پروتئینوری

پروتئینوری
تخصص	اورولوژی، نفرولوژی
طبقه‌بندی و منابع بیرونی
آی‌سی‌دی-۱۰	R۸۰
آی‌سی‌دی-۹-سی‌ام	791.0
دادگان بیماری‌ها	25320
ئی‌مدیسین	med/۹۴
پیشنت پلاس	پروتئینوری
سمپ	D011507

پروتئینوری (به انگلیسی: Proteinuria) به معنی وجود مقادیر غیرطبیعی پروتئین (بیش از یک گرم در روز) در ادرار می‌باشد. پروتئینوری یکی از علائم شایع بیماریهای کلیوی می باشد.

مکانیسم

کلیه‌ها مواد زائد حاصله از سوخت و ساز سلولی را از بدن دفع می‌کنند ولی از خروج مواد مورد نیاز همانند پروتئینها جلوگیری می‌کنند که این امر بستگی به سایز و شارژ مولکولهای پروتئین دارد. بسیاری از پروتئینها بزرگ بوده و نمی‌توانند از فیلترهای گلومرولولی عبور کنند. مگر اینکه کلیه‌ها آسیب دیده باشند و از طرفی پروتئینهای کوچکتر به راحتی از دیواره گلومرول عبور کرده اما دفع نمی‌شوند. بلکه به خاطر نیاز بدن مجدداً در توبولهای پروگزیمال جذب می‌شوند و به خون برمی‌گردند. بنابراین پروتئینوری نشان دهنده آسیب به کلیه‌ها می‌باشد. لازم است بدانیم که افراد طبیعی کمتر از ۱۵۰ میلیگرم پروتئین و ۳۰ میلیگرم آلبومین در روز از طریق ادرار دفع می‌کنند. چون پروتئین اصلی خون آلبومین است در پروتئینوری نیز اغلب پروتئین دفع شده اصلی آلبومین است (آلبومینوری).

طبقه بندی

پروتئینوری به دو صورت گذار و دائم خودنمایی می‌کند:

۱) پروتئینوری گذرا: به صورت موقتی و گذرا بوده و به نظر می‌رسد عامل آن (تب، ورزشهای سنگین، استرس روحی و مواجه بودن با سرمای شدید بوده و در این حالت میزان پروتئین دفعی نسبتاً کم بوده و معمولاً سریع بهبود می‌یابد.

۲) پروتئینوری دائم: به صورت دائمی بوده و می‌توانند تظاهری از بیماریهای کلیوی یا یک بیماری سیستمیک باشد . بسیاری از بیماریها می‌توانند باعث گلومرونفریت (التهاب گلومرول) شده و در نهایت به پروتئینوری تبدیل گردد.

علل

پروتئینوری گاه ناشی از بیماری است (پروتئینوری پاتولوژیک ) و گاه فیزیولوژیک است.در برخی از افراد بدون وجود بیماری خاصی سرپا ایستادن طولانی باعث پروتئینوری میشود که آن را پروتئینوری ارتواستاتیک مینامند.درجات کمتر پروتئينورى (۵۰۰ ميلى‌گرم در روز تا ۵/g ۱ در روز) ممکن است پس از ورزش شديد، تغيير در وضعيت بدن، تب يا نارسائى احتقائى قلب ديده شود.

از علل پروتئینوری پاتولوژیک می‌توان به دیابت، پرفشاری خون، سندرم برگر ، اکلامپسی ، پره‌اکلامپسی ،گلومرولونفریت ، بیماریهای خودایمنی مانندلوپوس منتشر ، آمیلوئیدوز ، سارکوئیدوز ، نشانگان آلپورت برخی داروها و سندرم فانکونی اشاره کرد. شدت و نوع پروتئینوری می‌تواند وسعت آسیب به کلیه را مشخص نماید و همچنین پروتئینوری همراه با بیماری قلبی و عروقی نیز دیده شده است. اولین علامت بروز پروتئینوری در بیماران دیابتی و پرفشاری خون وجود مقادیر کم پروتئین آلبومین در ادرار (میکروآلبومینوری) است.

ميزان دفع پروتئين بیش از ۳ گرم در روز پروتئينورى نفروتيک نام دارد و همراه با هيپوآلبومينوری، هيپرکلسترولمی و ادم است (سندرم نفروتيک) . پروتئينورى شدیدتر (بیش از ۱۰ گرم در روز) در بيمارىهای تغيير اندک (Minimal change diseas)، اسکلروز سگمنتال فوکال اوليه، نفروپاتى مامبرانو، گلومرولوپاتى ريزشى (Collapsing glumerulopathy)، و نفروپاتى همراه با HIV ديده مى‌شود .

علائم پروتئینوری

وجود مقدار زیاد پروتئین دفعی در ادرار ممکن است باعث کف‌آلود شدن ادرار شود و به علت خروج آب از عروق و احتباس آن در بافتها موجب تورم دستها، پاها و شکم می‌شود و در مواردی ممکن است فرد بدون علامت پروتئینوری باشد.

تشخیص

آزمایش ادرار تنها راه یافتن پروتئین در ادرار است. با نوارهای دیپ استیک میتوان بطور نسبی پروتئینوری را بررسی کرد ولی گاه جمع آوری ادرار 24 ساعته ضروری است.ديپ‌استيک‌هاى ادراى که هم‌اکنون در بازار در دسترس مى‌باشند آلبومين را شناسائى مى‌کنند ولى پروتئين‌هاى کوچکتر همچون زنجيره‌هاى سبک را که نياز به آزمايش با سولفاساليسيليک اسيد دارند، شناسائى نمى‌کند.

پیشگیری و درمان

با مشاهده اولین علامت مراجعه به پزشک و درمان علت زمینه‌ای ضروری است. برای افراد مبتلا به فشارخون و دیابت و یا هردو اولین اقدام کنترل فشارخون و دیابت می‌باشد و در این راستا اندازه‌گیری قندخون، رعایت رژیم غذایی، مصرف داروها، تمرینات ورزشی و محدودیت مصرف نمک و مواد پروتئین توصیه می‌شود. این بیماری در سنین پایین قابل درمان است. برخی داروهای فشارخون مانند مهارکننده آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین (ACE) و ARBها می توانند به مراقبت از کلیه ها کمک کنند.

منابع

پایگاه مردم نو مرکز مشاوره اطلاع‌رسانی و بیماریابی انجمن حمایت از بیماران کلیوی استان