والتر نرینگ
والتر نرینگ | |
|---|---|
 نرینگ (راست) در کنار اروین رومل و فریتس بایرلاین | |
| زاده | ۱۵ اوت ۱۸۹۲ اشترتسین، امپراتوری آلمان |
| درگذشته | ۲۰ آوریل ۱۹۸۳ دوسلدورف، آلمان غربی |
| وفاداری | .svg){kind=small} امپراتوری آلمان (تا ۱۹۱۸) جمهوری وایمار (تا ۱۹۳۳).svg){kind=small} رایش سوم |
| شاخه نظامی | نیروی زمینی |
| سال‌های خدمت | ۴۵–۱۹۱۱ |
| درجه | سپهبد (ژنرال نیروهای زرهی) |
| فرماندهی | هنگ ۵ زرهی لشکر هجدهم زرهی آفریکاکور سپاه ۲۴ زرهی ارتش چهارم زرهی ارتش یکم زرهی |
| جنگ‌ها و عملیات‌ها | جنگ جهانی اول جنگ جهانی دوم |
| نشان‌ها | صلیب آهنین صلیب شوالیه صلیب آهنین |
والتر نرینگ (به آلمانی: Walther Nehring) (۱۵ اوت ۱۸۹۲–۲۰ آوریل ۱۹۸۳) یک نظامی بلندپایه آلمانی در دوره رایش سوم بود که در جریان جنگ جهانی دوم فرماندهی یگان‌های مختلفی را در جبهه‌های شرقی و شمال آفریقا بر عهده داشت.
سال‌های اولیه[ویرایش]
والتر نرینگ روز ۱۵ اوت سال ۱۸۹۲ در اشترتسین در پروس باختری زاده شد. اصالت خاندان او به هلند بازمی‌گشت. اجدادش کشاورز و زمین‌دار بودند. نرینگ دوران مدرسه را در سوپوت و دانتسیش گذراند. روز ۱۶ سپتامبر سال ۱۹۱۱ به عنوان افسرِ دانشجو وارد خدمت نظامی شد و به هنگ ۱۵۲ پیاده‌نظام پیوست. روز ۱۸ دسامبر سال ۱۹۱۳ درجه ستوان دومی به او اعطا گردید. از روز ۸ نوامبر سال ۱۹۱۴ وارد میدان‌های رزم در جنگ جهانی اول شد و در نبرد تاننبرگ حضور یافت. روز ۱۴ سپتامبر در نزدیکی دریاچه مازوریان از ناحیه گلو و سر مجروح شد. نرینگ نشان درجه دو صلیب آهنین را دریافت کرد. روز ۲ نوامبر با مرخص شدن از بیمارستان به گردان ۱۴۸ جایگزینی متحرک منتقل و آجودان این یگان گشت. این گردان متعلق به لشکری بود که از مرزهای پروس شرقی محافظت می‌نمود. درگیری‌های نواحی کوتنو، لیتوانی و کورلند را تجربه کرد. روز ۶ ژوئن سال ۱۹۱۵ به درجه ستوان یکمی ترفیع یافت.[۱] نشان درجه یک صلیب آهنین و سال ۱۹۱۸ نشان سیاه رنگ زخم به نرینگ اعطا شد.[۲]
رایشسور[ویرایش]
پس از جنگ، نرینگ در نیروهای مسلح ۱۰۰ هزار نفری آلمان موسوم به رایشسور باقی ماند. ماه مارس سال ۱۹۲۳ با درجه سروانی به فرماندهی گروهان ۱۳ مسلسل هنگ ۲ پیاده‌نظام رسید. سپس با ورود به تروپه‌نامت (دفتر نیرو) در وزارت رایشسور، برای دوره آموزشی ستاد برگزیده شد. نرینگ بین سال‌های ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۷ درجه‌های سرگردی، سرهنگ دومی و سرهنگی را دریافت کرد.[۲]
ورماخت[ویرایش]
روز ۵ اکتبر سال ۱۹۳۷ به فرماندهی هنگ ۵ زرهی منصوب گشت. ماه ژوئیه سال ۱۹۳۹ به ستاد سپاه ۱۹ منتقل گردید. هنگام آغاز جنگ جهانی دوم نرینگ ریاست ستاد سپاه ۱۹ تحت امر سپهبد هاینتس گودریان، را بر عهده داشت. در جریان نبرد لهستان و نبرد فرانسه در این جایگاه بود. روز ۱ اوت سال ۱۹۴۰ به درجه سرتیپی ترفیع یافت و مدتی کوتاه بعد فرمانده لشکر هجدهم زرهی شد. نرینگ این لشکر را در مراحل اولیه عملیات بارباروسا، تهاجم آلمان به شوروی، رهبری کرد. روز ۲۴ ژوئیه سال ۱۹۴۱ مفتخر به دریافت نشان صلیب شوالیه صلیب آهنین شد.[۲]
نرینگ روز ۲۶ ژانویه سال ۱۹۴۲ جایگاه پیشین را ترک کرد و به شمال آفریقا رفت. روز ۱ فوریه به درجه سرلشکری ترفیع پذیرفت.[۲] ماه مه فرماندهی آفریکاکور را بر عهده گرفت.[نیازمند منبع] روز به ۱ ژوئیه سپهبد (ژنرال نیروهای زرهی) شد. نرینگ روز ۳۱ اوت هنگام پیشروی به سمت العلمین، در یک میدان مین بریتانیایی مجروح گردید.[۲] نرینگ به جبهه شرقی بازگشت و فرماندهی سپاه ۲۴ زرهی را بر عهده گرفت. برای مدتی فرمانده ارتش چهارم زرهی بود و سپس مجدداً در ماه اوت سال ۱۹۴۴ به سپاه ۲۴ زرهی بازگشت و تا ماه مارس سال ۱۹۴۵ آن را فرماندهی کرد. ماه مارس سال ۱۹۴۵ فرمانده ارتش یکم زرهی شد.[نیازمند منبع]
تالیفات[ویرایش]
وی پس از جنگ کتابی با عنوان «تاریخ نیروهای زرهی آلمان ۱۹۱۶ تا ۱۹۴۵» نوشت. وی هم‌چنین مقدمه کتاب «نبرد رعدآسا: از ظهور هیتلر تا سقوط دونکرک» لن دیتون را نوشته‌است.[نیازمند منبع]
منابع[ویرایش]
- ↑ Kurowski 2010, p. 224.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ Williamson 2005, p. 16.
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Walther_Nehring». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱ ژانویه ۲۰۱۴.
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ والتر نرینگ موجود است. |
- اعضای نیروی زمینی پروس
- اهالی پروس باختری
- درگذشتگان ۱۹۸۳ (میلادی)
- دریافتکنندگان صلیب آهنین (۱۹۱۴)
- دریافتکنندگان صلیب آهنین درجه ۱
- دریافتکنندگان صلیب آهنین
- دریافتکنندگان صلیب شوالیه صلیب آهنین با برگهای بلوط و شمشیرها
- دریافتکنندگان صلیب شوالیه صلیب آهنین
- زادگان ۱۸۹۲ (میلادی)
- ژنرالهای ورماخت
- صلیب افسری نشان افتخار شایستگی جمهوری فدرال آلمان
- کارکنان رایشسور
- اعضای فرایکور
- نظامیان آلمانی در جنگ جهانی اول