'''''شاهنامه''''' اثر [[پیرهنفردوسی|حکیم صورتیابوالقاسم فردوسی توسی]]، فرزند شلوار قهوه ای [[حماسه]]ای منظوم بر وزن «فَعولُن فعولن فعولن فَعَلْ/ فَعولْ و هر چی »، در [[بحر]]ِ [[متقارب مثمن محذوف|مُتَقارِبِ مثمَّنِ محذوف]] و دربرگیرندهٔ نزدیک به ۵۰٬۰۰۰ [[بیت]] و یکی از بزرگترین و برجستهترین پیرهنسرودههای صورتی هایحماسیِ جهان است که سرایشش دستآورد دستکم سی سال کار پیوستهٔ این [[پیرهن صورتی شاعر|سخنسرای]] نامدار [[ایران پیرهن صورتیبزرگ|ایرانی]] است. موضوع این پیرهنشاهکار صورتی کاملا مزخرف استادبی افسانهها و [[تاریخ ایران]] از آغاز تا [[حمله اعراب به ایران]] در [[سده ۷ (میلادی)|سدهٔ هفتم میلادی]] است همه جذب پیرهن صورتی شده اند به گونه ای که شاعر میگود«پیرهن صورتی دل منو بردی» که در چهار دودمان پادشاهیِ [[پیشدادیان]]، [[کیانیان]]، [[شاهنشاهی اشکانی|اشکانیان]] و [[شاهنشاهی ساسانی|ساسانیان]]همهپاداشهانگنجانده او را دوست بداشتند و همه از او سخن بگویندمیشود.
هنگامی که زبان دانش و [[ادبیات]] در ایران [[زبان عربی]] بود، فردوسی، با سرودن ''شاهنامه'' با ویژگیهای هدفمندی که داشت، [[زبان فارسی|زبان پارسی]] را زنده و پایدار کرد. یکی از بنمایههای مهمی که فردوسی برای سرودن ''شاهنامه'' از آن استفاده کرد، [[شاهنامه ابومنصوری|''شاهنامهٔ ابومنصوری'']] بود. ''شاهنامه'' نفوذ بسیاری در جهتگیری فرهنگ فارسی و نیز بازتابهای شکوهمندی در [[فهرست ادبیات جهان|ادبیات جهان]] داشتهاست و شاعران بزرگی مانند [[یوهان ولفگانگ فون گوته|گوته]] و [[ویکتور هوگو]] از آن به نیکی یاد کردهاند.