ویلیام سالیوان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها)
جز ←‏ماموریت‌ها: اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با ویرایشگر خودکار فارسی
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:The Shah with Atherton, Sullivan, Vance, Carter and Brzezinski, 1977.jpg|چپ|انگشتدان|290px| سالیوان (نفر چهارم از سمت راست) به همراه [[جیمی کارتر]] در نشستی با [[محمدرضا شاه]]]]
[[پرونده:The Shah with Atherton, Sullivan, Vance, Carter and Brzezinski, 1977.jpg|چپ|انگشتدان|290px| سالیوان (نفر چهارم از سمت راست) به همراه [[جیمی کارتر]] در نشستی با [[محمدرضا شاه]]]]


'''ویلیام هیلی سالیوان''' {{به انگلیسی|William Healy Sullivan}} (زاده ۱۲ اکتبر ۱۹۲۲ - درگذشته ۱۱ اکتبر ۲۰۱۳) آخرین سفیر [[آمریکا]] در [[ایران]] بود که از سال [[۱۹۷۷ (میلادی)|۱۹۷۷]] تا [[۱۹۷۹ (میلادی)|۱۹۷۹]] در [[ایران]] خدمت می‌کرد.
'''ویلیام هیلی سالیوان''' {{به انگلیسی|William Healy Sullivan}} (زاده ۱۲ اکتبر ۱۹۲۲ - درگذشته ۱۱ اکتبر ۲۰۱۳) آخرین سفیر [[آمریکا]] در [[ایران]] بود که از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۷۹ در [[ایران]] خدمت می‌کرد.


== ماموریت‌ها ==
== ماموریت‌ها ==

نسخهٔ ‏۲۱ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۶:۰۵

سالیوان (نفر چهارم از سمت راست) به همراه جیمی کارتر در نشستی با محمدرضا شاه

ویلیام هیلی سالیوان (به انگلیسی: William Healy Sullivan) (زاده ۱۲ اکتبر ۱۹۲۲ - درگذشته ۱۱ اکتبر ۲۰۱۳) آخرین سفیر آمریکا در ایران بود که از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۷۹ در ایران خدمت می‌کرد.

ماموریت‌ها

سالیوان، پیش از انتخاب به عنوان سفیر آمریکا در تهران، هیچگاه تجربه کار با ایران و حتی یک کشور اسلامی را نداشت. نزدیک‌ترین محل مأموریت او به تهران کلکته، آن هم حدود سی سال پیش از حضور در ایران بود.[۱] سالیوان در طول دوره مأموریت خود با انقلاب اسلامی ایران مواجه شد و تحت تأثیر اختلافات سایروس ونس و زیبیگنیو برژینسکی،[۲] با برژینسکی درگیری لفظی پیدا کرد. اندکی پس از پیروزی انقلاب ایران، و پیش از بحران گروگانگیری سفارت آمریکا در تهران، سالیوان به آمریکا فرا خوانده شد و بلافاصله بازنشسته گردید.[۳]

منابع

  1. ماموریت در ایران. خاطرات دو سفیر. محمود طلوعی. نشر علم. ص ۲۱
  2. خاطرات برژینسکی. منوچهر یزدانیار. انتشارات کاوش. خرداد ۶۲ ص ۴۸ تا ۶۵
  3. ماموریت در ایران. خاطرات دو سفیر. مقدمه محمود طلوعی. نشر علم. ص ۱۲