نیکلاس مادورو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نیکلاس مادورو
Nicolás Maduro 2022 (cropped).jpeg
مادورو در ۲۰۲۲
رئیس‌جمهور ونزوئلا
مورد مناقشه[۱]
آغاز به کار
۱۹ آوریل ۲۰۱۳
مورد مناقشه با خوان گوایدو
پس ازهوگو چاوز
وزیر امور خارجه ونزوئلا
دوره مسئولیت
۲۰۰۶ – ۲۰۱۳
رئیس‌جمهورهوگو چاوز
دبیرکل جنبش عدم تعهد
دوره مسئولیت
۲۸ شهریور ۱۳۹۵ – ۵ اسفند ۱۳۹۸
پس ازحسن روحانی
پیش ازالهام علی‌اف
اطلاعات شخصی
زاده
نیکلاس مادورو موروس

۲۳ نوامبر ۱۹۶۲ ‏(۶۰ سال)
کاراکاس ونزوئلا
ملیتونزوئلایی
حزب سیاسیPSUV (از سال ۲۰۰۷-اکنون)
همسر(ان)سیلیا فلورس (دادستان سابق کل ونزوئلا)
فرزنداننیکلاس مادورو گوئررا
اقامتگاهکاخ میرافلورس، کاراکاس
محل تحصیلکاراکاس
پیشهسیاستمدار
دینکلیسای کاتولیک مسیحیت
امضا
وبگاه

نیکلاس مادورو (به اسپانیایی: Nicolás Maduro Moros) (زاده ۱۹۶۲) سیاست‌مدار ونزوئلایی است. وی پس از مرگ هوگو چاوز رئیس‌جمهور موقت ونزوئلا شد. وی پیش از آن، پست‌های وزارت امور خارجه (از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۳) و معاونت اجرایی ریاست جمهوری را (از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳) بر عهده داشت. او در آوریل ۲۰۱۳ با رای ۵۱ درصدی مردم در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۱۳ ونزوئلا به مقام چهل و ششمین ریاست جمهوری ونزوئلا دست یافت. نیکلاس در جوانی راننده اتوبوس بود و سپس رهبر اتحادیه تاجران شد تا این‌که در سال ۲۰۰۰ در انتخابات مجمع ملی ونزوئلا (مجلس قانون‌گذاری ونزوئلا) رأی آورد. مادورو در دولت چاوز دارای پست‌های مختلفی از جمله وزیر امور خارجه بود. در سال ۲۰۱۲، نشریهٔ وال‌استریت جورنال، وی را توانمندترین مسئول و سیاستمدار در حلقهٔ اطرافیان چاوز توصیف کرد.[۲] بعد از مرگ چاوز در سال ۲۰۱۳ مادورو رئیس‌جمهور ونزوئلا شد.

کمبودها در ونزوئلا و کاهش استانداردها و سطح زندگی مردم ونزوئلا، باعث کاهش محبوبیت مادورو و آغاز اعتراضات گسترده مردم ونزوئلا از سال ۲۰۱۴ شد.[۳][۴][۵] به نوشتهٔ نیویورک تایمز، دولت مادورو مسبب مشکلات اقتصادی ونزوئلا بوده و حکومت او با هدف سرکوب اعتراضات، مخالفان و منتقدان را تبعید، زندانی و کشته‌است.[۶] در انتخابات ریاست‌جمهوری ونزوئلا در سال ۲۰۱۸، رهبران مخالفان دولت، زندانی، تبعید یا از شرکت در انتخابات، منع شده و این انتخابات پرحاشیه، بدون نظارت نهادهای نظارتی و بین‌المللی انجام شد و برخی رأی‌دهندگان، وادار به حمایت از مادورو در انتخابات شدند.[۷][۸] بسیاری از کشورها، آن انتخابات و انتخابات مجلس مؤسسان ونزوئلا در سال ۲۰۱۷ را به رسمیت نشناختند.[۹][۱۰] دولت‌های آمریکا، پاناما و کانادا نیز دولت مادورو را تحریم کردند.[۱۱][۱۲][۱۳][۱۴] دولت مادورو همچنین خبرنگاران منتقد را بازداشت و دسترسی به اطلاعات آزاد و اینترنت را به‌ویژه در هنگام رخدادهای مهم سیاسی، مسدود کرد. ۱۱۵ رسانه ونزوئلایی در فاصلهٔ سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۸، مسدود شد و در سال ۲۰۱۹، شاخص آزادی رسانه‌ها در ونزوئلا، در میان ۱۸۰ کشور، در رتبهٔ ۱۴۸ قرار گرفت.[۱۵][۱۶]

مادورو در دوران ریاست‌جمهوری خود، حاکمی یکه‌سالار و دیکتاتور، توصیف شده و به‌گفتهٔ سازمان کشورهای آمریکایی، در دوران مسؤولیت مادورو، مواردی از جنایات علیه بشریت از سوی دولت وی انجام گرفته‌است.[۱۷] در فوریهٔ ۲۰۱۸، دیوان کیفری بین‌المللی بررسی جرائم ارتکابی و رفتار دولت وی را آغاز کرده‌است.[۱۸] بر پایهٔ تخمین سازمان ملل متحد، در دورهٔ مسئولیت مادورو، حدود ۹٬۰۰۰ شهروند ونزوئلایی، مورد قتل‌های فراقضایی قرار گرفته و حدود ۵ میلیون نفر، مجبور به ترک ونزوئلا شده‌اند.[۱۹][۲۰] حکومت‌های روسیه، چین، کوبا، ایران، ترکیه و السالوادور، از حامیان حکومت مادورو هستند و بررسی نهادهای بین‌المللی را، دخالت در امور داخلی ونزوئلا اظهار کرده‌اند.[۲۱][۲۲][۲۳] این کشورها به همراه سوریه، در بحران ریاست‌جمهوری ۲۰۱۹ ونزوئلا، حامی مادورو بوده و آمریکا، کانادا، و بیشتر کشورهای غرب اروپا و کشورهای آمریکای لاتین، از خوان گوایدو حمایت کرده و وی را رئیس‌جمهور مشروع ونزوئلا دانستند.[۲۴][۲۵][۲۶] با وجود تمامی انتقادات، مادورو در ۱۰ ژانویهٔ ۲۰۱۹، برای ریاست جمهوری، سوگند خورد و گوایدو، رئیس مجمع ملی ونزوئلا نیز چند روز بعد و در ۲۳ ژانویه، خود را رئیس‌جمهور رسمی و مشروع ونزوئلا، اعلام کرد.[۲۷][۲۸] دولت مادورو، اعتراضات را یک کودتا و حمایت آمریکا از گوایدو را فتنه‌ای از سوی آمریکا برای تصاحب ذخایر نفتی ونزوئلا دانست.[۲۹][۳۰] این ادعا از سوی گوایدو، تکذیب و رد شد.[۳۱] در پی مجموعه‌ای از ناآرامی‌ها و خیزش نافرجام ۲۰۱۹ ونزوئلا، نمایندگان گوایدو و مادورو، در ۳۰ آوریل ۲۰۱۹ با هدف کاهش تنش و خشونت‌ها با یکدیگر دیدار کردند.[۳۲]

در ۲۶ مارس ۲۰۲۰، وزارت دادگستری ایالات متحده آمریکا، مادورو را به قاچاق موادمخدر و همکاری با قاچاقچیان مواد مخدر، با اهداف سیاسی متهم کرد. وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا نیز، پاداشی به مبلغ ۱۵ میلیون دلار برای اطلاعاتی که منجر به بازداشت و محاکمهٔ مادورو شود، پیشنهاد کرد.[۳۳][۳۴][۳۵]

گوایدو در سال ۲۰۱۸ هنگامی که در حال سخنرانی در جمع نظامیان بود توسط پهپاد ترور ناموفق شد.

زندگی‌نامه[ویرایش]

مادورو در سال ۱۹۶۲ در کاراکاس به دنیا آمد. او دارای یک خانواده چپ‌گرا بود. مادورو در مدرسه، دانش‌آموزی ضعیف بود و بر اساس آمار موجود، او هیچ‌گاه دبیرستان را به پایان نرسانده‌است.

مادورو در دین مسیحیت کاتولیک بزرگ شد اما خانواده پدری او دارای اجداد یهودی سفاردی هستند. در سال ۲۰۱۲ او اعلام کرد که از پیروان گوروی هندی ساتیا سای بابا است.

ریاست جمهوری ونزوئلا[ویرایش]

در ۱۴ آوریل ۲۰۱۳ مادورو در انتخابات ریاست‌جمهوری ونزوئلا (۲۰۱۳) پیروز شد. او در این انتخابات توانست با ۱٫۵٪ رای بیشتر از رقیب خود انریکه کاپریلس رادنسکی پیشی بگیرد. انتخاباتی دیگر در سال ۲۰۱۸ تکرار شد که نتیجه آن مورد قبول مخالفان مادورو قرار نگرفت.

منابع[ویرایش]

  1. ↑ بحران ونزوئلا
  2. ↑ de Córdoba, José; Vyas, Kejal (9 December 2012). "Venezuela's Future in Balance". The Wall Street Journal. Archived from the original on 5 April 2015. Retrieved 10 December 2012.
  3. ↑ Washington, Richard (22 June 2016). "'The Maduro approach' to Venezuelan crisis deemed unsustainable by analysts". CNBC. Archived from the original on 23 June 2016. Retrieved 23 June 2016.
  4. ↑ Lopez, Linette. "Why Venezuela is a nightmare right now". Business Insider. Archived from the original on 22 June 2016. Retrieved 23 June 2016.
  5. ↑ Faria, Javier (25 February 2015). "Venezuelan teen dies after being shot at anti-Maduro protest". Reuters. Archived from the original on 4 December 2015. Retrieved 26 February 2015.* Usborne, David. "Dissent in Venezuela: Maduro regime looks on borrowed time as rising public anger meets political repression". The Independent. Archived from the original on 25 September 2015. Retrieved 26 February 2015.
  6. ↑ "Venezuela blackout, in 2nd day, threatens food supplies and patient lives". New York Times. 8 March 2019. Archived from the original on 16 March 2019. Retrieved 18 March 2019. The Maduro administration has been responsible for grossly mismanaging the economy and plunging the country into a deep humanitarian crisis in which many people lack food and medical care. He has also attempted to crush the opposition by jailing or exiling critics, and using lethal force against antigovernment protesters.
  7. ↑ Sen, Ashish Kumar (18 May 2018). "Venezuela's Sham Election". Atlantic Council (به انگلیسی). Archived from the original on 26 October 2019. Retrieved 20 May 2018. Nicolás Maduro is expected to be re-elected president of Venezuela on May 20 in an election that most experts agree is a sham
  8. ↑ "Venezuela's sham presidential election". Financial Times (به انگلیسی). 16 May 2018. Archived from the original on 25 September 2019. Retrieved 20 May 2018. The vote, of course, is a sham. Support is bought via ration cards issued to state workers with the implicit threat that both job and card are at risk if they vote against the government. Meanwhile, the country's highest profile opposition leaders are barred from running, in exile, or under arrest.
  9. ↑ "La lista de los 40 países democráticos que hasta el momento desconocieron la Asamblea Constituyente de Venezuela". Infobae (به اسپانیایی). 31 July 2017. Archived from the original on 1 August 2017. Retrieved 1 August 2017.
  10. ↑ "Almagro, 13 OAS Nations Demand Maduro Suspend Constitutional Assembly". Latin American Herald Tribune. 26 July 2017. Archived from the original on 30 July 2017. Retrieved 29 July 2017.
  11. ↑ "Venezuela sanctions". Government of Canada. 22 September 2017. Archived from the original on 16 November 2018. Retrieved 22 September 2017.
  12. ↑ "Canada sanctions 40 Venezuelans with links to political, economic crisis". The Globe and Mail. 22 September 2017. Archived from the original on 3 December 2021. Retrieved 22 September 2017.
  13. ↑ "Estos son los 55 "rojitos" que Panamá puso en la mira por fondos dudosos | El Cooperante". El Cooperante (به اسپانیایی). 29 March 2018. Archived from the original on 2 April 2018. Retrieved 1 April 2018.
  14. ↑ "Treasury Sanctions the President of Venezuela" (Press release). United States Department of the Treasury. 31 July 2017. Archived from the original on 1 August 2017. Retrieved 1 August 2017.
  15. ↑ "2019 World Press Freedom Index Shows Global Decline". Time (به انگلیسی). Retrieved 2022-01-23.
  16. ↑ "Inside the Battle to Get News to Venezuelans". Time (به انگلیسی). Retrieved 2022-01-23.
  17. ↑ Applebaum, Anne (2021-11-15). "The Bad Guys Are Winning". The Atlantic (به انگلیسی). Retrieved 2022-01-23.
  18. ↑ «ICC to open preliminary probes in Philippines, Venezuela - ABC News». web.archive.org. ۲۰۱۸-۰۲-۰۸. بایگانی‌شده از اصلی در ۸ فوریه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۱-۲۳.
  19. ↑ "Venezuelan 'death squads' killed thousands and covered it up, UN says". The Independent. 5 July 2019. Archived from the original on 2 August 2019. Retrieved 2 August 2019.
  20. ↑ "Venezuela situation". United Nations High Commissioner for Refugees. Archived from the original on 24 August 2021. Retrieved 2021-05-12.
  21. ↑ «Venezuela election: Fourteen ambassadors recalled after Maduro win» (به انگلیسی). BBC News. ۲۰۱۸-۰۵-۲۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۱-۲۳.
  22. ↑ "Iran Voices Support for Venezuela against Foreign Meddling - Politics news". Tasnim News Agency (به انگلیسی). Retrieved 2022-01-23.
  23. ↑ "Turkey's Erdogan voices support for Venezuela's Maduro" (به انگلیسی). 2019-01-24. Retrieved 2022-01-23.
  24. ↑ Vasilyeva, Nataliya (24 January 2019). "Venezuela crisis: Familiar geopolitical sides take shape". AP News. Archived from the original on 21 April 2019. Retrieved 25 February 2019.
  25. ↑ Britton, Bianca (24 January 2019). "'Pouring gas on fire': Russia slams Trump's stance in Venezuela". CNN. Archived from the original on 26 February 2019. Retrieved 25 February 2019.
  26. ↑ "Maduro isolated as Latin American nations back Venezuela opposition leader". Reuters. 24 January 2019. Archived from the original on 23 April 2019. Retrieved 22 December 2019.
  27. ↑ «Maduro faces off with U.S. over Venezuela rival's power claim». PBS NewsHour (به انگلیسی). ۲۰۱۹-۰۱-۲۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۱-۲۳.
  28. ↑ "Nicolás Maduro". Wikipedia (به انگلیسی). 2022-01-19.
  29. ↑ Press، Europa (۲۰۱۹-۰۱-۳۰). «Maduro afirma que el petróleo es el principal motivo de la presión de EEUU contra Venezuela». www.europapress.es. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۱-۲۳.
  30. ↑ «WEB MPPDPSGG (Noticia)». web.archive.org. ۲۰۱۹-۰۱-۳۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۳۱ ژانویه ۲۰۱۹. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۱-۲۳.
  31. ↑ Borges, Anelise (2019-02-18). "'I'm ready to die for my country's future,' Juan Guaido tells Euronews". euronews (به انگلیسی). Retrieved 2022-01-23.
  32. ↑ "Venezuela's Guaido vows protests as Oslo talks produce no deal" (به انگلیسی). 2019-05-29. Retrieved 2022-01-23.
  33. ↑ "Department of State Offers Rewards for Information to Bring Venezuelan Drug Traffickers to Justice". state.gov. 26 March 2020. Archived from the original on 27 March 2020.
  34. ↑ Benner, Katie; Rashbaum, William K.; Weiser, Benjamin (26 March 2020). "Venezuelan President Is Charged in the U.S. With Drug Trafficking". The New York Times. Archived from the original on 26 March 2020. Retrieved 26 March 2020.
  35. ↑ "U.S. Unseals Drug Trafficking Charges Against Venezuela's President Maduro". NPR.org. Archived from the original on 26 March 2020. Retrieved 26 March 2020.
  • ویکی‌پدیای انگلیسی، صفحه Nicolas Maduro، بازدید شده در ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۷.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=نیکلاس_مادورو&oldid=36496363»