هرمان گورینگ

هرمان گورینگ
شانزدهمین رئیس رایشس‌تاگ
دوره مسئولیت ۳۰ اوت ۱۹۳۲ – ۲۳ آوریل ۱۹۴۵
رئیس‌جمهور	پاول فن هیندنبورگ (۱۹۳۴–۱۹۳۲) آدولف هیتلر (۱۹۴۵–۱۹۳۴، به عنوان پیشوا)
پس از	پاول لوبه
فرمانده کل لوفت‌وافه
دوره مسئولیت ۱ مارس ۱۹۳۵ – ۲۴ آوریل ۱۹۴۵
پیشوا	آدولف هیتلر
پس از	ایجاد جایگاه
پیش از	روبرت ریتر فن گرایم
جایگاه‌های دیگر نخست‌وزیر پروس دوره مسئولیت ۱۱ آوریل ۱۹۳۳ – ۲۳ آوریل ۱۹۴۵ فرماندار آدولف هیتلر خودش پس از فرانتس فن پاپن پیش از انحلال جایگاه وزیر امور داخلی پروس (موقت) دوره مسئولیت ۲۵ آوریل ۱۹۳۳ – ۲۳ آوریل ۱۹۴۵ نخست‌وزیر خودش پس از آدولف هیتلر پیش از انحلال جایگاه وزیر هوانوردی دوره مسئولیت ۲۷ آوریل ۱۹۳۳ – ۲۳ آوریل ۱۹۴۵ رئیس‌جمهور پاول فن هیندنبورگ (۱۹۳۴–۱۹۳۲) آدولف هیتلر (۱۹۴۵–۱۹۳۴، به عنوان پیشوا) صدراعظم آدولف هیتلر وزیر اقتصاد دوره مسئولیت ۲۶ نوامبر ۱۹۳۷ – ۱۵ ژانویه ۱۹۳۸ صدراعظم آدولف هیتلر پس از یالمار شاخت پیش از والتر فونک وزیر جنگل‌داری دوره مسئولیت ژوئیه ۱۹۳۴ – ۲۳ آوریل ۱۹۴۵ رئیس‌جمهور پاول فن هیندنبورگ (۱۹۳۴–۱۹۳۲) آدولف هیتلر (۱۹۴۵–۱۹۳۴، به عنوان پیشوا) صدراعظم آدولف هیتلر مسئول برنامه چهار ساله دوره مسئولیت ۱۸ اکتبر ۱۹۳۶ – ۲۳ آوریل ۱۹۴۵ رئیس شورای دفاع رایش دوره مسئولیت ۳۰ اوت ۱۹۳۹ – ۲۳ آوریل ۱۹۴۵
اطلاعات شخصی
زاده	هرمان ویلهلم گورینگ ۱۲ ژانویهٔ ۱۸۹۳ روزنهایم، پادشاهی بایرن، امپراتوری آلمان
درگذشته	۱۵ اکتبر ۱۹۴۶ (۵۳ سال) نورنبرگ
ملیت	آلمان
حزب سیاسی	حزب ناسیونال سوسیالیست کارگران آلمان
همسر(ان)	کارین فون کانتزنوو امی زانمان
جایزه‌ها	پور لی میریت صلیب کبیر صلیب آهنین
امضا
خدمات نظامی
وفاداری	امپراتوری آلمان (۱۹۱۸–۱۹۱۲) جمهوری وایمار (۱۹۳۳–۱۹۲۳) رایش سوم (۱۹۴۵–۱۹۳۳)
سال‌های خدمت	(۱۹۱۸–۱۹۱۲) (۱۹۴۵–۱۹۲۳)
درجه	رایش‌مارشال
جنگ‌ها/عملیات‌	جنگ جهانی اول جنگ جهانی دوم

هرمان ویلهلم گورینگ (به آلمانی: Hermann Wilhelm Göring) (۱۲ ژانویه ۱۸۹۳ – ۱۵ اکتبر ۱۹۴۶) نظامی و سیاست‌مدار آلمانی دوره رایش سوم و اعضای قدرتمند و پرنفوذ حزب ناسیونال سوسیالیست کارگران بود. گورینگ فرماندهی لوفت‌وافه را از بدو ایجاد آن در سال ۱۹۳۵ تا روزهای پایانی جنگ جهانی دوم بر عهده داشت.

سال‌های اولیه

هرمان گورینگ روز ۱۲ ژانویه سال ۱۸۹۳ در روزنهایم در بایرن زاده شد. پدرش، هاینریش ارنست گورینگ، یک صاحب‌منصب در مستعمرات امپراتوری آلمان بود که مدتی فرمانداری آفریقای جنوب غربی را بر عهده داشت. هرمان از همان کودکی به نظامی‌گری علاقه نشان می‌داد و با لباس نظامی سواره‌نظام که پدرش به او داده بود و شمشیر و کلاه دوستان پدرش بازی می‌کرد. گورینگ وارد دانشکده افسری کارلسروهه شد و سال ۱۹۱۰ به دانشسرای نظامی گروس‌لیشترفلده در نزدیمی برلین رفت.. به راحتی در آرمون نهایی در ماه مارس سال ۱۹۱۱ قبول شد. طبق ادعای خودش، این قبولی با کسب نمره ۲۳۲، حدود ۱۰۰ نمره بیش از مقدار مورد نیاز و بیشترین نمره در تاریخ دانشسرا، حاصل گشت. اسناد دوره تحصیل او نیز نشان‌گر نمره‌های بالا در دروس مختلف از جمله نمره «عالی» در درس جغرافیا است. پس از این آزمون سفری به ایتالیا داشت و از نقاط مختلف آن دیدن کرد.

جنگ جهانی اول

گورینگ در طول جنگ جهانی اول در هنگ پیاده‌نظام در شهری در منطقه مولهاوزن که تنها یک مایل از مرز فرانسه فاصله داشت خدمت کرد. او به مدت ۳ هفته به زندانی شدن در سلول محکوم شد که این حکم هرگز اجرا نشد. گورینگ در دوران جنگ جهانی اول خلبان بود و به علت شجاعت نشان «صلیب آهنین» را دریافت کرد. پس از اتمام دوران آموزش خلبانی به‌طور جدی به مبارزه هوایی پرداخت که به شدت آسیب دید. دوران نقاهت او نزدیک به یک سال به طول انجامید. در ۷ ژوئیه ۱۹۱۸، پس از مرگ ویلهلم راینهارد، جانشین مانفرد فون ریشتهوفن، گورینگ فرمانده «پرواز سیرک» شد. اما تکبر او باعث نفرت مردان اسکادران می‌شد. بعد از جنگ، به مونشن رفت و در سال ۱۹۲۲ با آدولف هیتلر آشنا شد. او در دسامبر ۱۹۲۲ به عنوان رئیس اس‌آ انتخاب شد و تا «کودتای مونیخ» در این سمت باقی‌ماند.

کودتای مونیخ

گورینگ در کودتای مونیخ معروف به کودتای آبجو فروشی به شدت زخمی شد اما توانست به خارج بگریزد. در سال ۱۹۲۷ به آلمان برگشت به حزب نازی پیوست و یک سال بعد، در ۱۹۲۸، به رایشستاگ راه یافت. او در سال ۱۹۳۲ رئیس رایشستاگ شد.

گورینگ در ۱۹۳۳ وزیر امور داخلی پروس بود و در آن سال نقشی مهم در دستگیری و شکنجهٔ کمونیست‌ها و سوسیالیست‌ها داشت.

ورود به نیروی هوایی آلمان

گورینگ در ۱۹۳۵ فرمانده لوفت وافه (نیروی هوایی آلمان) شد.

جنگ جهانی دوم

گورینگ و دیگر افسران ارشد نگران این بودند که آلمان هنوز برای جنگ آماده نیست. اما هیتلر به عنوان رهبر اعتقاد داشت که پیروزی ممکن است. حمله به لهستان، عمل شروع‌کنندهٔ جنگ، در سپیده دم ۱ سپتامبر ۱۹۳۹ آغاز شد. بعد از آن روز هیتلر گورینگ را به عنوان جانشین پیشوای کل آلمان اعلام کرد. در ابتدا پیروزی‌های آلمان یکی پس از دیگری به ارمغان می‌آمد. با کمک لوفت وافه، نیروی هوایی لهستان در عرض یک هفته شکست خورد. فرودگاه حیاتی نروژ در Fallschirmjäger کشف شد وEben Emael اسیر گشت. عدم موفقیت لوفت وافه، وسعت گرفتن حملات هوایی متفقین بر آلمان، و اعتیاد گورینگ را از عوامل سقوط وی دانسته‌اند. گورینگ تا سال ۱۹۴۵ کم و بیش همهٔ پست‌ها و نفوذ خود را از دست داده بود.

ترفیع درجه

• ۲۰ ژانویه ۱۹۱۴: ستوان دوم
• ۱۸ اوت ۱۹۱۷: ستوان یکم
• ژوئن ۱۹۲۰: سروان
• ----: سرگرد
• ----: سرهنگ دوم
• ----: سرهنگ
• ۱۹۳۳: سرتیپ
• ----: سرلشکر
• مه ۱۹۳۵: سپهبد (ژنرال نیروی هوایی)
• ۲۰ آوریل ۱۹۳۶: ارتشبد
• ۴ فوریه ۱۹۳۸: فیلدمارشال
• ژوئیه ۱۹۴۰: رایش‌مارشال

بالاترین درجه نظامی ورماخت که از جهت برابری نظامی یک درجه پایین‌تر رایش فروهر و دو درجه بالاتر از ارتشبد و یک درجه بالاتر از فیلد مارشال می‌باشد با عنوان رایش مارشال (به آلمانی: Reichsmarschall) بود که فقط به هرمان گورینگ، فرمانده لوفت وافه، اعطا شد.

محاکمه و مرگ

هرمان گورینگ در همین سال، پس از پایان جنگ و شکست آلمان، در دادگاه نورنبرگ محاکمه و به اعدام با طناب دار محکوم شد. رایشس‌مارشال هرمان گورینگ سال ۱۹۴۶ و پیش از آن که هنگام اعدامش فرا رسد، در زندان با شکستن کپسول سیانور مخفی نموده در دهانش، بر عمر خود پایان داد.

زندگی شخصی

هرمان گورینگ به عنوان نهمین فرزند از ده فرزند پدرش، حاصل از دومین ازدواج او بود. هنگام تولد هرمان، پدرش در مأموریتی در هائیتی به سر می‌برد. پدرش هنگام تولد هرمان ۶۴ سال داشت. پدر او پروتستان و مادرش کاتولیک بودند. با بازگشت مادرش شش هفته پس از تولدش به جزایر کارائیب، گورینگ ۳ سال از دوران نوزادی خود را تحت مراقبت یکی دوستان او در نزدیکی نورنبرگ گذراند. با بازگشت مجدد والدینش به آلمان، خانواده گورینگ در سال ۱۸۹۶ به برلین نقل مکان کردند و سپس در قلعه وِلدِنشتاین متعلق به یکی از دوستان پدرش، در نزدیکی نورنبرگ ساکن شدند. با وجود این که همانند پدرش او نیز پروستان به حساب می‌آمد، سال چهارم را به جهت نزدیکی آن به قلعه، در یک مدرسه کاتولیک تحصیل کرد. سال ۱۹۰۵ به یک مدرسه شبانه‌روزی در آنسباخ فرستاده شد و سه سال را به شکل سختی در آن گذراند. گفته می‌شود این دوره اثر بدی بر روحیه او گذاشت. گفته شده‌است از ورزش‌های گروهی اجتناب می‌کرد و ترجیح می‌داد به ورزش‌های انفرادی چون تنیس و کوهنوردی یپردازد.