آندری تارکوفسکی: تفاوت میان نسخهها
FreshmanBot (بحث | مشارکتها) جز ←تجربیات حرفهای: اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با ویرایشگر خودکار فارسی |
Saeedalijani (بحث | مشارکتها) جز ←آثار |
||
خط ۷۱: | خط ۷۱: | ||
* ''[[ایثار (فیلم)|ایثار]]'' (۱۹۸۶) |
* ''[[ایثار (فیلم)|ایثار]]'' (۱۹۸۶) |
||
فیلم مستند |
فیلم مستند |
||
* ''[[سفر در زمان (فیلم |
* ''[[سفر در زمان (فیلم)|سفر در زمان]]'' (تلویزیونی) (۱۹۸۳) |
||
== فیلمنامهها == |
== فیلمنامهها == |
نسخهٔ ۳۱ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۲۱:۲۷
آندری تارکوفسکی | |
---|---|
پرونده:Andrei Tarkovsky.jpg | |
زادهٔ | ۴ آوریل ۱۹۳۲ کوستروما شوروی |
درگذشت | ۲۹ دسامبر ۱۹۸۶ (۵۴ سالگی) |
ملیت | روسیه |
پیشه | کارگردان |
سالهای فعالیت | ۱۹۵۸–۱۹۸۶ |
آندری آرسنیویچ تارکوفسکی (به روسی: Андрей Арсеньевич Тарковский) (زادهٔ ۴ آوریل ۱۹۳۲ - درگذشتهٔ ۲۹ دسامبر ۱۹۸۶) کارگردان و فیلمساز، نویسنده، تدوینگر و نظریهپرداز، اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی بود. وی پنج فیلم اول خود را در شوروی ساخت. دو فیلم آخر او به ترتیب در ایتالیا و سوئد فیلمبرداری شدند. از مشخصههای فیلمهای او میتوان به معنا گرایانه بودن، با زمینهای متافیزیکی به همراه برداشتهای بلند، نامتعارف بودن در ساختار دراماتیک و استفاده هنرمندانه از تکنیک فیلمبرداری اشاره کرد.
زندگی و حرفه
پدرش شاعر برجسته آرسنی تارکوفسکی و مادرش ماریا ایوانووا ویشنیاکووا بود. پیش از نامنویسی در مدرسه فیلم در دو رشته موسیقی و عربی تحصیل میکرد. او زیر نظر میخائیل رم در مؤسسه سینمایی گراسیموف (VGIK)، تحصیل کرد. در هنگام تحصیل دو فیلم کوتاه ساخت: ۱ - امروز مرخصی در کار نیست (۱۹۵۹) و ۲ - غلتک و ویولن (۱۹۶۰) که فیلم پایاننامهاش بود و در جشنواره نیویورک برنده جایزهای شد.
تارکوفسکی با ساخت اولین فیلم بلند خود با عنوان کودکی ایوان در سال ۱۹۶۲ موفق به دریافت پانزده جایزه بینالمللی از جمله شیر طلایی جشنواره بینالمللی فیلم ونیز و جایزه بزرگ جشنواره سان فرانسیسکو شد. دید تلخ شاعرانه و ذهنیت بینظیر او در نخستین فیلم بلندش متجلی است. بعد از این فیلم در سال ۱۹۶۶ آندره روبلوف را کارگردانی کرد. سولاریس فیلم بعدی این کارگردان است که در سال ۱۹۷۲ ساخته شد. تارکوفسکی آینه را در سال ۱۹۷۴ ساخت. میتوان گفت که مضمون آینه (۱۹۷۵) نیز همین است.
این فیلم جنجالی اتوبیوگرافی تارکوفسکی است که بیشتر بر نوجوانیاش در دوران وحشت استالینی متمرکز است. تارکوفسکی با ساخت استاکر (۱۹۷۹) باز به دنیای داستانهای علمی تخیلی با شالودهای از جامعهشناسی و روانشناسی روی آورد. نخستین فیلمی که تارکوفسکی به کلی خارج از اتحاد شوروی ساخت نوستالژیا (۱۹۸۳) بود. تارکوفسکی زمانی که دولت شوروی اجازه ساخت نوستالژیا را به وی نداد، به ایتالیا رفت و پس از پایان فیلمبرداری این فیلم، با گرفتن پناهندگی سیاسی در اروپا ماند و دیگر به کشورش بازنگشت.
تارکوفسکی آخرین فیلمش ایثار را در سال ۱۹۸۶ در جزیره گوتلند به مدیریت سون نیک ویست فیلمبرداری کرد. ایثار به جشنواره کن رفت و جایزه ویژه هیئت ناقدان جشنواره را از آن خود کرد. بسیاری از منتقدان تارکوفسکی را پس از سرگئی آیزنشتاین مطرحترین سینماگر سینمای شوروی میشمرند و او را فیلمسازی نخبه گرا میدانند. تارکوفسکی در طول سالهای کارگردانی خود ۱۲ فیلم کوتاه و بلند ساخت. او ۲۹ دسامبر ۱۹۸۶ درگذشت و در پاریس به خاک سپرده شد.[۱]
زندگی
در ۴ آوریل ۱۹۳۷ در روستایی در استان کوستروما به دنیا آمد و کودکیاش را در منطقه ایوانوونای شوروی گذارند. پدرش شاعر برجسته آرسنی تارکوفسکی و مادرش ماریا ایوانووا ویشنیاکووا بود. پیش از نامنویسی در مدرسه فیلم در دو رشته موسیقی و عربی تحصیل میکرد.
تحصیلات
او زیر نظر میخائیل رم در مؤسسه سینمایی گراسیموف (اِفگیک)، تحصیل کرد. در هنگام تحصیل دو فیلم کوتاه امروز مرخصی در کار نیست (۱۹۵۹) و غلتک و ویولن (۱۹۶۰) که فیلم پایاننامهاش بود و در جشنواره نیویورک برنده جایزهای شد.
زندگی حرفهای
وی با ساخت اولین فیلم بلند خود با عنوان کودکی ایوان در سال ۱۹۶۲ موفق به دریافت پانزده جایزه بینالمللی از جمله شیر طلایی جشنواره بینالمللی فیلم ونیز و جایزه بزرگ جشنواره سان فرانسیسکو شد. دید تلخ شاعرانه و ذهنیت بینظیر او در نخستین فیلم بلندش متجلی است. بعد از این فیلم در سال ۱۹۶۶ آندره روبلوف را کارگردانی کرد. سولاریس فیلم بعدی این کارگردان است که در سال ۱۹۷۲ ساخته شد. تارکوفسکی آینه را در سال ۱۹۷۴ ساخت. میتوان گفت که مضمون آینه (۱۹۷۵) نیز همین است.
تجربیات حرفهای
تارکوفسکی در سال۱۹۶۰ دانشآموخته شد و به استخدام مُسفیلم درآمد. دید تلخ شاعرانه ذهنیت بی نظیرش در نخستین فیلم بلندش، کودکی ایوان (۱۹۶۲) متجلی است. ایوان، با بازی کولیا بورلیائوف، پسربچه یتیمی است که در در جنگ جهانی دوم در عملیات چریکی شرکت میکند. کودکی ایوان در جشنوارههای بینالمللی پانزده جایزه برد، از جمله شیر طلای جشنواره ونیز و جایزهٔ بزرگ جشنواره سانفرانسیسکو.
فیلم بعدی او آندری روبلوف، دربارهٔ راهبی در سدههای میانه بود که به بزرگترین شمایل نگار تمام دورانها بدل شد. فیلم که در سال ۱۹۶۶ تکمیل شد و درجشنوارهٔ کن به نمایش درآمد، تا سال ۱۹۷۱ درروسیه اکران نشد، و تا آن موقع شهرت زیرزمینی فراوانی به دست آورده بود.
فیلمنامه تارکوفسکی برای سولاریس (۱۹۷۱) براساس رمانی علمی خیالی از نویسندهٔ لهستانی «استانیسلاو لم» نوشته شده بود _ رمانی که به جای فناوری بر روانشناسی متمرکز است. خود تارکوفسکی توضیح داده که: «نکتهٔ ماجرا ارزش هر کدام از رفتارها و اهمیت هر کدام از اعمال ماست، حتی پیش پا افتادهترین شان. هیچ عملی را نمیشود عوض کرد… غیرقابل برگشت بودن تجربه انسانی چیزی ست که به زندگی و اعمال ما معنا و تشخص میبخشد».
میشود ادعا کرد که مضمون آینه (۱۹۷۵) نیز همین است. این فیلم جنجالی به عنوان یک اتوبیوگرافی، خود تارکوفسکی را درسنین مختلف تا زمان حال نشان میدهد، ولی بیشتر بر نوجوانی اش در پره دلکینو یعنی دوران وحشت استالینی متمرکز است.
تارکوفسکی با ساخت استاکر (۱۹۷۹) باز به دنیای داستانهای علمی خیالی با شالودهای از جامعهشناسی و روانشناسی روی آورد، که اقتباس آزادی از رمانی از آرکادی و بورس استروگاتسکی متعلق به سال ۱۹۷۳ بود.
نخستین فیلمی که تارکوفسکی به کلی خارج از اتحاد شوروی ساخت نوستالژی(۱۹۸۳) بود. فیلمی که آن را در حوالی حمامهای آب گرم وینونی درتپههای توسکانی فیلمبرداری کردند، دربارهٔ تبعید مردی روس است که به ایتالیا میرود تا دربارهٔ زندگی یک آهنگساز روسی در سده هفدهم تحقیق کند.
فیلم آخرش ایثار(۱۹۸۶) در جزیرهٔ گوتلند به مدیریت سوون نیکْویست فیلمبرداری شد. ایثار به جشنواره کن رفت و جایزهٔ ویژهٔ هیئت ناقدان جشنواره را از آن خود کرد، اما تارکوفسکی نتوانست در مراسم شرکت کند، پسرش به جای او جایزه را دریافت کرد، تارکوفسکی به سرطان ریه گرفتارشده بود. از پایان تابستان ایثار به تدریج در سینماهای اروپا و آمریکا نمایش داده شد.
مرگ
وی در ۲۹ دسامبر ۱۹۸۶ به دلیل سرطان ریه در پاریس در گذشت.
آثار
فیلمهای دانشجویی
- قاتلان (۱۹۵۶)
- امروز مرخصی در کار نیست (۱۹۵۹)
- غلتک و ویولن (۱۹۶۱)
فیلمهای بلند
- کودکی ایوان (۱۹۶۲)
- آندری روبلوف (۱۹۶۶)
- سولاریس (۱۹۷۲)
- آینه (۱۹۷۵)
- استاکر (۱۹۷۹)
- نوستالگیا (۱۹۸۳)
- ایثار (۱۹۸۶)
فیلم مستند
- سفر در زمان (تلویزیونی) (۱۹۸۳)
فیلمنامهها
- باد ملایم (با همکاری گرنشتاین) ۱۹۸۶
- هوفمانیانا (بازنویسی ۱۹۸۴) ۱۹۷۵
- ساردور (با همکاری الکساندر میشارین) ۱۹۷۸
کتابها
پیکرهسازی در زمان (۱۹۸۴)
فیلمهایی دربارهٔ تارکوفسکی
مرثیهٔ مسکو (۱۹۸۷)
یک روز در زندگی آندری آرسنویچ (۲۰۰۰)
منابع
- ↑ روزنامه کارگزاران؛ شماره ۲۵۷؛ چهارشنبه ۱۵ فروردین ۱۳۸۶؛ صفحه آخر
پیوند به بیرون
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ آندری تارکوفسکی موجود است. |
مجموعهای از گفتاوردهای مربوط به آندری تارکوفسکی در ویکیگفتاورد موجود است. |
- آندری تارکوفسکی
- افراد اوکراینی لهستانیتبار
- افراد روس اوکراینیتبار
- افراد روس لهستانیتبار
- بازیگران مرد اهل روسیه
- بازیگران مرد سده ۲۰ (میلادی) اهل روسیه
- بازیگران مرد سده ۲۰ (میلادی) اهل شوروی
- برندگان جایزه بفتا
- برندگان جایزه لنین
- دانشآموختگان مؤسسه سینمایی گراسیموف
- درگذشتگان ۱۹۸۶ (میلادی)
- درگذشتگان به علت سرطان ریه
- زادگان ۱۹۳۲ (میلادی)
- کارگردانان اپرای اهل روسیه
- کارگردانان فیلم اهل اتحاد شوروی
- کارگردانان فیلم اهل روسیه
- کارگردانان فیلم علمی–تخیلی
- مدفونان در گورستان روسی سنت ژنویو دبوآ
- درگذشتگان به علت سرطان در فرانسه
- مسیحیان ارتودوکس روسیه