عضدالملک: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۲۴: خط ۲۴:
== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
* {{یادکرد ژورنال |نام خانوادگی۱= اعتمادالسلطنه|نام۱= محمدحسن|تاریخ= صفر ۱۳۰۱ قمری|عنوان= جناب عضدالملک وزیر حضور همایون|پیوند= http://digitale-sammlungen.ulb.uni-bonn.de/ulbbnioa/periodical/zoom/7059374|ژورنال=ماهنامه شرف|دوره= ۲|شماره= ۱۳|صفحات= ۳|doi= |تاریخ بازبینی=۲۹ آذر ۱۳۹۸}}
{{شخصیت‌های مشروطه}}
{{شخصیت‌های مشروطه}}
{{رژیم رضاشاه پهلوی}}
{{رژیم رضاشاه پهلوی}}

نسخهٔ ‏۲۰ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۷:۰۶

پرتره عضدالملک اثر کمال‌الملک
عضدالملک در زمانی که وزیر حضور دربار ناصرالدین‌شاه بود. (اثر ابوتراب غفاری در حدود ۱۳۰۰ قمری)
عضدالملک
علی رضا خان عضدالملک در بین فاتحان تهران پس از مشروطه دوم
جنبش مشروطه
شاهان قاجار
نام

دورهٔ پادشاهی

۱۱۷۵–۱۱۶۱
۱۲۱۳–۱۱۷۶
۱۲۲۷–۱۲۱۳
۱۲۷۵–۱۲۲۷
۱۲۸۵–۱۲۷۵
۱۲۸۸–۱۲۸۵

۱۳۰۴–۱۲۸۸

علی‌رضاخان عضدالملک (زاده ۱۲۳۸ قمری - درگذشته ۱۳۲۸ قمری) اولین نایب‌السلطنه احمدشاه قاجار بود. او پسر موسی‌خان قاجار و از ایل قاجار بود و در دربار چند تن از شاهان قاجار خدمت می‌کرد.

در سال ۱۲۸۳ قمری وی را به همراه خشت‌های طلا به عتبات فرستادند تا حرمین عسکریین را تذهیب کند. در ۱۲۸۵ قمری لقب عضدالملکی دریافت کرد. پس از چندی در همان سال به منصب خازن مهر نایل شد.

در ۱۲۸۷ قمری پس از بازگشت از سفری که به همراه شاه به عتبات رفته بود به حکومت مازندران منصوب شد. کمی بعد به منصب نظارت خاصه و خوانسالاری اعظم رسید. در همان حین جزو وزرای اربعه به شمار می‌رفت.

در ۱۲۹۰ به همراه شاه به اروپا رفت و پس از بازگشت در کنار سایر مناصب، ایلخان ایل قاجار شد. در ۱۲۹۱ قشون کل ایران به چهار بخش تقسیم شدند و او را به فرماندهی کل قشون مازندران، استرآباد، سمنان، دامغان، شاهرود، بسطام، گلپایگان، خوانسار و همچنین قراول مخصوص شاه گماردند.

کمی بعد او را جزو وزاری سته یا وزرای مختار دربار قرار دادند. در ۱۲۹۲ به وزارت عدلیه و ریاست صنادیق عدالت نیز رسید.

در سال ۱۲۹۵ قمری بار دیگر به همراه شاه به اروپا رفت.

در ۱۳۰۰ قمری نیز به وزارت حضور همایون نائل شد.

عضدالملک در حدود نود سال عمر کرد و در عصر مجلس دوم مشروطیت وفات یافت. پس از او ناصرالملک نائب السلطنه گردید.[۱] عضدالملک جمعاً هجده ماه نائب السلطنه ایران بود.[۲]

منابع

  1. احزاب سیاسی ایران، ملک‌الشعرا بهار، چاپ سوم ۱۳۵۷، انتشارات امیرکبیر، تهران
  2. «روزنامه نیمروز». بایگانی‌شده از اصلی در ۶ مارس ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۸ خرداد ۱۳۸۸.