مظفر مسافری

مظفر مسافری، در لباس سر مربی تیم ملی بوکس ایران در بازی‌های المپیک ۱۹۷۲ مونیخ الگو:شناسنامه

حکم و مدال قهرمانی کشور در مسابقات سال ۳۸-۳۹

مظفر مسافری (زاده ۳۱ فروردین ۱۳۱۴ در بندر انزلی – درگذشته ۱۱ مهر ۱۳۷۱ در بندر انزلی در سن ۵۷ سالگی) مربی و ورزشکار رشته بوکس ایران بود. او قهرمان و نفر اول بوکس ایران و آسیا در دهه‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۰ بود و تنها قهرمانی تیمی تیم ملی بوکس ایران تا به امروز را در سال ۱۳۵۰ (۱۹۷۱ میلادی) به عنوان سر مربی در کارنامه خود دارد. او هم چنین به عنوان سرمربی تیم ملی بوکس ایران در بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۷۲ مونیخ حضور داشته.

بوکس انزلی در دوران مربیگری مسافری سیر صعودی و جهشی چشمگیر پیدا کرد و بیشترین قهرمانان ایران و آسیا از این شهر برخاستند، قهرمانانی همچون حسین اغماض ، محمد آذرحزین، جبار فعلی، کریم کامیاب، کریم صمدی، نصرت وکیل منفرد و ... به طوری که از کاروان شش نفره‌ی تیم بوکس ایران در المپیک مونیخ، چهار نفر انزلیچی بودند. از این رو به وی لقب پدر بوکس انزلی داده شد.

زندگی شخصی

مظفر مسافری در شهر ساحلی و ورزشدوست بندر انزلی از استان گیلان چشم به جهان گشود. وی دوران متوسطه‌ی خود را در دبیرستان بوذرجمهر که در آن سال‌ها خاستگاه بسیاری از ورزشکاران، هنرمندان و شخصیت‌های نامی شهر و استانش بوده و نقشی همچون آکادمی علمی و ورزشی داشته، سپری کرد.

همسر وی مونس رودباری نام دارد که او هم از ورزشکاران انزلی و قهرمان تنیس روی میز شهر بوده. حاصل ازدواج آنها چهار فرزند به نام‌های محمدرضا، حسین، محمد و نازنین می‌باشد که همگی تحت تاثیر فضای ورزشی خانواده بزرگ شده و به ورزش‌های مختلف پرداختند. از جمله محمدرضا که دروازه‌بان تیم ملی هاکی ایران در اواخر دهه ۶۰ و اوایل ۷۰ بوده.

زندگی ورزشی

علاقمندی به ورزش

مسافری از دوران دانش آموزی به دلیل حضور مربیان و پایه‌گذاران ورزش نوین همچون جبار صمدي، احمد نژداغی، عزیز وکیل منفرد و دیگر بزرگان شهر، به ورزش علاقمند شد و در رشته های مختلف ورزشی همچون دو و میدانی، فوتبال و تنیس روی میز در سطح شهر و آموزشگاهی شرکت کرده و عناوینی کسب می‌نمود.

خودش گرایشش به ورزش را این گونه شرح می‌دهد:

در سنین نوجوانی شور و شوق زیادی به ورزش داشتم و در مدرسه در هر مسابقه‌ای که بود شرکت می‌کردم؛ فرقی نمی‌کرد که چه رشته‌ای باشد. اولین مدال خود را از تنیس روی میز گرفتم و بعدا در دو استقامت قهرمان شهرم شدم و به مرور در سایر رشته‌های ورزشی شرکت داشته و قهرمان شهر خود شده و مدال می‌گرفتم. تا اینکه اعلان اولین دوره مسابقات بوکس قهرمانی کشور را که قرار بود در شهرم برگزار گردد دیدم. با اشتیاق فراوان به تماشای مسابقات رفتم. در این دوره از مسابقات، از انزلی آقایان مهدی پورعباسی، سیلویا کنستانتین و ایرج درطلوعی شرکت کرده بودند که درطلوعی قهرمان اولین دوره مسابقات بوکس کشور شد. این قهرمانی مرا به طرف این ورزش جذب کرد و در مسابقات آموزشگاهی همان سال در شهر خودم و از دبیرستان بوذرجمهر شرکت کرده و به مقام اول نائل شدم.

مظفر مسافری در دوران جوانی. سال ۱۳۳۳

مسابقات کشوری

مظفر مسافری در سال ۱۳۳۴ بعنوان بوکسور وزن ۵۴ کیلوگرم از انزلی، در مسابقات قهرمانی کشور که در هتل دربند شهر تهران برگزار می‌شد شرکت کرده و در همان اولین حضور کشوری خود توانست قهرمان ایران شده و مدال طلا را به زادگاه خود ببرد.

در سال ۱۳۳۶ براي دومین بار در مسابقات کشوري در تهران شرکت کرده و براي دومین بار مقام قهرمانی کشور را در وزن ۵۷ کیلوگرم بدست آورد و به تیم ملی ایران دعوت شد و به همراه این تیم براي مسابقه با تیم لبنان به این کشور رفته و در آنجا موفق شد با برتري کامل قهرمان این کشور را شکست دهد.

سال ۱۳۳۸ در وزن ۶۰ کیوگرم در مسابقات کشوری شرکت کرده و باز هم عنوان قهرمانی را کسب نمود و متعاقبش به همراه تیم ملی برای مسابقات به کشور پاکستان رفته که آنجا هم بر حریفان خود پیروز گشت.

سال ۱۳۳۹ به خدمت سربازی رفته و با کم کردن وزن، دوباره در رده‌ی ۵۷ کیلوگرم و این بار در شهر تبریز پا به مسابقات گذاشت و براي چهارمین بار پیاپی قهرمان کشور شد. جایی که از زبان خودش، زیبا ترین خاطره‌ی دوران ورزشی‌اش شکل گرفت. به گفته‌ی خودش و حاضران در سالن مسابقه و شنوندگان رادیو، در تمامی شب‌های مسابقات، مردم تبریز یکپارچه وی را تشویق نموده و از همه جالب تر رفتار فرماندار وقت تبریز، تیمسار دیلمی بود که اصالت گیلانی داشت و هر شب به تماشای مسابقات می‌آمد؛ و در شب فینال و پس از قهرمانی مسافری، او را بر روي دوش خود گذاشته و دور سالن چرخانده بود.

دریافت مدال قهرمانی کشور در سال ۱۳۳۹ از استاندار وقت آذربایجان شرقی

پس از این مسابقات و در قالب تیم ملی ایران، مسابقه‌ای با تیم ملی ایتالیا برگزار کردند که در آنجا مغلوب حریف ایتالیایی‌اش شد. به گفته‌ی خودش، این تنها باخت دوران ورزش حرفه‌ای‌اش بوده.

قهرمانی‌های او تا سال ۱۳۴۲ ادامه داشت و در این سال حین برگزاری مسابقات انتخابی تیم ملی جهت اعزام به کشور آلمان و در اعتراض به نحوه‌ی داوری و وضع مسابقات، دستکشها و رینگ بوکس را بوسیده و برای همیشه از دوران قهرمانی خداحافظی کرد.

دوران مربیگری

سال ۱۳۴۸ پیشنهاد مربیگری تیم منتخب گیلان را دریافت نموده و با این تیم به مسابقات مشهد اعزام شدند. تیم گیلان در این مسابقات سه مدال طلا کسب کرده و مسافری کاپ بهترین مربی سال را دریافت نمود. همین عنوان و کاپ، سال ۱۳۵۰ و پس از قهرمانی تیم گیلان در مسابقات قهرمانی کشور در رشت دوباره به وی اهدا شد.

قهرمانی آسیا در سال ۱۳۵۰

در این سال وی بعنوان سرمربی تیم ملی ایران برای شرکت درمسابقات آسیایی ۱۳۷۱ تهران برگزیده شد. مسابقاتی که تیم ایران با کسب سه مدال طلا، دو مدال نقره و چهار مدال برنز، عنوان قهرمانی آن را کسب کرد. عنوانی که تا به امروز تکرار نشده.

برندگان مدال این مسابقات عبارت بودند از:

مدال طلا:

• سهراب وکیل منفرد - ۵۷ کیلوگرم
• عبدا لله قاسمی - ۷۱ کیلوگرم
• مسعود حاج رسولی - به اضافه ۸۱ کیلوگرم

مدال نقره:

• رامون بابایی - ۶۳ کیلوگرم
• مسعود کشمیری - ۷۵ کیلوگرم

مدال برنز:

• منوچهر بهمنی - ۵۴ کیلوگرم
• محسن صحفی - ۶۰ کیلوگرم
• حسینقلی نهرودی - ۶۷ کیلوگرم
• مهدی هویت دوست - ۸۱ کیلوگرم [۱]

تیم ملی بوکس ایران، قهرمان آسیا در سال ۱۹۷۱

مدال و حکم یادبود مسابقات آسیایی ۱۹۷۱

المپیک ۱۹۷۲ مونیخ

در این سال‌ها بوکسورهای انزلی اسکلت تیم ملی ایران را تشکیل می‌دادند، بطوریکه در اردوی آمادگی تیم ملی ایران جهت شرکت در بازی‌های المپیک، شش بوکسور انزلیچی حضور داشتند. در نهایت سه نفر از آنان به همراه مظفر مسافری بعنوان سر مربی عازم این مسابقات شدند. دو بوکسور غیر شمالی که در این تیم حضور داشتند، وارتکس پارسانیان [۲] و منوچهر بهمنی بودند.

(این نوشتار در حال تکمیل و به روز رسانی میباشد)