لوچیانو پاواروتی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
پاواروتی در ۱۳ مارس ۲۰۰۴ در سالن متروپولین نیویورک با اجرای آخرین برنامهاش رسماً از دنیای اپرا خداحافظی کرد. وی از سال ۲۰۰۶ به خاطر سرطان لوزالمعده تحت درمان بود. |
پاواروتی در ۱۳ مارس ۲۰۰۴ در سالن متروپولین نیویورک با اجرای آخرین برنامهاش رسماً از دنیای اپرا خداحافظی کرد. وی از سال ۲۰۰۶ به خاطر سرطان لوزالمعده تحت درمان بود. |
||
در ساعت ۵ بامداد روز پنجشنبه، ۶ سپتامبر، |
در ساعت ۵ بامداد روز پنجشنبه، ۶ سپتامبر، لوچانو پاواروتی در خانه شخصی اش در شهر مودنا، در حالی که زن و سه دختر بزرگش در کنارش بودند درگذشت. |
||
این درحالی است که پاواروتی سال ۲۰۰۶ به خاطر ابتلای به بیماری سرطان لوزالمعده تحت درمان قرار گرفت و در ماه اوت سال ۲۰۰۷ نیز دوباره برای مدتی در بیمارستان بستری بود. |
این درحالی است که پاواروتی سال ۲۰۰۶ به خاطر ابتلای به بیماری سرطان لوزالمعده تحت درمان قرار گرفت و در ماه اوت سال ۲۰۰۷ نیز دوباره برای مدتی در بیمارستان بستری بود. |
||
قرار بود |
قرار بود لوچانو پاواروتی در آخرین هفتهٔ زندگیاش، به پاس گسترش فرهنگ ایتالیایی، جایزهٔ فرهنگ این کشور را دریافت کند. |
||
روز سهشنبه [[۳ مهر ماه]] [[سال ۱۳۸۶]] مراسم بزرگداشت پاواروتی در [[تهران]] برگزار شد. این نخستین بار است که در ایران پس از مرگ یک موسیقیدان معاصر خارجی برای او مراسم بزرگداشت برپا میشود. از برنامههای اجرا شده در این مراسم میتوان به سخنرانی محمد سریر (مدیر [[خانه موسیقی ایران|خانهٔ موسیقی ایران]])، سخنرانی روبرتو توسکانو (سفیر ایتالیا در ایران)، و امضای دفتر یادبود پاواروتی از طرف شرکت کنندگان اشاره کرد. |
روز سهشنبه [[۳ مهر ماه]] [[سال ۱۳۸۶]] مراسم بزرگداشت پاواروتی در [[تهران]] برگزار شد. این نخستین بار است که در ایران پس از مرگ یک موسیقیدان معاصر خارجی برای او مراسم بزرگداشت برپا میشود. از برنامههای اجرا شده در این مراسم میتوان به سخنرانی محمد سریر (مدیر [[خانه موسیقی ایران|خانهٔ موسیقی ایران]])، سخنرانی روبرتو توسکانو (سفیر ایتالیا در ایران)، و امضای دفتر یادبود پاواروتی از طرف شرکت کنندگان اشاره کرد. |
||
خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
[http://www.lucianopavarotti.com/ وبگاه رسمی] |
[http://www.lucianopavarotti.com/ وبگاه رسمی] |
||
{{ترتیبپیشفرض:پاواروتی، |
{{ترتیبپیشفرض:پاواروتی، لوچانو}} |
||
{{ترتیبپیشفرض:پاواروتی، |
{{ترتیبپیشفرض:پاواروتی، لوچانو}} |
||
{{مستند کردن|VIAF=64091790}} |
{{مستند کردن|VIAF=64091790}} |
||
[[رده:اهالی مودنا]] |
[[رده:اهالی مودنا]] |
||
[[رده:برندگان جایزه گرمی|پاواروتی، |
[[رده:برندگان جایزه گرمی|پاواروتی، لوچانو]] |
||
[[رده:برندگان جایزه مرکز کندی]] |
[[رده:برندگان جایزه مرکز کندی]] |
||
[[رده:جایزه اسطوره گرمی]] |
[[رده:جایزه اسطوره گرمی]] |
||
[[رده:خوانندگان اپرا|پاواروتی، |
[[رده:خوانندگان اپرا|پاواروتی، لوچانو]] |
||
[[رده:خوانندگان اهل ایتالیا|پاواروتی، |
[[رده:خوانندگان اهل ایتالیا|پاواروتی، لوچانو]] |
||
[[رده:درگذشتگان ۲۰۰۷ (میلادی)|پاواروتی، |
[[رده:درگذشتگان ۲۰۰۷ (میلادی)|پاواروتی، لوچانو]] |
||
[[رده:درگذشتگان به علت سرطان لوزالمعده]] |
[[رده:درگذشتگان به علت سرطان لوزالمعده]] |
||
[[رده:درگذشتگان به علت سرطان|پاواروتی، |
[[رده:درگذشتگان به علت سرطان|پاواروتی، لوچانو]] |
||
[[رده:زادگان ۱۹۳۵ (میلادی)|پاواروتی، |
[[رده:زادگان ۱۹۳۵ (میلادی)|پاواروتی، لوچانو]] |
||
[[رده:کاتولیکهای رومی اهل ایتالیا]] |
[[رده:کاتولیکهای رومی اهل ایتالیا]] |
||
[[رده:مرگها بر اثر سرطان در ایتالیا]] |
[[رده:مرگها بر اثر سرطان در ایتالیا]] |
نسخهٔ ۱۶ ژوئن ۲۰۱۳، ساعت ۱۷:۱۱
لوچانو پاواروتی | |
---|---|
زادهٔ | شنبه ۱۲ اکتبر ۱۹۳۵ ۱۹ مهر، ۱۳۱۴ مودنا، ایتالیا |
درگذشت | پنجشنبه ۶ سپتامبر ۲۰۰۷ ۱۵ شهریور، ۱۳۸۶ مودنا، ایتالیا |
پیشه | خواننده اپرا |
لوچانو پاواروتی (به ایتالیایی: Luciano Pavarotti) (زادهٔ شنبه ۱۲ اکتبر ۱۹۳۵ در مودنا[۱] ایتالیا - مرگ صبح پنجشنبه ۶ سپتامبر ۲۰۰۷ در مودنا[۲] ایتالیا)، از خوانندههای تنور بسیار مشهور اپرا بود. پدرش یک خواننده آماتور ارتش موسولینی و یک نانوا بود. او در جوانی عاشق فوتبال و یکی از اعضای تیم فوتبال شهر بود. بعد از سالها تمرین صدا و نمایشهای آماتوری، با پدرش برای شرکت در مسابقات بینالمللی لینگلین به شهر والس رفت و موفق به کسب جایزه اول این مسابقه گردید و این مقدمهای شد که اولین نقش حرفهایاش را سال ۱۹۶۱ با عنوان رودولفو[۳] اپرای خواننده دوره گرد[۴] اثر جیاکومو پوچینی، در سالن اپرای رجیو امیلیا اجرا کند.
با اجرای این نقش، وی به عنوان خواننده اپرا رسمیت یافت و در سال ۱۹۶۵ در سالن کاونت گاردن لندن بود که توجه خانم جوان ساترلند خواننده سوپرانوی استرالیایی را به خود جلب کرد و این آغازی بود بر فعالیت جهانی او. او به استرالیا رفت و چیزهای زیادی درباره تنظیم صدا و آوازخوانی از او، که سه سال هم از او کوچکتر بود، یاد گرفت. آن دو در اپراهای زیادی باهم ظاهر شدند؛ از جمله خوابگرد[۵] اثر وینچنزو بلینی و فریب اثر جوزپه وردی. آن دو همچنین صفحات زیادی را نیز باهم پر کردند.
از سال ۱۹۷۰ پاواروتی حضور گستردهای در سالنهای مشهور سراسر جهان پیدا کرد. گرچه در ابتدا تخصص وی اجرای نقشهای تند و تیز و سبکی چون الوینو در خوابگرد بود، اما بعدها توانایی اجرای نقشهای سنگین تر مانند ریکاردو در اپرای یک بالماسکه[۶] اثر وردیا کاوارادوسی در توسکای[۷] پوچینی را پیدا کرد. همچنین وی کنسرتها و نمایشهای بیشماری را از جمله در استادیومهای چندین هزار نفری اجرا کرد. به عنوان مثال اجرای نقش دوک مانتوا از اپرای ریگولتوی[۸] وردی با حضور ۲۰۰ هزار نفری مردم در پارک مرکزی نیویورک. او امیدوار بود به این وسیله اپرا را به مردمی که تا کنون چیزی از آن نمیدانستند، بیشتر معرفی کند و آنها را با این سبک موسیقی آشتی دهد.
پاواروتی در گروهی به نام «پاواروتی و دوستان» که در آن خوانندگان مشهور بینالمللی پاپ دنیا از جمله برایان آدامز، آناستازیا، سلین دیون، التون جان، اریک کلاپتون، انریکو ایگلیسیاز، ریکی مارتین، استینگ و بسیاری دیگر، به او ملحق شده بودند، کنسرتهای خیرخواهانهٔ زیادی جهت کمک به کودکان جنگزده اجرا کرد.
او در سال ۱۹۹۰ همراه با خوزه کارراس و پلاسیدو دومینگو، دو خوانندهٔ تنور اسپانیایی گروهی را تحت عنوان سه تنور تشکیل دادند و در فینال جام جهانی فوتبال یک کنسرت تلوزیونی در رم اجرا کردند که در سال بعد جایزه گرمی را از آن خود کرد. این تیم سه نفره محبوبیت زیادی یافت و در مناسبتهای زیادی از جمله مراسم فینال جام جهانی لوس آنجلس در ۱۹۹۴، پاریس در ۱۹۹۸ و یوکوهومای ژاپن در ۲۰۰۲ برنامه اجرا کردند. این سه آلبوم از جمله پرفروشترین آثار کلاسیک جهان به شمار میآیند.
او زندگینامه خود را به نامهای «پاواروتی: داستان خود من»[۹] در سال ۱۹۸۱ و «پاواروتی: دنیای من»[۱۰] در سال ۱۹۹۵ منتشر کرد.
پاواروتی در ۱۳ مارس ۲۰۰۴ در سالن متروپولین نیویورک با اجرای آخرین برنامهاش رسماً از دنیای اپرا خداحافظی کرد. وی از سال ۲۰۰۶ به خاطر سرطان لوزالمعده تحت درمان بود.
در ساعت ۵ بامداد روز پنجشنبه، ۶ سپتامبر، لوچانو پاواروتی در خانه شخصی اش در شهر مودنا، در حالی که زن و سه دختر بزرگش در کنارش بودند درگذشت.
این درحالی است که پاواروتی سال ۲۰۰۶ به خاطر ابتلای به بیماری سرطان لوزالمعده تحت درمان قرار گرفت و در ماه اوت سال ۲۰۰۷ نیز دوباره برای مدتی در بیمارستان بستری بود.
قرار بود لوچانو پاواروتی در آخرین هفتهٔ زندگیاش، به پاس گسترش فرهنگ ایتالیایی، جایزهٔ فرهنگ این کشور را دریافت کند.
روز سهشنبه ۳ مهر ماه سال ۱۳۸۶ مراسم بزرگداشت پاواروتی در تهران برگزار شد. این نخستین بار است که در ایران پس از مرگ یک موسیقیدان معاصر خارجی برای او مراسم بزرگداشت برپا میشود. از برنامههای اجرا شده در این مراسم میتوان به سخنرانی محمد سریر (مدیر خانهٔ موسیقی ایران)، سخنرانی روبرتو توسکانو (سفیر ایتالیا در ایران)، و امضای دفتر یادبود پاواروتی از طرف شرکت کنندگان اشاره کرد.
پانویس
منابع
مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Luciano Pavarotti». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی.
پیوند به بیرون
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ لوچیانو پاواروتی موجود است. |