باشگاه فوتبال نیوکاسل یونایتد

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نیوکاسل یونایتد
نام کاملباشگاه فوتبال نیوکاسل یونایتد
لقب‌(ها)کلاغ زاغی‌ها
سیاه و سفیدها
تاریخ بنیان‌گذاریتاریخ ورودی نامعتبر است ‏(خطا: نیازمند سال، ماه، روز معتبر سال) با نام نیوکاسل وست اِند
نام ورزشگاهورزشگاه سنت جیمز پارک
گنجایش۵۲٬۳۰۵[۱]
مالکصندوق سرمایه‌گذاری عمومی (۸۰٪)
آربی اسپورت و مدیا (۱۲.۴٪)
پی‌سی‌پی کاپیتال پارتنرز (۷.۶٪)[۲]
مدیرعاملیاسر الرمیان
مربیادی هاو
لیگلیگ برتر فوتبال انگلستان
۲۳–۲۰۲۲۴
وبگاه

باشگاه فوتبال نیوکاسل یونایتد (به انگلیسی: Newcastle United Football Club) یک باشگاه فوتبال حرفه‌ای انگلیسی، مستقر در شهر نیوکاسل است که در لیگ برتر، بالاترین سطح از فوتبال انگلستان بازی می‌کند. این باشگاه در تاریخ ۹ دسامبر ۱۸۹۲، با ادغام نیوکاسل ایست اِند و نیوکاسل وست اِند ایجاد شد. ورزشگاه سنت جیمز پارک در مرکز شهر، میزبان بازی‌های خانگی این تیم است.

تاریخچه[ویرایش]

۱۹۰۳–۱۸۸۱: شکل‌گیری و تاریخ اولیه[ویرایش]

۳ مارس ۱۸۷۷، تاریخی است که اولین بازی فوتبال در تاین‌ساید در باشگاه راگبی الزویک برگزار شد. در اواخر همان سال، اولین باشگاه فوتبال نیوکاسل با نام اتحادیه تاین[الف] تشکیل شد. برای یافتن خاستگاه خود باشگاه فوتبال نیوکاسل یونایتد باید به نوامبر ۱۸۸۱ بازگشت، زمانی که باشگاه کریکت استنلی در منطقه بایکر، یک باشگاه فوتبال را پایه‌گذاری کرد. در اکتبر ۱۸۸۲ و برای جلوگیری از سردرگمی با یک باشگاه کریکت در استنلی، نام این تیم فوتبال را به «باشگاه فوتبال نیوکاسل ایست اِند» تغییر دادند. مدت کوتاهی بعد، این تیم با «باشگاه فوتبال روزوود»[ب] از منطقه بایکر ادغام شد. در سال ۱۸۸۶، این باشگاه از منطقه بایکر به هیتون نقل مکان کرد. در اوت ۱۸۸۲، باشگاه کریکت وست اِند، تیم فوتبالش را با نام «باشگاه فوتبال نیوکاسل وست اِند» شکل داد و در مه ۱۸۸۶ به سنت جیمز پارک نقل مکان کرد.[۳] در فصل ۱۸۸۹ از لیگ شمالی، این دو باشگاه نیوکاسل رقیب یکدیگر شدند. مارس بعد، ایست اند با تبدیل شدن به یک شرکت محدود، قدم در مسیر حرفه‌ای شدن گذاشت.[۴] در سوی دیگر، اما وست اِند با مشکل مالی جدی مواجه بود و با هدف تصاحب به ایست اند نزدیک شد. سرانجام وست اند منحل شد و تعدادی از بازیکنان و کارکنانش به ایست اند پیوستند و عملاً دو باشگاه با هم ادغام شدند. در مه ۱۸۹۲، نیوکاسل ایست اند، حق اجازه سنت جیمز پارک را برای خود کرد.[۳]

از آنجا که تنها باشگاه برتر نیوکاسل بودند، حمایت کامل فوتبال‌دوستان شهر را داشتند و مسیر پیشرفت برایشان هموار بود. علیرغم اینکه با درخواستشان برای ورود به دسته اول فصل ۹۳–۱۸۹۲ مخالفت شد، اما از آنها دعوت کردند تا در دسته دوم لیگ فوتبال بازی کنند. دسته دوم خالی از نام‌های بزرگ بود و به همین سبب، نیوکاسل این پیشنهاد را رد کرد و در لیگ شمال ماند و اظهار داشت که «درآمدها، به پای هزینه‌های سنگین سفر نمی‌رسد».[۳][۴] در تلاش برای جذب جمعیت بزرگتر هواداران، نیوکاسل ایست اند تصمیم گرفت تا با انتخاب نامی جدید، ادغام دو باشگاه نیوکاسل را رسمی کند.[۳] باشگاه فوتبال نیوکاسل،[پ] نیوکاسل رنجرز،[ت] نیوکاسل سیتی[ث] و سیتی آو نیوکاسل[ج] از نام‌های پیشنهادی بودند. اما در ۹ دسامبر ۱۸۹۲، نام «نیوکاسل یونایتد» برگزیده شد تا نمایانگر اتحاد دو تیم باشد.[۳][۵] در ۲۲ دسامبر، اتحادیه فوتبال این تغییر نام را پذیرفت، اما تا ۶ سپتامبر ۱۸۹۵ باشگاه از نظر قانونی به عنوان شرکت محدود باشگاه فوتبال نیوکاسل یونایتد ثبت نشد.[۴] در شروع فصل ۹۴–۱۸۹۳، بار دیگر با ورودشان به دسته اول مخالفت شد و به دنبال آن، نیوکاسل یونایتد به همراه لیورپول و وولویچ آرسنال به دسته دوم لیگ فوتبال پیوست.[۳] در سپتامبر اولین بازی رسمی‌شان در این دسته، مقابل وولویچ آرسنال برگزار شد و نتیجه، تساوی ۲–۲ بود.[۴]

تعداد تماشاگران همچنان کم بود و باشگاهِ خشمگین، بیانیه‌ای منتشر کرد و در آن اظهار داشت: «مردم نیوکاسل تا آنجا که به فوتبال حرفه‌ای مربوط می‌شود، شایسته توجه نیستند». با این حال، در فصل ۹۶–۱۸۹۵ و زمانی که ۱۴۰۰۰ هوادار به استقبال بازی تیمشان مقابل بری رفتند، آمار تماشاگران افزایش یافت. در آن سال، فرانک وات دفتردار باشگاه شد و نقشی اساسی در صعود تیم به دسته اول لیگ فوتبال برای فصل ۹۹–۱۸۹۸ داشت. نیوکاسل اولین فصلش در دسته اول را با شکست ۴–۲ خانگی مقابل ولورهمپتون آغار کرد و در جایگاه سیزدهم پایان داد.[۴]

۱۹۳۷–۱۹۰۳: اولین سال‌های افتخار و سال‌های جنگ[ویرایش]

یکی از دو گل هری همپتون از استون ویلا در فینال جام حذفی ۱۹۰۵

در فصل ۰۴–۱۹۰۳، باشگاه تیمی امیدبخش از بازیکنان را تشکیل داد و تقریباً یک دهه بر فوتبال انگلیس سلطه یافت. تیمی که به دلیل «بازی هنرمندانه، ترکیب کار تیمی و پاسکاری‌های کوتاه و سریع» شهرت داشت. پیتر مک‌ویلیام، مدافع تیم در آن زمان، مدت‌ها پس از بازنشستگی‌اش گفت: «نیوکاسل دهه ۱۹۰۰، در مصاف با هر تیم مدرنی، بازی را با دو گل آغاز می‌کرد و شکستشان می‌داد، و حتی بیشتر از آن، با گل‌های پی‌درپی شکستشان می‌داد». در طول دهه ۱۹۰۰، نیوکاسل سه بار قهرمان لیگ شد؛ در فصل‌های ۰۵–۱۹۰۴، ۰۷–۱۹۰۶ و ۰۹–۱۹۰۸.[۴][۶] در فصل ۰۵–۱۹۰۴، تا کسب دوگانه فاصله‌ای نداشتند، اما فینال جام حذفی را به استون ویلا باختند. در فینال‌های ۱۹۰۶ و ۱۹۰۸ از جام حذفی، اورتون و ولورهمپتون فرصت قهرمانی را از آنها گرفتند، اما سرانجام در سال ۱۹۱۰ و با غلبه بر بارنزلی در فینال، طلسم قهرمانی در جام حذفی شکسته شد. تجربه پنجمین فینال حذفی در سال بعد با شکست مقابل بردفورد سیتی به یک نایب قهرمانی دیگر ختم شد.[۴]

در سال ۱۹۲۴، ورزشگاه ومبلی میزبان ششمین فینال جام حذفی نیوکاسل بود که با شکست ۲–۰ استون ویلا، به کسب دومین جامشان در رقابت‌های حذفی ختم شد.[۴] سه سال بعد در فصل ۲۷–۱۹۲۶، چهارمین قهرمانی دسته اول را به دست آوردند و هیو گلکر، یکی از بهترین گلزنان تاریخ باشگاه، کاپیتان تیم بود. دیگر بازیکنان کلیدی در این دوره نیل هریس، استن سیمور و فرانک هادسپت بودند. در سال ۱۹۳۰ نیوکاسل به یک‌قدمی سقوط رسید و در پایان فصل، گلکر باشگاه را به مقصد چلسی ترک کرد. در همان زمان، اندی کانینگهام سرمربی تیم شد. فصل ۳۲–۱۹۳۱، فصل سومین قهرمانی در جام حذفی بود، اما دو سال بعد در اتفاقی غیرمنتظره، نیوکاسل پس از ۳۵ فصل حضور در سطح برتر فوتبال انگلستان به دسته دوم سقوط کرد. کانینگهام استعفاء داد و تام ماتر سرپرستی آن تیم سقوط‌کرده را بر عهده گرفت.[۴]

۱۹۶۹–۱۹۳۷: موفقیت‌های دوران پسا جنگ[ویرایش]

نیوکاسل یونایتد در سال ۱۹۶۰. از چپ به راست
ایستاده: جیمز «جیمی» اسکولار، ریچارد متیوسون «دیک» کیث، برایان هاروی (دروازه‌بانباب استوکی، الف مک‌مایکل و جرج ایست‌هم
نشسته: تری مارشال، ایور الچرچ، لن وایت، جان مک‌گیگان و لیام تویی.

دسته دوم لیگ فوتبال، رقابتی دشوار بود و در فصل ۳۸–۱۹۳۷، نیوکاسل تا یک قدمی سقوط رفت، اما به لطف تفاضل گل بهتر در امان ماند. آغاز جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۳۹، فرصتی شد تا نیوکاسل خود را احیا کند. در دوران جنگ، جکی میلبرن، تامی واکر و بابی کاول را به خدمت گرفتند و سرانجام در پایان فصل ۴۸–۱۹۴۷ به دسته اول ارتقا یافتند.[۴] در طول دهه ۱۹۵۰، نیوکاسل در طی پنج سال به سه فینال جام حذفی رسید و بلکپول را در فینال ۱۹۵۱، آرسنال را در فینال ۱۹۵۲ و منچستر سیتی را در فینال ۱۹۵۵ شکست داد و قهرمان هر سه شد. اگرچه، پس از آخرین قهرمانی، بذر افول دیگری در باشگاه ریشه دواند و تحت هدایت چارلی میتن در پایان فصل ۶۱–۱۹۶۰ به دسته دوم سقوط کردند. پس از یک فصل حضور در لیگ دسته دوم، میتن اخراج و بازیکن سابق تیم، جو هاروی جایگزینش شد. با هاروی در پایان فصل ۶۵–۱۹۶۴، قهرمان دسته دوم شدند و به دسته اول برگشتند.[۴] پس از عملکردی خوب در فصل ۶۸–۱۹۶۷، هاروی باشگاه را به اولین مسابقات اروپایی‌اش رساند و سال بعد در فینال سال ۱۹۶۹ از رقابت‌های اینتر-سیتیز فیرز کاپ با پیروزی ۶–۲ در مجموع دو بازی رفت و برگشت مقابل اویپشت مجارستان، اولین جام اروپایی را برای نیوکاسل به ارمغان آورد.[۴]

۱۹۹۲–۱۹۶۹: صعود و سقوط میان دو دسته[ویرایش]

هاروی در تابستان ۱۹۷۱، مالکوم مک‌دونالد مهاجم را با مبلغ ۱۸۰٬۰۰۰ پوند (معادل ۲٬۲۶۵٬۰۰۰ پوند در سال ۲۰۲۱) به نیوکاسل آورد که رکوردی در تاریخ باشگاه بود.[۴][۷] او گلزنی استثنائی بود که نیوکاسل را به فینال جام حذفی ۱۹۷۴ در ومبلی رساند، اگرچه دیگر تیم فینالیست، لیورپول، با سه گل از آنها پذیرایی کرد و نایب قهرمانی، ثمره نهایی عملکردشان بود.[۴] این باشگاه همچنین در جام تکساکو در سال‌های ۱۹۷۴ و ۱۹۷۵ قهرمان شد.[۸] هاروی در سال ۱۹۷۵ باشگاه را ترک کرد و گوردون لی جایگزینش شد. لی تیم را تا فینال جام اتحادیه سال ۱۹۷۶ هدایت کرد، اما نتوانست حریف منچستر سیتی شود و جام را به تاین‌ساید بازگرداند. با این حال، او مک‌دونالد را در پایان فصل به آرسنال فروخت، تصمیمی که بعدها مک‌دونالد درباره‌اش گفت: «من نیوکاسل را دوست داشتم، تا آنکه گوردون لی هدایت تیم را بر عهده گرفت». در سال ۱۹۷۷، لی راهی اورتون شد و ریچارد دینیس به جای او نشست.[۴]

نیوکاسل در پایان فصل ۷۸–۱۹۷۷ یک بار دیگر به دسته دوم سقوط کرد. بیل مک‌گری جای دینیس را گرفت و سپس آرتور کاکس به جای او آمد. کاکس در پایان فصل ۸۴–۱۹۸۳ نیوکاسل را به دسته اول بازگرداند، با بازیکنانی چون پیتر بیردزلی، کریس وادل و کاپیتان سابق انگلیس، کوین کیگان که نقطه اتکای تیم بود. با این حال، با کمبود بودجه، کاکس باشگاه را به قصد داربی کَونتی ترک کرد و کیگان بازنشسته شد. با وجود مربیانی چون جک چارلتون و سپس ویلی مک‌فول، نیوکاسل در سطح اول فوتبال انگلستان باقی ماند تا آنکه بازیکنان کلیدی تیم، وادل، بیردزلی و پل گسکوین فروخته شدند و نیوکاسل بار دیگر در سال ۱۹۸۹ سقوط کرد. مک‌فول اخراج و جیم اسمیت جایگزینش شد که دوران مربیگری‌اش سه سال دوام داشت و در شروع فصل ۹۲–۱۹۹۱، هیئت مدیره اسوالدو آردیلس را به جای او آورد.[۴]

جان هال در سال ۱۹۹۲ ریاست باشگاه را بر عهده گرفت و کیگان را جایگزین آردیلس کرد که توانست تیم را از سقوط به دسته سوم نجات دهد. بودجه بیشتری برای خرید بازیکنان در اختیار کیگان قرار گرفت و او نیز راب لی، پل بریس‌ول و بری ونیسون را به تیمش آورد. در پایان فصل ۹۳–۱۹۹۲، نیوکاسل قهرمان دسته اول شد و به استقبال دسته تازه‌تأسیس لیگ برتر رفت.

۲۰۰۷–۱۹۹۲: به سوی لیگ برتر[ویرایش]

کوین کیگان (تصویری از دوران دوم مربیگری او در نیوکاسل، ۲۰۰۸) در سال‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۷، او سبب صعود نیوکاسل شد، تیم را به لیگ قهرمانان اروپا رساند و نیوکاسل را به یکی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های انگلستان تبدیل کرد، اگرچه، قهرمانی لیگ را به دست نیاورد.

نیوکاسل در پایان اولین فصلش در لیگ برتر، جایگاه سوم را به خود اختصاص داد که بالاترین رتبه لیگ آنها از سال ۱۹۲۷ بود.[۴] فلسفه هجومی کیگان باعث شد تا اسکای اسپورتس تیمش را «سرگرم‌کننده» عنوان دهد.[۹]

در سال‌های ۹۶–۱۹۹۵ و ۹۷–۱۹۹۶، کیگان نیوکاسل را به دو نایب قهرمانی متوالی در لیگ رساند. در آن فصل اول تا قهرمانی فاصله‌ای نداشتند و در هفته سی‌وششم در یک بازی که اغلب با عنوان «بهترین بازی تاریخ لیگ برتر» از آن یاد می‌شود، ۴–۳ به میزبانش لیورپول باخت. با گل چهارم لیورپول در دقیقه ۴+۹۰، کیگان از شدت ناراحتی بر روی تابلوی تبلیغاتی افتاد.[۱۰] موفقیت تیم تا حدی مدیون استعداد هجومی بازیکنانی چون داوید ژینولا، لس فردیناند و آلن شیرری بود که در ۳۰ ژوئیه ۱۹۹۶ با مبلغ ۱۵ میلیون پوند که در آن زمان رکوردی جهانی بود به نیوکاسل پیوسته بود.[۱۱][۱۲]

کیگان در ژانویه ۱۹۹۷ نیوکاسل را ترک کرد و کنی دالگلیش جایگزینش شد، با این حال فصل ۹۸–۱۹۹۷ با عملکردی ناموفق در جایگاه سیزدهم جدول لیگ تمام شد و علیرغم غلبه بر بارسلونا و تیم اول گروه دیناموکیف در سنت جیمز پارک و همچنین به تساوی کشاندن شکست ۲–۰ مقابل تیم والری لوبانوفسکی در اوکراین، نتوانستند از مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا صعود کنند و فینال جام حذفی ۱۹۹۸ را به آرسنال باختند. دالگلیش در اوایل فصل بعد با رود گولیت جایگزین شد.[۱۳][۱۴] رده سیزدهم در فصل بعد تکرار شد و در فینال ۱۹۹۹، جام حذفی بار دیگر از دست رفت. گولیت با اعضای تیم و رئیس باشگاه، فردی شپرد اختلاف پیدا کرد و تنها چهار هفته پس از آغاز فصل ۲۰۰۰–۱۹۹۹، در حالی که نیوکاسل در انتهای جدول بود بابی رابسون جایگزینش شد.[۱۴][۱۵]

بابی رابسون برای پنج سال هدایت باشگاه را در دست داشت و در سال ۲۰۰۴ برکنار شد.

در طول فصل ۰۲–۲۰۰۱، نیوکاسل از مدعیان قهرمانی بود، اما نهایتاً سهمشان مقام چهارم شد که آنها را واجد شرایط حضور در لیگ قهرمانان اروپا کرد. نیوکاسلِ رابسون در فصل بعد، بار دیگر در مسیر قهرمانی بود و سرآخر در لیگ سوم شد و با ایستادن در رده دوم گروهش در لیگ قهرمانان اروپا،[۱۶] اولین تیمی شد که با وجود شکست در سه بازی اول خود، از مرحله گروهی صعود می‌کرد.[۱۷] نیوکاسل، فصل ۰۴–۲۰۰۳ را در در رده پنجم پایان داد و در همان مرحله مقدماتی از لیگ قهرمانان اروپا کنار رفت، اما با این وجود، رابسون در اوت ۲۰۰۴ به دنبال یک سری اختلافات با باشگاه اخراج شد.[۱۸][۱۹]

نمایش نام الن شیرر در طول بازی خداحافظی‌اش در مه ۲۰۰۶. رکورددار گلزنی نیوکاسل در آن ماه بازنشستگی‌اش را اعلام کرد.

با شروع فصل ۰۵–۲۰۰۴، گرایم سونس به عنوان سرمربی به خدمت گرفته شد. در زمان مربی، او با جذب مایکل اوون با مبلغ ۱۶٫۸ میلیون پوند، رکورد نقل و انتقالات باشگاه را شکست و تیمش را به مرحله یک‌چهارم نهایی از جام یوفا ۰۵–۲۰۰۴ رساند و آلن شیرر کفش طلای مسابقات را به دست آورد.[۲۰][۲۱][۲۲] اگرچه، شروع بد نیوکاسل در فصل ۰۶–۲۰۰۵، باعث اخراجش در فوریه ۲۰۰۶ شد.[۲۳] گلن رودر، ابتدا به صورت موقت سرپرستی تیم را بر عهده گرفت و در پایان فصل، به عنوان سرمربی دائم منصوب شد.[۲۴] در پایان فصل ۰۶–۲۰۰۵، شیرر به عنوان رکورددار گلزنی در باشگاه با ۲۰۶ گل، بازنشسته شد.[۲۵]

علیرغم اینکه فصل ۰۶–۲۰۰۵ را در رتبه هفتم به پایان رساندند، ورق برای رودر برگشت و با مصدومیت‌های وحشتناک بازیکنان اصلی در طول فصل ۰۷–۲۰۰۶، نیوکاسل را در رده سیزدهم تحویل داد و در ۶ مه ۲۰۰۷، با توافق طرفین باشگاه را ترک کرد.[۲۶] پس از فصل ۰۷–۲۰۰۶ و در دوران لیگ برتر، نیوکاسل یونایتد پنجمین باشگاه موفق از نظر کسب امتیازات بود.[۲۷] در ۱۵ مه ۲۰۰۷، سم الردایس آمد.[۲۸]

۲۰۲۱–۲۰۰۷: دوران مایک اشلی[ویرایش]

در ۷ ژوئن، آخرین سهم‌های فردی شپرد در باشگاه به مایک اشلی فروخته شد و در ۲۵ ژوئیه کریس مورت به عنوان رئیس هیئت مدیره جایگزینش شد.[۲۹][۳۰] سپس اشلی اعلام کرد که پس از تصاحب کامل، باشگاه را از بورس اوراق بهادار لندن حذف خواهد کرد.[۳۱] از ساعت ۸ صبح در ۱۸ ژوئیه ۲۰۰۷، رسماً عرضه سهام این باشگاه در بورس اوراق بهادار متوقف شد.[۳۲]

پس از شروعی بد در فصل ۰۸–۲۰۰۷، الردایس در ژانویه ۲۰۰۸ باشگاه را ترک کرد[۳۳] و کوین کیگان دوباره به نیوکاسل برگشت.[۳۴] در ژوئن، مورت از سمتش کناره‌گیری کرد و درک لامبیاس، یکی از همکاران قدیمی اشلی، جایگزین او شد.[۳۵] سهم نیوکاسل از جدول لیگ در فصل ۰۸–۲۰۰۷، جایگاه دوازدهم بود، اما با نزدیک شدن به پایان فصل، کیگان علناً هیئت مدیره را مورد انتقاد قرار داد و اظهار داشت که آنها حمایت مالی کافی برای تیم فراهم نکرده‌اند.[۳۶]

در سپتامبر ۲۰۰۸، کیگان از سمت خود استعفا داد و اظهار داشت: «به نظر من، مربی باید حق مدیریت تیمش را داشته باشد و باشگاه‌ها نباید بازیکنی را که مربی نمی‌خواهد به او تحمیل کنند».[۳۷] مربی سابق ویمبلدون، جو کینیر جانشین وی منصوب شد،[۳۸] اما به دلیل عمل جراحی قلبش، در فوریه ۲۰۰۹ آلن شیرر در غیاب او مربی موقت شد.[۳۹] تحت هدایت شیرر، نیوکاسل در انتهای فصل ۰۹–۲۰۰۸ به چمپیونشیپ سقوط کرد که پس از پیوستنشان به لیگ برتر در سال ۱۹۹۳، اولین سقوط باشگاه به دسته پائین‌تر بود.[۴۰]

پس از سقوط و در ژوئن ۲۰۰۹، باشگاه با قیمت پیشنهادی ۱۰۰ میلیون پوند برای فروش گذاشته شد.[۴۱] در این زمان، کریس هیوتن مربی موقت بود تا آنکه در ۲۷ اکتبر ۲۰۰۹، قراردادش دائمی شد.[۴۲] همان روز بود که اشلی اعلام کرد، دیگر قصد فروش باشگاه را ندارد.[۴۳]

نیوکاسل با قهرمانی در چمپیونشیپ، بلافاصله به لیگ برتر بازگشت.

در ۵ آوریل ۲۰۱۰ با پنج بازی مانده تا پایان فصل، صعود نیوکاسل قطعی شد تا پس از تنها یک فصل جدایی، بار دیگر به لیگ برتر برسد. دو هفته بعد، هیوتن جشن قهرمانی چمپیونشیپ را به جشن صعودشان افزود.[۴۴][۴۵][۴۶]

نیوکاسل با هیوتون شروع قدرتمندی در فصل ۱۱–۲۰۱۰ داشت، اما در ۶ دسامبر ۲۰۱۰، او را برکنار کردند. هیئت‌مدیره باشگاه در این باره اعلام کرد که آنها احساس می‌کردند «به فردی با تجربه مربیگری بیشتر برای پیشبرد باشگاه نیاز است.»[۴۷] سه روز بعد، ضمن قراردادی پنج و نیم ساله، سکان هدایت را به آلن پاردو سپردند.[۴۸] با وجود برخی آشفتگی‌ها، نیوکاسل توانست فصل را در جایگاه دوازدهم به پایان برساند. از نکات برجسته آن فصل، تساوی ۴–۴ خانگی مقابل آرسنال بود آن هم‌زمانی که آرسنال با ۴ گل پیش افتاده بود و نیوکاسل با جبران هر چهار گل، حداقل امتیاز یک بازی را کسب کرد.[۴۹]

در فصل ۱۲–۲۰۱۱، شروعی موفقیت‌آمیز داشتند و با ۱۱ بازی متوالی بدون شکست، یکی از قوی‌ترین شروع‌های خود در یک فصل را ثبت کردند.[۵۰] در نهایت با کسب مقام پنجم به سهمیه لیگ اروپا برای فصل ۱۳–۲۰۱۲ دست یافتند که بالاترین رتبه آنها در لیگ از زمان بابی رابسون بود. علاوه بر آن، پاردیو هم جایزه مربی فصل لیگ برتر[۵۱] و هم جایزه بهترین مربی سال اتحادیه سرمربیان فوتبال لیگ انگلستان را به دست آورد.

فصل بعد، نیوکاسل خریدهای کمی در تابستان انجام داد و در طول فصل چندین بازیکن مصدوم داشت. در نتیجه، نیم فصل اول با ۱۰ باخت در ۱۳ بازی سپری شد و باشگاه تا نزدیکی منطقه سقوط. در رقابت‌های لیگ اروپا تا مرحله یک‌چهارم نهایی صعود کردند، اما نهایتاً تسلیم فینالیست نهایی، بنفیکا شدند.[۵۲] در لیگ داخلی، نیوکاسل تا آخرین هفته با خطر سقوط دست و پنجه نرم می‌کرد و پس از پیروزی ۲–۱ در بازی ماقبل آخر فصل مقابل کوئینز پارک رنجرز که قبلاً سقوطش قطعی شده بود، در لیگ ماندگار شدند.[۵۳]

رافائل بنیتز در فاصله مارس ۲۰۱۶ تا ژوئن ۲۰۱۹ مربی باشگاه بود.

در آغاز فصل ۱۵–۲۰۱۴، نیوکاسل نتوانست هیچ‌یک از هفت بازی اولش را با پیروزی پشت سر بگذارد، متعاقباً هواداران کمپینی برای اخراج پاردو از سرمربیگری آغاز کردند، اما یک تغییر در فرم آنها را تا رده پنجم جدول بالا برد. پاردو در دسامبر به کریستال پالاس رفت[۵۴] و از ۲۶ ژانویه ۲۰۱۵ تا پایان فصل، دستیارش جان کارور هدایت تیم را برعهده گرفت اما نیوکاسل به سقوط نزدیک شد و تنها با پیروزی ۲–۰ خانگی مقابل وستهام در هفته پایانی، نجات پیدا کرد. گل دوم تیم را در این بازی، خوناز گوتیرس به ثمر رساند که در اوایل فصل سرطان بیضه را شکست داده بود.[۵۵]

در ۹ ژوئن ۲۰۱۵، کارور اخراج و روز بعد استیو مک‌کلارن جایگزینش شد.[۵۶] دوران مک‌کلارن تنها ۹ ماه دوام آورد، در حالی که نیوکاسل زیر نظر او در جایگاه نوزدهم لیگ قرار گرفت و از ۲۸ بازی در لیگ تنها ۶ پیروزی به دست آورده بود.[۵۷] رافائل بنیتث اسپانیایی در همان روز با قراردادی سه ساله جایگزینش شد،[۵۷] اما نتوانست مانع از دومین سقوط باشگاه تحت مالکیت اشلی شود.[۵۸]

نیوکاسل در همان اولین تلاش به لیگ برتر بازگشت و قهرمانی چمپیونشیپ را در ۷ می ۲۰۱۷ با پیروزی ۳–۰ مقابل بارنزلی به دست آورد.[۵۹] در ۱۶ اکتبر ۲۰۱۷، مایک اشلی برای دومین بار نیوکاسل را برای فروش قرار داد.[۶۰] فصل ۱۸–۲۰۱۷ برای نیوکاسل با پیروزی ۳–۰ مقابل چلسی، قهرمان فصل قبل و در رده دهم لیگ به پایان رسید که بالاترین امتیاز آنها در چهار سال گذشته بود.[۶۱][۶۲] علیرغم اینکه تا ژانویه در منطقه سقوط قرار داشتند، اما فصل بعد نهایتاً در رتبه سیزدهم تمام شد. در نتیجه، اشلی به دلیل عدم سرمایه‌گذاری در تیم و تمرکز بر سایر کسب‌وکارها تحت تحقیق فزاینده‌ای قرار گرفت.[۶۳] در ۳۰ ژوئن ۲۰۱۹، بنیتس با رد درخواست تمدید قرارداد، سمت خود را ترک کرد.[۶۴]

در ۱۷ ژوئیه ۲۰۱۹، استیو بروس، مربی سابق ساندرلند با قراردادی سه ساله به عنوان سرمربی منصوب شد.[۶۵] دو فصل اول حضور بروس با رتبه‌های سیزدهم و دوازدهم به پایان رسید، دو فصلی که تحت تأثیر همه‌گیری کووید-۱۹ قرار گرفته بود.

حال–۲۰۲۱: مالکیت سعودی[ویرایش]

در ۷ اکتبر ۲۰۲۱، پس از ۱۴ سال مالکیت، اشلی باشگاه را به مبلغ ۳۰۵ میلیون پوند به کنسرسیومی جدید فروخت و نیوکاسل را ثروتمندترین باشگاه فوتبال جهان کرد.[۶۶] کنسرسیومی از صندوق سرمایه‌گذاری عمومی عربستان سعودی، آر. بی اسپورتس و مدیا[چ] و پی‌سی‌پی کپیتال پارتنرز[ح] تشکیل شده بود.[۶۷] در ۲۰ اکتبر ۲۰۲۱، بروس پس از دریافت مبلغی که ۸ میلیون پوند گزارش شده، سمتش را با رضایت دوجانبه ترک کرد.[۶۸][۶۹] چند هفته بعد در ۸ نوامبر ۲۰۲۱، ادی هوو جانشین بروس شد.[۷۰]

مالکیت[ویرایش]

مالکیت سعودی[ویرایش]

در آوریل ۲۰۲۰، اعلام شد که کنسرسیومی متشکل از صندوق سرمایه‌گذاری عمومی عربستان سعودی، آر. بی اسپُرتس و مدیا[چ] و پی‌سی‌پی کپیتال پارتنرز[ح] در حال نهایی کردن پیشنهادشان برای خرید نیوکاسل هستند. این فروش احتمالی، نگرانی‌ها و انتقادهایی را برانگیخت و استدلال شد که خرید باشگاه در حقیقت با هدف پاک کردن سوابق حقوق بشری عربستان و همچنین دزدی مداوم پخش مسابقات ورزشی در منطقه به واسطه ورزش است.[۷۱]

در ماه مه ۲۰۲۰، دو نماینده محافظه‌کار از دولت خواستند تا جوانب این معامله را بررسی کند، کارل مک‌کارتنی خواستار جلوگیری از فروش باشگاه شد و گیلز واتلینگ از وزارت دیجیتال، فرهنگ، رسانه و ورزش، خواستار آن شد تا جلسه‌ای در ارتباط با نقض حق پخش مسابقات ورزشی در عربستان سعودی برگزار شود.[۷۲] در ماه مه ۲۰۲۰، گاردین گزارش داد که لیگ برتر به گزارشی از سازمان تجارت جهانی دست یافته[یادداشت ۱] که حاوی مدارکی بود مبنی بر اینکه اتباع سعودی از پخش‌کننده غیرقانونی بی‌اوت‌کیو[خ] حمایت کرده‌اند که از زمان بحران دیپلماتیک قطر، شبکه‌های بی‌این اِسپُرتس[د] را در منطقه اجرا می‌کند.[۷۳][۷۴][۷۵] در ژوئن ۲۰۲۰، گاردین گزارش داد، ریچارد مسترز که در مقابل دپارتمان دیجیتال، فرهنگ، رسانه و ورزش حضور داشت، اشاره کرده‌است که احتمالا نیوکاسل یونایتد به فروش خواهد رسید. با این حال، نمایندگان مجلس هشدار دادند که با توجه به سوابق عربستان سعودی در پخش غیرقانونی و نقض حقوق بشر، تملک باشگاه به دست کنسرسیوم این کشور، «تحقیرآمیز» خواهد بود.[۷۶]

تصویری از تلویزیون هواداران نیوکاسل، که هزاران نفر از طرفداران نیوکاسل را نشان می‌دهد که در حال جشن گرفتن ورود مالکین جدید، خارج از سنت جیمز پارک در ۷ اکتبر ۲۰۲۱ هستند[۷۷]

در ژوئیه ۲۰۲۰، گاردین گزارش داد که تصمیم عربستان سعودی برای ممنوعیت فعالیت بی‌این اسپرتس در این کشور، تصاحب نیوکاسل یونایتد را پیچیده‌تر کرده‌است.[۷۸] در ۳۰ ژوئیه ۲۰۲۰، عربستان سعودی خروج خود را از قرارداد خرید نیوکاسل اعلام کرد و گفت: «با قدردانی عمیق از جامعه نیوکاسل و درک اهمیت باشگاه فوتبال آن، تصمیم گرفتیم از علاقه خود برای خرید باشگاه فوتبال نیوکاسل یونایتد صرف نظر کنیم». همچنین این گروه اظهار داشت که «فرایند طولانی» عامل اصلی کناره‌گیری آنها بوده‌است.[۷۹]

انصراف خریداران احتمالی باشگاه، انتقاد گسترده طرفداران نیوکاسل را در پی داشت و نماینده شهر نیوکاسل، چی اونوراه، لیگ برتر را متهم کرد که با هواداران باشگاه رفتاری «تحقیرآمیز» داشته و متعاقباً با نوشتن نامه‌ای به ریچارد مسترز، خواستار توضیح در این‌باره شد.[۸۰]

با وجود کناره‌گیری کنسرسیوم، بحث‌ها بر سر ماجرای خرید باشگاه ادامه داشت. در ۹ سپتامبر ۲۰۲۰، نیوکاسل یونایتد بیانیه‌ای منتشر کرد و ضمن آن مدعی شد که لیگ برتر رسماً مانع از تصاحب کنسرسیوم شده‌است و مسترز و هیئت مدیره لیگ برتر را به «[عدم] عملکرد مناسب در رابطه با [تصاحب]» متهم کرد و در عین حال اعلام شد که باشگاه هر گونه اقدام قانونی را در این رابطه مورد بررسی قرار خواهد داد.[۸۱] لیگ برتر در بیانیه‌ای که روز بعد منتشر شد، قویا این موضوع را تکذیب و «تعجب» و «ناامیدی» خود را از بیانیه نیوکاسل ابراز کرد.[۸۲]

در ۷ اکتبر ۲۰۲۱، صندوق سرمایه‌گذاری عمومی سلطنتی عربستان سعودی که زیر نظر محمد بن سلمان اداره می‌شود، پی‌سی‌پی کپیتال پارتنرز[ح] و آر. بی اسپُرتس و مدیا[چ] به‌طور رسمی تکمیل فرایند خرید نیوکاسل یونایتد را تأیید کردند.[۶۷]

بازیکنان[ویرایش]

ترکیب تیم نخست[ویرایش]

تا ۳۰ ژوئیه ۲۰۲۳[۸۳]

شماره نقش بازیکن
۱ اسلواکی دروازه‌بان مارتین دوبراوکا
۲ انگلستان مدافع کیرن تریپیر
۳ ولز مدافع پل دامت
۴ هلند مدافع سون بوتمن
۵ سوئیس مدافع فابیان شار
۶ انگلستان مدافع جمال لسلز
۷ برزیل مهاجم جوئلینتون
۸ ایتالیا هافبک ساندرو تونالی
۹ انگلستان مهاجم کالوم ویلسون
۱۰ انگلستان مهاجم آنتونی گوردون
۱۱ اسکاتلند هافبک مت ریچی
۱۲ ایرلند شمالی مدافع جمال لویس
۱۳ انگلستان مدافع مت تارگت
۱۴ سوئد مهاجم الکساندر ایساک
۱۵ انگلستان هافبک هاروی بارنز
۱۶ جمهوری ایرلند هافبک جف هندریک
۱۷ سوئد مدافع امیل کرفت
۱۸ آلمان دروازه‌بان لوریس کاریوس
شماره نقش بازیکن
۱۹ اسپانیا مدافع خاویر مانکییو
۲۱ اسکاتلند هافبک ریان فریزر
۲۲ انگلستان دروازه‌بان نیک پوپ
۲۳ انگلستان هافبک جیکوب مورفی
۲۴ پاراگوئه هافبک میگل آلمیرون
۲۶ انگلستان دروازه‌بان کارل دارلو
۲۸ انگلستان هافبک جو ویلک
۲۹ انگلستان دروازه‌بان مارک گیلسپی
۳۰ اسکاتلند مدافع هریسون اشبی
۳۲ انگلستان هافبک الیوت اندرسون
۳۳ انگلستان مدافع دن برن
۳۵ انگلستان هافبک کلند واتس
۳۶ انگلستان هافبک شان لانگستف
۳۹ برزیل هافبک برونو گیمارائش
انگلستان هافبک آیزاک هایدن
استرالیا مهاجم گرنگ کول

بازیکنان جدا شده به صورت قرضی[ویرایش]

شماره نقش بازیکن
انگلستان مدافع متیو باندزول (در نیوپورت کانتی تا پایان فصل ۲۴–۲۰۲۳)
شماره نقش بازیکن
گامبیا مهاجم یانکوبا منته (در فاینورد تا پایان فصل ۲۴–۲۰۲۳)

عملکرد فصل به فصل[ویرایش]

نتایج داخلی و بین‌المللی نیوکاسل یونایتد
فصل لیگ حذفی اتحادیه خیریه اروپایی گلزنان برتر
دسته بازی پ. ت. ش. گ.ز. گ.خ. امتیاز رتبه بازیکن(ان) گل(ها)
۱۱–۲۰۱۰ لیگ برتر
(سطح ۱)
۳۸ ۱۱ ۱۳ ۱۴ ۵۶ ۵۷ ۴۶ ۱۲ام دور ۳ دور ۴ کوین نولان ۱۲
۱۲–۲۰۱۱ لیگ برتر
(سطح ۱)
۳۸ ۱۹ ۸ ۱۱ ۵۶ ۵۱ ۶۵ ۵ام دور ۴ دور ۴ دمبا با ۱۶
۱۳–۲۰۱۲ لیگ برتر
(سطح ۱)
۳۸ ۱۱ ۸ ۱۹ ۴۵ ۶۸ ۴۱ ۱۶ام دور ۳ دور ۳ لیگ اروپام. ۱/۴ دمبا با ۱۳
۱۴–۲۰۱۳ لیگ برتر
(سطح ۱)
۳۸ ۱۵ ۴ ۱۹ ۴۳ ۵۹ ۴۹ ۱۰ام دور ۳ دور ۴ لوییک رمی ۱۴
۱۵–۲۰۱۴ لیگ برتر
(سطح ۱)
۳۸ ۱۰ ۹ ۱۹ ۴۰ ۶۳ ۳۹ ۱۵ام دور ۳ م. ۱/۴ پاپیس سیسه ۱۱
۱۶–۲۰۱۵ لیگ برتر
(سطح ۱)
۳۸ ۹ ۱۰ ۱۹ ۴۴ ۶۵ ۳۷ ۱۸ام دور ۳ دور ۳ جورجینیو واینالدوم ۱۱
۱۷–۲۰۱۶ چمپیونشیپ
(سطح ۲)
۴۶ ۲۹ ۷ ۱۳ ۸۵ ۴۰ ۹۴ اول دور ۴ م. ۱/۴ دوایت گیل ۲۳
۱۸–۲۰۱۷ لیگ برتر
(سطح ۱)
۳۸ ۱۲ ۸ ۱۸ ۳۹ ۴۷ ۴۴ ۱۰ام دور ۴ دور ۲ آیوثه پرث ۱۰
۱۹–۲۰۱۸ لیگ برتر
(سطح ۱)
۳۸ ۱۲ ۹ ۱۷ ۴۲ ۴۸ ۴۵ ۱۳ام دور ۴ دور ۲ آیوثه پرث ۱۳
۲۰–۲۰۱۹ لیگ برتر
(سطح ۱)
۳۸ ۱۱ ۱۱ ۱۶ ۳۸ ۵۸ ۴۴ ۱۳ام م. ۱/۴ دور ۲ میگل المیرون ۸
۲۱–۲۰۲۰ لیگ برتر
(سطح ۱)
۳۸ ۱۲ ۹ ۱۷ ۴۶ ۶۲ ۴۵ ۱۲ام دور ۳ م. ۱/۴ کالوم ویلسون ۱۲
۲۲–۲۰۲۱ لیگ برتر
(سطح ۱)
۳۸ ۱۳ ۱۰ ۱۵ ۴۴ ۶۲ ۴۹ ۱۱ام دور ۳ دور ۲ کالوم ویلسون ۸

مجموع[ویرایش]

....

افتخارات[ویرایش]

افتخارات[۸۴]
رقابت قهرمانی نائب‌قهرمانی
رقابت‌های داخلی
دسته اول

(۴): ۰۵–۱۹۰۴، ۰۷–۱۹۰۶، ۰۹–۱۹۰۸، ۲۷–۱۹۲۶

---
لیگ برتر --- (۲): ۹۶–۱۹۹۵، ۹۷–۱۹۹۶
دسته دوم/چمپیونشیپ (۴): ۶۵–۱۹۶۴، ۹۳–۱۹۹۲، ۱۰–۲۰۰۹، ۱۷–۲۰۱۶ ---
جام حذفی (۶): ۱۰–۱۹۰۹، ۲۴–۱۹۲۳، ۳۲–۱۹۳۱، ۵۱–۱۹۵۰، ۵۲–۱۹۵۱، ۵۵–۱۹۵۴ (۷): ۰۵–۱۹۰۴، ۰۶–۱۹۰۵، ۰۸–۱۹۰۷، ۱۱–۱۹۱۰، ۷۴–۱۹۷۳، ۹۸–۱۹۹۷، ۹۹–۱۹۹۸
جام اتحادیه --- (۲): ۷۶–۱۹۷۵، ۲۳–۲۰۲۲
رقابت‌های اروپایی و بین‌المللی
فیرز کاپ (۱): ۶۹–۱۹۶۸ ---
جام اینترتوتو (۱): ۲۰۰۶ ---
دیگر افتخارات
جام تکساکو

(۲): ۷۴–۱۹۷۳، ۷۵–۱۹۷۴

---
جام انگلو-ایتالین

(۱): ۱۹۷۳

---

آلن شیرر اسطوره باشگاه نیوکاسل، طی ۳۰۳ بازی برای این باشگاه توانست ۱۴۸ گل به ثمر برساند. رکورد او با ۲۶۰ گل طی سال‌های ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۶ در لیگ برتر است که نزدیک‌ترین تعقیب کننده‌اش وین رونی با ۲۰۸ گل است.

یادداشت[ویرایش]

  1. این گزارش، ماه بعد به‌طور عمومی منتشر شد.

واژه‌نامه[ویرایش]

  1. Tyne Association
  2. Rosewood F.C.
  3. Newcastle F.C.
  4. Newcastle Rangers
  5. Newcastle City
  6. City of Newcastle
  7. ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ RB Sports & Media
  8. ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ PCP Capital Partners
  9. beoutQ
  10. beIN Sports

منابع[ویرایش]

  1. "Premier League Handbook 2020/21" (PDF). Premier League. p. 30. Archived (PDF) from the original on 12 April 2021. Retrieved 12 April 2021.
  2. "PIF, PCP Capital Partners and RB Sports & Media acquire Newcastle United Football Club". NUFC News. 7 October 2021. Retrieved 7 October 2021.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ ۳٫۴ ۳٫۵ P. Joannou. "The Formation of Newcastle United". Newcastle United F.C. Archived from the original on 20 March 2011. Retrieved 3 April 2011.
  4. ۴٫۰۰ ۴٫۰۱ ۴٫۰۲ ۴٫۰۳ ۴٫۰۴ ۴٫۰۵ ۴٫۰۶ ۴٫۰۷ ۴٫۰۸ ۴٫۰۹ ۴٫۱۰ ۴٫۱۱ ۴٫۱۲ ۴٫۱۳ ۴٫۱۴ ۴٫۱۵ ۴٫۱۶ Nu Mad (18 February 2007). "Newcastle Utd – The History". Newcastle United Mad. Archived from the original on 3 January 2011. Retrieved 3 April 2011.
  5. Turnbull, Simon (16 May 1999). "Football: Only one United? Why we are united in our disgust". The Independent. Archived from the original on 18 January 2008. Retrieved 8 January 2007.
  6. "Newcastle United, "Newcastle United Trophy cabinet which has been empty for many a year."". Sky Sports. Archived from the original on 24 October 2007. Retrieved 18 January 2007.
  7. "Malcolm Macdonald: His Playing Style". www.supermac.co.uk. 4 May 2010. Archived from the original on 27 August 2010. Retrieved 10 May 2011.
  8. "English Texaco Cup: Honours". Statto Organisation. Archived from the original on 19 May 2012. Retrieved 10 April 2011.
  9. Scott Murray, Barney Ronay and Andy Bull (5 February 2010). "The Joy of Six: Neutrals' favourites". The Guardian. London. Archived from the original on 8 January 2014. Retrieved 11 April 2011.
  10. "Premier League at 25: the best match – Liverpool 4–3 Newcastle, April 1996". The Guardian. London. 25 July 2017. Archived from the original on 26 December 2019. Retrieved 26 December 2019.
  11. Hughes, Rob (30 July 1996). "Newcastle United Pays Record $23 Million for Shearer". International Herald Tribune. Archived from the original on 27 September 2011. Retrieved 21 July 2008.
  12. Randall, Colin (30 July 1996). "Shearer is going home for £15m". The Daily Telegraph. London. Archived from the original on 12 March 2005. Retrieved 21 July 2008.
  13. "Gullit named Newcastle boss". BBC Sport. 27 August 1998. Archived from the original on 12 January 2016. Retrieved 11 April 2011.
  14. ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ Joannou, P. "The Modern Era at Newcastle United: 1980–2000". Newcastle United F.C. Archived from the original on 5 December 2010. Retrieved 11 April 2011.
  15. "Robson takes Newcastle hotseat". BBC Sport. 3 September 1999. Archived from the original on 12 January 2016. Retrieved 11 April 2011.
  16. Joannou, P. "Robson Comes Home". Newcastle United F.C. Archived from the original on 19 February 2013. Retrieved 11 April 2011.
  17. Manazir, Wasi (1 June 2016). "Portrait of an iconic manager – Sir Bobby Robson". Footie Central | Football Blog. Archived from the original on 28 January 2020. Retrieved 20 February 2020.
  18. "Premier League History – Season 2003/04". Premier League. Archived from the original on 30 August 2011. Retrieved 11 April 2011.
  19. "Newcastle force Robson out". BBC Sport. 30 August 2004. Archived from the original on 13 January 2008. Retrieved 11 April 2011.
  20. "Shearer lifts determined Newcastle". UEFA.com. Archived from the original on 22 March 2017. Retrieved 20 March 2017.
  21. "Sporting stage dramatic comeback". UEFA.com. Archived from the original on 8 July 2017. Retrieved 20 March 2017.
  22. "Statistics Goals scored Seasons 2004/05". UEFA.com. Archived from the original on 24 March 2016. Retrieved 20 March 2017.
  23. Bevan, Chris (2 February 2006). "What went wrong for Souness?". BBC Sport. Archived from the original on 14 June 2007. Retrieved 12 April 2011.
  24. "Roeder named as Newcastle manager". BBC Sport. 16 May 2006. Archived from the original on 25 December 2006. Retrieved 12 April 2011.
  25. "Injury forces Shearer retirement". BBC Sport. 22 April 2006. Retrieved 14 August 2008.
  26. "Roeder resigns as Newcastle boss". BBC Sport. 6 May 2007. Archived from the original on 12 January 2016. Retrieved 12 April 2011.
  27. Bolam (2007), p. 7.
  28. "Newcastle name Allardyce as boss". BBC Sport. 15 May 2007. Archived from the original on 12 January 2016. Retrieved 12 April 2011.
  29. "Ashley to take over Newcastle Utd". BBC News. 7 June 2007. Archived from the original on 20 September 2008. Retrieved 12 April 2011.
  30. "Mort in for Shepherd at Newcastle". BBC Sport. 25 July 2007. Archived from the original on 12 January 2016. Retrieved 12 April 2011.
  31. "Ashley boosts stake in Newcastle: July 15, 2007". BBC News. 15 July 2007. Archived from the original on 8 October 2007. Retrieved 24 May 2019.
  32. "Newcastle delisted from Stock Exchange". The Daily Telegraph. London. 18 July 2007. Archived from the original on 5 May 2011. Retrieved 24 May 2019.
  33. "Allardyce reign ends at Newcastle". BBC Sport. 9 January 2008. Archived from the original on 11 January 2008. Retrieved 12 April 2011.
  34. "Keegan returns as Newcastle boss". BBC Sport. 16 January 2008. Archived from the original on 18 January 2008. Retrieved 12 April 2011.
  35. "Chris Mort quits as Newcastle chairman, Derek Llambias named managing director". The Daily Telegraph. London. 17 June 2008. Archived from the original on 24 December 2012. Retrieved 30 July 2008.
  36. "War of words continue at Newcastle as Kevin Keegan sticks to his guns". The Telegraph. 7 September 2008. Archived from the original on 27 December 2019. Retrieved 26 December 2019.
  37. "Keegan resigns as Newcastle boss". BBC Sport. 4 September 2008. Archived from the original on 11 February 2009. Retrieved 12 April 2011.
  38. Roopanarine, Les (26 September 2008). "Newcastle appoint Kinnear as interim manager". The Guardian. London. Archived from the original on 4 November 2013. Retrieved 12 April 2011.
  39. "Kinnear 'will resume Magpies job'". BBC Sport. 2 April 2009. Archived from the original on 5 April 2009. Retrieved 12 April 2011.
  40. James, Stuart (24 May 2009). "Alan Shearer demands Newcastle overhaul following relegation". The Guardian. London. Archived from the original on 14 July 2014. Retrieved 12 April 2011.
  41. Benammar, Emily (9 June 2009). "Newcastle up for sale: email your offers now". The Daily Telegraph. London. Archived from the original on 12 January 2016. Retrieved 12 April 2011.
  42. "Newcastle confirm Hughton as boss". BBC Sport. 27 October 2009. Archived from the original on 12 January 2016. Retrieved 12 April 2011.
  43. "Ashley takes Newcastle off market". BBC Sport. 27 October 2011. Archived from the original on 12 January 2016. Retrieved 12 April 2011.
  44. "Newcastle United secure promotion to Premier League". BBC Sport. 6 April 2010. Archived from the original on 12 January 2016. Retrieved 7 April 2010.
  45. Alexander, Steve (5 April 2010). "Newcastle United Promoted Back to the Premier League". Goal.com. Archived from the original on 9 April 2010. Retrieved 6 April 2010.
  46. "Plymouth 0–2 Newcastle". BBC Sport. 19 April 2010. Archived from the original on 12 January 2016. Retrieved 20 May 2010.
  47. Gibbs, Thom (6 December 2010). "Chris Hughton sacked as manager of Newcastle United". The Daily Telegraph. London. Archived from the original on 8 December 2010. Retrieved 6 December 2010.
  48. Pengelly, Martin (6 December 2010). "Peter Beardsley named as Newcastle United caretaker manager". The Guardian. London. Archived from the original on 14 July 2014. Retrieved 25 January 2011.
  49. "Newcastle 4–4 Arsenal". BBC Sport. 5 February 2011. Archived from the original on 29 April 2012. Retrieved 31 July 2012.
  50. "Newcastle 2–1 Everton". BBC Sport. Archived from the original on 10 August 2014. Retrieved 1 October 2014.
  51. "Alan Pardew and Vincent Kompany's Premier League award". BBC Sport. 11 May 2012. Archived from the original on 23 September 2018. Retrieved 12 February 2018.
  52. Chris McKenna. "Newcastle 1–1 Benfica (agg 2–4)". BBC Sport. Archived from the original on 31 October 2013. Retrieved 1 October 2014.
  53. "QPR 1–2 Newcastle". BBC Sport. 12 May 2013. Archived from the original on 4 August 2018. Retrieved 12 February 2018.
  54. "Alan Pardew: Crystal Palace confirm manager's appointment". BBC Sport. Archived from the original on 16 October 2015. Retrieved 13 August 2015.
  55. "Newcastle United 2–0 West Ham United". BBC Sport. Archived from the original on 12 August 2015. Retrieved 13 August 2015.
  56. "Steve McClaren: Newcastle appoint ex-England manager". BBC Sport. Archived from the original on 29 July 2015. Retrieved 13 August 2015.
  57. ۵۷٫۰ ۵۷٫۱ "Rafael Benitez: Newcastle United appoint Spaniard as Steve McClaren's successor". BBC Sport. 11 March 2016. Archived from the original on 11 March 2016. Retrieved 11 March 2016.
  58. Taylor, Daniel (11 May 2016). "Sunderland safe after Lamine Koné double sinks crumbling Everton". The Guardian. Archived from the original on 11 May 2016. Retrieved 12 May 2016.
  59. "Newcastle United clinched the Championship title with victory over Barnsley, after Brighton conceded a late equaliser at Aston Villa". BBC Sport. 7 May 2017. Archived from the original on 8 May 2019. Retrieved 7 May 2017.
  60. "Newcastle United: Mike Ashley puts Premier League club up for sale". BBC Sport. 16 October 2017. Archived from the original on 19 February 2018. Retrieved 12 February 2018.
  61. "Newcastle United 3–0 Chelsea". BBC Sport. 13 May 2018. Archived from the original on 14 July 2018. Retrieved 6 July 2018.
  62. "Premier League (Sky Sports)". Sky Sports. Archived from the original on 6 July 2018. Retrieved 6 July 2018.
  63. "Sports Direct-owned House of Fraser apologises after cancelling all online orders from customers". Evening Chronicle. 17 August 2018. Archived from the original on 27 May 2019. Retrieved 24 August 2018.
  64. "Rafa Benitez leaves Newcastle United after failing to agree new contract". Daily Mirror. 24 June 2019. Archived from the original on 24 June 2019. Retrieved 24 June 2019.
  65. "Newcastle appoint Steve Bruce as manager to succeed Rafael Benítez". The Guardian. 17 July 2019. Archived from the original on 17 July 2019. Retrieved 17 July 2019.
  66. Morgan, Tom; Burt, Jason; Edwards, Luke; Amako, Uche (2021-10-07). "Newcastle United takeover confirmed as £305m deal with Saudi-backed consortium finalised". The Telegraph (به انگلیسی). ISSN 0307-1235. Retrieved 2021-10-17.
  67. ۶۷٫۰ ۶۷٫۱ "PIF, PCP Capital Partners and RB Sports & Media acquire Newcastle United Football Club". Newcastle United F.C. Retrieved 7 October 2020.
  68. Bird, Simon (2021-10-20). "Steve Bruce's huge pay-off details as he's sacked by Newcastle". mirror (به انگلیسی). Retrieved 2022-02-21.
  69. "Steve Bruce leaves Newcastle by mutual consent after Saudi takeover". BBC Sport. 20 October 2021. Retrieved 21 October 2021.{{cite web}}: نگهداری CS1: url-status (link)
  70. "Newcastle United appoint Eddie Howe as head coach". Newcastle United. 8 November 2021. Retrieved 8 November 2021.{{cite web}}: نگهداری CS1: url-status (link)
  71. Panja, Tariq (30 April 2020). "As Premier League Weighs Saudi Bid for Newcastle, It Criticized Kingdom". The New York Times. ISSN 0362-4331. Archived from the original on 4 May 2020. Retrieved 4 May 2020.
  72. "Opposition grows to Newcastle United's potential Saudi takeover". The Times. London. Retrieved 15 May 2020.
  73. Vivarelli, Nick (16 June 2020). "World Trade Organization Rules There is Evidence Saudi Arabia Supported Pirate Broadcaster beoutQ". Variety. Retrieved 17 June 2020.
  74. "WTO piracy ruling casts fresh doubt over Newcastle's Saudi takeover". SportsPro Media. 16 June 2020. Retrieved 17 June 2020.
  75. Ingle, Sean (26 May 2020). "Newcastle takeover in serious doubt as WTO rules pirate TV channel is Saudi". The Guardian. Retrieved 10 July 2020.
  76. "Newcastle takeover saga close to resolution, Richard Masters tells Mps". The Guardian. 30 June 2020. Retrieved 30 June 2020.
  77. "Newcastle United fans celebrate wildly outside St James's Park after Saudi-led takeover confirmed". The Independent. 7 October 2021. Retrieved 2021-10-20.
  78. "Saudi Arabia bans beIN Sports to further complicate £300m Newcastle takeover". The Guardian. 14 July 2020. Retrieved 14 July 2020.
  79. "Saudi bid to buy Newcastle ends after piracy, human rights issues". Al Jazeera. Retrieved 30 July 2020.
  80. "Newcastle MP slams Premier League for treatment of fans during takeover process". Chronicle Live. 30 July 2020. Retrieved 30 July 2020.
  81. "Club statement". Newcastle United F.C. Retrieved 9 September 2020.
  82. "Premier League adamant they have not rejected Newcastle's takeover bid and say they are 'disappointed' and 'surprised' by club's statement". talkSPORT. 10 September 2020. Retrieved 10 September 2020.
  83. "First Team". ManUtd.com. Newcastle United F.C. Retrieved 5 October 2020.
  84. «افتخارات و رکوردها». باشگاه فوتبال نیوکاسل. دریافت‌شده در ۲۰ اکتبر ۲۰۲۱.

پیوند به بیرون[ویرایش]