عماره مروزی: تفاوت میان نسخهها
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
←منابع: حذف الگوی ناموجود |
|||
خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
{{ادبیات فارسی}} |
{{ادبیات فارسی}} |
||
{{ادبیات فارسی دری}} |
|||
[[رده:شاعران اهل ایران|مرزوی، عماره]] |
[[رده:شاعران اهل ایران|مرزوی، عماره]] |
نسخهٔ ۸ آوریل ۲۰۱۳، ساعت ۱۸:۲۰
ابومنصور عماره پسر محمد مروزی معروف به عمارهٔ مروزی شاعر ایرانی است که در سده چهارم هجری و پایان فرمانروایی سامانیان میزیست. وی دو بیت شعر در سوگ منتصر سامانی که در ۳۹۵ (هجری) به دست عربی بیاباننشین کشتهشد سرودهاست و نیز مدحکننده محمود غزنوی بوده. مرگ این شاعر تا پیش از مرگ شیخ ابوسعید ابوالخیر در ۴۴۰ (هجری) بودهاست. شعر زیر در سوگ امیر منصر از اوست:
از خون او چو روی زمین لعلفام شد | روی وفا سیه شد و چهر امید زرد | |
تیغش بخواست خورد همی خون مرگ را | مرگ از نهیب خویش مر آن شاه را بخورد |
ابوسعید ابوالخیر و عماره مروزی
در اسرارالتوحید آمدهاست که «روزی قوّال در خدمت شیخ [ابوسعید] این بیت برمیگفت که:
اندر غزل خویش نهان خواهم گشت | تا بر لب تو بوسه زنم چونش بخوانی |
شیخ از قوّال پرسید که این بیت کراست؟ گفت عماره گفتهاست. شیخ برخاست با جماعت صوفیان به زیارت خاک عماره شد.»
منابع
- محمد دبیر سیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی