عماره مروزی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ربات: ویرایش جزئی |
جز ربات:ویکی‌سازی اطلاعات بیشتر |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ابومنصور عماره پسر محمد مروزی''' معروف به '''عمارهٔ مروزی''' [[شاعر]] ایرانی است که در [[سده چهارم هجری]] و پایان فرمانروایی [[سامانیان]] |
'''ابومنصور عماره پسر محمد مروزی''' معروف به '''عمارهٔ مروزی''' [[شاعر]] ایرانی است که در [[سده چهارم هجری]] و پایان فرمانروایی [[سامانیان]] میزیست. وی دو [[بیت]] شعر در سوگ [[منتصر سامانی]] که در [[۳۹۵ (هجری)]] به دست [[عرب|عربی]] بیابان‌نشین کشته‌شد سروده‌است و نیز [[مدح|مدح‌کننده]] [[محمود غزنوی]] بوده. مرگ این شاعر تا پیش از مرگ شیخ [[ابوسعید ابوالخیر]] در [[۴۴۰ (هجری)]] بوده‌است. شعر زیر در سوگ امیر منصر از اوست: |
||
{{شعر}} |
{{شعر}} |
||
{{ب|از خون او چو روی زمین لعل‌فام شد|روی وفا سیه شد و چهر امید زرد}} |
{{ب|از خون او چو روی زمین لعل‌فام شد|روی وفا سیه شد و چهر امید زرد}} |
||
نسخهٔ ۱۴ اوت ۲۰۰۹، ساعت ۱۹:۳۳
ابومنصور عماره پسر محمد مروزی معروف به عمارهٔ مروزی شاعر ایرانی است که در سده چهارم هجری و پایان فرمانروایی سامانیان میزیست. وی دو بیت شعر در سوگ منتصر سامانی که در ۳۹۵ (هجری) به دست عربی بیابان‌نشین کشته‌شد سروده‌است و نیز مدح‌کننده محمود غزنوی بوده. مرگ این شاعر تا پیش از مرگ شیخ ابوسعید ابوالخیر در ۴۴۰ (هجری) بوده‌است. شعر زیر در سوگ امیر منصر از اوست:
| از خون او چو روی زمین لعل‌فام شد | روی وفا سیه شد و چهر امید زرد | |
| تیغش بخواست خورد همی خون مرگ را | مرگ از نهیب خویش مر آن شاه را بخورد |
ابوسعید ابوالخیر و عماره مروزی
در اسرارالتوحید آمده‌است که «روزی قوّال در خدمت شیخ [ابوسعید] این بیت برمی‌گفت که:
| اندر غزل خویش نهان خواهم گشت | تا بر لب تو بوسه زنم چونش بخوانی |
شیخ از قوّال پرسید که این بیت کراست؟ گفت عماره گفته‌است. شیخ برخاست با جماعت صوفیان به زیارت خاک عماره شد.»
منبع
- محمد دبیر سیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی