ۴ تا ۱۰ و غلظت‌های بالای کلرید سدیم.[۳] انتروکوک‌ها بر روی آگار خوندار گوسفندی، همولیز گاما ایجاد می‌کنند.[۴]
تاریخچه
اعضای جنس انتروکوک تا سال ۱۹۸۴ همراه با استرپتوکوک‌های گروه D طبقه بندی می‌شدند. آنالیز ژنومی انتروکوک‌ها نشان داد که آن‌ها، جنس متفاوتی از استرپتوکوک‌های D هستند.[۵]
پاتولوژی
مهمترین عفونت‌های ایجاد شده توسط انتروکوک‌ها عبارتند از: عفونت ادراری، باکتریمی، التهاب درون‌شامه قلب و مننژیت. سویه‌های حساس را می‌توان با استفاده از آمپی‌سیلین و وانکومایسین درمان کرد.[۳]
از دیدگاه پزشکی، انتروکوک‌ها از نظر مقاومت آنتی‌بیوتیکی ذاتی اهمیت دارند. برخی از انتروکوک‌ها به‌طور ذاتی به آنتی‌بیوتیک‌های بتا-لاکتام (پنی‌سیلین، سفالوسپورین‌ها و کارباپنم) و آمینوگلیکوزیدها مقاوم هستند. در دو دههٔ گذشته، سویه‌های انتروکوکی مقاوم به وانکومایسین (VRE) در بیماران بستری در بیمارستان‌ها افزایش یافته‌اند. برای درمان سویه‌های مقاوم به وانکومایسین، از آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند کوئینوپریستین/دالفوپریستین (سینرسید) یا تیگسیکلین استفاده می‌شود.[۶]
منابع
- ↑ Gilmore MS, et al, ed. (2002). The Enterococci: Pathogenesis, Molecular Biology, and Antibiotic Resistance. Washington, D.C. : ASM Press. ISBN 978-1-55581-234-8.
- ↑ Fischetti VA, Novick RP, Ferretti JJ, Portnoy DA, Rood JI, ed. (2000). Gram-Positive Pathogens. ASM Press. ISBN 1-55581-166-3.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Fisher K, Phillips C (June 2009). "The ecology, epidemiology and virulence of Enterococcus". Microbiology 155 (Pt 6): 1749–57. doi:10.1099/mic.0.026385-0. PMID 19383684.
- ↑ Ryan KJ, Ray CG, ed. (2004). Sherris Medical Microbiology (4th ed.). McGraw Hill. pp. 294–5. ISBN 0-8385-8529-9.
- ↑ Schleifer KH; Kilpper-Balz R (1984). "Transfer of Streptococcus faecalis and Streptococcus faecium to the genus Enterococcus nom. rev. as Enterococcus faecalis comb. nov. and Enterococcus faecium comb. nov.". Int. J. Sys. Bacteriol. 34: 31–34. doi:10.1099/00207713-34-1-31.
- ↑ Tünger A, Aydemir S, Uluer S, Cilli F (2004). "In vitro activity of linezolid & quinupristin/dalfopristin against Gram-positive cocci". Indian J Med Res 120 (6): 546–52. PMID 15654141.