دانشگاه پردو: تفاوت میان نسخه‌ها

دانشگاه پردو
شعار	«تحصیلات، تحقیقات، خدمات»
بنیانگذاری شده	۱۸۶۹
موقوفه مالی	۲٫۳۸۹ بیلیون دلار آمریکا
رئیس	میچ دنیلز
ناظم	دباسیش دوتا
اعضای هیئت علمی	۱٬۶۳۹ – وست لافایت، ایندیانا
دانشجویان	۳۹٬۴۰۹
کارشناسی	۲۹٬۴۹۷ – وست لافایت، ایندیانا
تحصیلات تکمیلی	۹٬۹۱۲ – وست لافایت، ایندیانا
موقعیت	وست لافایت، ایندیانا، ایالات متحده آمریکا; ۴۲°۲۶′۵۵″شمالی ۷۶°۲۸′۴۳″غربی / ۴۲٫۴۴۸۵۱۰°شمالی ۷۶٫۴۷۸۶۲۰°غربی
پردیس	شهر، ۱۹٫۴ کیلومتر مربع
رنگ آموزشگاه	سیاه و طلایی قدیمی;
ورزشکاران	ان‌سی‌ای‌ای بخش یکم – همایش ۱۰تای بزرگ
ورزش‌ها	۱۸ تیم اصلی
شگون‌نما	سازنده دیگ بخار
تعلق ورزشی به	انجمن دانشگاه‌های آمریکایی; AAU; Purdue University systems
وبگاه	www.purdue.edu

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی

→ تفاوت قدیمی‌تر تفاوت جدیدتر ←

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده

دیداریویکی‌متن

درخط

نسخهٔ ‏۲۲ نوامبر ۲۰۱۶، ساعت ۰۴:۲۰

دانشگاه پردیو یا پردو (به انگلیسی: Purdue University) یکی از دانشگاه‌های بزرگ، با سابقه و معتبر ایالات متحده آمریکا بوده و در ایالت ایندیانا واقع است. این دانشگاه در سال ۱۸۶۹ به واسطه کمک جان پردو تأسیس شده و جزو ۵۰ دانشگاه برتر دنیاست. اولین کلاس در سپتامبر ۱۸۷۴ در این دانشگاه برگزار شد. کالج کشاورزی پردو در سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ به عنوان برترین کالج کشاورزی دنیا انتخاب شد. رشته عمران این دانشگاه نیز در سال ۲۰۱۶ طبق رتبه بندی شانگهای به عنوان برترین دانشگاه دنیا انتخاب شد.^[۲] بسیاری از دپارتمانهای این دانشگاه نیز رتبه زیر ۱۰ در دنیا دارند. از جمله می‌توان به مهندسی برق، مهندسی مکانیک، مهندسی شیمی، علوم کامپیوتر، مهندسی کامپیوتر، مهندسی شهری، اقتصاد کشاورزی و ... اشاره کرد. در سال ۲۰۱۶ این دانشگاه در حدود ۳۹۰۰۰ نفر دانشجو داشته است. این دانشگاه برای ورزش اهمیت ویژه قائل است و امکانات وسیعی برای ورزش دارد. ورزشگاه فوتبال این دانشگاه در حدود ۶۰۰۰۰ نفر ظرفیت دارد.

پردیس اصلی این دانشگاه بیش از ۲۰۰ رشته برای لیسانس و بیش از ۷۰ رشته برای کارشناسی ارشد و دکتری ارائه می‌دهد. این دانشگاه بیش از ۱۸ تیم ورزشی برای مسابقات بین دانشگاهی دارد و بیش از ۹۰۰ تشکیلات دانشجویی.

دانشجویان در حال مشاهده مراسم افتتاحیه فوتبال آمریکایی
ساختمان یادبود در دانشگاه پردو
فواره مهندسی در دانشگاه پردو

تاریخچه

در سال ۱۸۶۵، مجمع عمومی ایندیانا رای مثبت به استفاده از قانون موریل لند-گرنت کالج ۱۸۶۲ دادند ودر طی آن برنامه‌ای برای ایجاد یک مؤسسه با تمرکز بر کشاورزی و مهندسی آغاز شد. گروه‌های متفاوت با ارائه امکانات و پول، پیشنهادها خود را برای مکان دانشگاه جدید ارائه دادند. از میان پیشنهادها محبوب می‌توان به اضافه کردن دانشکده کشاورزی به دانشگاه ایالتی ایندیانا که در حال حاضر دانشگاه باتلر نامیده می‌شود اشاره کرد.

تا سال ۱۸۶۹ پیشنهاد شهرستان تیپیکانو شامل ۱۵۰۰۰۰ دلار (معادل ۲٫۷ میلیون دلار در سال ۲۰۱۵) از جان پردو بیزینس من و انسان دوست از لافیت، ۵۰۰۰۰ از طریق کانتی و ۰٫۴ کیلومتر مربع از طریق ساکنین بود. در ۶ می ۱۸۶۹، مجمع عمومی، مؤسسه‌ای در شهرستان تیپیکانو ایجاد کرد و به افتخار جان پردو اسم دانشگاه را پردو نامگذاری کردند. کلاس‌های دانشگاه در ۱۶ سپتامبر ۱۸۷۴ با ۶ مدرس و ۳۹ دانشجو آغاز به فعالیت کرد. پروفسور جان هوگام اولین استاد دانشگاه پردو و به عنوان کمک رئیس دانشگاه در زمان ریاست شورتریج و وایت بود. تا پایان سال ۱۸۷۴ پردیس دانشگاه شامل ۵ دانشکده می‌شد. اولین رشته‌ای دانشگاه پردو لیسانس در رشته شیمی در سال ۱۸۷۵ بود و در پاییز آن سال اولین دانشجوی دختر را پذیرش کردند.

از سال ۱۸۷۶ تا سال ۱۸۸۳ امرسون وایت رئیس دانشگاه پردو بود. وایت قانون موریل را به طور صریح در دانشگاه اجرا کرد. برخلاف اجرای قوانین کلاسیک، وایت معتقد بودند که پردو باید «کالج صنعتی» باشد و منابع خود را به سمت ارائه آموزش علوم انسانی با تأکید بر علم، فناوری، و کشاورزی پیش ببرد. هدف او نه تنها آماده‌سازی دانش آموزان برای کار صنعتی، بلکه پرواندن شهروندان خوب برای جامعه بود. بخشی از کار وایت که پردو را از دانشگاه‌های دیگر متمایز می‌کرد شامل یک تلاش بحث‌برانگیز به ممنوعیت انجمن‌های دانشجویی بود. این ممنوعیت در نهایت توسط دیوان عالی ایندیانا لغو شد و سرانجام منجر به برکناری وایت شد. جیمز اسمارت رئیس بعدی دانشگاه بود، از او به عنوان فردی که سالن اصلی هویلیون را «یک آجر بالاتر» در سال ۱۸۹۴ پس از آتش سوزی بازسازی کرد یاد می‌شود.

تا پایان قرن نوزدهم، دانشگاه شامل دانشکده کشاورزی، مهندسی (مکانیک، عمران، و برق) و داروسازی بود و بنجامین هریسون، رئیس جمهور سابق آمریکا در هیئت امنای دانشگاه خدمت می‌کرد. آزمایشگاه‌های مهندسی پردو شامل امکانات مختلف برای تست لوکوموتیو و موتور بخار کورلیس که جز کارآمدترین موتورهای زمان بود می‌شد. دانشکده کشاورزی با به اشتراک گذاشتن تحقیقات خود و ارائه خدمات تعاونی به کشاورزان در سراسر ایالت یک دوره رشد دو دهه‌ای را طی کرد. برنامه‌هایی در اقتصادی در دانشگاه به زودی تأسیس شد. همچنین به احداث دانشکده کوتاه عمر داروسازی در این دوران می‌توان اشاره کرد. در سال ۱۹۲۵ پردو بزرگترین دانشگاه از نظر تعداد ثبت نام دانشجویان کارشناسی در کشور را به خود اختصاص داد و این وضعیت را برای نیم قرن حفظ کرد.

ادوارد سی الیوت در زمان جنگ جهانی بر ساخت و ساز دانشگاه نظارت داشت. دیوت راس مخترع، فارغ‌التحصیل، و عضو هیپت امنا در راس هماهنگی جمع‌آوری اعانه، اهدا زمین به دانشگاه، و ابزاری در ایجاد بنیاد تحقیقات پردو بود. هدیه و جمع‌آوری اعانه راس پروژه‌هایی شامل ورزشگاه راس آده، ساختمان یادبود پردو، یک اردوگاه نقشه‌برداری مهندسی عمران، و فرودگاه دانشگاه پردو می‌شود. دانشگاه پردو اولین دانشگاه صاحب فرودگاه اختصاصی در ایالت متحده آمریکا بود و این فرودگاه شامل دوره‌های آموزشی پرواز در کشور بود. آملیا ارهارت در سال ۱۹۳۵ به عنوان مشاور زنان برای این دوره‌های پرواز به دانشگاه پیوست. در سال ۱۹۳۷، بنیاد تحقیقات پردو بودجه برای پرواز برایلاکهید مدل ۱ الکترا به دور دنیا اختصاص داد.

پردیس

دانشگاه پردو در شهر کوچک لافایت غربی در کنار رودخانه وابش و در جوار شهر بزرگتر لافایت واقع شده است. ساختمان‌های آکادمیک دانشگاه بیشتر در قسمت شرقی و جنوبی پردیس واقع شده‌اند. خوابگاه‌های دانشگاه در قسمت غربی پردیس و ورزشگاه‌های دانشگاه در شمال پردیس می‌باشند.

افراد

در سال ۱۸۷۴ تعداد اعضای هیئت علمی دانشگاه پردو ۶ نفر بود و این مقدار به ۲۵۶۳ در سال ۲۰۰۷ میلادی افزایش یافت. در حال حاضر تعداد کل هیئت علمی و کارکنان دانشگاه ۱۸۸۷۲ نفر می‌باشد. از اعضای هیئت علمی کنونی می‌توان آردن بمنت، رئیس بنیاد ملی علوم، گراهام کوکس ،ژوزف فرانچسکو، دوگلاس کومر، لوییز دی برانگس دی بروشیا که قضیه دی برانگس را اثبات کرد، ای ایچی نگیشی ویکتور راسکین، مایکل روسمن که ویروس‌های معمول سرماخوردگی را نگاشت کرد، لیه جیمسون، جیمز موهلر که تعداد زیادی کتابچه راهنما برای گرافیک کامپیوتری را نوشته است اشاره کرد.

دو نفر از اعضای هیپت علمی دانشگاه پردو (ای ایچی نگیشی و هربرت براون) زمانی که در دانشگاه بودند برنده جایزه نوبل شدند. در مجموع ۱۳ نوبل در ۵ رشته مختلف متعلق به دانشگاه پردو است که این تعداد شامل دانشجویان، استادان و محققین این دانشگاه است. از فارغ التحصیلان برجسته دیگر می‌توان به چارلز آلتون الیس طراح گلدن گیت اشاره نمود.

مشاهیر دانش‌آموخته دانشگاه پردو

گاس گریسوم
(فارغ‌التحصیل سال ۱۹۵۰ کارشناسی)

نیل آرمسترانگ
(فارغ‌التحصیل سال ۱۹۵۵ کارشناسی)
نخستین انسانی که بر کره ماه گام نهاد

ادوارد میلز پورسل
(فارغ‌التحصیل سال ۱۹۳۴ کارشناسی)
برنده نوبل فیزیک

بن_روی_ماتلسن
(فارغ‌التحصیل سال ۱۹۴۷ کارشناسی)
برنده نوبل فیزیک

آکیرا سوزوکی
(فارغ‌التحصیل سال ۱۹۶۶ فوق دکتری)
برنده نوبل شیمی

ایان مورداک
(فارغ‌التحصیل سال ۱۹۷۷ کارشناسی)
موسس دبیان

منابع

↑ Purdue Marketing and Media, Purdue University. "Colors - Brand Guidelines and Resources - Purdue University". purdue.edu.
↑ رتبه بندی گرایش عمران دانشگاه های جهان http://www.shanghairanking.com/Shanghairanking-Subject-Rankings/Civil-Engineering-2016.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Purdue_University http://colleges.usnews.rankingsandreviews.com/best-colleges/purdue-university-main-campus-243780/overall-rankings http://www.shanghairanking.com/Shanghairanking-Subject-Rankings/Civil-Engineering-2016.html

پیوند به بیرون

وب‌گاه رسمی دانشگاه

جستارهای وابسته

[1] Purdue Marketing and Media, Purdue University. "Colors - Brand Guidelines and Resources - Purdue University". purdue.edu.

[2] رتبه بندی گرایش عمران دانشگاه های جهان http://www.shanghairanking.com/Shanghairanking-Subject-Rankings/Civil-Engineering-2016.html

[۱]

[۲]

@@ خط ۴۷: / خط ۴۷: @@
 در سال ۱۸۶۵، مجمع عمومی ایندیانا رای مثبت به استفاده از قانون موریل لند-گرنت کالج ۱۸۶۲ دادند ودر طی آن برنامه‌ای برای ایجاد یک مؤسسه با تمرکز بر کشاورزی و مهندسی آغاز شد. گروه‌های متفاوت با ارائه امکانات و پول، پیشنهادها خود را برای مکان دانشگاه جدید ارائه دادند. از میان پیشنهادها محبوب می‌توان به اضافه کردن دانشکده کشاورزی به دانشگاه ایالتی ایندیانا که در حال حاضر دانشگاه باتلر نامیده می‌شود اشاره کرد.
-تا سال ۱۸۶۹ پیشنهاد شهرستان تیپیکانو شامل ۱۵۰۰۰۰ دلار (معادل ۲٫۷ میلیون دلار در سال ۲۰۱۵) از جان پردو بیزینس من و انسان دوست از لافیت، ۵۰۰۰۰ از طریق کانتی و ۰٫۴ کیلومتر مربع از طریق ساکنین بود. در ۶ می ۱۸۶۹، مجمع عمومی، مؤسسه‌ای در شهرستان تیپیکانو ایجاد کرد و به افتخار جان پردو اسم دانشگاه را پردو نامگذاری کردند. کلاس‌های دانشگاه در ۱۶ سپتامبر ۱۸۷۴ با ۶ مدرس و ۳۹ دانشجو آغاز به فعالیت کرد. پروفسر جان هوگام اولین استاد دانشگاه پردو و به عنوان کمک رئیس دانشگاه در زمان ریاست شورتریج و وایت بود. تا پایان سال ۱۸۷۴ پردیس دانشگاه شامل ۵ دانشکده می‌شد. اولین رشته‌ای دانشگاه پردو لیسانس در رشته شیمی در سال ۱۸۷۵ بود و در پاییز آن سال اولین دانشجوی دختر را پذیرش کردند.
+تا سال ۱۸۶۹ پیشنهاد شهرستان تیپیکانو شامل ۱۵۰۰۰۰ دلار (معادل ۲٫۷ میلیون دلار در سال ۲۰۱۵) از جان پردو بیزینس من و انسان دوست از لافیت، ۵۰۰۰۰ از طریق کانتی و ۰٫۴ کیلومتر مربع از طریق ساکنین بود. در ۶ می ۱۸۶۹، مجمع عمومی، مؤسسه‌ای در شهرستان تیپیکانو ایجاد کرد و به افتخار جان پردو اسم دانشگاه را پردو نامگذاری کردند. کلاس‌های دانشگاه در ۱۶ سپتامبر ۱۸۷۴ با ۶ مدرس و ۳۹ دانشجو آغاز به فعالیت کرد. پروفسور جان هوگام اولین استاد دانشگاه پردو و به عنوان کمک رئیس دانشگاه در زمان ریاست شورتریج و وایت بود. تا پایان سال ۱۸۷۴ پردیس دانشگاه شامل ۵ دانشکده می‌شد. اولین رشته‌ای دانشگاه پردو لیسانس در رشته شیمی در سال ۱۸۷۵ بود و در پاییز آن سال اولین دانشجوی دختر را پذیرش کردند.
-از سال ۱۸۷۶ تا سال ۱۸۸۳ امرسون وایت رئیس دانشگاه پردو بود. وایت قانون موریل را به طور صریح در دانشگاه اجرا کرد. برخلاف اجرای قوانین کلاسیک، وایت معتقد بودند که پردو باید «کالج صنعتی» باشد و منابع خود را به سمت ارائه آموزش علوم انسانی با تأکید بر علم، فناوری، و کشاورزی پیش ببرد. هدف او نه تنها آماده‌سازی دانش آموزان برای کار صنعتی، بلکه پرواندن شهروندان خوب برای جامعه بود. بخشی از کار وایت که پردو را از دانشگاه‌های دیگر متمایز می‌کرد شامل یک تلاش بحث‌برانگیز به ممنوعیت انجمن‌های دانشجویی بود. این ممنوعیت در نهایت توسط دیوان عالی ایندیانا لغو شد و سرانجام منجر به برکناری وایت شد. جیمز اسمارت رئیس بعدی دانشگاه بود، از او به عنوان فردی که سالن اصلی هویلیون را «یک آجر بالاتر» در سال ۱۸۹۴ پس ازآتش سوزی بازسازی کرد یاد می‌شود.
+از سال ۱۸۷۶ تا سال ۱۸۸۳ امرسون وایت رئیس دانشگاه پردو بود. وایت قانون موریل را به طور صریح در دانشگاه اجرا کرد. برخلاف اجرای قوانین کلاسیک، وایت معتقد بودند که پردو باید «کالج صنعتی» باشد و منابع خود را به سمت ارائه آموزش علوم انسانی با تأکید بر علم، فناوری، و کشاورزی پیش ببرد. هدف او نه تنها آماده‌سازی دانش آموزان برای کار صنعتی، بلکه پرواندن شهروندان خوب برای جامعه بود. بخشی از کار وایت که پردو را از دانشگاه‌های دیگر متمایز می‌کرد شامل یک تلاش بحث‌برانگیز به ممنوعیت انجمن‌های دانشجویی بود. این ممنوعیت در نهایت توسط دیوان عالی ایندیانا لغو شد و سرانجام منجر به برکناری وایت شد. جیمز اسمارت رئیس بعدی دانشگاه بود، از او به عنوان فردی که سالن اصلی هویلیون را «یک آجر بالاتر» در سال ۱۸۹۴ پس از آتش سوزی بازسازی کرد یاد می‌شود.
 [[پرونده:1904 Panorama of campus, Purdue Univ.jpg|بندانگشتی|چپ|upright=1.5|دانشگاه پردو سال ۱۹۰۴]]

ن ب و همایش ۱۰تای بزرگ
بخش افسانگان	دانشگاه آیووا • دانشگاه میشیگان • دانشگاه مریلند • دانشگاه ایالتی میشیگان • دانشگاه مینسوتا • دانشگاه نبراسکا • دانشگاه نورث وسترن
بخش پیشوایان	دانشگاه راتگرز • دانشگاه ایلینوی اربانا-شمپین • دانشگاه ایالتی اوهایو • دانشگاه ایندیانا • دانشگاه ویسکانسین • دانشگاه پردو • دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا