دوره هی‌آن

تاریخ ژاپن
پارینه سنگی ۳۵٬۰۰۰-۱۴٬۰۰۰ ق.م. دوره جومون ۱۴٬۰۰۰-۴۰۰ ق.م. دوره یایویی ۴۰۰ ق.م.۲۵۰ ب.م دوره کوفون ۲۵۰–۵۳۸ دوره آسوکا ۵۳۸–۷۱۰ دوره نارا ۷۱۰–۷۹۴ دوره هِی‌آن ۷۹۴–۱۱۸۵ دوره کاماکورا ۱۱۸۵–۱۳۳۳ تجدید حیات کن‌مو ۱۳۳۳–۱۳۳۶ دوره موروماچی (آشی‌کاگا) ۱۳۳۶–۱۵۷۳ دوره نان‌بوکو-چو ۱۳۳۶–۱۳۹۲ دوره سن‌گوکو ۱۴۷۶–۱۵۷۳ دوره آزوچی-مومویاما ۱۵۶۸–۱۶۰۳ دوره تجاری نان‌بان دوره ادو (توکوگاوا) ۱۶۰۳–۱۸۶۸ باکوماتسو دوره مِی‌جی ۱۸۶۸–۱۹۱۲ تجدید حیات مِی‌جی دوره تای‌شو ۱۹۱۲–۱۹۲۶ ژاپن در جنگ جهانی اول دوره شووا ۱۹۲۶–۱۹۸۹ نظامی‌گری ژاپن اشغال ژاپن دوره هِی‌سه‌ی ۱۹۸۹ تا امروز

تالار ققنوس در بیودو-این 平等院) Byodoin)، متعلق به قرن یازدهم، دوره هِی‌آن

دوره هِی‌آن (به ژاپنی: 平安時代, Heian jidai) در تاریخ ژاپن فاصله زمانی سال‌های ۷۹۴ تا ۱۱۸۵ میلادی را در بر می‌گیرد. با دوره هِی‌آن دوران تاریخ باستانی ژاپن به آخر می‌رسد و عصر فئودالی آغاز می‌شود. نام این دوره از پایتخت آن هِی‌آن‌کیو می‌آید که امروز کیوتو نامیده می‌شود. از دوره نارا تا به امروز، قدرت واقعی هیچگاه در دستان امپراتور نبوده است و سران نظامی (شوگون‌ها) و نجبای دربار اقتدار حقیقی را در دست داشته‌اند. خاندان فوجی‌وارا قدرتمندترین خانواده در دوره هِی‌آن بود.

خاندان فوجی‌وارا

خاندان فوجی‌وارا برای چندین قرن از طریق ازدواج با اعضای خانواده امپراتور و با تصرف مقام‌های مهم سیاسی، صحنه سیاسی کشور را اداره می‌کرد. حق حاکمیت در ظاهر متعلق به امپراتور بود ولی این خاندان فوجی‌وارا بودند که در عمل اقتدار سیاسی کشور را در دست داشتند. آن‌ها برای تثبیت قدرت خود ناچار بودند که طبقات نظامی را تقویت کنند و اینچنین بود که آرام آرام نظامی‌ها به دربار راه یافتند و طبقه سامورایی ظهور کرد. به تدریج توان خاندان فوجی‌وارا رو به افول گذاشت و آشفتگی‌هایی در نظام سیاسی کشور پدیدار شد. بسیاری از زمین‌داران برای حفاظت از اموال خود شروع به استخدام سامورایی‌ها کردند و این گونه بود که طبقه نظامی، به ویژه در شرق ژاپن، به نفوذ و اقتداری روزافزون دست یافت.

مذهب و زبان

در این دوران بودیسم، تائوئیسم و آیین بودایی، به ویژه شاخه مهایانه آن، گسترش بیشتری پیدا کرد. هر چند که زبان چینی زبان رسمی دربار بود، اما معرفی سیستم هجانمای کانا که هیراگانا و کاتاکانا از آن ریشه گرفت، سبب پیشرفت روزافزون ادبیات ژاپنی شد.

زیبایی

در این دوره مظهر خوبی زیبایی بود، نه بخشندگی و صداقت. زیبایی برای مردان داشتن ریش کوتاه نوک‌دار بود. زنان صورت خود را با پودر سفید می‌کردند و گونه‌ها را سرخاب می زدند. زنان همچنین لب‌ها را ماتیک سرخ می‌زدند، به گونه‌ای که کوچکتر به نظر بیاید و خط ابرو را بالا می‌بردند.

پانویس‌ها

‎

منابع

• «ویکی‌پدیای انگلیسی».