هوندا آکورد: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
[نسخهٔ بررسی‌نشده][نسخهٔ بررسی‌نشده]
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
خط ۱۲۹: خط ۱۲۹:
}}
}}


در سال ۱۹۸۳، آکوردهایی که در غرب ایالات متحده به فروش می‌رسیدند در کارخانهٔ تازه تأسیس هوندا در [[ماریسویل، اوهایو|ماریسویل]] و با کیفیتی یکسان با نمونه‌های تولید شده در ژاپن، ساخته می‌شدند.<ref name=hondanews3>{{Cite Web |author = Calif Torrance|url= https://hondanews.com/releases/history-of-the-honda-accord-1976-through-2008?query=TREAD&page=6|title=History of the Honda Accord - 1976 through 2008 | publisher = ''Honda News'' |date =21 August 2009|accessdate=22 April 2019 }}</ref> هوندا در ماه ژوئیهٔ سال ۱۹۸۳ بازطراحی بدنهٔ هوندا آکورد را در دستور کار قرار داد. این مدل جدید که در سال ۱۹۸۴ عرضه شد، دارای دماغه‌ای کمی متمایل به سمت پایین، پیشرانه‌ای جدید با ۱۲ سوپاپ و سامانهٔ سی‌وی‌سی‌سی بود.<ref>''[[#JAMA30|Automobile Guide Book 1983-84]]'', p. 159</ref> همه خودروهای این مدل از موتور ئی‌وای با حجم ۱٫۶ لیتری یا موتور ئی‌اس-۲ با حجم ۱٬۸۲۹ سی‌سی استفاده می‌کردند. موتور ئی‌اس-۲ با رعایت محدودیت‌های فدرال، قابلیت تولید نیرویی معادل {{convert|86|hp|kW|0}} داشت.<ref name="gurus1" /><ref name="hondanews1"/> در طراحی جدبد، شبرنگ‌های کناری از روی سپر عقب به بخش کناری چراغ‌های اصلی عقب انتقال یافت و برای خودروهای بازار اروپا نیز چراغ راهنمای جانبی جدیدی بر روی گلگیر جلو و درست پشت فضای چرخ‌های جلو در نظر گرفته شد. اگرچه در اواخر سال ۱۹۸۳ مقررات اجباری مربوط به اندازه و شکل چراغ‌های جلوی خودروها در آمریکا لغو شد، اما آکوردهای مخصوص بازار آمریکای شمالی تا قبل از معرفی نسل چهارم در سال ۱۹۸۹ همچنان از چراغ‌های بازتابی آلومینیومی استفاده می‌کردند.
در سال ۱۹۸۳، آکوردهایی که در غرب ایالات متحده به فروش می‌رسیدند در کارخانهٔ تازه تأسیس هوندا در [[ماریسویل، اوهایو|ماریسویل]] و با کیفیتی یکسان با نمونه‌های تولید شده در ژاپن، ساخته می‌شدند.<ref name=hondanews3>{{Cite Web |author = Calif Torrance|url= https://hondanews.com/releases/history-of-the-honda-accord-1976-through-2008?query=TREAD&page=6|title=History of the Honda Accord - 1976 through 2008 | publisher = ''Honda News'' |date =21 August 2009|accessdate=22 April 2019 }}</ref> هوندا در ماه ژوئیهٔ سال ۱۹۸۳ بازطراحی بدنهٔ هوندا آکورد را در دستور کار قرار داد. این مدل جدید که در سال ۱۹۸۴ عرضه شد، دارای دماغه‌ای کمی متمایل به سمت پایین، پیشرانه‌ای جدید با ۱۲ سوپاپ و سامانهٔ سی‌وی‌سی‌سی بود.<ref>''[[#JAMA30|Automobile Guide Book 1983-84]]'', p. 159</ref> همه خودروهای این مدل از موتور ئی‌وای با حجم ۱٫۶ لیتری یا موتور ئی‌اس-۲ با حجم ۱٬۸۲۹ سی‌سی استفاده می‌کردند.<ref>{{cite web|title=1984 Honda Accord 2nd-gen. phase-II Sedan (AC-AD)|url=https://www.automobile-catalog.com/make/honda/accord_2gen/accord_2gen_ii_4-door/1984.html|publisher=''Automobile Catalog''|accessdate=2019-05-10}}</ref> موتور ئی‌اس-۲ با رعایت محدودیت‌های فدرال، قابلیت تولید نیرویی معادل {{convert|86|hp|kW|0}} داشت.<ref name="gurus1" /><ref name="hondanews1"/> در طراحی جدید، شبرنگ‌های کناری از روی سپر عقب به بخش کناری چراغ‌های اصلی عقب انتقال یافت و برای خودروهای بازار اروپا نیز چراغ راهنمای جانبی جدیدی بر روی گلگیر جلو و درست پشت فضای چرخ‌های جلو در نظر گرفته شد. اگرچه در اواخر سال ۱۹۸۳ مقررات اجباری مربوط به اندازه و شکل چراغ‌های جلوی خودروها در آمریکا لغو شد، اما آکوردهای مخصوص بازار آمریکای شمالی تا قبل از معرفی نسل چهارم در سال ۱۹۸۹ همچنان از چراغ‌های بازتابی آلومینیومی استفاده می‌کردند.


مدل ال‌ایکس شامل امکانات اضافه‌ای نسبت به مدل استاندارد بود که از جملهٔ این امکانات می‌توان به تزئینات داخلی و تودوزی از جنس مخمل، پخش کاست‌خوان با قابلیت برگرداندن اتوماتیک کاست، تهویهٔ مطبوع، ترمز و فرمان هیدرولیک، شیشه‌بالابرهای برقی، قفل مرکزی (فقط مدل سدان)، ساعت دیجیتال بر روی داشبورد، آنتن رادیوی نصب شده بر روی ستون، سگک‌های کمربند ضخیم به رنگ مشکی، سپرهای یکپارچه و قالپاق‌های پلاستیکی آلیاژی، که یادآور [[آئودی ۱۰۰]] بودند، اشاره کرد.<ref name=gurus1>{{Cite Web|url=https://www.cargurus.com/Cars/1984-Honda-Accord-Overview-c4652|title=1984 Honda Accord Overview|publisher=Cargurus|date=23 February 2015|accessdate=22 April 2019|archive-url=https://web.archive.org/web/20190417123241/https://www.cargurus.com/Cars/1984-Honda-Accord-Overview-c4652|archive-date=17 April 2019|dead-url=no|df=dmy-all}}</ref><ref name="gurus1" />
مدل ال‌ایکس شامل امکانات اضافه‌ای نسبت به مدل استاندارد بود که از جملهٔ این امکانات می‌توان به تزئینات داخلی و تودوزی از جنس مخمل، پخش کاست‌خوان با قابلیت برگرداندن اتوماتیک کاست، تهویهٔ مطبوع، ترمز و فرمان هیدرولیک، شیشه‌بالابرهای برقی، قفل مرکزی (فقط مدل سدان)، ساعت دیجیتال بر روی داشبورد، آنتن رادیوی نصب شده بر روی ستون، سگک‌های کمربند ضخیم به رنگ مشکی، سپرهای یکپارچه و قالپاق‌های پلاستیکی آلیاژی، که یادآور [[آئودی ۱۰۰]] بودند، اشاره کرد.<ref name=gurus1>{{Cite Web|url=https://www.cargurus.com/Cars/1984-Honda-Accord-Overview-c4652|title=1984 Honda Accord Overview|publisher=Cargurus|date=23 February 2015|accessdate=22 April 2019|archive-url=https://web.archive.org/web/20190417123241/https://www.cargurus.com/Cars/1984-Honda-Accord-Overview-c4652|archive-date=17 April 2019|dead-url=no|df=dmy-all}}</ref><ref name="gurus1" />

نسخهٔ ‏۹ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۲۰:۱۸

برای دیگر کاربردها، هوندا آکورد (ابهام‌زدایی) را ببینید.
هوندا آکورد
Honda Accord
هوندا آکورد ۲۰۱۸
دید کلی
شرکتهوندا
تولید۱۹۷۶ تا کنون
بدنه و شاسی
کلاسخودروی کامپکت (۱۹۷۶–۱۹۸۹)
خودروی اندازه متوسط و بزرگ (۱۹۹۰ تا کنون)
طرح‌بندیموتور جلو-محور جلو

هوندا آکورد (به انگلیسی: Honda Accord؛ به ژاپنی: ホンダ・アコード) یک سری خودرو است که از سال ۱۹۷۶ تا کنون توسط شرکت هوندا ساخته می‌شود و نام آن بیشتر با مدل سدان این سری شناخته شده‌است. این خودرو یکی از پرفروش‌ترین خودروهای ایالات متحده از سال ۱۹۸۹ تا کنون بوده‌است. نام آکورد در سراسر جهان بر روی طیف متنوعی از خودروها شامل کوپه‌ها، استیشن‌ها، هاچ‌بک‌ها و یک مدل کراس‌اوور استفاده شده‌است.

این خودرو علاوه بر کسب چندین جایزه با عنوان‌های خودروی سال، بهترین خودرو در کلاس خود و خودروی سبز سال، از ابتدای تولید نسل اول تاکنون، در ارائه امکانات و فناوری‌های جدید پیشرو بوده‌است. از جملهٔ این فناوری‌ها که برخی از آن‌ها برای اولین بار در بازار خودرو و یا در یک کلاس خاص ارائه شدند، می‌توان به فرمان هیدرولیک برای خودروهایی با حجم موتور کمتر از ۲ لیتر، اولین سیستم مسیریاب برای خودروها (الکترو ژیروکیتور)، ترمز ضد قفل با دیسک ترمز برای هر چهار چرخ، اولین چراغ لنزی برای خودروهای تولید شده در آمریکا، و چندین فناوری و نوآوری دیگر اشاره کرد.

در دههٔ ۲۰۱۰ میلادی، و با وجود افزایش تقاضا برای خودروهای شاسی‌بلند در بازار خودرو، فروش خودروهای سدان کاهش چشمگیری داشت. با این حال نسل نهم هوندا آکورد در سال ۲۰۱۶ با فروش بیش از ۳۴۵٬۰۰۰ دستگاه در ایالات متحده، در مقایسه با مدل سی‌آر-وی با فروش ۳۵۷٬۳۳۵ دستگاه، آمار خوبی را نسبت به رقبای خود در این بازار به نام خود ثبت نمود. با در نظر گرفتن میانگین قیمت ۳۰٬۰۰۰ دلار برای هر دستگاه هوندا آکورد، مردم آمریکا سالانه در حدود ۱۰ میلیارد دلار برای خرید این مدل هزینه می‌کنند.

در سال ۱۹۸۳ مجموع فروش هوندا آکورد از ابتدای تولید به ۱ میلیون دستگاه در سراسر جهان رسید، پس از آن در سال ۱۹۹۵ نیز مجموعاً ۵ میلیون دستگاه از این خودرو به فروش رسیده‌بود.

پیشینه

با این که شرکت هوندا در اواخر دههٔ ۱۹۶۰ و اوایل دههٔ ۱۹۷۰ میلادی با عرضهٔ مدل‌های ۶۰۰اس و سیویک، از بزرگ‌ترین صادرکنندگان خودرو به ایالات متحده بود، در سال ۱۹۷۲ جهت گسترش سهم خود از بازار خودروهای صادراتی به این کشور، طراحی یک خودروی بزرگتر با نام پروژهٔ «طراحی شماره ۶۷۱» را آغاز کرد.[۱] نام این خودرو در واقع یک واژهٔ فرانسوی به معنی «توافق» است.[۱] در آغاز، هوندا مدل آکورد را در کلاس‌های مختلفی به بازار عرضه می‌کرد و خودروهایی که همزمان با این نام در مناطق مختلف جهان فروخته می‌شدند، اساساً با یکدیگر متفاوت بودند. این مدل در سال ۱۹۷۶ به عنوان یک خودروی کامپکت هاچ‌بک به بازار عرضه شد،[۲][۳] اما تولید مدل هاچ‌بک تنها تا سال ۱۹۸۹ ادامه یافت و پس از آن آکورد تنها در انواع سدان، کوپه و استیشن واگن ساخته شد.[۴] با معرفی نسل چهارم در دههٔ ۱۹۹۰، آکورد وارد کلاس خودروهای متوسط شد و برای رقابت با رقیبان دیگر در بازار جهانی، با بدنه‌های مختلف بر روی یک شاسی مشترک به بازار عرضه شد. شرکت هوندا در زمان معرفی نسل هشتم به بازارهای آمریکای شمالی در سال ۲۰۰۷، تصمیم گرفت این خودرو را در اندازهٔ بزرگتری تولید کند.[۵] در نتیجهٔ این تصمیم، با توجه به استانداردهایی که سازمان حفاظت از محیط زیست (EPA) در کلاس‌بندی خودروها تعریف کرده‌است، آکورد از کلاس خودروهای متوسط به کلاس خودروهای بزرگ منتقل شد؛ در حالی که مدل کوپهٔ آن همچنان در دسته‌بندی متوسط قرار می‌گرفت.[۶] در سال ۲۰۱۳ نسل هشتم هوندا آکورد با ابعاد خارجی کوچک‌تر (۳٫۴ متر مکعب (۱۱۹ فوت مکعب)) دوباره در دستهٔ خودروهای متوسط قرار گرفت[۷] و در نهایت، نسل دهم آکورد، که از سال ۲۰۱۸ تا کنون در حال تولید است، با وجود اندکی افزایش در ابعاد بیرونی (۳٫۵ متر مکعب (۱۲۳ فوت مکعب)) نسبت به نسل قبلی، همچنان در کلاس خودروهای متوسط قرار دارد.[۸]

در سال ۱۹۸۲ با تولید آکورد در کارخانهٔ خودروسازی هوندا در ماریسویل، اوهایو، این خودرو اولین خودروی ژاپنی تولید شده در خاک ایالات متحده لقب گرفت.[۹] آکورد به‌‌طور ویژه در ایالات متحده به موفقیت‌های چشمگیری دست یافت؛ که از جمله می‌توان به حفظ جایگاه پرفروش‌ترین خودروی ژاپنی برای ۱۶ سال (۱۹۸۲–۹۷)،[۴] کسب جایگاه اول فروش در میان هم‌رده‌های خودش در سال‌های ۱۹۹۱ و ۲۰۰۱،[۱۰] و فروش بیش از ۱۰ میلیون دستگاه از زمان اولین عرضه در بازار ایالات متحده اشاره کرد.[۱۱] بر اساس آزمایش‌های متعدد در سال‌های گذشته، هوندا آکورد به‌عنوان یکی از قابل اطمینان‌ترین خودروهای جهان شناخته شده‌است.[۱۲] این خودرو با ۳۰ بار حضور، رکورددارِ حضور در فهرست ۱۰ خودروی برتر کار اند درایور است.[۱۳]

فروش خودروهای سدان با افزایش تقاضا برای خودروهای شاسی‌بلند در دههٔ ۲۰۱۰ میلادی کاهش چشمگیری داشت.[۱۴] با این حال، نسل نهم هوندا آکورد در سال ۲۰۱۶ با فروش بیش از ۳۴۵٬۰۰۰ دستگاه در ایالات متحده، در مقایسه با مدل سی‌آر-وی با فروش ۳۵۷٬۳۳۵ دستگاه، آمار خوبی را نسبت به رقبای خود در این بازار به نام خود ثبت نمود. با در نظر گرفتن میانگین قیمت ۳۰٬۰۰۰ دلار برای هر دستگاه هوندا آکورد، مردم آمریکا سالانه در حدود ۱۰ میلیارد دلار برای خرید این مدل هزینه می‌کنند.[۱۵]

هوندا آکورد از ابتدا تا به حال در ۱۰ نسل تولید شده‌است که عبارتند از:[۱۶]

  • نسل اول (از سال ۱۹۷۶ میلادی تا سال ۱۹۸۱ میلادی)
  • نسل دوم (از سال ۱۹۸۱ میلادی تا سال ۱۹۸۵ میلادی)
  • نسل سوم (از سال ۱۹۸۵ میلادی تا سال ۱۹۸۹ میلادی)
  • نسل چهارم (از سال ۱۹۹۰ میلادی تا سال ۱۹۹۳ میلادی)
  • نسل پنجم (از سال ۱۹۹۳ میلادی تا سال ۱۹۹۷ میلادی)
  • نسل ششم (از سال ۱۹۹۷ میلادی تا سال ۲۰۰۲ میلادی)
  • نسل هفتم (از سال ۲۰۰۲ میلادی تا سال ۲۰۰۷ میلادی)
  • نسل هشتم (از سال ۲۰۰۷ میلادی تا سال ۲۰۱۲ میلادی)
  • نسل نهم (از سال ۲۰۱۳ میلادی تا سال ۲۰۱۹ میلادی)
  • نسل دهم (از سال ۲۰۱۷ میلادی تا اکنون)

نسل اول (۱۹۷۶–۱۹۸۱)

نسل اول
سری اس‌جی-اس‌ام
دید کلی
تولید۱۹۷۶–۱۹۸۱
مونتاژکارخانهٔ هوندا در سایاما، سایتاما، ژاپن
جاکارتای شمالی، اندونزی (پی‌تی. پراسپکت موتور)
جوهور بهرو، مالزی (OASB)[۱۷]
بدنه و شاسی
کلاسکامپکت
شکل بدنه۳ در هاچ‌بک
۴ در سدان
پیشرانه
موتور۱٫۶ لیتری ئی‌ال۱ آی۴
۱٫۶ لیتری ئی‌اف آی۴
۱٫۶ لیتری ئی‌پی آی۴
۱٫۸ لیتری ئی‌کی۱ آی۴
جعبه‌دنده۲ دندهٔ خودکار
۳ دندهٔ خودکار
۵ دندهٔ دستی
ابعاد
فاصله بین محورها۲٬۳۸۰ میلیمتر (۹۴ اینچ) سدان
درازا۴٬۴۵۰ میلیمتر (۱۷۵ اینچ) سدان
پهنا۱٬۶۲۰ میلیمتر (۶۴ اینچ) سدان
بلندی۱٬۳۶۰ میلیمتر (۵۴ اینچ) سدان
وزن خالص۹۴۵ کیلوگرم (۲٬۰۸۳ پوند)
هاچ‌بک
سدان

نسل اول هوندا آکورد ۷ مهٔ ۱۹۷۶ در قالب یک خودروی هاچ‌بک سه‌در با نیروی خروجی ۶۸ اسب بخار (۵۱ کیلووات)، فاصلهٔ ۲٬۳۸۰ میلیمتر (۹۴ اینچ) بین دو محور و وزن ۹۱۵ کیلوگرم (۲٬۰۱۷ پوند) معرفی شد.[۱۸][۱۹] مدل‌های عرضه شده در بازار ژاپن دارای توان خروجی ۷۹ اسب بخار (۵۹ کیلووات) بودند.[۲۰] برای همگام شدن با مقررات جدید آلاینده‌ها که به تازگی در ژاپن به تصویب رسیده‌بود، شرکت هوندا پیشرانهٔ آکورد را به تکنولوژی سی‌وی‌سی‌سی مجهز کرد. آکورد با توجه به اندازهٔ متوسط و مصرف سوخت به‌صرفه و اقتصادی، با فروش خوبی مواجه شد و همچنین اولین خودروی سدان ژاپنی بود که به‌طور پیش‌فرض امکاناتی همچون صندلی‌هایی با روکش پارچه‌ای، دورشمار موتور، تایمر برف‌پاک‌کن و رادیوی ای‌ام/اف‌ام را داشت.[۱۸] در سال ۱۹۷۸ یک مدل ال‌ایکس به سری هاچ‌بک آکورد اضافه شد[۲۱] که دارای امکانات جدیدی همچون سامانهٔ تهویهٔ مطبوع، ساعت دیجیتال و فرمان هیدرولیک بود.[۱۸] تا قبل از اینکه آکورد و یک مدل دیگر از هوندا به نام پرلود وارد بازار شوند، فرمان هیدرولیک بر روی خودروهایی با حجم موتور کمتر از دو لیتر نصب نمی‌شد.[۲۲] ژاپنی‌ها برای تردد با این خودرو مجبور بودند نسبت به هوندا سیویک، که حجم موتور کمتر و ابعاد بیرونی کوچک‌تری داشت، عوارض جاده‌ای بیشتری بپردازند.

هوندا در ۱۴ اکتبر ۱۹۷۷ (یک سال پس از عرضه در بازار ایالات متحده) یک مدل چهاردر سدان را با موتور ۱٬۵۹۹ سی‌سی ئی‌اف۱ و قدرت ۷۲ اسب بخار (۵۴ کیلووات) به سری آکورد اضافه کرد.[۱۸][۲۳] این مدل در بازارهای مهم‌تر با موتور ۱٬۷۵۱ سی‌سی ئی‌کی۱ عرضه شد.

در سال ۱۹۸۰ خریداران می‌توانستند در هنگام خرید، به جای جعبه‌دندهٔ دوسرعته و نیمه‌خودکار قدیمی، یک جعبه‌دندهٔ سه‌دندهٔ تمام‌خوکار سفارش بدهند (تا مدل سال ۱۹۸۳، جعبه‌دندهٔ چهار سرعتهٔ اتوماتیک بر روی آکورد نصب نشد).[۲۴] هوندا برای عرضه در بازار آمریکای شمالی، علاوه بر تغییرات اندکی که در طراحی سپرها، جلوپنجره و چراغ‌های عقب ایجاد کرد،[۲۴] از آینه‌های جانبی برقی (برای مدل‌های چهاردر از جنس فلز کروم و برای مدل‌های سه‌در از جنس پلاستیک مشکی) استفاده نمود. همچنین برچسب سی‌وی‌سی‌سی را نیز از روی بدنۀ خودرو حذف کرد؛ هرچند که این تکنولوژی همچنان در ساخت پیشرانهٔ آکورد مورد استفاده قرار داشت.

در آمریکای شمالی، مدل سال ۱۹۸۱ تنها با چند تغییر ظاهری نظیر تودوزی‌ها و ترکیب رنگ‌های جدید وارد بازار شد،[۲۵] رنگ‌های بژ نیوورنو (کد رنگ Y-39) و عاجی اسلو (کد رنگ YR-43) جایگزینِ قهوه‌ای سوخته و برنزی متالیک شدند و اندکی بعد، مدل اس‌ئی با تودوزی چرم طبیعی و شیشه بالابرهای برقی نیز به بازار آمد. از این سال، در تمام مدل‌های آکورد شامل هاچ‌بک، سدان، ال‌ایکس و اس‌ئی، آینه‌های جانبی برقی با اندازۀ کوچک‌تر و از جنس پلاستیک مشکی به کار رفت، آمپر پشت فرمان بازنگری شد و نشانه‌های تصویری جای چراغ‌ها و علائم هشداردهندهٔ نوشتاری را گرفت. همچنین دسته‌دندهٔ قدیمیِ به کار رفته در مدل‌های ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۰ با یک دسته‌دندهٔ جدید جایگزین شد که فنر قوی‌تری داشت و از درگیر شدن ناخواستهٔ دنده عقب جلوگیری می‌کرد. در سال ۱۹۸۱ در خودروهای مخصوص بازار آمریکای شمالی، نیروی خروجی موتور ۱٫۸ لیتری به ۶۸ اسب بخار (۵۱ کیلووات) کاهش یافت.[۲۵]

نسل دوم (۱۹۸۱–۱۹۸۵)

نسل دوم
سری اس‌وای/اس‌زد/ای‌سی/ای‌دی
دید کلی
نام‌های دیگرهوندا ویگور (در ژاپن)
تولید۱۹۸۱–۱۹۸۵
مونتاژسایاما، سایتاما، ژاپن
ماریسویل، اوهایو، ایالات متحده (خط تولید ماریسویل)
نلسون، نیوزلند (هوندا نیوزلند)
جاکارتای شمالی، اندونزی (پی‌تی. پراسپکت موتور)
جوهور بهرو، مالزی (OASB)
طراحیوکیو کوراشو (۱۹۷۹)[۲۶]
بدنه و شاسی
کلاسکامپکت
شکل بدنه۳ در هاچ‌بک
۴ در سدان
پیشرانه
موتور۱٬۵۹۸ سی‌سی ئی‌وای ۱۲ سوپاپ آی۴ (چهرهٔ جدید)
۱٬۶۰۲ سی‌سی ئی‌ال۱ آی۴ (۱۹۸۱–۱۹۸۳)
۱٬۷۵۱ سی‌سی ئی‌کی۱ آی۴ (۱۹۸۱–۱۹۸۳)
۱٬۸۲۹ سی‌سی ئی‌اس۲ ۱۲ سوپاپ آی۴ (چهرهٔ جدید)
۱٬۸۲۹ سی‌سی ئی‌اس۳ ۱۲ سوپاپ انژکتوری آی۴ (۱۹۸۴–۱۹۸۵)
جعبه‌دنده۳ دندهٔ اتوماتیک
۴ دندهٔ اتوماتیک
۵ دندهٔ دستی
ابعاد
فاصله بین محورها۲٬۴۵۰ میلیمتر (۹۶ اینچ) سدان
درازا۴٬۴۱۰ میلیمتر (۱۷۴ اینچ) سدان
پهنا۱٬۶۵۰ میلیمتر (۶۵ اینچ) سدان
بلندی۱٬۳۷۵ میلیمتر (۵۴ اینچ) سدان
وزن خالص۹۸۴ کیلوگرم (۲٬۱۶۹ پوند) (سدان)[۲۷]
۹۶۶ کیلوگرم (۲٬۱۳۰ پوند) (هاچ‌بک)
سدان مخصوص بازار اروپا (قبل از تغییر چهره)
سدان مخصوص بازار اروپا (قبل از تغییر چهره)
هاچ‌بک (قبل از تغییر چهره)
نمای داخلی (قبل از تغییر چهره)

نسل دوم هوندا آکورد اولین خودروی ژاپنی است که علاوه بر ژاپن، در خاک ایالات متحده، در ماریسویل، اوهایو نیز تولید شد. رونمایی از این نسل به بازارهای ژاپن، اروپا و آمریکای شمالی، به ۲۲ سپتامبر ۱۹۸۱ باز می‌گردد.[۱۸][۹] این خودرو از اولین سال ورود به مدت ۱۵ سال پرفروش‌ترین سری خودرو در بازار آمریکا بود.[۲۸][۲۹] همزمان با آکورد، هوندا یک مدل مشابه، با نام هوندا ویگور را نیز در ژاپن معرفی کرد[۳۰] و برای عرضۀ این دو مدل از دو کانال فروش مختلف بهره برد؛ «هوندا کلیو» برای فروش آکورد و «هوندا ورنو» برای فروش ویگور.[۳۱]

نسل دوم با وجود طراحی داخلی و خارجی مدرن‌تر، از لحاظ فنی شباهت‌های بسیاری به نسل قبلی داشت که از آن جمله می‌توان به استفاده از پیشرانهٔ ۱٬۷۵۱ سی‌سی ئی‌کی۱ با تکنولوژی سی‌وی‌سی‌سی اشاره کرد.[۳۲] بر اساس مجموعه آزمایش‌های دولت ژاپن برای سنجش آلاینده‌های خروجی موتور، مصرف سوخت مدل‌هایی از آکورد که از جعبه دندهٔ دستی و کاربوراتورهای سی‌وی‌سی‌سی استفاده می‌کردند، برابرِ ۷٫۳ لیتر بر ۱۰۰ کیلومتر (۳۲ مایل بر گالون آمریکایی) در شهر و ۴٫۳ لیتر بر ۱۰۰ کیلومتر (۵۵ مایل بر گالون آمریکایی) در بزرگراه با سرعت ثابت ۶۰ کیلومتر بر ساعت بود.[۳۳]

از جمله امکانات این نسل می‌توان به تودوزی جیر، کف‌پوش‌های مخملی و تزئینات داخلی از جنس کروم اشاره کرد که در آن زمان طرفداران بسیاری داشت.[۱۸] یکی از امکانات ویژه و قابل سفارش بر روی آکورد ۱۹۸۱، الکترو ژیروکیتور –اولین سامانهٔ مسیریاب برای خودروها در جهان– بود.[۳۴][۳۵] مدل هاچ‌بک ال‌ایکس دارای یک ساعت دیجیتال بر روی داشبورد و همچنین با توجه به وزن کمتر، دارای مصرف سوخت کمتری بود.[۳۶]

با توجه به مقرراتی که در ایالات متحده برای سیستم روشنایی خودروها وضع شده بود، تمام خودروها باید به چراغ‌های بازتابی آلومینیومی با اندازه و شکل استاندارد مجهز می‌شدند. به همین دلیل آکوردهای ساخته شده برای فروش در ایالات متحده به چهار چراغ مستطیل‌شکل مجهز شدند؛ در حالی که نمونه‌های مخصوص بازارهای خارج از آمریکا از چراغ‌های قابل تعویض با طراحی آئرودینامیک استفاده می‌کردند. دیگر امکانات مربوط به چراغ‌ها و روشنایی، شبرنگ‌ها و نشانگرهای جانبی کهربایی در جلو و قرمز در عقب برای مدل‌های بازار آمریکا و چراغ‌شور جلو و چراغ مه‌شکن قرمز در عقب برای بازار اروپا را شامل می‌شد. آکوردهایی که برای عرضه در بازار ژاپن ساخته شدند، نسبت به مدل‌های موجود در دیگر بازارها دارای ویژگی‌های منحصر به فردی از جمله ارتفاع قابل تنظیم سیستم تعلیق و آینه‌های جانبی نصب‌شده بر روی گلگیرهای جلو بودند.[۳۷]

در سال ۱۹۸۳، شرکت هوندا برای به‌روزرسانی جعبه‌دندهٔ سه‌سرعتهٔ اتوماتیک، آن را با یک نمونهٔ چهارسرعتهٔ اتوماتیک جایگزین کرد که پیشرفت مهمی در جعبه دندهٔ آکورد محسوب می‌شد. در عین حال جعبه دندهٔ پنج‌سرعتهٔ دستی نیز بدون تغییر باقی ماند.[۱۸][۳۸] مدل اس‌ئی (Special Edition) دارای امکاناتی از جمله تودوزی چرم، شیشه‌بالابر برقی و سقف بازشوی برقی بود.[۳۹] در بخش پیشرانه نیز موتور بهبود یافتهٔ ئی‌کی-۲، که همچنان از سیستم سوخت‌رسانی کاربوراتوری استفاده می‌کرد، جایگزین موتور قبلی؛ یعنی ئی‌کی-۱ شد.[۴۰]

مدل سال ۱۹۸۴ با طراحی جدید

سدان مخصوص بازار اروپا (بعد از تغییر چهره)
هاچ‌بک (بعد از تغییر چهره)

در سال ۱۹۸۳، آکوردهایی که در غرب ایالات متحده به فروش می‌رسیدند در کارخانهٔ تازه تأسیس هوندا در ماریسویل و با کیفیتی یکسان با نمونه‌های تولید شده در ژاپن، ساخته می‌شدند.[۲۱] هوندا در ماه ژوئیهٔ سال ۱۹۸۳ بازطراحی بدنهٔ هوندا آکورد را در دستور کار قرار داد. این مدل جدید که در سال ۱۹۸۴ عرضه شد، دارای دماغه‌ای کمی متمایل به سمت پایین، پیشرانه‌ای جدید با ۱۲ سوپاپ و سامانهٔ سی‌وی‌سی‌سی بود.[۴۱] همه خودروهای این مدل از موتور ئی‌وای با حجم ۱٫۶ لیتری یا موتور ئی‌اس-۲ با حجم ۱٬۸۲۹ سی‌سی استفاده می‌کردند.[۴۲] موتور ئی‌اس-۲ با رعایت محدودیت‌های فدرال، قابلیت تولید نیرویی معادل ۸۶ اسب بخار (۶۴ کیلووات) داشت.[۴۳][۴۴] در طراحی جدید، شبرنگ‌های کناری از روی سپر عقب به بخش کناری چراغ‌های اصلی عقب انتقال یافت و برای خودروهای بازار اروپا نیز چراغ راهنمای جانبی جدیدی بر روی گلگیر جلو و درست پشت فضای چرخ‌های جلو در نظر گرفته شد. اگرچه در اواخر سال ۱۹۸۳ مقررات اجباری مربوط به اندازه و شکل چراغ‌های جلوی خودروها در آمریکا لغو شد، اما آکوردهای مخصوص بازار آمریکای شمالی تا قبل از معرفی نسل چهارم در سال ۱۹۸۹ همچنان از چراغ‌های بازتابی آلومینیومی استفاده می‌کردند.

مدل ال‌ایکس شامل امکانات اضافه‌ای نسبت به مدل استاندارد بود که از جملهٔ این امکانات می‌توان به تزئینات داخلی و تودوزی از جنس مخمل، پخش کاست‌خوان با قابلیت برگرداندن اتوماتیک کاست، تهویهٔ مطبوع، ترمز و فرمان هیدرولیک، شیشه‌بالابرهای برقی، قفل مرکزی (فقط مدل سدان)، ساعت دیجیتال بر روی داشبورد، آنتن رادیوی نصب شده بر روی ستون، سگک‌های کمربند ضخیم به رنگ مشکی، سپرهای یکپارچه و قالپاق‌های پلاستیکی آلیاژی، که یادآور آئودی ۱۰۰ بودند، اشاره کرد.[۴۳][۴۳]

۴ رنگ برای آکورد سدان مدل ۱۹۸۴ در دسترس بود که رنگ سادهٔ سفید یونانی و سه رنگ متالیک خاکستری کلمبوس، قرمز ریجنسی (بورگوندی) و آبی استراتوس (استیل) را شامل می‌شدند. هاچ‌بک استاندارد نیز در دو رنگ سادهٔ سفید یونانی و قرمز دومینیکن و همچنین یک رنگ متالیک آبی استراتوس قابل سفارش بود. برای مدل ال‌ایکس فقط سه رنگ متالیک شامل خاکستری گرافیت، قرمز ریجنسی و قهوه‌ای مسی در دسترس بودند.[۴۵]

نسل دوم آکورد یکی از اولین خودروها با مهندسی ژاپنی بود که به سامانهٔ کنترل رایانه‌ای تزریق سوخت و استفاده از یک تزریق‌کننده به ازای هر سیلندر مجهز می‌شد. این سامانه برای اولین بار در ۲۴ مهٔ ۱۹۸۴ و بر روی موتورهای ۱٫۸ لیتری سری ئی‌اس نصب شد و هوندا نام «تزریق سوخت برنامه‌ریزی شده» (PGM-FI) را برای آن انتخاب کرد، این سیستم تا سال ۱۹۸۵ بر روی خودروهای مخصوص بازار آمریکای شمالی استفاده نشد. خودروهای مجهز به سامانهٔ تزریق سوخت برنامه‌ریزی شده، می‌توانستند ۱۲۸ اسب بخار (۹۵ کیلووات) نیرو تولید کنند و دارای مصرف سوخت ۷٫۶ لیتر بر ۱۰۰ کیلومتر (۳۱ مایل بر گالون آمریکایی) در شهر و ۴٫۵ لیتر بر ۱۰۰ کیلومتر (۵۲ مایل بر گالون آمریکایی) در بزرگراه بودند.[۴۶]

در سال ۱۹۸۵ مدل اس‌ئی (Special Edition) با کد مدل اس‌ئی-آی (SE-i) و موتور اختصاصی ئی‌اس۳ با سیستم تزریق مستقیم سوخت انژکتوری فاقد سامانهٔ سی‌وی‌سی‌سی و با قدرت ۱۱۰ اسب بخار (۸۲ کیلووات) معرفی شد. کد مدل اس‌ئی-آی نشان‌دهندهٔ مدل اس‌ئی (SE) مجهز به سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری (i) بود. موتور ۱٬۸۲۹ سی‌سی این مدل، اولین موتور نصب شده بر روی یک خودروی آکورد بود که فاقد سامانهٔ سی‌وی‌سی‌سی بود و طراحی پایهٔ آن تا سال ۱۹۸۹ توسط شرکت هوندا مورد استفاده قرار گرفت. مانند مدل اس‌ئی قبلی که در سال ۱۹۸۳ عرضه شده‌بود، مدل اس‌ئی-آی نیز دارای امکاناتی چون صندلی‌های چرمی، سقف بازشوی برقی، شیشه‌های برنزی رنگ، سیستم صوتی پیشرفته با پخش کاست‌خوان و رینگ‌های چرخ ۱۳ اینچی آلیاژی بود. امکانات موجود در مدل اس‌ئی-آی اساساً شامل مواردی بود که بر روی هوندا ویگور وی‌تی‌ال-آی، که فقط در بازار ژاپن در دسترس بود، نصب می‌شد.[۴۵]

امکانات قابل سفارش در بازارهای مختلف با یکدیگر تفاوت داشتند، موتور ۱٫۸ لیتری، جعبه دندهٔ بروزرسانی شدهٔ ۴ سرعتهٔ خودکار و سطح امکانات تیپ ئی‌ایکس برای اولین بار در نیوزلند و همزمان با مدل ال‌ایکس با موتور ۱٫۶ لیتری در دسترس خریداران قرار گرفتند.[۳۴]

به‌طور کلی آکوردهای موجود در بازار ژاپن امکانات قابل سفارش بیشتر را زودتر از دیگر بازارهای جهان تجربه کردند. در سال ۱۹۸۱ سیستم تعلیق بادی با ارتفاع قابل تنظیم بر روی آکوردهای بازار ژاپن نصب شد،[۳۴] و سیستم ترمز ضد قفل (شناخته شده با نام ABL) نیز در سال ۱۹۸۳ برای ژاپن و در ۱۹۸۴ برای بازار اروپا عرضه شد. این اولین بار بود که یک خودروی آکورد به سیستم ترمز دیسکی برای هر چهار چرخ مجهز می‌شد. با معرفی زودهنگام مدل اس‌ئی-آی با موتور ئی‌اس۳ به بازار ژاپن در سال ۱۹۸۴، سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری برای اولین بار در این بازار عرضه‌شد.[۱۸]

نسل سوم (۱۹۸۵–۱۹۸۹)

نسل سوم
سری سی‌ای۱/۲/۳/۴/۵/۶
آکورد دی‌ایکس سدان
دید کلی
نام‌های دیگرهوندا ویگور (ژاپن)
تولید۱۹۸۵–۱۹۸۹
مونتاژسایاما، سایتاما، ژاپن
ماریسویل، اوهایو، ایالات متحده (خط تولید ماریسویل)
الیستون، انتاریو، کانادا (هوندا کانادا)
نلسون، نیوزلند (شرکت نیوزلند موتور/هوندا نیوزلند)
آیوتایا، تایلند (شعبهٔ هوندا در تایلند)
جاکارتای شمالی، اندونزی (پی‌تی پراسپکت موتور)
جوهور بهرو، مالزی (OASB)[۱۷]
طراحتوشی اوشیکا (۱۹۸۳)
بدنه و شاسی
کلاسکامپکت
شکل بدنه۲ در کوپه
۳ در هاچ‌بک
۳ در شوتینگ بریک (آئرودِک)
۴ در سدان
پیشرانه
موتور۱٫۶ لیتری A16A1 آی۴ (۸۸ اسب بخار)
۱٫۸ لیتری A18A آی۴ (۱۰۰ اسب بخار)
۱٫۸ لیتری B18A آی۴ (۱۱۵ اسب بخار)
۲٫۰ لیتری A20A/A20A1/A20A2 آی۴ (۹۸ تا ۱۰۸ اسب بخار)
۲٫۰ لیتری A20A3/A20A4 آی۴ (۱۱۰ تا ۱۲۲ اسب بخار)
۲٫۰ لیتری B20A آی۴ (۱۴۵ اسب بخار)
۲٫۰ لیتری B20A2 آی۴ (۱۳۷ اسب بخار)
۲٫۰ لیتری B20A8 آی۴ (۱۳۳ اسب بخار)
جعبه‌دنده۴ دندهٔ خودکار
۵ دندهٔ دستی
ابعاد
فاصله بین محورها۲٬۶۰۱ میلیمتر (۱۰۲٫۴ اینچ)
درازاهاچ‌بک: ۴٬۴۴۰ میلیمتر (۱۷۴٫۸ اینچ)
سدان ۱۹۸۶–۱۹۸۷: ۴٬۵۴۹ میلیمتر (۱۷۹٫۱ اینچ)
سدان و کوپهٔ ۱۹۸۸–۱۹۸۹: ۴٬۵۶۴ میلیمتر (۱۷۹٫۷ اینچ)
پهناهاچ‌بک و کوپه: ۱٬۶۹۴ میلیمتر (۶۶٫۷ اینچ)
سدان: ۱٬۷۱۲ میلیمتر (۶۷٫۴ اینچ)
بلندیهاچ‌بک و کوپه: ۱٬۳۳۶ میلیمتر (۵۲٫۶ اینچ)
سدان: ۱٬۳۵۶ میلیمتر (۵۳٫۴ اینچ)
هوندا آکورد ئی‌ایکس بدون چراغ‌های پنهان

نسل سوم آکورد در ۵ ژوئیهٔ ۱۹۸۵ در ژاپن و مدتی بعد در همان سال در بازارهای اروپایی و آمریکای شمالی رونمایی شد. ظاهر بدنهٔ این مدل که توسط توشی اوشیکا در سال ۱۹۸۳ طراحی شده بود،[۴۷] بسیار چشمگیر بود و این موضوع باعث جذب مشتریان زیادی برای این خودرو در سطح جهان شد. یکی از خصوصیات چشمگیر در طراحی نسل سوم آکورد، چراغ‌های پنهان جلو بود.[۴۷] به دلیل اینکه این نسل با نام هوندا ویگور نیز به فروش می‌رسید، این نوع چراغ برای آن در نظر گرفته‌شد.

چراغ‌های جمع شونده بر روی خودروهای موجود در بازارهای ژاپن، ایالات متحده، کانادا، استرالیا، نیوزلند و کشورهای عربی خاورمیانه، و همچنین بر روی خودروهایی که از ایالات متحده به کشور تایوان صادر می‌شدند، نصب شد. در سایر کشورها، و همچنین در ژاپن از سال ۱۹۸۷، نسل سوم آکورد از همان چراغ‌های سنتی معمولی استفاده می‌کرد. نمونه‌هایی که از سال ۱۹۸۷ وارد بازار ژاپن شدند و دارای چراغ‌های معمولی بودند، با نام سی‌ای (CA) که مخفف کلمات Continental Accord به معنی «آکورد بومی» بود، شناخته می‌شدند. در سایر انواع بدنهٔ آکورد (هاچ‌بک، آئرودک و کوپه) فقط از چراغ‌های پنهان استفاده شد.[۴۸]

نسل سوم آکورد اولین خودروی ساخت شرکت هوندا بود که هم در جلو و هم در عقب، از سیستم تعلیق دوجناقی سود می‌برد.[۲۱] هرچند که این سیستم از سیستم تعلیق مک‌فرسون گران‌تر بود، اما باعث ایجاد پایداری بیشتر و فرمان‌پذیری دقیق‌تر در خودرو می‌شد.[۳۴] تمامی مدل‌ها دارای میل موج‌گیر جلو بودند و مدل‌های بالاتر علاوه بر آن به میل موج‌گیر عقب نیز مجهز شدند. ترمزها یا به صورت چهار دیسک کوچک با کالیپرهای مجهز به پیستون دوقلو، یا دیسک‌های بزرگ با کالیپرهای تک پیستون، یا ترکیب دیسکی برای جلو و کاسه‌ای برای عقب بودند. بجز بازار آمریکای شمالی، در باقی بازارها سیستم ترمز ای‌بی‌اس برای خودروهایی که دارای ترمزهای دیسکی در هر چهار چرخ بودند در دسترس بود. مدل‌های پایهٔ آکورد دارای رینگ‌های فولادی ۱۳ اینچی همراه با قالپاق چرخ بودند، در حالی که برای مدل‌های گران‌تر، رینگ‌های ۱۴ اینچی آلیاژی نیز قابل سفارش بود.[۲۱]

با معرفی موتور جدید ۲٫۰ لیتری در ژاپن، دارندگان خودروهای مجهز به این موتور ملزم به پرداخت عوارض جاده‌ای بیشتری نسبت به دو نسل قبلی آکورد شدند که این موضوع هوندا آکورد را وارد دسته‌بندی خودروهای لوکس در ژاپن کرد.[۴۹]

سطح امکانات نسل سوم آکورد از اسپارتان تا لوکس دسته‌بندی می‌شد. در بازار داخلی ژاپن، این نسل با امکاناتی همچون بستهٔ قدرت کامل، گرم‌کن آینه‌های جانبی (انتخابی)، نشانگرهای پشت فرمان دیجیتال (انتخابی)، سقف بازشو، کنترل پیمایش و تهویهٔ خودکار (انتخابی) تجهیز شده بود. همچنین برخی مدل‌های صادر شده به شمال اروپا دارای گرم‌کن صندلی و شویندهٔ چراغ‌های جلو بودند. بیشتر این امکانات در خودروهای آکورد در بازار آمریکای شمالی و استرالیا وجود نداشت؛ زیرا هوندا در این کشورها به عنوان سازندهٔ خودروهای اقتصادی مشهور بود و همچنین عرضهٔ امکانات لوکس بر روی مدل‌های هوندا، می‌توانست فروش محصولات زیرمجموعهٔ تازه تأسیس هوندا، یعنی آکورا را تحت تأثیر قرار دهد.[۴۷]

در نقاط مختلف جهان، علاوه بر مدل سدان آکورد، این نسل با بدنه‌های متفاوت دیگری نیز در بازار موجود بود، این مدل‌ها عبارت بودند از یک مدل ۳ در هاچ‌بک، یک مدل ۳ در شوتینگ بریک با نام آکورد آئرودک[۳۴] و یک مدل ۲ در کوپه که در سال ۱۹۸۷ معرفی شد و با مدل سال ۱۹۸۸ وارد بازار شد.[۲۱] آکورد کوپه، که به‌طور اختصاصی در کارخانهٔ ماریسویل در ایالات متحده تولید می‌شد، از آمریکا به ژاپن صادر می‌شد و به همین دلیل با لقب کوپهٔ آمریکایی سی‌ای۶ شناخته می‌شد.[۲۱]

آکورد آئرودک

آکورد آئرودک شوتینگ بریک

هوندا آکورد آئرودک، یک نسخهٔ ۳ در شوتینگ بریک از خودروی آکورد بود که از سال ۱۹۸۶ تا ۱۹۸۹ تولید و در بازارهای ژاپن و اروپا به فروش می‌رسید؛ آئرودک در بازار آمریکای شمالی عرضه نشد. این خودرو با وجود شباهت ظاهری به مدل ۳در هاچ‌بک سیویک که در آن زمان تولید می‌شد، از نظر اندازه از سیویک بزرگ‌تر بود، شیشهٔ عقب خودرو تا روی سقف و قسمتی از بخش انتهایی سقف خودرو ادامه داشت و در قسمت دماغه نیز این خودرو از چراغ‌های پنهان همسان با مدل‌های سدان موجود در بازار ژاپن و آمریکای شمالی بهره‌مند بود.[۵۰] این مدل در بازار ژاپن، در تیپ‌های ال‌ایکس، ال‌ایکس-اس ال‌ایکس‌آر، ال‌ایکس‌آر-اس و ۲٫۰ اس‌آی عرضه می‌شد. در حالی که برای بازار اروپا تنها تیپ ئی‌ایکس برای آئرودک در نظر گرفته شده‌بود.[۵۱] در تیپ‌های ال‌ایکس و ال‌ایکس‌آر در ژاپن، از یک موتور بنزینی با حجم ۱٬۸۳۰ سانتی‌متر مکعب (۱٫۸ لیتر)، توان خروجی ۱۰۹ اسب بخار (۸۱ کیلووات) و گشتاور ۱۴۹ نیوتن متر (۱۱۰ پوند-فوت) استفاده شده‌بود[۵۲][۵۳] و در تیپ‌های ال‌ایکس-اس و ال‌ایکس‌آر-اس حجم موتور با اندکی افزایش به ۱٬۸۳۴ سانتی‌متر مکعب (۱٫۸ لیتر) رسیده بود، اما با وجود افزایش اندک حجم موتور، به دلیل وجود میل‌سوپاپ بالاسری (DOHC)، این موتور قادر به تولید ۱۲۸ اسب بخار (۹۵ کیلووات) نیرو و ۱۶۲ نیوتن متر (۱۱۹ پوند-فوت) گشتاور بود.[۵۴][۵۵] برای مدل ۲٫۰ اس‌ای، که قوی‌ترین تیپ موجود آکورد آئرودک در بازار ژاپن بود، شرکت هوندا از یک موتور ۱٬۹۵۸ سانتی‌متر مکعب (۲٫۰ لیتر) مجهز به سیستم تزریق غیر مستقیم سوخت، با نیروی خروجی ۱۵۸ اسب بخار (۱۱۸ کیلووات) و گشتاور تولیدی ۱۸۶ نیوتن متر (۱۳۷ پوند-فوت) استفاده کرده‌بود.[۵۶]

آکورد آئرودک تیپ ئی‌ایکس، که تنها تیپ ارائه شده از این خودرو در اروپا بود، با دو نوع موتور کاربراتوری و انژکتوری در دسترس بود. هر دو نوع این موتورها دارای حجم ۱٬۹۵۵ سانتی‌متر مکعب (۲٫۰ لیتر) بوده و تنها در نوع سیستم سوخت‌رسانی با یکدیگر متفاوت بودند.[۵۱] با این حال توان خروجی این موتور در نوع کاربراتوری و انژکتوری به ترتیب برابر با ۱۰۵ اسب بخار (۷۸ کیلووات) و ۱۲۱ اسب بخار (۹۰ کیلووات) بود.[۵۷][۵۸] از ماه دسامبر ۱۹۸۵، نوع انژکتوری این موتور به یک کاتالیزور ۳ مرحله‌ای مجهز شد و توان خروجی آن به ۱۱۳ اسب بخار (۸۴ کیلووات) کاهش یافت.[۵۹] اما همچنان نوع انژکتوری بدون کاتالیزور نیز به بازار اروپا عرضه می‌شد.

تمام تیپ‌های هوندا آکورد آئرودک در ژاپن و اروپا، طبق سفارش مشتری به جعبه‌دندهٔ ۵ سرعتهٔ دستی، و یا ۴ سرعتهٔ خودکار مجهز می‌شدند.[۵۱]

  • آکورد اس‌آی هاچ‌بک
    آکورد اس‌آی هاچ‌بک
  • آکورد کوپه
    آکورد کوپه
  • آکورد سدان ئی‌ایکس
    آکورد سدان ئی‌ایکس
  • نمای داخلی
    نمای داخلی

نسل چهارم (۱۹۹۰–۱۹۹۳)

نسل چهارم
سری سی‌بی۷ (استیشن سی‌بی۹)
دید کلی
تولید۱۴ سپتامبر ۱۹۸۹ تا اوت ۱۹۹۳[۶۰]
مونتاژماریسویل، اوهایو، ایالات متحده (خط تولید ماریسویل)
سایاما، سایتاما، ژاپن
نلسون، نیوزلند (هوندا نیوزلند)
ایست لیبرتی، اوهایو (خط تولید ایست لیبرتی)
جاکارتای شمالی، اندونزی (پی‌تی پراسپکت موتور)
جوهور بهرو، مالزی (OASB)[۱۷]
طراحتوشیهیکو شیمیزو (۱۹۸۷)
بدنه و شاسی
کلاساندازه متوسط
شکل بدنه۲ در کوپه
۴ در سدان
۵ در استیشن واگن
خودروهای وابستههوندا اسکوت
هوندا اسکوت اینووا
هوندا اینسپایر
هوندا ویگور
روور ۶۰۰
پیشرانه
موتور۱٫۸ لیتری اف۱۸آ آی۴ تک میل‌سوپاپ
۲٫۰ لیتری اف۲۰آ آی۴ تک میل‌سوپاپ
۲٫۰ لیتری اف۲۰آ آی۴ دو میل‌سوپاپ
۲٫۲ لیتری اف۲۲آ آی۴ تک میل‌سوپاپ
جعبه‌دنده۴ دندهٔ خودکار
۵ دندهٔ دستی
ابعاد
فاصله بین محورها۲٬۷۲۰ میلیمتر (۱۰۷٫۱ اینچ)
درازا
  • سدان و کوپهٔ ۱۹۸۹–۹۱: ۴٬۶۹۴ میلیمتر (۱۸۴٫۸ اینچ)
  • استیشن ۱۹۹۱: ۴٬۷۲۴ میلیمتر (۱۸۶٫۰ اینچ)
  • کوپه و سدان ۱۹۹۱–۹۳: ۴٬۷۰۴ میلیمتر (۱۸۵٫۲ اینچ)
  • استیشن ۱۹۹۱–۹۳: ۴٬۷۴۵ میلیمتر (۱۸۶٫۸ اینچ)
  • سدان و استیشن مخصوص ژاپن: ۴٬۶۸۰ میلیمتر (۱۸۴ اینچ) (تمام سال‌ها)
پهنا
  • ۱۹۸۹–۹۱: ۱٬۷۲۵ میلیمتر (۶۷٫۹ اینچ)
  • کوپه و سدان ۱۹۹۱–۹۳: ۱٬۷۰۴ میلیمتر (۶۷٫۱ اینچ)
  • استیشن ۱۹۹۱–۹۳: ۱٬۷۱۴ میلیمتر (۶۷٫۵ اینچ)
  • تمام انواع بدنه در ژاپن: ۱٬۶۹۵ میلیمتر (۶۷ اینچ)
بلندی
  • کوپه ۱۹۸۹–۹۱: ۱٬۳۶۹ میلیمتر (۵۳٫۹ اینچ)
  • سدان ۱۹۸۹–۹۱: ۱٬۳۸۹ میلیمتر (۵۴٫۷ اینچ)
  • استیشن ۱۹۹۱: ۱٬۴۰۰ میلیمتر (۵۵٫۱ اینچ)
  • کوپه ۱۹۹۱–۹۳: ۱٬۳۲۶ میلیمتر (۵۲٫۲ اینچ)
  • استیشن ۱۹۹۱–۹۳: ۱٬۳۵۱ میلیمتر (۵۳٫۲ اینچ)
  • سدان ۱۹۹۱–۹۳: ۱٬۳۴۱ میلیمتر (۵۲٫۸ اینچ)
وزن خالص۱٬۲۳۷ کیلوگرم (۲٬۷۲۸ پوند)
آکورد سدان قبل از تغییر چهره
موتور آکورد اس‌ئی سدان
نمای داخلی آکورد ۱۹۹۳
کمربند نیمه‌خودکار یک هوندا سیویک
نشان هوندای آمریکا (نصب‌شده بر روی ستون C)

نسل چهارم که با کد سی‌بی۷ شناخته می شود[۶۱]بر روی شاسی «سی‌بی» در سال ۱۹۸۹ و برای مدل سال ۱۹۹۰ رونمایی شد. این نسل با وجود اندازهٔ بزرگ‌تر نسبت به نسل‌های پیشین، همچنان از طراحی کوتاه و نزدیک به زمین و همچنین شیشهٔ عقب خمیده شده به طرفین ستون مانند نسل سوم برخوردار بود. برای اولین بار در سطح بازارهای جهان، مدل هاچ‌بک ۳ در از سری مدل‌های آکورد حذف شد.[۲۴]

این نسل اولین خودروی تولید شده در ایالات متحده بود که به چراغ‌های جلوی لنزی با لنزهای کاملاً شفاف و مسطح مجهز می‌شد.[۱۸] سبک طراحی نسل چهارم آکورد از مدل پرطرفدار هوندا لجند، که در آمریکای شمالی با برند آکیورا شناخته می‌شد، الهام گرفته بود. گسترش محبوبیت آکورد در سطح جهان به افزایش هموارهٔ اندازهٔ بدنهٔ آن، که در این نسل تقریباً با نسل اول مدل لجند در سال ۱۹۸۶ برابری می‌کرد، وابسته بود.[۳۴]

برای چهارمین نسل آکورد، هوندا این خودرو را به‌طور قابل توجهی در زمینهٔ مهندسی و طراحی فنی بهبود بخشیده‌بود. تمامی آکوردهایی که در آمریکای شمالی به فروش می‌رسیدند به‌طور استاندارد به یک موتور تمام آلومینیومی ۲٫۲ لیتری ۱۶ سوپاپ با سیستم انژکتور الکترونیکی مجهز بودند که جایگزین مدل ۲٫۰ لیتری ۱۲ سوپاپ نسل قبلی شده بود.[۱۸] از موارد قابل اشاره دربارهٔ این نسل از هوندا آکورد این بود که مدل‌هایی که جعبه‌دندهٔ خودکار بر روی آن‌ها نصب می‌شد، به یک دسته موتور کنترل‌شوندهٔ الکترونیکی در قسمت پشت پیشرانه جهت کاهش صداهای بم و لرزش موتور مجهز بودند.[۶۲] این دسته‌موتور دارای دو محفظهٔ پر شده با مایع هیدرولیک بود که توسط یک دریچهٔ کنترل‌شوندهٔ رایانه‌ای از یکدیگر جدا شده‌بودند و کارکرد آن به این صورت بود که در دورهای پائین موتور، مایع هیدرولیک به داخل دریچه هدایت می‌شد تا لرزش موتور را خنثی کند، و در دور موتورهای بالای ۸۵۰ دور بر دقیقه، این مایع به اطراف دریچه هدایت می‌شد تا با افزایش استحکام دسته‌موتور، صدای بم تولید شده را کاهش دهد.[۴۸]

در ایالات متحده تیپ‌های ال‌ایکس-آی و ای‌ایکس-آی با تیپ‌های ال‌ایکس، دی‌ایکس و ئی‌ایکس جایگزین شدند و در کانادا نیز تیپ‌های ال‌ایکس، ئی‌ایکس و ئی‌ایکس-آر به ترتیب با تیپ‌های ال‌ایکس، دی‌ایکس و ئی‌ایکس در ایالات متحده برابر بودند. تیپ‌های قابل انتخاب برای مدل کوپه در آمریکا همانند مدل سدان شامل تیپ‌های ال‌ایکس، دی‌ایکس و ئی‌ایکس می‌شد.[۶۳] آکوردهای تیپ ئی‌ایکس-آی تولید شده در ژاپن که در استرالیا به فروش می‌رسیدند، به همان سیستم چهار چرخ فرمان‌پذیری مجهز بودند که به صورت سفارشی بر روی هوندا پرلودهای عرضه شده در ایالات متحده قابل نصب بود، ولی در مدل‌های عرضه‌شده در نیوزلند در دسترس نبود. سیستم فرمان چهارچرخ بر روی خودروی هوندا اسکوت اف‌تی‌بی-آی، که از شاسی مشترک با آکورد استفاده می‌کرد نیز قابل سفارش بود.[۶۴]

برای مدل‌های دی‌ایکس و ال‌ایکس، یک موتور ۴ سیلندر با توان ۱۲۵ اسب بخار (۹۳ کیلووات) (اف۲۲ای۱) ارائه شده‌بود، در حالی که مدل‌های ئی‌ایکس سال‌های ۱۹۹۰ و ۹۱ به یک نمونهٔ ۱۳۰ اسب بخاری (۹۷ کیلووات) (اف۲۲ای۴) مجهز بودند.[۶۵][۶۶] سیستم کنترل پیمایش از فهرست امکانات سدان‌های دی‌ایکس حذف شد، ولی تهویهٔ مطبوع همچنان به صورت یک گزینهٔ قابل سفارش به هنگام خرید در دسترس بود. تیپ ال‌ایکس مانند نسل قبلی دارای امکاناتی چون تهویهٔ مطبوع، شیشه‌ها و آینه‌های جانبی برقی و قفل مرکزی بود.[۶۵] تیپ ئی‌ایکس به لطف طراحی متفاوت منیفولد اگزوز، لوله‌های اگزوز کمی بزرگتر و خروجی‌های دوقلو در عقب، دارای ۵ اسب بخار توان بیشتر بود. در تمام مدل‌های تیپ ئی‌ایکس، امکاناتی نظیر رینگ‌های ۱۵ اینچی ساخته‌شده از آلیاژ آلومینیوم ماشین‌کاری شده، سقف بازشو، ادوات داخلی بروز شده، پخش استریوی پرقدرت با ۴ بلندگو و میله تعادل عقب، به صورت استاندارد وجود داشتند. مدل‌های محدودی از آکورد به‌طور سفارشی به سیستم ترمز ضد قفل نیز مجهز شده‌بودند.[۶۵] (در آن زمان این سیستم با نام اختصاری ALB شناخته می‌شد که امروزه خودروسازان با نام ABS به آن اشاره می‌کنند) در تمام تیپ‌ها جعبه‌دندهٔ دستی دوباره طراحی‌شده با کلاچ هیدرولیک به‌طور استاندارد نصب می‌شد و یک جعبه‌دندهٔ ۴ سرعتهٔ خودکار کنترل‌شونده به صورت الکترونیکی کاملاً جدید نیز بر روی تمام مدل‌ها قابل سفارش بود.

امکانات اضافه‌ای به هنگام خرید در نمایندگی‌های فروش هوندا نیز ارائه می‌شد که از جملهٔ آن‌ها می‌توان به پخش سی‌دی با یک دیسک‌گردان در داشبورد یا تعویض‌کنندهٔ دیسک ۶تایی در صندوق عقب، اکولایزر استریو، چراغ‌های مه‌شکن، سیستم امنیتی، بالهٔ عقب، بالچهٔ لبهٔ صندوق، باربند، ماسک دماغهٔ کامل یا نصفه، زیرآرنجی وسط، سایه‌بان شیشه‌ها و سقف بازشو، چادر خودرو و یک پوشش برای کابین، اشاره کرد.

به دلیل وضع مقررات سخت‌گیرانه برای امنیت خودروها توسط سازمان NHTSA (سازمان ملی مدیریت امنیت بزرگراه‌های آمریکا)، تمام آکوردهای مدل سال ۱۹۹۰ و ۱۹۹۱ فروخته شده در ایالات متحده جهت تطابق با این مقررات، به کمربندهای ایمنی موتوردار برای سرنشینان جلو مجهز بودند. عملکرد این کمربندهای نیمه‌خودکار به این صورت بود که محل اتصال هر دو کمربند جلو بلافاصله بعد از بسته شدن درها به‌طور خودکار از جلوی قاب شیشه به ستون میانی منتقل می‌شد، این روند به هنگام بازشدن درها به‌طور برعکس صورت می‌گرفت تا کمربندها آزاد شوند. با وجود این سیستم خودکار، بستن کمربندها همچنان به صورت دستی انجام می‌شد.[۶۷][۶۵]

در اوایل سال ۱۹۹۰، شرکت هوندا مدل استیشن واگن آکورد را که قرار بر تولید آن در خط تولید ماریسویل اوهایو بود، برای مدل سال ۱۹۹۱ معرفی کرد. خط تولید اوهایو مدل‌های استیشن و کوپه با فرمان سمت راست را به اروپا و ژاپن صادر می‌کرد و در اروپا مدل استیشن واگن آکورد با نام آئرودک (اشاره به مدل ۲ در شوتینگ بریک سال‌های ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۹) شناخته می‌شد.[۶۸] تمام آکورد استیشن‌های موجود در بازارهای خارج از ایالات متحده، دارای یک نشان نصب‌شده بر روی ستون سی بودند که نشان‌دهندهٔ تولید شدن آن خودرو در کارخانهٔ اوهایو در ایالات متحده بود.[۶۹] استیشن‌های عرضه‌شده در بازارهای اروپا و ژاپن دارای امکاناتی بودند که در آمریکا ارائه نشده‌بود. این امکانات شامل تهویه مطبوع خودکار، تنظیم صندلی‌های برقی و چند ویژگی کوچک دیگر بودند. آکوردهای استیشن از ماه نوامبر ۱۹۹۰ و تنها در تیپ‌های ال‌ایکس و ئی‌ایکس در آمریکای شمالی یا ۲٫۲آی در ژاپن در دسترس بودند. این مدل‌ها برای جبران وزن بیشتر خودرو، دارای ترمزهای بزرگ‌تر در جلو بودند و بر خلاف دیگر مدل‌های آکورد موجود در بازار آمریکا، به صورت استاندارد دارای کیسهٔ هوای جانبی برای راننده بودند. بغیر از وجود پوشش جداشوندهٔ قسمت بار صندوق عقب و سیستم ورود بدون کلید برای تیپ ئی‌ایکس، باقی امکانات موجود در آکورد استیشن واگن با مدل‌های کوپه و سدان برابری داشت.[۷۰]


بازگشت اس‌ئی (۱۹۹۱)

شرکت هوندا در سال ۱۹۹۱ سدان اس‌ئی آکورد را برای باری دیگر به بازار معرفی کرد. این تیپ در حالی به مجموعهٔ آکورد افزوده شد که فاقد سیستم صوتی پرقدرت ساخت شرکت «بوز» بود، ولی یک سیستم پخش کاست‌خوان ئی‌ایکس با رادیوی ای‌ام/اف‌ام به همراه ۴ بلندگوی ۲۰ وات جایگزین آن شده بود. از دیگر امکانات استاندارد این مدل می‌توان به فرمان با روکش دوخته‌شدهٔ چرمی، رودری‌ها و صندلی‌های چرمی، یک موتور انژکتوری با توان خروجی ۱۴۰ اسب بخار (۱۰۴ کیلووات)[۷۱]، جعبه‌دندهٔ ۴ سرعتهٔ خودکار، و ترمزهای دیسکی برای هر ۴ چرخ با سیستم ضدقفل اشاره نمود. برای اولین بار جعبه‌دندهٔ دستی برای مدل اس‌ئی قابل سفارش نبود. دو رنگ نقره‌ای سولاریس متالیک با تودوزی مشکی گرافیت، و آبی بریتانی متالیک با تودوزی کرم رنگ (عاجی) بر روی این مدل قابل انتخاب بودند. برخلاف نمونه‌های قبلی، رینگ‌های چرخ آلیاژی بر روی تیپ اس‌ئی ۱۹۹۱ قابل سفارش نبودند، و بجای آن‌ها از همان رینگ‌های نصب شده بر روی تیپ ئی‌ایکس استفاده شده‌بود.[۷۲]

بروزرسانی (۱۹۹۲–۱۹۹۳)

در سال ۱۹۹۱ هوندا آکورد تغییراتی را در نمای ظاهری و بخش فنی خود برای مدل سال ۱۹۹۲ تجربه کرد. تیپ اس‌ئی از مدل‌های آکورد حذف شد ولی موتور ۱۴۰ اسب بخاری اف۲۲ای۶ آن به مدل ئی‌ایکس منتقل شد[۷۱]. نصب این موتور، با توجه به طراحی جدید سیستم اگزوز، ۱۵ اسب بخار نیروی بیشتر نسبت به تیپ‌های دی‌ایکس و ال‌ایکس و ۱۰ اسب بخار نسبت به تیپ ئی‌ایکس سال‌های ۹۰ تا ۹۱ را برای آکورد ئی‌ایکس جدید به همراه داشت. در این پیشرانه از همان خروجی‌های اگزوز دوقلوی تیپ‌های ئی‌ایکس و اس‌ئی استفاده شده‌بود، و تغییراتی نظیر بازبینی اندازهٔ سیستم ورودی هوا، میل بادامک بازبینی شده و طراحی جدید منیفولد ورودی هوا که به سوپاپ‌های پروانه‌ای مجهز شده بود نیز در آن اعمال شده بودند. سوپاپ‌های پروانه‌ای در دور موتور ۴۶۰۰ دور بر دقیقه باز می‌شدند تا تنفس هوای منیفولد ورودی در دور موتورهای بالا بهتر صورت بگیرد.[۷۳] در مدل‌های سال ۱۹۹۲ و ۱۹۹۳ کمربندهای نیمه‌خودکار موتوردار با همان کمربندهای شانه‌ای مرسوم برای تمام سرنشینان بجز سرنشین میانی عقب جایگزین شدند و کیسهٔ هوای جانبی برای راننده نیز در این مدل‌ها نصب گردید.[۷۴] سیستم ترمز ضد قفل همراه با ۴ دیسک ترمز برای هر ۴ چرخ بر روی مدل‌های ئی‌ایکس به فهرست امکانات استاندارد اضافه شد.[۶۳] انحنای بیشتر لبه‌ها و زاویه‌ها در قسمت دماغه و عقب ظاهر مدرنتری به آکورد بخشیدند، در آکوردهای سدان و کوپه قطعات جدیدی همچون چراغ‌های جلو و جلوپنجرهٔ متفاوت، چراغ‌های عقب کهربایی، ضربه‌گیرهای جانبی کمی باریک‌تر، رینگ‌های با طراحی به روز شده نصب شدند و برای اولین بار مدل ئی‌ایکس کوپه از رینگ‌های متفاوتی نسبت به ئی‌ایکس سدان بهره‌مند شد.[۷۵] چراغ‌های عقب در مدل‌های سدان و کوپه از نو طراحی شدند و چراغ‌های راهنما و دنده‌عقب به بخش پایینی آن منتقل شدند، در حالی که در مدل استیشن واگن از همان چراغ‌های نصب شده بر روی آکوردهای ۱۹۹۰ و ۹۱ استفاده شد. رادیوهای تیپ ئی‌ایکس به سیستم ضد سرقت مجهز شد[۷۶] و زیرآرنجی برای صندلی راننده در مدل‌های ال‌ایکس و ئی‌ایکس به فهرست امکانات استاندارد اضافه شد. بعضی تجهیزات جانبی قابل سفارش به هنگام خرید مانند باربند سقفی، بالچهٔ لبهٔ صندوق عقب و چادر کابین نیز از این فهرست خارج شدند.[۷۷]

  • کوپه (تغییر چهره ۱۹۹۱)
    کوپه (تغییر چهره ۱۹۹۱)
  • کوپه (تغییر چهره ۱۹۹۱)
    کوپه (تغییر چهره ۱۹۹۱)
  • سدان (تغییر چهره ۱۹۹۱)
    سدان (تغییر چهره ۱۹۹۱)
  • استیشن واگن (تغییر چهره ۱۹۹۱)
    استیشن واگن (تغییر چهره ۱۹۹۱)

نسل پنجم (۱۹۹۳–۱۹۹۷)

برای اولین بار در تاریخ هوندا آکورد، شرکت هوندا در سال ۱۹۹۳ این مدل را به شکل دو نسخهٔ متمایز معرفی کرد؛ یک نسخه مخصوص بازار اروپا و دیگری مخصوص عرضه در بازارهای آمریکای شمالی و ژاپن.[۷۸] هوندا و گروه روور با همکاری یکدیگر مدل اروپائی آکورد و خودروی روور ۶۰۰ را خلق کردند، این همکاری بازتابی بود از همکاری موفقیت‌آمیز این دو شرکت در تولید هوندا لجند و روور ۸۰۰.[۷۹] همانگونه که بعضی از محصولات شرکت ایسوزو در ژاپن تحت برند هوندا به فروش می‌رسیدند، این نسل از آکورد در ژاپن با نام ایسوزو آسکا نیز فروخته می‌شد.[۸۰]

در زمان رونمایی در سال ۱۹۹۳، هوندا آکورد برای بار دوم برندهٔ جایزهٔ خودروی سال ژاپن شد.[۸۱][۸۲]

آمریکای شمالی، ژاپن، آسیا و اقیانوسیه

نسل پنجم
ژاپن، آمریکای شمالی، هلند، بلژیک، آلمان، فرانسه و سوئیس
سری سی‌دی ۳/۴/۵/۶/۷/۸/۹
دید کلی
نام‌های دیگرایسوزو آسکا
تولید۱۹۹۳–۱۹۹۷
مونتاژ
طراحیوکیو کوروسو، کوهیچی هیراتا (۱۹۹۰، ۱۹۹۲)
بدنه و شاسی
کلاساندازه متوسط
شکل بدنه
خودروهای وابسته
پیشرانه
موتور
جعبه‌دنده۴ دندهٔ خودکار
۵ دندهٔ دستی
ابعاد
فاصله بین محورها۲٬۷۱۵ میلیمتر (۱۰۶٫۹ اینچ)
درازا
  • استیشن ۱۹۹۴–۹۵: ۴٬۷۷۰ میلیمتر (۱۸۷٫۸ اینچ)
  • سدان و کوپه ۱۹۹۴–۹۵: ۴٬۶۷۴ میلیمتر (۱۸۴٫۰ اینچ)
  • کوپه و سدان ۱۹۹۶–۹۷: ۴٬۷۱۴ میلیمتر (۱۸۵٫۶ اینچ)
  • استیشن و سدان وی۶ ۱۹۹۶–۹۷: ۴٬۷۸۵ میلیمتر (۱۸۸٫۴ اینچ)
پهنا۱٬۷۸۱ میلیمتر (۷۰٫۱ اینچ) (تمام انواع بدنه)
بلندی
  • استیشن ۱۹۹۴–۹۵: ۱٬۴۲۰ میلیمتر (۵۵٫۹ اینچ)
  • کوپه: ۱٬۳۸۹ میلیمتر (۵۴٫۷ اینچ) (تمام سال‌ها)
  • سدان: ۱٬۴۰۰ میلیمتر (۵۵٫۱ اینچ) (تمام سال‌ها)
  • سدان وی۶ ۱۹۹۶–۹۷: ۱٬۴۰۵ میلیمتر (۵۵٫۳ اینچ)
  • استیشن ۱۹۹۶–۹۷: ۱٬۴۵۸ میلیمتر (۵۷٫۴ اینچ)
  • استیشن ال‌ایکس ۱۹۹۶–۹۷: ۱٬۴۲۲ میلیمتر (۵۶٫۰ اینچ)
وزن خالص۱٬۲۹۵ کیلوگرم (۲٬۸۵۵ پوند)
سدان (قبل از تغییر چهره)
کوپه (قبل از تغییر چهره)
نمای داخلی (قبل از تغییر چهره)

نسخهٔ مخصوص بازار آمریکای شمالی از نسل پنجم آکورد در تاریخ ۹ سپتامبر ۹۳ بر اساس پلت‌فرم جدید «سی‌دی» به بازار عرضه شد. برای سازگاری با نیازهای بازار آمریکای شمالی، این مدل از نسل‌های پیشین بزرگتر بود، افزایش اندازه در عرض بدنه و کاهش اندازه در طول بدنه همچنان این نسل را در کلاس خودروهای اندازه متوسط در آمریکای شمالی قرار می‌داد.[۱۸] اما پهنای بدنهٔ آن کمی بیشتر از اندازه‌ای بود که برای قرار گرفتن در کلاس مالیاتی مورد نظر در ژاپن نیاز بود، در حالی که بنا بود این نسل از آکورد در کلاسی پایینتر از نسل دوم هوندا اسکوت و هوندا رافاگا که پهنای کمتری داشتند، قرار بگیرد.[۸۳] در نسل‌های قبلی آکورد که در ژاپن به فروش رسیدند، عرض بدنه به ۱٬۶۹۵ میلیمتر (۶۷ اینچ) محدود شده بود، در حالی که مدل‌های عرضه شده در سایر کشورهای جهان کمی پهن‌تر بودند، با این حال این نسل دیگر از این موضوع پیروی نمی‌کرد. حجم موتورهای نصب‌شده بر روی نسل پنجم نیز به ۲۰۰۰ سی‌سی محدود شد تا آن را در کلاس مالیاتی «خودروهای کامپکت» قرار دهد. قرار دادن موتورهای ۲ لیتری بر روی آکورد، خریداران آکوردهای مجهز به این موتورها را ملزم به پرداخت عوارض جاده‌ای بیشتر نسبت به آکوردهای دارای موتور ۱٫۸ لیتری می‌کرد که این موضوع بر روی فروش آن تأثیر گذاشته‌بود.

توسعهٔ نسل پنجم از سپتامبر ۱۹۸۹ و طراحی آن از ماه ژوئیهٔ ۱۹۹۰ آغاز شد. گزینش طراحی نهایی در تاریخ ۱۸ دسامبر ۱۹۹۰ انجام شد و این پروسه تا میانهٔ سال ۱۹۹۱ متوقف شد. ناهماهنگی‌ها و تناقضات موجود در طراحی، چندین دگرگونی را تا ماه آوریل سال ۱۹۹۲ به دنبال داشت و در نهایت به ظهور یک طراحی جدید انجامید که شروع تولید آن نیز برای سال ۱۹۹۳ برنامه‌ریزی شد. امتیاز طراحی این نسل بعداً و در تاریخ ۱۶ دسامبر ۱۹۹۲ در ایالات متحده ثبت شد و تولید آن از ۲۴ اوت ۱۹۹۳ در خط تولید ماریسویل آغاز گردید.[۸۴][۸۵]

شرکت هوندا برای مدل سدان اختصاصی بازار ژاپن چهار موتور با اندازه‌های مختلف در نظر گرفته بود که موتورهای ۱٫۸ لیتری، ۲٫۰ لیتری، ۲٫۲ لیتری وی‌تک و ۲٫۲ لیتری دو میل‌سوپاپ وی‌تک را شامل می‌شد.[۸۶]

نسل پنجم آکورد اولین نسلی بود که در کشور فیلیپین ساخته می‌شد و به فروش می‌رسید.[۸۷]

کوپه (تغییر چهره)
سدان (تغییر چهره)

آکورد در آمریکا با همان تیپ‌های دی‌ایکس، ال‌ایکس و ئی‌ایکس عرضه شد، و مدل‌های ال‌ایکس، ئی‌ایکس و ئی‌ایکس-آر نیز مانند نسل قبلی برای کانادا در نظر گرفته شدند.[۸۸][۸۹] جعبه‌دندهٔ ۵ سرعتهٔ دستی تقریباً بدون تغییر باقی ماند، در حالی که جعبه‌دندهٔ ۴ سرعتهٔ خودکار، که به سختی در تعویض دنده‌ها مشهور بود، در این نسل به سیستم برنامه‌ریزی تعویض دندهٔ هوندا با نام «گرید-لوجیک» مجهز شد،[۱۸] این سیستم در مسیرهای شیب‌دار از تعویض معکوس دنده به دندهٔ مرده جلوگیری می‌کرد و دنده را در همان دندهٔ درگیر شده نگه می‌داشت.[۹۰] طراحی داخلی در تمام مدل‌های آکورد به‌طور ارگونومیک‌تری انجام گرفت و تجهیزات ایمنی همچون کیسه‌هوای دوگانه برای سرنشینان جلو و میله‌های تقویت‌شدهٔ محافظ برای برخورد جانبی در تمام مدل‌ها به صورت استاندارد درآمدند.[۱۸] امکانات اختصاصی برای تیپ ئی‌ایکس نیز مواردی همچون موتور ۲٫۲ لیتری ۴ سیلندر نسل قبلی با یک میل‌سوپاپ و سیستم وی‌تک (با قدرت ۱۴۵ اسب بخار (۱۰۸ کیلووات) در مقایسه با ۱۴۰ اسب بخار (۱۰۴ کیلووات) در مدل ئی‌ایکس نسل قبل)، ترمزهای ضدقفل (قابل سفارش برای تیپ ال‌ایکس)، ترمزهای دیسکی در هر ۴ چرخ، رینگ‌های آلیاژی ۱۵ اینچی و میله تعادل عقب را شامل می‌شدند. در این نسل و برای مدل ئی‌ایکس، تودوزی چرمی به عنوان یک گزینهٔ انتخابی در نظر گرفته شده بود و به مدل‌هایی که از این نوع تودوزی بهره‌مند می‌شدند، با نام ئی‌ایکس-ال اشاره می‌شد. تیپ‌های دی‌ایکس و ال‌ایکس در نسل پنجم به امکاناتی برابر با نسل قبلی و همان پیشرانهٔ ۲٫۲ لیتری ۴ سیلندر بدون سیستم وی‌تک با طراحی بهبود یافته مجهز بودند. این موتور در مقایسه با نسل قبلی با قدرت ۱۲۵ اسب بخار (۹۳ کیلووات)، توانایی تولید ۱۳۰ اسب بخار (۹۷ کیلووات) نیرو را دارا بود.[۸۸] در سال ۱۹۹۴ هوندا آکورد باری دیگر توسط مجلهٔ موتور ترند به عنوان خودروی وارداتی سال ایالات متحده انتخاب شد.[۹۱] طراحی ظاهری آکورد کوپه، همانند نسل قبل کاملاً با مدل سدان برابری می‌کرد. همچنین نسل پنجم آخرین نسلی بود که تا قبل از معرفی مدل آکورد کراس‌تور در سال ۲۰۰۹، شامل مدل استیشن‌واگن در بازار ایالات متحده می‌شد.[۲۴]

در سال ۱۹۹۴ و برای مدل سال ۱۹۹۵، یک موتور وی۶ به موتورهای هوندا آکورد افزوده شد. این موتور که دارای حجم ۲٫۷ لیتر بود، از نسل اول آکیورا لجند در بازار ایالات متحده به عاریت گرفته شده‌بود.[۸۷] موتور وی۶ در هر دو تیپ ال‌ایکس و ئی‌ایکس سدان در دسترس بود، مدل‌های ال‌ایکس مجهز به این موتور با نام ال‌ایکس-وی۶ و مدل‌های ئی‌ایکس نیز با نام ئی‌ایکس-وی۶ شناخته می‌شدند. نصب موتور بزرگتر وی۶، تغییرات و اصلاحاتی اساسی را در شاسی سی‌دی می‌طلبید، طراحی جدید چیدمان محفظهٔ موتور، طول بیشتر گلگیرهای جلو و درپوش موتور و جلوپنجرهٔ جدید نسبت به مدل‌های ۴ سیلندر، از جمله تغییراتی بودند که برای نصب موتور وی۶ بر روی هوندا آکورد اعمال شدند.[۲۱] با این حال تشخیص این تغییرات بدون مقایسهٔ چشمی مدل‌های ۴ سیلندر و ۶ سیلندر در کنار هم دشوار است. هر دو تیپ مجهز شده به موتور وی۶، دارای خروجی‌های اگزوز دوگانه در عقب، یک جعبه‌دندهٔ ۴ سرعتهٔ خودکار و جلوپنجرهٔ بروز شده (که بعداً در مدل‌های سال ۹۶ و ۹۷ استفاده شد) بودند. در مدل ئی‌ایکس-وی۶ از رینگ‌های ۱۵ اینچی ساخته‌شده از آلیاژ آلومینیوم ماشین‌کاری شده، و در مدل ال‌ایکس-وی۶ از رینگ‌های فولادی ۱۵ اینچی با قالپاق‌های کامل استفاده شده‌بود.[۹۲] بر خلاف انتظارات مبنی بر تغییرات عمده در رنگ‌بندی بیرونی و داخلی، هوندا آکورد در سال ۱۹۹۵ تغییرات اندکی را تجربه کرد.[۸۸]

در سال ۱۹۹۵، همانند نسل‌های گذشته، آکورد در میانهٔ نسل پنجم نیز دستخوش تغییراتی برای مدل سال ۱۹۹۶ شد.[۸۸] سپرهای منحنی‌تر، چهرهٔ جلویی تغییر یافته، چراغ‌های راهنمای جدید در جلو و چراغ‌های عقب با طراحی به روزتر، ظاهری ملایم‌تر به آکورد بخشیده بودند.[۲۴] تمام خودروهای هوندا در آن سال مطابق با الزامات دولت فدرال بودند، بنابراین هر سه نوع موتور هوندا آکورد بدون تغییر باقی ماندند.

آکورد استیشن ال‌ایکس

برای مدل سال ۱۹۹۷، هوندا یک «نسخهٔ ویژه» از آکورد را معرفی کرد. (با تیپ اس‌ئی اشتباه گرفته نشود) این مدل در سه رنگ کرم روشن متالیک، قرمز سن مارینو و بادنجانی تیرهٔ صدفی تولید می‌شد و امکانات استانداردی نظیر سیستم امنیتی با ورود بدون کلید، پخش سی‌دی، ضربه‌گیرهای جانبی همرنگ بدنه، رینگ‌های متمایز آلیاژی و سقف بازشو را دارا بود. در بخش فنی نیز این نسخهٔ ویژهٔ آکورد به موتور یکسان با تیپ ال‌ایکس مجهز بود و تنها با جعبه‌دندهٔ ۴ سرعتهٔ خودکار قابل خریداری بود.[۸۸]

مدل‌های کوپه و استیشن واگن ساخته شده در ایالات متحده که به اروپا صادر می‌شدند، شامل هر دو نوع فرمان راست و فرمان چپ بودند، اما موتور وی۶ برای آن‌ها جزو گزینه‌های قابل انتخاب نبود.[۹۳]

نسل پنجم هوندا آکورد، یکی از خودروهایی بود که در ایالات متحده آمار دزدیده شدن زیادی را به خود اختصاص داده‌بود.[۹۴]

مدل اروپایی

نسل پنجم
اروپا
دید کلی
نام‌های دیگرهوندا اسکوت اینووا
تولید۱۹۹۳–۱۹۹۸
مونتاژسوئیندون، انگلستان (HUKM)
طراحشیگئو اونو (۱۹۸۹)[۹۵]
بدنه و شاسی
کلاساندازه متوسط
شکل بدنه۴ در سدان
طرح‌بندیموتور جلو-محور جلو
خودروهای وابستهروور ۶۰۰
پیشرانه
موتور
  • ۱٫۸ لیتری سری اف آی۴
  • ۲٫۰ لیتری سری اف آی۴
  • ۲٫۲ لیتری سری اف آی۴
  • ۲٫۳ لیتری سری اچ آی۴
ابعاد
فاصله بین محورها۲٬۷۲۰ میلیمتر (۱۰۷ اینچ)
درازا۴٬۶۷۵ میلیمتر (۱۸۴ اینچ)
پهنا۱٬۷۱۵ میلیمتر (۶۸ اینچ)
بلندی۱٬۳۸۰ میلیمتر (۵۴ اینچ)
وزن خالص۱٬۲۴۰ کیلوگرم (۲٬۷۳۴ پوند)
۱٬۳۷۵ کیلوگرم (۳٬۰۳۱ پوند)
آکورد ۱۹۹۷ مخصوص بازار اروپا

نسل پنجم آکورد برای بازارهای اروپایی در سپتامبر ۱۹۹۳[۱۸] و با ساختاری غیرمرتبط با آکورد سری سی‌دی (نسل پنجم در ژاپن و آمریکای شمالی) رونمایی شد.[۹۶] این مدل در واقع همان اسکوت اینووای بازار ژاپن بود که بر اساس پلت‌فرم سی‌بی نسل چهارم آکورد ساخته شده‌بود. این خودرو محصول تلاش مشترک هوندا و گروه روور بود که منجر به ساخت سری ۶۰۰ روور نیز شد.[۷۹] نمای بیرونی این مدل در اواخر سال ۱۹۹۰ توسط شیگئو اونو طراحی شد.

در سال ۱۹۹۶ طراحی بدنهٔ آکورد اروپایی دستخوش تغییرات مختصری شد و نمای جلو (سپر، چراغ‌ها، جلوپنجره و درپوش موتور) و نمای عقب (چراغ‌های عقب) با قطعاتی با طراحی جدید جایگزین شدند،[۲۴] همچنین درهای بدون قاب دور نیز با مدل‌های مرسوم تعویض شدند. با وجود این تغییرات، سبک طراحی آکورد همچنان مشابه اسکوت اینووا بود و زبان طراحی آن مطابق با همان سبک طراحی بود که اولین بار در نسل پنجم هوندا سیویک به کار گرفته شده‌بود. نمای ظاهری آکورد اروپایی به‌طور چشمگیری با همتای خود در آمریکای شمالی، که بیشتر از سبک مرسوم طراحی خودروهای سدان بهره‌مند بود، متفاوت بود.[۹۶] این مدل همچنین به صورت استاندارد به دو کیسهٔ هوا مجهز شده‌بود.[۱۸]

آکوردهای اروپایی شامل مدل‌های کوپه و استیشن نبودند، به ازای آن شرکت هوندا تصمیم به واردات مدل‌های کوپه و استیشن آکوردهای آمریکای شمالی به اروپا گرفت.[۹۷]

مدل‌های دیزلی آکورد از موتورهای سری اِل روور با سیستم تزریق مستقیم سوخت استفاده می‌کردند، این موتور بر روی خودروهای دیزلی سری ۶۰۰ روور نیز بکار می‌رفت.[۹۸]

روور ۶۰۰

روور ۶۰۰

شرکت هوندا به عنوان بخشی از روابطی که با گروه روور داشت، نسخه اروپایی آکورد را با تغییراتی تحت نام روور ۶۰۰ به عنوان جانشین مدل آستین مونتگو و در سال ۱۹۹۳ معرفی نمود.پلت‌فرم این مدل کاملا با مدل اروپایی مشترک بود، اما طراحی بدنه آن در قسمت های سپر در جلو و عقب، چراغ جلو و عقب، درها و شیشه‌های عقبی از آکورد متفاوت بود.با این‌حال اما نمای داخلی آن بسیار شبیه به آکورد بود.

نسل ششم (۱۹۹۷–۲۰۰۲)

مقالهٔ اصلی: هوندا آکورد (نسل ششم)
هوندا آکورد وی۶ (استرالیا)
هوندا آکورد ۲۰۰۲ (اروپا)
هوندا آکورد وی۶ (استرالیا)
هوندا آکورد ۲۰۰۲ (اروپا)

شرکت هوندا برای نسل ششم مدل آکورد سه مدل مختلف را برای عرضه در هریک از بازارهای ژاپن، آمریکای شمالی و اروپا در نظر گرفت.[۳۴] مدل استیشن واگن در آمریکای شمالی و مدل کوپه در ژاپن از فهرست مدل‌های آکورد حذف شدند.[۲۴] این نسل همچنین دو مدل با عملکرد اسپرت برای عرضه در اروپا و ژاپن، به ترتیب با نام‌های تیپ-آر و یورو-آر را شامل می‌شد.

در ابتدای عرضهٔ این نسل، شایعاتی منتشر شد مبنی بر این که شعبهٔ انگلیسی شرکت هوندا تصمیم دارد مدلی برای رقابت با خودروهای ایمپرزای شرکت سوبارو و لنسر اوولوشن شرکت میتسوبیشی تولید کند،[۹۹] در نهایت این شایعات با عرضهٔ خودروی آکورد تیپ آر که مدلی سبک (۱۳۳۰ کیلوگرم) و مخصوص میدان مسابقه با تعدادی امکانات لوکس و بدون هیچ تمهیداتی برای کاهش صدای خروجی موتور بود، به واقعیت پیوستند. در سال ۲۰۰۰، شرکت هوندای ژاپن بر اساس آکورد تیپ آر، نمونهٔ مخصوص بازار ژاپن را با نام یورو آر تولید کرد. آکورد یورو آر امکاناتی همچون سیستم تعلیق دو جناغی در جلو و ۵ اتصالی در عقب، شاسی و سیستم تعلیق محکم‌تر، دیفرانسیل لغزش محدود پیچشی، ترمزهای دو پیستونی، سیستم اگزوز دوقلو با دو صداخفه‌کن، رینگ‌های آلیاژی ۱۶ اینچی، پوشش موتور اختصاصی قرمز رنگ، آمپرهای سفید رنگ با نمایهٔ «تیپ آر»، میله تعادل جلو، سر دسته دندهٔ آلومینیومی مخصوص مدل یورو آر، لامپ‌های چراغ‌های جلو از نوع تخلیهٔ شدت بالا (HID)، آینه‌های جانبی همرنگ بدنه با قابلیت جمع‌شدن به صورت برقی، شیشه‌بالابرهای برقی، ورود بدون کلید، تهویهٔ مطبوع، کیسه‌های هوای اس‌آراس برای راننده و سرنشین جلو، سامانهٔ ضد قفل ترمز، صندلی‌های ساخت شرکت ریکارو و قربیلک فرمان ساخت شرکت مومو با دوردوزی چرمی را شامل می‌شد.[۱۰۰] یک بالهٔ عقب بلند و قابل تنظیم کاربردی نیز به عنوان گزینهٔ انتخابی قابل سفارش بود که بسیاری از خریداران آن را بر روی خودروی خود سفارش می‌دادند. هوندا آکورد تیپ آر مجهز به موتوری با نیروی خروجی ۲۱۲ اسب بخار (۱۵۸ کیلووات) در ۷۲۰۰ دور بر دقیقه و گشتاور ۲۲۲ نیوتن متر (۱۶۴ پوند-فوت) در ۶۷۰۰ دور بر دقیقه بود،[۱۰۱] در حالی که مدل یورو آر از یک موتور بهبود یافتهٔ اچ۲۲آ با توان خروجی ۲۲۰ اسب بخار (۱۶۴ کیلووات) در ۷۲۰۰ دور بر دقیقه و گشتاور ۲۲۱ نیوتن متر (۱۶۳ پوند-فوت) در دور موتور ۵۵۰۰ دور بر دقیقه بهره می‌برد.[۱۰۰][۱۰۲] با چشم‌پوشی از موتور اچ۲۲آ و آمپرهای سفید و سردندهٔ آلومینیومی با علامت یورو آر، آکوردهای یورو آر و تیپ آر بسیار مشابه یکدیگر هستند. مدل یورو آر بعداً با نسل هفتم آکورد یورو آر جایگزین شد.

نسل هفتم (۲۰۰۲–۲۰۰۷)

نسل هفتم هوندا آکورد در سال ۲۰۰۲ وارد بازار شد (مدل سال ۲۰۰۳ در بازار آمریکای شمالی).[۱۰۳] این نسل همانند نسل ششم شامل دو مدل متفاوت بود؛ یک مدل مخصوص بازارهای اروپا و ژاپن، و دیگری برای عرضه در بازار آمریکای شمالی. مدل طراحی شده برای بازار اروپا و ژاپن، در آمریکای شمالی نیز با نام آکیورا تی‌اس‌اکس به فروش می‌رسید. با این حال هر دو مدل در بازارهای مختلفی در سطح جهان و به لطف ویدئوی تبلیغاتی هوندا آکورد که با نام کاگ شناخته می‌شود،[۱۰۴] به فروش می‌رسیدند.

ژاپن و اروپا

مقالهٔ اصلی: هوندا آکورد (نسل هفتم اروپا و ژاپن)
نسل هفتم (ژاپن و اروپا)
نسل هفتم (ژاپن و اروپا)

آکوردهای اروپایی و ژاپنی بر اساس همان پلتفرم مدل ژاپنی نسل قبلی، اما با بدنه‌ای جدید ساخته شدند.[۱۰۵] این آکوردها در نسل جدید بجای سوئیندون انگلستان، در خود کشور ژاپن و در دو مدل سدان و استیشن واگن تولید می‌شدند.[۱۰۶]

در زمان معرفی در سال ۲۰۰۳، هوندا آکورد با برگزیده‌شدن به‌عنوان خودروی سال ژاپن برای سومین بار، رکورد تعداد دفعات کسب این جایگاه را به نام خود ثبت کرد.[۱۰۷] این خودرو در اروپا به موتورهایی از جمله یک پیشرانهٔ ۲٫۰ لیتری آی-وی‌تک با قدرت ۱۵۲ اسب بخار (۱۱۳ کیلووات)، یک موتور ۲٫۴ لیتری آی-وی‌تک با توان ۱۸۷ اسب بخار (۱۳۹ کیلووات)، و یک ۲٫۲ لیتری آی-سی‌دی‌تی‌آی توربو دیزل با قدرت ۱۳۸ اسب بخار (۱۰۳ کیلووات)، گشتاور ۳۴۰ نیوتن متر (۲۵۱ پوند نیرو-فوت) و مصرف سوخت ۴٫۶ لیتر بر ۱۰۰ کیلومتر (۵۱ مایل بر گالون آمریکایی) مجهز شده‌بود.[۱۰۸]

این مدل در بازارهای پرفروشی همچون فیجی، استرالیا و نیوزلند با نام «آکورد یورو» و در آمریکای شمالی با نام آکیورا تی‌اس‌ایکس فروخته می‌شد؛ با این تفاوت که آکیورا تی‌اس‌ایکس در آمریکا از تجهیزات و نمای داخلی هوندا اینسپایر بهره می‌برد.[۱۰۵]

آکورد یورو آر (سی‌ال۷ ۲۰۰۲–۲۰۰۷)

هوندا آکورد یورو آر (سی‌ال۷) در ماه اوت سال ۲۰۰۲ معرفی شد و جایگزین مدل قبلی یورو آر (سی‌ال۱) شد. آکورد یورو آر، که نمونه‌ای از این خودروی ژاپنی با وزن کمتر و تمرکز بیشتر بر قابلیت‌های اسپرت بود، به موتور ۲٫۰ لیتری دو میل‌سوپاپ آی-وی‌تک سری کی هوندا با توان خروجی ۲۲۰ اسب بخار (۱۶۴ کیلووات) در ۸۰۰۰ دور بر دقیقه و گشتاور ۲۰۶ نیوتن متر (۱۵۲ پوند نیرو-فوت) در دور موتور ۷۰۰۰ دور بر دقیقه مجهز شد. این پیشرانه نیروی تولیدی خود را از طریق یک جعبه‌دندهٔ ۶ سرعتهٔ دستی، که تنها گزینهٔ قابل انتخاب برای آکورد یورو آر بود، به چرخ‌های خودرو منتقل می‌کرد.[۱۰۹] این موتور همچنین بر روی مدل اینتگرای تیپ آر (دی‌سی۵) نیز به کار رفته‌بود.[۱۱۰] آکورد یورو آر در بازار داخلی ژاپن و بازار اروپا در دسترس خریداران بود. از جمله امکاناتی که یورو آر را از سایر مدل‌های آکورد متمایز می‌کردند، می‌توان به صندلی‌های ریکارو، کیت بدنه، قربیلک فرمان مومو، رینگ‌های آلیاژی ۱۷ اینچی سبک و سر دسته‌دندهٔ آلومینیومی که فقط در مدل‌های تیپ آر یافت می‌شد، اشاره کرد.[۱۱۰][۱۱۱]

نسل هفتم آمریکای شمالی، آسیا و اقیانوسیه

مقالهٔ اصلی: هوندا آکورد (نسل هفتم آمریکای شمالی)
نسل هفتم (استرالیا)
نسل هفتم (استرالیا)

آکورد مخصوص بازار آمریکای شمالی در این نسل نیز شاهد افزایش اندازه بود و این موضوع آن را نسبت به همتای خود در اروپا و ژاپن بسیار متمایز می‌کرد. این نسل در دو نوع سدان و کوپه عرضه شد و در سال ۲۰۰۵ یک مدل هیبریدی نیز به مجموعه مدل‌های آن اضافه شد[۱۱۲] و در عهمان سال بروزرسانی قابل توجهی را نیز تجربه کرد.

این نسل اولین نسل از سری آکورد بود که از پنج پیچ چرخ به جای چهار پیچ مرسوم در مدل‌های ۴ سیلندر استفاده می‌کرد. مدل‌های چهار سیلندر با یک موتور ۲٬۳۹۷ سی‌سی با قدرت ۱۶۱ اسب بخار (۱۲۰ کیلووات) و گشتاور ۲۲۰ نیوتن متر (۱۶۲ پوند نیرو-فوت) (۱۶۶ اسب بخار (۱۲۴ کیلووات) و ۲۱۸ نیوتن متر (۱۶۱ پوند نیرو-فوت) برای مدل‌های سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۷) و جعبه‌دندهٔ ۵ سرعتهٔ دستی یا ۵ سرعتهٔ خودکار عرضه شدند. این موتور همچنین بجای تسمه تایم از زنجیر برای این منظور سود می‌برد.[۱۱۳]

در سال ۲۰۰۳، هوندا مدل آکورد کوپه را با خصوصیات قدرتمندتری معرفی کرد. این مدل کوپه به یک موتور ۶ سیلند وی‌شکل از سری جی هوندا با حجم ۲٬۹۹۷ سی‌سی، قدرت ۲۴۰ اسب بخار (۱۷۹ کیلووات) و گشتاور ۲۸۷ نیوتن متر (۲۱۲ پوند نیرو-فوت) (۲۴۴ اسب بخار (۱۸۲ کیلووات) و ۲۸۶ نیوتن متر (۲۱۱ پوند نیرو-فوت) برای مدل‌های سال ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷) همراه با یک جعبه‌دندهٔ ۶ سرعتهٔ دستی قرض گرفته‌شده از آکیورا تی‌ال تیپ اس (بدون دیفرانسیل لغزش محدود) مجهز شده‌بود.[۱۰۸] از دیگر امکانات این مدل کوپه می‌توان به رینگ‌های ۱۷ اینچی، صندلی‌های ار جنس چرم سوراخ‌دار، قطعات داشبورد از جنس فیبر کربن و سیستم صوتی جدید با قدرت ۱۸۰ وات اشاره کرد. بر اساس آزمایش‌های مجلهٔ کار اند درایور، به دلیل توانایی در فعال نگه‌داشتن سامانهٔ وی‌تک در تمام طول زمان شتاب‌گیری شدید، آکورد ئی‌ایکس وی۶ با جعبه‌دندهٔ ۶ دنده، شتاب ۰ تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت (۰ تا ۶۰ مایل بر ساعت) را تنها در زمان ۵٫۹ ثانیه طی می‌کرد. این زمان بیش از ۱ ثانیه سریع‌تر از مدل مجهز به جعبه‌دندهٔ خودکار بود.[۱۱۴]

این مدل از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۸ در ژاپن با نام هوندا اینسپایر نیز به فروش می‌رسید، در حالی که در کشور چین با نام گوانژو-هوندا آکورد شناخته می‌شد و فروش آن در سال ۲۰۰۳ آغاز شد و تا سال ۲۰۰۹ به طول انجامید.[۱۱۵]

سازمان ملی مدیریت امنیت بزرگراه‌های آمریکا (NHTSA) آزمایش تصادف را بر روی مدل‌های سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ آکورد انجام داده‌است که نتایج این آزمایش‌ها در جدول زیر آمده‌است.[۱۱۶]

مدل سال مدل نوع برخورد از روبرو (راننده) برخورد از روبرو (سرنشین) برخورد جانبی (راننده) برخورد جانبی (سرنشین) غلتیدن (خودروهای تک‌محور)
۲۰۰۳ آکورد ۴در
۲۰۰۴ آکورد ۴در با کیسه هوا
۲۰۰۵ آکورد ۲در با کیسه هوا
۲۰۰۶ آکورد ۴در با کیسه هوا
۲۰۰۷ آکورد ۲در با کیسه هوا

مؤسسهٔ بیمهٔ ایمنی بزرگراه‌ها (IIHS) اعلام کرده‌است که آکوردهای مدل سال ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ دارای کمترین میزان تلفات در تصادفات جاده‌ای در میان سدان‌های غیرلوکس کلاس اندازه متوسط بوده‌اند.[۱۱۷]

نسل هشتم (۲۰۰۷–۲۰۱۲)

با نام آکورد در ژاپن و اروپا و با نام اسپیریور در چین

مقالهٔ اصلی: هوندا آکورد (نسل هشتم اروپا و ژاپن)
آکورد ۲۰۰۸ (ژاپن و اروپا)
آکورد ۲۰۰۸ (ژاپن و اروپا)

آکورد جدید در میانهٔ سال ۲۰۰۸ در بازار اروپا و ژاپن عرضه شد.[۱۱۸][۱۱۹] این مدل همچنین با نام آکورد یورو در استرالیا و نیوزلند،[۱۲۰] و با نام آکیورا تی‌اس‌اکس در آمریکای شمالی،[۱۱۹] و در تمامی بازارها در انواع سدان و استیشن واگن به فروش می‌رسید.[۱۱۸] در کشور چین نسخه‌ای از مدل سدان با نام هوندا اسپیریور موجود بود که بعداً نسل دوم این مدل با همین نام به صورت جداگانه وارد بازار شد.[۱۲۱] روند تولید نسل هشتم هوندا آکورد از ماه اوت سال ۲۰۰۹ و توسط شعبهٔ دانگ‌فنگ هوندا آغاز شد و آخرین خودروها از این نسل در پایان ماه فوریهٔ سال ۲۰۱۵ در استرالیا و نیوزلند تولید شدند.[۱۲۲][۱۲۳]

در اروپا، برای این خودرو دو موتور بنزینی ۲٫۰ لیتری و ۲٫۴ لیتری آی-وی‌تک (به ترتیب با قدرت ۱۵۶ و ۱۹۸ اسب بخار) ارائه شد، در حالی که یک موتور دیزل ۲٫۲ لیتری آی-دی‌تک با قدرت ۱۴۷ اسب بخار و گشتاور ۳۴۹ نیوتن متر در تیپ‌های استاندارد، و قدرت ۱۷۷ اسب بخار و گشتاور ۳۷۹ نیوتن متر در تیپ اسپورت تایپ-اس نیز در دسترس قرار گرفت. این موتور با وجود مصرف سوخت ترکیبی ۹ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر، می‌توانست آکورد را در مدت ۵٫۸ ثانیه از سرعت ۰ به ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برساند.[۱۲۴] فروش این نسل در اروپا در سال ۲۰۱۵ متوقف شد.

با نام آکورد در آمریکای شمالی و چین و با نام اینسپایر در ژاپن

مقالهٔ اصلی: هوندا آکورد (نسل هشتم آمریکای شمالی)
آکورد ۲۰۰۸–۲۰۱۲ (ایالات متحده و چین)
آکورد ۲۰۰۸–۲۰۱۲ (ایالات متحده و چین)

هوندا آکورد عرضه شده در بازار آمریکای شمالی نسبت به همتای خود در ژاپن از بدنه‌ای متفاوت بهره‌مند بود. آکورد با این چهره با نام هوندا اینسپایر در ژاپن به فروش می‌رسید، اما در بازار اروپا عرضه نشد. تولید این مدل در ژاپن در سال ۲۰۱۲ متوقف شد. به دلیل بهره‌مندی از اندازه‌های بزرگتر نسبت به نسل قبلی، این نسل در کلاس خودروهای اندازه بزرگ قرار گرفت.[۴۴] دو مدل کوپه و کراستور فست‌بک نیز برای مدل سال ۲۰۱۰ به بازار ایالات متحده معرفی شدند.[۱۲۵] برای مدل‌های سدان ال‌ایکس و اس‌ئی یک موتور ۴ سیلند ۲٫۴ لیتری با قدرت ۱۷۷ اسب بخار (۱۳۲ کیلووات) و گشتاور ۲۱۸ نیوتن متر (۱۶۱ پوند نیرو-فوت)، و برای مدل‌های کوپه و سدان ئی‌ایکس، ئی‌ایکس-آی و ال‌ایکس-اس با قدرت ۱۹۰ اسب بخار (۱۴۲ کیلووات) و گشتاور ۲۲۰ نیوتن متر (۱۶۲ پوند نیرو-فوت) در نظر گرفته شده‌بود. همچنین یک پیشرانهٔ ۳٫۵ لیتری وی۶ با قدرت ۲۷۲ اسب بخار (۲۰۳ کیلووات) و گشتاور ۳۴۴ نیوتن متر (۲۵۴ پوند نیرو-فوت) نیز فقط برای مدل کوپه ارائه شد.[۴۴]

در بازارهای استرالیا، نیوزلند، سریلانکا، هند، تایلند، اندونزی و سنگاپور، این خودرو که در تایلند تولید می‌شد، در دو گونهٔ فرمان راست و چپ قابل خریداری بود و خودروهای عرضه شده در بازار مالزی و تایوان نیز در داخل این دو کشور تولید می‌شدند[۱۲۶] و مدل‌های موجود در بازار کشور هنگ کنگ نیز در ژاپن تولید شده و با نام آکورد در هنگ کنگ به فروش می‌رسیدند. در عین حال شرکت گوانچی هوندا (شعبهٔ هوندا در کشور چین) این خودرو را جهت فروش در بازار چین با موتورهای ۲٫۰ لیتری، ۲٫۴ لیتری و ۳٫۵ لیتری تولید می‌کرد و در سال ۲۰۱۰ نیز تولید مدل آکورد کراستور را آغاز کرد.

در کشور مالزی، نام نسل هشتم آکورد از دسامبر ۲۰۱۳ به پروتون پردانا تغییر یافت و مورد استفادهٔ مقامات دولتی قرار گرفت.[۱۲۷]

نسل نهم (۲۰۱۲–۲۰۱۹)

مقالهٔ اصلی: هوندا آکورد (نسل نهم)
هوندا آکورد وی‌تی‌آی-ال (پیش از تغییر چهره، استرالیا)
هوندا آکورد۲٫۴ لیتری آی-وی‌تک (پیش از تغییر چهره، سنگاپور)
هوندا آکورد تورینگ کوپه ۲۰۱۷ (ایالات متحده)
هوندا آکورد وی‌تی‌آی (پس از تغییر چهره، استرالیا)

برای نسل نهم آکورد، شرکت هوندا، شوجی ماتسوی که از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۶ به عنوان مهندس روی پلت‌فرم آکورد کار کرده بود را به عنوان رهبر این پروژه منصوب کرد.[۱۲۸] این نسل اولین نسل از سری آکورد بود که تحت نظارت و مدیریت کامل تاکانوبا ایتو، مدیر عامل شرکت هوندا، توسعه می‌یافت.[۱۲۹]

در سال ۲۰۱۲ و طی نمایشگاه بین‌المللی خودروی آمریکای شمالی در دیترویت، هوندا از مدل مفهومی آکورد کوپه رونمایی کرد.[۱۳۰] در ماه اوت ۲۰۱۲، این شرکت جزئیات مربوط به آکورد سدان مدل سال ۲۰۱۳ را منتشر کرد، و در نهایت مدل‌های تولیدی آکورد سدان و کوپه در اوایل ماه سپتامبر ۲۰۱۲ به‌طور کامل به بازار معرفی شدند.[۱۳۱] فروش آکورد سدان در تاریخ ۱۹ سپتامبر ۲۰۱۲ آغاز شد و به دنبال آن مدل کوپه نیز در ۱۵ اکتبر همان سال در دسترس خریداران قرار گرفت.[۱۳۲] تاریخ عرضهٔ مدل‌های سدان و کوپه در کانادا به ترتیب برابر با ۲۴ سپتامبر و ۱ نوامبر ۲۰۱۲ بود.[۱۳۳] در ماه فوریهٔ سال ۲۰۱۳، شرکت هوندا برنامهٔ خود برای عرضهٔ آکورد در بازار روسیه را اعلام کرد.[۱۳۴]

از سال ۲۰۱۴، هوندا خودروهای آکورد را از چین به کشورهای خاورمیانه و خاور نزدیک، آفریقا، اعضای اتحادیه کشورهای مستقل و سایر کشورها صادر می‌کرد.[۱۳۵]

در مدل سدان نسل نهم آکورد، رینگ‌های چرخ ۱۹ اینچی برای تیپ اسپورت و نمونه‌های ۱۷ و ۱۸ اینچی برای سایر تیپ‌ها در نظر گرفته شدند. در حالی که برای مدل کوپه، رینگ‌های ۱۷ یا ۱۸ اینچی ارائه شده‌بودند. سیستم کنترل پیمایش سازگار این خودرو از قابلیت تنظیم فاصله با خودروی جلو برخوردار بوده و سامانهٔ هشدار خروج از مسیر نیز به هنگام خطر با ایجاد لرزش در فرمان خودرو، به راننده هشدار داده و در صورت نیاز خودرو را به صورت خودکار به مسیر بازمی‌گرداند.[۱۳۶]

نسل نهم هوندا آکورد، اولین خودروی تولید انبوه بود که به نرم‌افزار کارپلی اپل مجهز شد. این نرم‌افزار امکان استفاده از نرم‌افزار‌های محبوب گوشی‌های آیفون را از طریق نمایش آن‌ها بر روی صفحه نمایش ۷ اینچی روی داشبورد فراهم می‌کند. این نرم‌افزار که در آن زمان تنها از راه اتصال با کابل قابل استفاده بود، به راننده این اجازه را می‌دهد که بدون چشم برداشتن از جاده یا برداشتن دست‌ها از روی فرمان، به امکاناتی نظیر برقراری تماس تلفنی، ارسال ایمیل و پیامک، مسیریابی و انتخاب دسترسی داشته‌باشد.[۱۳۷]

در ۲۹ ژوئن ۲۰۱۷ و در آستانهٔ رونمایی از مدل سال ۲۰۱۸، شرکت هوندا فراخوانی را برای برطرف کردن نقصی در سیستم برق‌رسانی و باتری نسل نهم آکورد اعلام کرد.[۱۳۸] این فراخوان، که برای تعویض حسگر شارژ باتری انجام گرفت، ۱٫۱۵ میلیون خودروی هوندا آکورد را شامل می‌شد.[۱۳۹]

نسل دهم (۲۰۱۷–اکنون)

نسل دهم
هوندا آکورد ال‌ایکس ۲۰۱۸
دید کلی
نام‌های دیگرهوندا اینسپایر (دانگ‌فنگ هوندا)
تولیداکتبر ۲۰۱۷ تا کنون (آمریکای شمالی)
مارس ۲۰۱۹ تا کنون (آسیا)
مدل سال۲۰۱۸ تا کنون (آمریکای شمالی)
مونتاژماریسویل، اوهایو، ایالات متحده (خط تولید ماریسویل)
گوانگ‌ژو، چین (گوانچی هوندا)
آیوتایا، تایلند
طراحتوشینوبو می‌نامی (نمای بیرونی)
یوسوکه شیمیزو (نمای داخلی)
بدنه و شاسی
کلاساندازه متوسط
شکل بدنه۴ در سدان
پیشرانه
موتور
جعبه‌دنده۶ دندهٔ دستی
۱۰ دندهٔ خودکار متغیر پیوسته (سی‌وی‌تی)
ابعاد
فاصله بین محورها۲٬۸۳۰ میلیمتر (۱۱۱ اینچ)
درازا۴٬۸۸۲ میلیمتر (۱۹۲٫۲ اینچ)
پهنا۱٬۸۶۲ میلیمتر (۷۳٫۳ اینچ)
بلندی۱٬۴۵۱ میلیمتر (۵۷٫۱ اینچ)
وزن خالص۱٬۴۲۰–۱٬۵۵۵ کیلوگرم (۳٬۱۳۱–۳٬۴۲۸ پوند)
آکورد ۲۰۱۸ (نمای پشت)

از نسل دهم هوندا آکورد در تاریخ ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۷ رونمایی شد.[۱۴۱] تولید این نسل در ۱۸ سپتامبر ۲۰۱۷ و فروش آن در ایالات متحده در تاریخ ۱۸ اکتبر ۲۰۱۷ و با عنوان مدل سال ۲۰۱۸ آغاز شد.[۱۴۲] این نسل همچنین در تاریخ ۲۷ اکتبر ۲۰۱۷ وارد بازار کانادا شد.[۱۴۳] در تمامی مدل‌های این نسل از سیستم کنترل حرکت بین خطوط هوندا با نام «هوندا سنسینگ» استفاده شده‌است[۱۴۴] و پیشرانهٔ پایهٔ در نظر گرفته‌شده برای این خودرو یک موتور ۱٫۵ لیتری وی‌تک توربو چهارسیلندر با توانایی تولید ۱۹۲ اسب بخار (۱۴۳ کیلووات) نیرو و ۲۶۰ نیوتن متر (۱۹۲ پوند-فوت) گشتاور است که به کمک یک جعبه‌دندهٔ ۱۰ سرعتهٔ متغیر پیوسته (CVT) یا یک نمونهٔ ۶ سرعتهٔ دستی نیروی تولیدی را به چرخ‌ها منتقل می‌کند.[۱۴۵] از ماه دسامبر سال ۲۰۱۷، یک موتور ۲٫۰ لیتری چهارسیلندر وی‌تک توربو نیز بعنوان گرینهٔ انتخابی در دسترس خریداران قرار گرفت. این موتور، که جایگزین موتور ۶ سیلندر وی‌شکل استفاده شده در نسل قبلی شده‌است، بر اساس موتور نصب شده بر روی هوندا سیویک تیپ آر طراحی شده‌است؛ با این تفاوت که موتور مورد استفاده در آکورد از یک توربوشارژر کوچکتر و یک میل‌سوپاپ معمولی بهره‌مند است.[۱۴۶] توان تولیدی این پیشرانه برابر با ۲۵۲ اسب بخار (۱۸۸ کیلووات) و گشتاور آن ۳۷۰ نیوتن متر (۲۷۳ پوند نیرو-فوت) است که این نیرو به کمک همان جعبه‌دنده‌های ۶ سرعتهٔ دستی با ۱۰ سرعتهٔ خودکار به محور خودرو و سپس به چرخ‌ها منتقل می‌شود.[۱۴۷] در نسل دهم آکورد، این خودرو به‌طور انحصاری در قالب یک خودرو سدان عرضه می‌شود و تولید مدل کوپه متوقف شده‌است.[۱۴۸]

این نسل در تیپ‌های ال‌ایکس، اسپورت، ئی‌ایکس، ئی‌ایکس‌-ال و تورینگ عرضه می‌شود و یک موتور ۱٫۵ لیتری چهار سیلندر توربو برای تمام این تیپ‌ها در نظر گرفته شده‌است، هرچند که این موتور در مدل سال ۲۰۱۹ از گزینه‌های قابل انتخاب برای تیپ تورینگ حذف شده‌است.[۸] یک موتور ۲٫۰ لیتری چهار سیلندر مجهز به توربوشارژر نیز برای تیپ‌های اسپورت، ئی‌ایکس-ال و تورینگ در دسترس است. همچنین تیپ‌هایی که از پیشرانهٔ هیبریدی بهره‌مند هستند، شامل ئی‌ایکس هیبرید، ئی‌ایکس-ال هیبرید و تورینگ هیبرید می‌شوند.[۱۴۹]

در میان تیپ‌های مختلف نسل دهم آکورد، صندلی‌های چرمی تنها در تیپ تورینگ موجود بوده و باقی تیپ‌ها از صندلی‌های پارچه‌ای برخوردار هستند. تمامی مدل‌ها از صفحه‌نمایش لمسی ۷ یا ۸ اینچی به همراه اتصال بلوتوث و یو‌اس‌بی بهره‌مند هستند. اما کارپلی اپل و اندروید اوتو تنها بر روی تیپ‌های مجهز به صفحه نمایش ۸ اینچی ارائه می‌شوند. در تیپ ئی‌ایکس-ال از سیستم صوتی با ۱۰ بلندگو و یک آمپلی فایر ۴۵۰ وات استفاده شده و سیستم‌های صوتی در تیپ‌های پایینتر از ۶ یا ۴ بلندگو برخوردار هستند. امکانات موجود در مدل تورینگ، که بالاترین تیپ این نسل از هوندا آکورد است، مواردی نظیر گرم‌کن و سردکن برای صندلی‌های جلو، گرم‌کن برای صندلی‌های عقب، و نمایشگر سر بالا (HUD) برای راننده را شامل می‌شوند.[۱۵۰] در تیپ تورینگ مجموعاً ۳ صفحه نمایش در فضای داخلی وجود دارد. اولین آن‌ها صفحه نمایش ۸ اینچی نصب‌شده در بخش میانی داشبورد است که با توجه به حاشیهٔ سیاه‌رنگ و وضوح بالا، بزرگتر از اندازهٔ واقعی به نظر می‌رسد. دومین صفحهٔ نمایشگر در داخل این خودرو، یک نمونهٔ هفت اینچی مورد استفاده در آمپر پشت فرمان است. در این نمایشگر تمام رنگی، اطلاعاتی از قبیل دورشمار موتور، جزئیات مصرف سوخت و سوخت باقی‌مانده، و همچنین اطلاعات موسیقی و تماس‌های تلفنی نمایش داده می‌شوند. سومین صفحه نمایشگر به کار رفته در تیپ تورینگ، نمایشگر هاد است که تنها توسط راننده قابل رؤیت است. این نمایشگر با بازتاب اطلاعاتی نظیر سرعت، اطلاعات مسیریابی و حتی اطلاعات تماس‌های تلفنی بر روی شیشهٔ جلوی خودرو، این قابلیت را در اختیار راننده قرار می‌دهد که بدون چشم برداشتن از جاده به اطلاعات مورد نیاز خود دسترسی پیدا کند.[۱۵۱]

آکورد نسل دهم مخصوص بازارهای کشورهای جنوب شرق آسیا در ۲۸ نوامبر ۲۰۱۸ و در نمایشگاه خودروی بین‌المللی تایلند رونمایی شد.[۱۵۲] فروش این خودرو در تایلند از ماه مارس ۲۰۱۹، و پس از معرفی این خودرو به بازار در نمایشگاه خودروی بین‌المللی بانکوک در تاریخ ۲۷ مارس ۲۰۱۷، آغاز شد.[۱۵۳][۱۵۴] انتظار می‌رود این خودرو پس از معرفی در نمایشگاه خودروی بین‌المللی اندونزی در تاریخ ۲۵ آوریل ۲۰۱۹، به بازار اندونزی و در ماه مهٔ ۲۰۱۹ به بازار استرالیا عرضه شود.[۱۵۵][۱۵۶]


جایزه‌ها

  • «خودروی وارداتی سال» مجلهٔ موتور ترند سال ۱۹۹۴[۹۱]
  • خودروی سال منتخب ژاپن در سال‌های ۱۹۸۵، ۱۹۹۳ و ۲۰۰۲[۱۵۷]
  • «خودروی سال» مجلهٔ درایو در سال ۲۰۰۸[۱۵۸]
  • خودروی سال آفریقای جنوبی در سال ۲۰۰۹[۱۵۹]
  • وبگاه JB car pages آکورد ۲۰۰۸–۲۰۱۱ را با اهدای ۴٫۵ ستاره از ۵ ستاره، بعنوان بهترین خودرو در کلاس خود انتخاب کرد.[۱۶۰]
  • «خودروی سال کانادا» در سال ۲۰۱۳[۱۶۱]
  • «خودروی سبز سال» در ایالات متحده در سال ۲۰۱۴[۱۶۲]
  • خودروی سال آمریکای شمالی در سال ۲۰۱۸[۱۶۳]
  • «خودروی سال کانادا» در سال ۲۰۱۸[۱۶۴]
  • یهترین خودروی اندازه متوسط خانوادگی در سال ۲۰۱۹ توسط یواس نیوز[۱۶۵]

آمار فروش

در سال ۱۹۸۳ مجموع فروش هوندا آکورد از ابتدای تولید به ۱ میلیون دستگاه در سراسر جهان رسید، پس از آن در سال ۱۹۹۵ نیز مجموعاً ۵ میلیون دستگاه از این خودرو به فروش رسیده‌بود.[۱۶۶]

در جدول زیر آمار فروش سالانهٔ هوندا آکورد از سال ۱۹۷۶ تا کنون آمده‌است:

فروش هوندا آکورد در ایالات متحده، از سال ۱۹۷۶ تا امروز
سالفروش±%
۱۹۷۶ ۱۸٬۶۴۳—    
۱۹۷۷ ۷۵٬۹۹۵۳۰۷٫۶٪+
۱۹۷۸ ۱۲۰٬۸۴۱۵۹٪+
۱۹۷۹ ۱۵۷٬۹۱۹۳۰٫۷٪+
۱۹۸۰ ۱۸۵٬۹۷۲۱۷٫۸٪+
۱۹۸۱ ۱۷۲٬۵۵۷۷٫۲٪−
۱۹۸۲ ۱۹۵٬۵۲۴۱۳٫۳٪+
۱۹۸۳ ۲۲۲٬۱۳۷۱۳٫۶٪+
۱۹۸۴ ۲۵۶٬۶۵۰۱۵٫۵٪+
۱۹۸۵ ۲۶۸٬۴۲۰۴٫۶٪+
۱۹۸۶ ۳۲۵٬۰۰۴۲۱٫۱٪+
۱۹۸۷ ۳۳۴٬۸۷۶۳٪+
۱۹۸۸ ۳۶۲٬۶۶۳۸٫۳٪+
۱۹۸۹ ۳۶۲٬۷۰۷۰٪+
۱۹۹۰ ۴۱۷٬۱۷۹۱۵٪+
سالفروش±%
۱۹۹۱ ۳۹۹٬۲۹۷۴٫۳٪−
۱۹۹۲ ۳۹۳٬۴۷۷۱٫۵٪−
۱۹۹۳ ۳۳۰٬۰۳۰۱۶٫۱٪−
۱۹۹۴ ۳۶۷٬۶۱۵۱۱٫۴٪+
۱۹۹۵ ۳۴۱٬۳۸۴۷٫۱٪−
۱۹۹۶ ۳۸۲٬۲۹۸۱۲٪+
۱۹۹۷ ۳۸۴٬۶۰۹۰٫۶٪+
۱۹۹۸ ۴۰۱٬۰۷۱۴٫۳٪+
۱۹۹۹ ۴۰۴٬۱۹۲۰٫۸٪+
۲۰۰۰ ۴۰۴٬۵۱۵۰٫۱٪+
۲۰۰۱ ۴۱۴٬۷۱۸۲٫۵٪+
۲۰۰۲ ۳۹۸٬۹۸۰۳٫۸٪−
۲۰۰۳ ۳۹۷٬۷۵۰۰٫۳٪−
۲۰۰۴ ۳۸۶٬۷۷۰۲٫۸٪−
۲۰۰۵ ۳۶۹٬۲۹۳۴٫۵٪−
سالفروش±%
۲۰۰۶ ۳۵۴٬۴۴۱۴٪−
۲۰۰۷ ۳۹۲٬۲۳۱۱۰٫۷٪+
۲۰۰۸ ۳۷۲٬۷۸۹۵٪−
۲۰۰۹ ۲۹۰٬۰۵۶۲۲٫۲٪−
۲۰۱۰ ۳۱۱٬۳۸۱۷٫۴٪+
۲۰۱۱ ۲۳۵٬۶۲۵۲۴٫۳٪−
۲۰۱۲ ۳۳۱٬۸۷۲۴۰٫۸٪+
۲۰۱۳ ۳۶۶٬۶۷۸۱۰٫۵٪+
۲۰۱۴ ۳۸۸٬۳۷۴۵٫۹٪+
۲۰۱۵ ۳۵۵٬۵۵۷۸٫۴٪−
۲۰۱۶ ۳۴۵٬۲۲۵۲٫۹٪−
۲۰۱۷ ۳۲۲٬۶۵۵۶٫۵٪−
۲۰۱۸ ۲۹۱٬۰۷۱۹٫۸٪−
منبع: "Honda Digital Factbook".

منابع

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Frank Markus (3 اکتبر 2017). "FEATURE FLASHBACK: 1976 HONDA ACCORD". Motor Trend. Archived from the original on 5 May 2019. Retrieved 5 May 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  2. ↑ Calif Torrance (21 Aug 2007). "History of the Honda Accord - 1976 through 2008". Honda News. Retrieved 2019-05-05. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  3. ↑ "1976 Honda Accord Overview". Car Gurus. 3 سپتامبر 2006. Archived from the original on 5 May 2019. Retrieved 5 May 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ "HONDA Accord: Generations Timeline, Specs and Pictures". Auto Evolution. Archived from the original on 3 May 2019. Retrieved 3 May 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  5. ↑ Christopher Jensen (28 اکتبر 2007). "All Grown Up, Like the Boomers Who Embraced It". The NY Times. Archived from the original on 3 May 2019. Retrieved 3 May 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  6. ↑ "2008 Honda Accord Overview". Honda. Archived from the original on 17 October 2007. Retrieved 22 April 2019.
  7. ↑ James R. Healey (15 سپتامبر 2012). "Test Drive: New Accord is likable but not lovable". USA Today. Archived from the original on 3 May 2019. Retrieved 4 May 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ "2019 Honda Accord". US News. Archived from the original on 18 April 2019. Retrieved 29 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ Ryan Rushton (23 اکتبر 2017). "The Honda Accord: A Visual History Since Its Birth". Manchester Honda. Archived from the original on 16 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  10. ↑ Joe Lorio; Alexander Stoklosa (24 Apr 2019). "The Best-Selling Car in America the Year You Graduated High School". Car and Driver. Retrieved 2019-05-04. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  11. ↑ Joseph Capparella (2 اکتبر 2017). "2018 Honda Accord: Elevating the mid-size sedan to a higher plane". Car and Driver. Archived from the original on 3 May 2019. Retrieved 4 May 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  12. ↑ "The 100 most reliable cars of the last decade (in order)". Gizmag.com. 21 مه 2006. Archived from the original on 3 December 2010. Retrieved 22 April 2019.
  13. ↑ Drew Dorian. "2016 Honda Accord Sedan". Car and Driver. Archived from the original on 8 March 2019. Retrieved 22 April 2019.
  14. ↑ Cameron Rogers. "2018 Honda Accord Review". Edmunds. Archived from the original on 2018-12-12. Retrieved 2019-05-04. Thanks to the increasing popularity of crossovers, midsize sedans are no longer the default vehicle of choice for small families. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  15. ↑ Will Sabel Courtney (2 اکتبر 2017). "Can the All-New 2018 Honda Accord Save the Sedan?". The Drive. Archived from the original on 25 April 2019. Retrieved 25 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  16. ↑ "تاریخچه هوندا آکورد". techrato.com. 3 اکتبر 2017. Archived from the original on 16 April 2019. Retrieved 16 April 2019.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ ۱۷٫۲ ۱۷٫۳ Leeps. "Rust Busters". New Straits Times/Google News. Archived from the original on 22 April 2016. Retrieved 22 April 2019.
  18. ↑ ۱۸٫۰۰ ۱۸٫۰۱ ۱۸٫۰۲ ۱۸٫۰۳ ۱۸٫۰۴ ۱۸٫۰۵ ۱۸٫۰۶ ۱۸٫۰۷ ۱۸٫۰۸ ۱۸٫۰۹ ۱۸٫۱۰ ۱۸٫۱۱ ۱۸٫۱۲ ۱۸٫۱۳ ۱۸٫۱۴ "Honda Accord Heritage – America's greatest sedan". Tampa Honda. 11 نوامبر 2017. Archived from the original on 17 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  19. ↑ "1976 Honda Accord (man. 5) (model since summer 1976 for North America ) car specifications & performance data review". automobile catalog. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  20. ↑ "1976 Honda Accord 1st-gen. SJ Hatchback-Coupe". automobile catalog. Archived from the original on 19 January 2011. Retrieved 22 April 2019.
  21. ↑ ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ ۲۱٫۲ ۲۱٫۳ ۲۱٫۴ ۲۱٫۵ ۲۱٫۶ Calif Torrance (21 August 2009). "History of the Honda Accord - 1976 through 2008". Honda News. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  22. ↑ von Fersen, Olaf (6 March 1980). "Automobiltechnik an der Zeitenwende/La technique de l'automobile à un tournant". Automobil Revue '80. Berne, Switzerland: Hallwag, AG (75): 105.
  23. ↑ "1977 Honda Accord 1st-gen. SJ Saloon-Sedan". automobile catalog. Archived from the original on 17 January 2011. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ ۲۴٫۲ ۲۴٫۳ ۲۴٫۴ ۲۴٫۵ ۲۴٫۶ "The Ultimate Honda Accord Page". Part Geek. Archived from the original on 17 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  25. ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ Tony Hogg (ed.). "1981 Buyer's Guide". Road & Track's Road Test Annual & Buyer's Guide 1981 (January-February 1981): 99.
  26. ↑ US D272137 
  27. ↑ "1982 Honda Accord 4-Door Sedan (man. 5) (model since October 1981 for North America ) car specifications & performance data review". automobile catalog. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  28. ↑ "Honda Accord Sedan History". The News Wheel. Archived from the original on 16 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  29. ↑ "Honda Accord History". Edmunds.com. 26 فوریه 2010. Archived from the original on 1 July 2018. Retrieved 22 April 2019.
  30. ↑ A. Mair (1993). Honda's Global Local Corporation. p. 67. ISBN 0230374859. Retrieved 22 April 2019.
  31. ↑ Fred H. Maidment (1991). Annual Editions: International Business, 92-93. p. 74. ISBN 1561340472. Retrieved 22 April 2019.
  32. ↑ Jim Harris. "The Evolution Of The Honda Accord". streetdirectory. Archived from the original on 17 April 2019. Retrieved 22 April 2019.
  33. ↑ Gas Mileage Guide. 1981. Second Edition. the University of Michigan. p. 13. Retrieved 22 April 2019.
  34. ↑ ۳۴٫۰ ۳۴٫۱ ۳۴٫۲ ۳۴٫۳ ۳۴٫۴ ۳۴٫۵ ۳۴٫۶ "40 years of honda accord". autoindustriya.com. Archived from the original on 17 April 2019. Retrieved 22 April 2019.
  35. ↑ Adrian Padeanu (5 مارس 2017). "Honda praised for its Electro Gyrocator, first map-based nav system". Motor1. Archived from the original on 26 April 2017. Retrieved 8 May 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  36. ↑ Wanda James (2015). Driving from Japan: Japanese Cars in America. McFarland. p. 120. ISBN 1476612803.
  37. ↑ 自動車ガイドブック, Japan: Japan Automobile Manufacturers Association, ۲۸ اکتبر ۱۹۸۳, pp. 216–217, 0053-830030-3400
  38. ↑ "Economic World". Economic Salon. 1983: 20–33. Retrieved 21 April 2019 – via the University of Michigan. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  39. ↑ "How The Honda Accord Works (Second Generation)". How Stuff Works. Archived from the original on 2019-04-20. Retrieved 2019-05-08. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  40. ↑ Toxic Air Pollutants from Mobile Sources: Emissions and Health Effects : Proceedings of a U.S. EPA/A&WMA International Specialty Conference. Air & Waste Management Association. 1992. p. 66. Retrieved 22 April 2019.
  41. ↑ Automobile Guide Book 1983-84, p. 159
  42. ↑ "1984 Honda Accord 2nd-gen. phase-II Sedan (AC-AD)". Automobile Catalog. Retrieved 2019-05-10. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  43. ↑ ۴۳٫۰ ۴۳٫۱ ۴۳٫۲ "1984 Honda Accord Overview". Cargurus. 23 فوریه 2015. Archived from the original on 17 April 2019. Retrieved 22 April 2019.
  44. ↑ ۴۴٫۰ ۴۴٫۱ ۴۴٫۲ Calif Torrance (21 August 2007). "2008 Honda Accord - Introduction". Honda News. Retrieved 22 April 2019.
  45. ↑ ۴۵٫۰ ۴۵٫۱ Henry Sturmey; H. Walter Staner (1988). "A Journal Published in the Interests of the Mechanically Propelled Road Carriage". The Autocar. Iliffe, sons & Sturmey Limited (177): 121. Retrieved 21 April 2019.
  46. ↑ با استناد به موارد ذکر شده در بروشور فروش هوندا آکورد در بازار ژاپن
  47. ↑ ۴۷٫۰ ۴۷٫۱ ۴۷٫۲ Ryan Senensky (10 مارس 2016). "Consider the Following: The third-generation Honda Accord is a great buy". Japanese Nostalgic Cars. Archived from the original on 8 February 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  48. ↑ ۴۸٫۰ ۴۸٫۱ "همه چیز دربارهٔ هوندا آکورد". car.ir. Archived from the original on 2019-04-16. Retrieved 2019-04-16.
  49. ↑ Business Tokyo. Vol. 5. Keizaikai Company. 1991. p. 706. Retrieved 25 April 2019. {{cite book}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  50. ↑ Jan Lemkes (13 ژوئیه 2017). "Dusted: Honda Accord Aerodeck". Autoweek. Archived from the original on 27 April 2019. Retrieved 27 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  51. ↑ ۵۱٫۰ ۵۱٫۱ ۵۱٫۲ "1985 Honda Accord Aerodeck LX (man. 5) specs". automobile catalog. Archived from the original on 28 December 2011. Retrieved 27 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  52. ↑ "Honda Accord Aerodeck LX (man. 5) (1985) full detailed specifications listing and photo gallery". automobile catalog. Retrieved 27 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  53. ↑ "Honda Accord Aerodeck LXR (man. 5) (1985)". automobile catalog. Retrieved 27 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  54. ↑ "Honda Accord Aerodeck LX-S (man. 5) (1985)". automobile catalog. Retrieved 27 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  55. ↑ "Honda Accord Aerodeck LXR-S (man. 5) (1985)". automobile catalog. Retrieved 27 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  56. ↑ "Honda Accord Aerodeck 2.0 Si (man. 5) (1985)". automobile catalog. Retrieved 27 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  57. ↑ "Honda Accord Aerodeck EX 2.0 (man. 5) (1985)". automobile catalog. Retrieved 27 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  58. ↑ "Honda Accord Aerodeck EX 2.0i (man. 5) (1985)". automobile catalog. Retrieved 27 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  59. ↑ "Honda Accord Aerodeck EX 2.0i catalyst (man. 5) (1985)". automobile catalog. Retrieved 27 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  60. ↑ [۱] بایگانی‌شده در ۲۰۱۴-۰۸-۰۸ توسط Wayback Machine
  61. ↑ "بررسی فنی چهارمین نسل هوندا آکورد". جوان خودرو. 25 مارس 2018. Archived from the original on 17 April 2019. Retrieved 17 April 2019.
  62. ↑ Calif Torrance (11 April 1989). "1990 Honda Accord -- Drivetrain". Honda News. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  63. ↑ ۶۳٫۰ ۶۳٫۱ "1990, 1991, 1992, 1993 Honda Accord". How Stuff Works. Archived from the original on 20 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  64. ↑ Aaron Severson (12 ژوئن 2015). "Four-Wheel Steering Demystified". Auto Week. Archived from the original on 21 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  65. ↑ ۶۵٫۰ ۶۵٫۱ ۶۵٫۲ ۶۵٫۳ Nate Mitchell (2 ژانویه 2015). "Introduction of the 4th Generation Honda Accord – Celebrating 25 Years". Honda Roots. Archived from the original on 21 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  66. ↑ "Honda F22A engine (F22B) | How good it is, its problems, oil". mywikimotors.com. Archived from the original on 2019-04-18. Retrieved 2019-04-18.
  67. ↑ "Honda Accord Sedan (1990)". NetCarShow.com (به انگلیسی). Archived from the original on 2019-04-18. Retrieved 2019-04-18.
  68. ↑ "Welcome to Honda Manufacturing of Ohio - Honda of America Mfg". ohio.honda.com (به انگلیسی). Archived from the original on 2019-04-18. Retrieved 2019-04-18.
  69. ↑ "Honda Accord". Classic Cars Wiki (به انگلیسی). Archived from the original on 2019-04-18. Retrieved 2019-04-18.
  70. ↑ Alex Taylor (10 September 1990). "Japan's new U.S. car strategy". CNN. Archived from the original on 16 April 2014. Retrieved 22 April 2019.
  71. ↑ ۷۱٫۰ ۷۱٫۱ "Honda Accord 4th Generation". car.info. Archived from the original on 2019-04-17. Retrieved 2019-04-17.
  72. ↑ "Detailed specs review of 1991 Honda Accord SE Sedan model for North America". www.automobile-catalog.com. Retrieved 2019-04-17.
  73. ↑ Paul Weissler (December 1993). "Inside the Motors". Popular Mechanics: 58–60. Retrieved 22 April 2019.
  74. ↑ The Used Car Book, 1994. HarperCollins Publishers. 1994. p. 133. ISBN 0062732080. Retrieved 22 April 2019.
  75. ↑ "Car and Driver". 39. Hachette Magazines, Incorporated. 1993: 254. Retrieved 22 April 2019. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  76. ↑ Aaron Bonk (2007). Honda Engine Swaps. CarTech Inc. p. 76. ISBN 1932494561. Retrieved 22 April 2019.
  77. ↑ "Honda Accord". CarGurus (به انگلیسی). Archived from the original on 2019-04-17. Retrieved 2019-04-17.
  78. ↑ A. Mair (1993). Honda's Global Local Corporation. Springer. p. 312. ISBN 0230374859. {{cite book}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  79. ↑ ۷۹٫۰ ۷۹٫۱ Jonathan Crouch (28 اکتبر 2005). "Rover 600 (1993 - 1999) used car review". RAC. Archived from the original on 20 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  80. ↑ Amoore100 (14 سپتامبر 2015). "Ridiculous Rebadges: A Chevy, a Subaru, and a Honda walk into an Isuzu-owned bar..." OPPO (Opposite Lock). Archived from the original on 20 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  81. ↑ "Japan Car of The Year Record". JCOTY. Archived from the original on 1 August 2018. Retrieved 22 March 2019.
  82. ↑ Usman Ansari (16 April 2018). "Honda and the Japan Car of the Year Award". Car Spirit PK. Retrieved 22 March 2019.
  83. ↑ "Automotive Engineering" (102). Society of Automotive Engineers. 1994. Retrieved 21 April 2019. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help); Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  84. ↑ "A Car Is Born". Bloomberg BusinessWeek. 12 September 1993. Retrieved 22 April 2019.
  85. ↑ "Patent USD347806 – Automobile – Google Patents". Google. Archived from the original on 10 August 2016. Retrieved 22 April 2019.
  86. ↑ "1993 Honda Accord 5th-gen. JDM 4-Door Sedan". automobile catalog. Archived from the original on 30 January 2012. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  87. ↑ ۸۷٫۰ ۸۷٫۱ Antone Andres. "40 years of Honda Accord (Jul 14, 2016)". Autoindustriya.com. Archived from the original on 17 April 2019. Retrieved 22 April 2019.
  88. ↑ ۸۸٫۰ ۸۸٫۱ ۸۸٫۲ ۸۸٫۳ ۸۸٫۴ "How the Honda Accord Works". How Stuff Works. Archived from the original on 20 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  89. ↑ "Ward's Automotive Yearbook" (57). Ward's Communications: 115. Retrieved 21 April 2019. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help); Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  90. ↑ Stuart F. Brown (1993). "More Power For Honda's New Accord". Popular Science. Bonnier Corporation (243 (4)): 36. ISSN 0161-7370. Retrieved 21 April 2019.
  91. ↑ ۹۱٫۰ ۹۱٫۱ "Motor Trend Import Cars of the Year Complete Winners List". Motor Trend. Archived from the original on 29 June 2011. Retrieved 22 April 2019.
  92. ↑ "1995 Honda (North America) Accord 5th-gen. 4-Door Sedan". automobile catalog. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  93. ↑ Richard Lamming (1993). Beyond Partnership: Strategies for Innovation and Lean Supply. Prentice Hall. p. 19. ISBN 0131437852. Retrieved 22 April 2019. {{cite book}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  94. ↑ "Hot Wheels". nicb.org/. Archived from the original on 13 September 2017. Retrieved 22 April 2019.
  95. ↑ "Patent USD347805 – Automobile – Google Patents". Google. Archived from the original on 11 August 2016. Retrieved 22 April 2019.
  96. ↑ ۹۶٫۰ ۹۶٫۱ A. Mair (1993). Honda's Global Local Corporation. Springer. p. 239. ISBN 0230374859. {{cite book}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  97. ↑ "Automotive Almanac of Japan" (36). Japan Motor Industrial Federation: 204. Retrieved 21 April 2019. ...American Honda Motor Co., Inc. begins to export Accord Wagon to Europe. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help); Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  98. ↑ Japanese Motor Business - page 31. EIU. 1995. Retrieved 22 April 2019. The 2 litre diesel engines, which are already used in the Rover 600 model, will equip versions of the UK-built Honda Accord {{cite book}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  99. ↑ "Accord Type R or Euro R? – Page 2". Honda-Tech. Archived from the original on 22 December 2013. Retrieved 22 April 2019.
  100. ↑ ۱۰۰٫۰ ۱۰۰٫۱ "2001 Honda Accord Euro R (man. 5) (model for Japan ) car specifications & performance data review". automobile catalog. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  101. ↑ "What is the Honda Accord Type R?". Parkers. Archived from the original on 19 April 2019. Retrieved 22 April 2019.
  102. ↑ Nick D (6 April 2016). "2000 Honda Accord Euro R". Super Cars. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  103. ↑ "Honda Accord Reviews". JB car pages. Archived from the original on 11 January 2019. Retrieved 22 April 2019.
  104. ↑ Honda - The Cog (فیلم تبلیغاتی). Honda Suisse on Youtube. 2003. Archived from the original on 16 April 2019. Retrieved 22 April 2019.
  105. ↑ ۱۰۵٫۰ ۱۰۵٫۱ "Acura TSX Reviews". JB car pages. Archived from the original on 27 March 2019. Retrieved 22 April 2019.
  106. ↑ Ichiban (6 نوامبر 2011). "Introduction to the 7th Generation Accord (with 6th Generation Comparison)". Archived from the original on 19 April 2019. Retrieved 22 April 2019.
  107. ↑ Usman Ansari (16 April 2018). "Honda and the Japan Car of the Year Award". Car Spirit PK. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  108. ↑ ۱۰۸٫۰ ۱۰۸٫۱ "Honda Accord Specifications". Parkers. Archived from the original on 19 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  109. ↑ "Honda Accord Euro R Specifications". ST Cars. Archived from the original on 19 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  110. ↑ ۱۱۰٫۰ ۱۱۰٫۱ Matt Parsons. "Euro-R: The Golden Honda Accord". Drive Tribe. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  111. ↑ "Honda Accord Euro R (CL7)". One Shift. Archived from the original on 19 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  112. ↑ "2005 Honda Accord, Review". JB car pages. Archived from the original on 12 May 2018. Retrieved 22 April 2019.
  113. ↑ "Honda Accord 2003-07 problems and fixes, fuel economy, specs, photos". Samarins. 10 فوریه 2019. Archived from the original on 19 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  114. ↑ Tony Swan (1 September 2003). "Honda Accord Coupe EX V-6". Car and Driver. Retrieved 22 April 2019.
  115. ↑ "Honda Accord 2003 - Simple Yet Attractive". SBT Japan. Archived from the original on 19 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  116. ↑ "1990–2010 Search Results by Model". NHTSA.GOV. Archived from the original on 2 July 2016. Retrieved 22 April 2019.
  117. ↑ "Insurance Institute of Highway Safety Status Report Vol. 42, No. 4, April 19, 2007" (PDF). Archived from the original (PDF) on 17 January 2014. Retrieved 28 April 2019.
  118. ↑ ۱۱۸٫۰ ۱۱۸٫۱ "2009 Honda Accord Sedan, Tourer Unveiled For JDM". Jalopnik. 12 ژوئن 2008. Archived from the original on 18 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  119. ↑ ۱۱۹٫۰ ۱۱۹٫۱ Brian Potter (8 آوریل 2008). "European Honda Accord Sedan and Tourer In Detail". Motor1. Archived from the original on 18 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  120. ↑ Steane Klose (24 ژوئن 2008). "2008 Honda Accord Euro Launched in Australia". The Motor Report. Archived from the original on 18 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  121. ↑ Dean (21 August 2009). "Honda Has Started To Build The Spirior/Accord In China". Clutch'd. Retrieved 22 April 2019.
  122. ↑ Dean (21 August 2009). "Honda Has Started To Build The Spirior/Accord In China". clutch'd. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  123. ↑ David McCowen; Andrew MacLean (22 اکتبر 2014). "Honda kills Accord Euro". Drive. Archived from the original on 18 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  124. ↑ Patrick Bedard (۱ اکتبر ۲۰۰۷). "2008 Honda Accord - Polite and Parental: More of what folks buy four-doors for, way more". Car and Driver. Retrieved 22 April 2019.
  125. ↑ "2010 Honda Accord Crosstour Preview". JB car pages. Archived from the original on 19 July 2012. Retrieved 22 April 2019.
  126. ↑ Paul Tan (22 آوریل 2008). "8th Generation 2008 Honda Accord launched!". Paultan.org. Archived from the original on 5 May 2019. Retrieved 22 April 2019.
  127. ↑ "Goodbye ACCORD, Hello PERDANA!". Malaysia Today. 8 ژوئیه 2013. Archived from the original on 5 May 2019. Retrieved 22 April 2019.
  128. ↑ Mark Rechtin (10 سپتامبر 2012). "Honda goes all-in with 2013 Accord". Automotive News. Archived from the original on 18 April 2019. Retrieved 22 April 2019. For the 2013 Accord redesign, Honda called on a 30-year veteran to be chief engineer. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  129. ↑ "Honda Accord: Ninth generation (2013–2019) Manual". haccord. Archived from the original on 4 May 2019. Retrieved 22 April 2019.
  130. ↑ Steve Siler (10 ژانویه 2012). "2013 Honda Accord Coupe Concept - Showing the way to the ninth generation of a perennial 10Bester". Car and Driver. Archived from the original on 4 May 2019. Retrieved 22 April 2019.
  131. ↑ "Honda Accord: The Ninth Generation" (Press release). American Honda Motor. 5 September 2012. Archived from the original on 1 July 2018. Retrieved 28 April 2019.
  132. ↑ Rachel Smith (6 سپتامبر 2012). "Redesigned 2013 Honda Accord Offers Updated Engines and More Features". U.S.News. Archived from the original on 18 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  133. ↑ "Honda Announces Pricing for All-New 2013 Accord". Newswire. 2 سپتامبر 2012. Archived from the original on 18 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  134. ↑ "New Accord Will Hit Russia in February 2013". Archived from the original on 13 October 2012. Retrieved 22 April 2019.
  135. ↑ "Successful Shipment of Accord by Honda Automobile (China) Co. , Ltd". Honda Automobile (China) Co. , Ltd. Archived from the original on 10 October 2017. Retrieved 22 April 2019.
  136. ↑ Zach Gale (10 اوت 2015). "2016 Honda Accord First Drive Review". Motor Trend. Archived from the original on 27 April 2019. Retrieved 27 April 2019.
  137. ↑ Doron Levin (30 ژوئیه 2015). "Will this convince you that a Honda Accord is cool?". Fortune. Archived from the original on 27 April 2019. Retrieved 27 April 2019.
  138. ↑ "2016 Honda Accord Recalls". cars.com. 29 ژوئن 2017. Archived from the original on 27 April 2019. Retrieved 27 April 2019.
  139. ↑ Nathan Bomey (14 ژوئیه 2017). "Honda recalling 1.5M Accord cars to prevent potential engine fires". USA Today. Archived from the original on 27 April 2019. Retrieved 27 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  140. ↑ "2018 Honda Accord Overview". Car and Driver. Archived from the original on 8 March 2019. Retrieved 17 March 2019.
  141. ↑ "When is the 2018 Honda Accord release date?". 3 اوت 2017. Archived from the original on 9 August 2018. Retrieved 28 April 2019.
  142. ↑ John Rosevear (18 اکتبر 2017). "Honda Sharpens Its All-New 2018 Accord to Steal SUV Sales". The Motley Fool. Archived from the original on 26 February 2019. Retrieved 22 April 2019.
  143. ↑ "Completely Redesigned 2018 Honda Accord to Arrive At Dealerships This Fall". Cambridge center Honda. 6 اکتبر 2017. Archived from the original on 21 September 2018. Retrieved 22 April 2019.
  144. ↑ Markus (2 اکتبر 2017). "2018 Honda Accord first test". Motor Trend. Archived from the original on 24 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  145. ↑ "2018 Honda Accord Press Kit - Powertrain - Honda.com". news.honda.com. Archived from the original on 19 June 2018. Retrieved 22 April 2019.
  146. ↑ Clifford Atiyeh (3 اکتبر 2017). "A Tale of Two 2.0-Liters: Comparing the Turbo Four in Honda's New Accord and the Civic Type R | News | Car and Driver". Car and Driver. Archived from the original on 3 November 2018. Retrieved 22 April 2019.
  147. ↑ "2018 Accord Specifications & Features". hondanews.com. 16 مارس 2018. Archived from the original on 18 August 2018. Retrieved 22 April 2019.
  148. ↑ Alisa Priddle (14 ژوئیه 2017). "2018 Honda Accord first look: lower, wider, shorter". Motor Trend. Archived from the original on 17 April 2019. Retrieved 22 April 2019.
  149. ↑ "2019 Honda Accord model overview". Motor Trend. Archived from the original on 27 April 2019. Retrieved 27 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  150. ↑ "Honda Accord Overview". Car and Driver. Archived from the original on 8 March 2019. Retrieved 29 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  151. ↑ Christian Seabaugh (23 مارس 2018). "2018 Honda Accord Touring 2.0T interior review". Motor Trend. Archived from the original on 4 February 2019. Retrieved 29 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  152. ↑ "New Honda Accord previewed in Thailand, 2019 launch". Archived from the original on 2019-04-17. Retrieved 2019-05-08.
  153. ↑ "Honda to launch the 2019 Accord in Thailand next month". Zigwheels. 1 March 2019. Retrieved 22 April 2019.
  154. ↑ Danny Tan (2 مارس 2019). "2019 Honda Accord launched in Thailand". Paultan. Archived from the original on 27 March 2019. Retrieved 22 April 2019.
  155. ↑ Tony O’Kane (14 مارس 2019). "Next Honda Accord will be no bargain". WhichCar. Archived from the original on 17 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  156. ↑ "Pengantar Honda Accord 2019" [Introduction to the 2019 Honda Accord]. CINTAMOBIL. 9 فوریه 2019. Archived from the original on 21 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Cite has empty unknown parameter: |4= (help); Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  157. ↑ "日本カー・オブ・ザ・イヤー 2008–2009 公式サイト". Jcoty.org. Archived from the original on 18 March 2012. Retrieved 22 April 2019.
  158. ↑ "DCOTY 2008: The Overall Winner – Honda Accord V6". Drive.com.au. Archived from the original on 24 February 2013. Retrieved 22 April 2019.
  159. ↑ "Honda Accord Wins SA Car of the Year 2009". SACarFan.co.za. Archived from the original on 25 March 2009. Retrieved 22 April 2019.
  160. ↑ "Honda Accord Reviews & News". JB car pages. Archived from the original on 11 January 2019. Retrieved 22 April 2019.
  161. ↑ "2013 AJAC Awards - Honda Accord Sedan named 2013 Canadian Car of the Year". Newswire. 4 فوریه 2013. Archived from the original on 17 April 2019. Retrieved 22 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  162. ↑ Alisa Priddle (21 نوامبر 2013). "Honda Accord named Green Car of the Year". USA Today. Archived from the original on 1 June 2016. Retrieved 22 April 2019.
  163. ↑ "The North American Car, Utility and Truck of the Year Awards Names Honda Accord, Volvo XC60, Lincoln Navigator 2018 Winners". northamericancaroftheyear.org. Archived from the original on 16 April 2019. Retrieved 22 April 2019.
  164. ↑ "AJAC Announces the 2018 Canadian Car of the Year and 2018 Canadian Utility Vehicle of the Year". newswire.ca. Archived from the original on 13 June 2018. Retrieved 22 April 2019.
  165. ↑ "2019 Best Cars for Families". US News Cars. Archived from the original on 20 March 2019. Retrieved 29 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  166. ↑ "The Impressive 40 Year Honda Accord History". Jeffrey Honda. 29 اوت 2016. Archived from the original on 17 April 2019. Retrieved 25 April 2019. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)

پیوند به بیرون

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=هوندا_آکورد&oldid=26052297»