راینو ویروس
| «راینو ویروس انسانی» | |
|---|---|
| |
| سطح مولکولی یک ویروس سرماخوردگی انسانی به همراه پروتئین‌های میله‌ای شکل روی آن | |
| طبقه‌بندی ویروس‌ها | |
| Group: | گروه ۴ ((+)ssRNA) |
| راسته: | پیکورناویرال |
| تیره: | پیکورناویریدی |
| سرده: | آنتروویروس |
| گونه شاخص | |
| آنتروویروس انسانی C | |
ویروس سرماخوردگی انسانی یا راینو ویروس (به انگلیسی: Rhinovirus) شایع‌ترین عامل عفونتی در انسان‌ها و عامل اصلی بیماری سرماخوردگی است. این عفونت در دمای بین ۳۳ تا ۳۵ درجه سانتیگراد تکثیر می‌شود و احتمالاً همین موضوع دلیل این است که بیماری عمدتاً در بینی اتفاق می‌افتد. راینو ویروس نوعی آنتروویروس است.
بیش از ۹۹ نوع از این ویروس وجود دارد که تفاوت آنها در سطح پروتئینی آنها است و به صورت چرخه لیتیک در طبیعت وجود دارند. این ویروس با قطری حدود ۳۰ نانومتر، جزء کوچکترین ویروس‌های دنیاست. سایر ویروس‌ها از جمله ویروس آبله یا آبله گاوی در حدود ۱۰ مرتبه بزرگتر، یعنی تقریباً ۳۰۰ نانومتر هستند.
در انگلستان، واحد سرماخوردگی (CCU) توسط شورای تحقیقات پزشکی در سال ۱۹۴۶ تأسیس شد و راینو ویروس در همان زمان در سال ۱۹۵۶ کشف شد.[۱]
ویروس‌شناسی[ویرایش]
سرماخوردگی عفونت دستگاه تنفسی فوقانی است که به راحتی منتقل می‌شود. راینو ویروس معمول‌ترین عامل سرماخوردگی است و در ۳۰ تا ۸۰ درصد موارد علت بیماری شناخته می‌شود. راینو ویروس ویروسی از خانواده پیکورناویروس‌ها و شامل ۹۹ نوع مختلف شناخته‌شده است.[۲][۳] ویروس‌های دیگری نیز ممکن است علت سرماخوردگی باشند که عبارتند از: کروناویروس‌ها (۱۰–۱۵٪)، ویروس پاراآنفلوآنزا انسانی، ویروس سنسیشال تنفسی انسانی، آدنوویروس، آنتروویروس، و ویروس متاپنومو.[۴] متداولا، از این ویروس بیش از یک نوع وجود دارد[۵] و در کل، بیش از دویست ویروس مختلف به سرماخوردگی‌ها مربوط می‌شوند.[۶]
راینو ویروس نوع C در سال ۲۰۰۷ کشف شد و در سرتاسر دنیا قابل مشاهده می‌شود.[۷] تأثیر نوع C نسبت به نوع A و B شدیدتر است.[۸] راینو ویروس دارای یک ژنوم RNA معمولی با پروتئین و پلی‌نوکلئوتید است که مشابه DNA انسان عمل می‌کند. این پروتئین‌ها عامل اصلی واکنش آنتی‌بادی‌های بدن انسان هستند.[۹] راینو ویروس‌ها در دمای ۹۱ درجه فارنهایت (معادل ۳۲٫۷ درجه سلسیوس) بهترین شرایط را برای رشد و نمو دارند و این دمایی است که در نوک بینی انسان مشاهده می‌شود.[۷] داروی ضدویروس پلکوناریل می‌تواند میزان مقاومت راینو ویروس را کاهش دهد،[۱۰] اما هنوز این دارو برای راینو ویروس انسانی ساخته نشده است و مطالعات بر روی در حال انجام است.[۱۱]
علائم[ویرایش]
متداول‌ترین علائم سرماخوردگی شامل سرفه، آبریزش بینی، گرفتگی بینی و گلودرد است و علائم دیگر شامل درد عضلات، خستگی، سردرد، و بی‌اشتهایی.[۱۲] گلودرد تقریباً در ۴۰٪ افراد و سرفه تقریباً در ۵۰٪ افراد بروز می‌کند، در حال که در نیمی از موارد درد عضلانی رخ می‌دهد.[۶] تب در بزرگسالان غیرمعمول، اما در نوزادان و کودکان رایج است.[۶] سرفه ناشی از سرماخوردگی در مقایسه با سرفه ناشی از آنفلوآنزا ملایم‌تر است.[۶] اگرچه وجود تب و سرفه در بزرگسالان احتمال بیشتری از آنفلوآنزا را نشان می‌دهد، با این حال شباهت بسیار زیادی میان علائم این دو وجود دارد.[۱۳] بعضی از ویروس‌هایی که موجب سرماخوردگی می‌شوند، ممکن است بدون علامت باشند.[۱۴][۱۵] رنگ خلط سینه یا ترشحات بینی ممکن است بی‌رنگ یا زرد یا سبز باشد و اینکه آیا عفونت ناشی از باکتری بوده‌است یا ویروس را مشخص نمی‌کند.[۱۶]
پانویس[ویرایش]
- ↑ Eccles Pg.20
- ↑ Palmenberg, A. C., D Spiro, R Kuzmickas, S Wang et al. ۳۲۴. “Sequencing and Analyses of All Known Human Rhinovirus Genomes Reveals Structure and Evolution”. Science, no. 5923 (2009): 55–9. doi:10.1126/science.1165557. PMID 19213880.
- ↑ Eccles Pg.77
- ↑ “Common Cold”. National Institute of Allergy and Infectious Diseases, 27 November 2006.
- ↑ Eccles Pg.107
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ Eccles R. ۵. “Understanding the symptoms of the common cold and influenza”. Lancet Infect Dis, no. 11 (November 2005): 718–25. doi:10.1016/S1473-3099(05)70270-X. PMID 16253889.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ "Common Cold". University of South Florida Student Health Services. Retrieved 18 April 2013.
- ↑ Fuji, N (۲۰۱۱). "Detection of human rhinovirus C viral genome in blood among children with severe respiratory infections in the Philippines". PloS one. ۶ (۱۱): e27247. PMID ۲۲۰۸۷۲۷۲ Check
|pmid=value (help). Unknown parameter|coauthors=ignored (|author=suggested) (help); Check date values in:|date=(help); - ↑ editor, Yawei Zhang, general (2008). Encyclopedia of global health. Los Angeles: Sage Publications. pp. 433–435. ISBN 978-1-4129-4186-0.
- ↑ Turner, RB (2005 Nov). "Virucidal hand treatments for prevention of rhinovirus infection". The Journal of antimicrobial chemotherapy. ۵۶ (۵): ۸۰۵–۷. PMID ۱۶۱۵۹۹۲۷ Check
|pmid=value (help). Unknown parameter|coauthors=ignored (|author=suggested) (help); Check date values in:|date=(help); - ↑ Fleischer, R (2003 Dec 15). "Safety and efficacy evaluation of pleconaril for treatment of the common cold". Clinical infectious diseases: an official publication of the Infectious Diseases Society of America. ۳۷ (۱۲): ۱۷۲۲. PMID ۱۴۶۸۹۳۶۲ Check
|pmid=value (help). Unknown parameter|coauthors=ignored (|author=suggested) (help); Check date values in:|date=(help); - ↑ Eccles Pg. 24
- ↑ Eccles Pg.26
- ↑ Eccles Pg. 129
- ↑ Eccles Pg.50
- ↑ Eccles Pg.30
منابع[ویرایش]
- Ronald Eccles, Olaf Weber (eds). Common cold. Basel: Birkhäuser, 2009. ISBN 978-3-7643-9894-1.
