چونگ‌جن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز ربات افزودن: th:จักรพรรดิฉงเจิน; ویرایش جزئی |
جز ابهام زدایی به کمک ربات: انگلیسی - پیوند به زبان انگلیسی |
||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
'''چونگ‌جن''' ([[زبان چینی#.D8.AE.D8.B7 .DA.86.DB.8C.D9.86.DB.8C|چینی ساده‌شده]]: 崇祯؛ [[زبان چینی#.D8.AE.D8.B7 .DA.86.DB.8C.D9.86.DB.8C|چینی سنتی]]: 崇禎؛ [[پین‌یین]]: Chóng Zhēn؛ [[انگلیسی]]: Chongzhen) به معنای فرخنده و ارجمند، نام پادشاهى جو یوجیان ( (۶ فوریه ۱۶۱۱ - ۲۵ آوریل ۱۶۴۴)، شانزدهمین و آخرین امپراتور [[امپراتوری مینگ|دودمان مینگ]] بود. او همچنین پنجمین فرزند امپراتور [[تایچانگ]] و برادر امپراتور [[تیانچی]] بود. |
'''چونگ‌جن''' ([[زبان چینی#.D8.AE.D8.B7 .DA.86.DB.8C.D9.86.DB.8C|چینی ساده‌شده]]: 崇祯؛ [[زبان چینی#.D8.AE.D8.B7 .DA.86.DB.8C.D9.86.DB.8C|چینی سنتی]]: 崇禎؛ [[پین‌یین]]: Chóng Zhēn؛ [[زبان انگلیسی|انگلیسی]]: Chongzhen) به معنای فرخنده و ارجمند، نام پادشاهى جو یوجیان ( (۶ فوریه ۱۶۱۱ - ۲۵ آوریل ۱۶۴۴)، شانزدهمین و آخرین امپراتور [[امپراتوری مینگ|دودمان مینگ]] بود. او همچنین پنجمین فرزند امپراتور [[تایچانگ]] و برادر امپراتور [[تیانچی]] بود. |
||
== آغاز سلطنت == |
== آغاز سلطنت == |
||
نسخهٔ ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۰۹، ساعت ۱۹:۱۴
| امپراتور چونگ‌جن | |
|---|---|
| پرونده:朱由检.jpg پرترهٔ امپراتور چونگ‌جن آخرین امپراتور مینگ | |
| زادهٔ | ۶ فوريه ۱۶۱۱ |
| درگذشت | ۲۵ آوريل ۱۶۴۴ |
| ملیت | چینی |
| دیگر نام‌ها | (پيش از سلطنت) جو يو‌جيان 朱由檢 |
| عنوان | چونگ‌جن 崇禎 |
| دوره | ۲ اکتبر ۱۶۲۷ - ۲۵ آوريل ۱۶۴۴ |
| منصب | شانزدهمين امپراتور دودمان شاهى مينگ |
| والدین | امپراتور تايچانگ - شيائوجن |
چونگ‌جن (چینی ساده‌شده: 崇祯؛ چینی سنتی: 崇禎؛ پین‌یین: Chóng Zhēn؛ انگلیسی: Chongzhen) به معنای فرخنده و ارجمند، نام پادشاهى جو یوجیان ( (۶ فوریه ۱۶۱۱ - ۲۵ آوریل ۱۶۴۴)، شانزدهمین و آخرین امپراتور دودمان مینگ بود. او همچنین پنجمین فرزند امپراتور تایچانگ و برادر امپراتور تیانچی بود.
آغاز سلطنت
جو یوجیان در سن ۱۶ سالگی و به دنبال مرگ برادرش امپراتور تیانچی که هيچ وارث مذکرى نداشت در ۲ اکتبر ۱۶۲۷ به تخت سلطنت رسيد و با نام چونگ‌جن، دوران امپراتورى خود (۵ فوريه ۱۶۲۸ - ۲۵ آوريل ۱۶۴۴) را آغاز نمود. از آنجا که امپراتور پيشين علاقه‌اى به کشوردارى نداشت و بيشتر وقتش را به کار مورد علاقه‌اش نجاری مى‌گذراند، ادارهٔ تمام امور کشور در دست خواجهٔ اعظم دربار وی جونگ‌شیان و دايهٔ امپراتور بانو که قرار گرفته بود که با اعمال پليد خود موجبات نارضايتى مردم و زوال بیشتر پادشاهی مینگ را سبب شده بودند. نخستين کارى که امپراتور چونگ‌جن پس از به قدرت رسيدن انجام داد عزل آن دو و گرفتن امور کشور در دست خود بود. او تمام سعى خود را به کار بست تا دودمان مينگ را احيا کند ولى خزانهٔ سلطنتى به دليل سال‌ها فساد درباريان خالى بود و امکان به کار گيرى افراد شايسته در منصب‌هاى مهم وجود نداشت. از سوى ديگر، منچوها به رهبرى خوانگ تای‌جی از ضعف دولت مرکزى مينگ استفاده کرده و مرزهاى شمال شرقی کشور را مورد تاخت و تاز خود قرار داده بودند. در چنين شرايطى که مردم از يک سو مورد هجوم دشمن قرار داشتند و از سوى ديگر با قحطى ناشى از خشکشالى‌هاى پى در پى دست و پنجه نرم مى‌کردند، دولت براى تأمين هزينه هاى‌خود ماليات دريافتى از مردم را افزايش داد و باعث بروز اعتراضات و شورش‌هاى بسيارى در نقاط مختلف کشور شد که از آن جمله مى‌توان به شورش‌هاى دهقانى به رهبرى لی زی‌چنگ اشاره نمود.
در ۱۶۳۰، چونگ‌جن نسبت به وفادارى يکى از ژنرال‌هاى ارتش خود به نام یوان چونگ‌هوان ظنين شد زيرا خواجگان اسیر شده به دست منچوها که موفق به فرار شده بودند به امپراتور اطلاع دادند که ژنرال یوان با دشمن همکارى مى‌کند. در واقع اين اتهام پاپوشى بود از سوى منچوها براى از ميان برداشتن يوان چونگ‌هوان زيرا او تواناترين ژنرال ارتش مينگ در عقب نگاه داشتن منچوها بود و با وجود او امکان فتح کشور چين وجود نداشت. سرانجام ژنرال يوان در همان سال به جرم خيانت به کشور محکوم به مرگ به روش قطعه قطعه کردن آرام گردید و اين اعدام علاوه بر ايجاد شورش و ناآرامى‌هاى بيشتر در کشور ، نشانگر نابودى حتمى سلسه مينگ به دلیل نبود فرمانده‌ای توانا برای مقابله با منچوها نیز بود.
مرگ چونگ‌جن و پایان دودمان مینگ
در روز ۲۴ آوریل ۱۶۴۴، گروه عظيمى از شورشیان به رهبرى لی زی‌چنگ موفق به تصرف بیجینگ، پایتخت امپراتوری شدند[۱]. امپراتور چونگ‌جن با به صدا درآوردن زنگ مخصوص خواهان حضور وزرایش برای برگزاری جلسه‌ای اضظراری شد ولی هیچ کس نيامد. چونگ‌جن که مى‌ديد سلسلهٔ مینگ به پايان خود رسيده است، با جمع کردن تمام خاندان سلطنتى، از آنها، به جز پسرانش، خواست تابه جاى تسليم شدن به زندگى خود پايان دهند. ملکه خود را حلق‌آويز کرد و ديگر زنان و دخترانش را نيز خود کشت. اما شاهزاده‌خانم چانگ‌پینگ در برابر فرمان پدرش مقاومت نمود و امپراتور که خشمگين شده بود دست چپ او را قطع نمود.
سرانجام در بامداد روز ۲۵ آوريل ۱۶۴۴، چونگ جن در حالیکه موهایش آشفته، آستین لباسش آغشته به خون و تنها يک کفش به پا داشت[۲] همراه با وانگ چنگ‌ئن، خواجهٔ اعظم و وفادار به امپراتور[۳] از شهر ممنوعه خارج شده و به سمت باغ سلطنتی جینگ‌شان که در شمال آن قرار داشت فرار مى‌کند. از تپهٔ ميشان بالا می‌رود و با کمک وانگ چنگ‌ئن خود را بر درخت پاگودایی که رو به شهر ممنوعه دارد و در دوران امپراتوری چينگ به درخت ادیب چینی گنهکار شهرت يافت∗ دار ميزند و با مرگ خود به سلسلهٔ مينگ پايان مى‌دهد.
جستارهای وابسته
پانويس
^ درخت مذکور ديگر وجود ندارد [۱][۲] و گفته مى‌شود در زمان انقلاب فرهنگی توسط ارتش سرخ از ريشه به درآورده شده است[۳] و آنچه که امروز در جاى آن قرار دارد درختى مشابه آن است که در ۱۹۸۱ کاشته شده است [۴].
منابع
- ↑ "Ming Tombs - Emperor Chongzhen" (به انگلیسی). Retrieved 31 October 2008.
- ↑ «Jingshan (Prospect Hill) Park» (به انگليسى). ص. پاراگراف ششم. دریافت‌شده در ۳۰ اکتبر ۲۰۰۸.
- ↑ Jae-un Kang, Suzanne Lee & Sook Pyo Lee (۲۰۰۶). "The Land of Scholars" (به انگلیسی). Homa & Sekey Books. p. ۳۳۴. Retrieved 1 November 2008.
- Roger V. Des Forges. Cultural Centrality and Political Change in Chinese History: Northeast Henan in the Fall of the Ming. USA: Stanford University Press, 2003, ISBN 0-8047-4044-5. Google Books, (بازبینی به تاریخ ۳۱ اکتبر ۲۰۰۸).