نبرد صخره‌های سرخ
| نبرد صخره‌های سرخ | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| بخشی از دوره سه امپراتوری | |||||||
 حکاکی روی یک صخره در محل احتمالی وقوع جنگ در نزدیکی شهر چیبی سیتی. حداقل قدمت این نگاره هزار سال تخمین زده شده‌است. | |||||||
| |||||||
| طرف‌های درگیر | |||||||
| سائو وی | نیروهای متحد دودمان شو و ووی شرقی | ||||||
| فرماندهان و رهبران | |||||||
| سائو سائو |
دودمان شو: لیو بی، ژوگه لیانگ دودمان وو: سون چوان، ژو یو | ||||||
| قوا | |||||||
|
۸۳۰,۰۰۰ نفر (ادعای سائو سائو) ۲۵۰٬۰۰۰ نفر (تخمین ژو یو) | ۵۰٬۰۰۰ نفر | ||||||
| تلفات و خسارات | |||||||
| نامشخص (سنگین) | نامشخص | ||||||
نبرد صخره‌های سرخ، یکی از نبردهای سرنوشت ساز اواخر دوران امپراتوری هان می‌باشد که درست قبل از شروع دوران سه امپراتوری در تاریخ چین رخ داده‌است.
قبل از نبرد[ویرایش]
در اواخر قرن دوم میلادی امپراتوری هان به شدت دچار ضعف شده بود. از سال ۱۸۹ امپراتور دیگر قدرتی نداشت و بیشتر یک مقام تشریفاتی بود تا یک فرمان‌روا. در این دوران ژنرال‌های وی به صورت خودمختار بر سرزمین‌های خود حکومت می‌کردند. یکی از این ژنرال‌های قدرتمند، سائو سائو بود. او در سال ۲۰۷ مناطق شمالی چین را متحد کرد و به سادگی کنترل تمامی این مناطق را به دست گرفت. در زمستان همان سال سائو سائو به ووهوآن لشکرکشی کرد و توانست امنیت مرزهای مناطق شمالی را تأمین کند. نهایتاً پس از بازگشت وی در سال ۲۰۸ به عنوان صدراعظم امپراتوری هان انتخاب شد و کمی پس از این انتصاب و در پاییز سال ۲۰۸ او لشکرکشی خود را به سرزمین‌های جنوبی آغاز کرد. او در ابتدا به ایالت جینگ لشکر کشید و لیو بی، فرمانروای ایالت جینگ را در نبرد چانگ بن شکست داد و بر پایگاه دریایی جیانگ لینگ مسلط شد.
لیوبی با باقیمانده سپاهش و افراد غیرنظامی همراهش به جنوب رو یانگ تسه گریخت. در این زمان لو سو به سون کوان، مرزبان ایالت وو پیشنهاد داد تا با لیو بی ضد سائو سائو متحد شود. سپس او مشاورش ژوگه لیانگ را به چی سانگ فرستاد تا مذاکراتی با سون کوآن پیرامون جنگی علیه سائو سائو و با همکاری ایالت وو ترتیب دهند. در نهایت لیوبی و سون کوآن تصمیم به اتحاد علیه سائو سائو گرفتند.
پس از آن او ژو یو، چنگ پو و لو سو را به همراه ۳۰ هزار مرد جنگی برای کمک به لیو بی فرستاده شد. البته ژو یو قوای رزمی سائو سائو را تنها ۲۲۰ هزار نفر برآورد کرد که حتی قسمتی از آنها چون از قوای تسلیم شده به سائو سائو بودند، مسلماً به وی وفادار نبودند. با بیست هزار مرد جنگی که لیو بی جمع کرده بودند در جمع قوای متفقین به ۵۰ هزار نفر می‌رسید.
نبرد[ویرایش]
اولین درگیری در جایی رخ داد که به آن صخره‌های سرخ گفته می‌شد. قوای پیشتاز سائو سائو ابتدا به این نبرد جنگ رسیدند و سپس لشکرهای متفقین از ژیاکو و فان کو و از طریق رودخانه خود را به محل درگیری رساندند و به شدت با قوای کائو کائو درگیر شدند. افراد کائو کائو که به شدت دریازده شده بودند و همچنین به خاطر پیاده‌روی‌های بسیار طولانی که کرده بودند دارای روحیهٔ ضعیفی بودند، شکست سنگینی از قوای متحد لیو بی و سان کوان خوردند و به سرعت به وولین عقب‌نشینی کردند. قوای متفقین هم به پایگاه‌های خود در جنوب بازگشتند.
پس از شکست اولیه سائو سائو کشتی‌های خود را تغییر داد و آنها را به هم متصل کرد تا از میزان دریازدگی سربازانش بکاهد. دلیل این دریازدگی شدید هم این بود که لشکرهای کائو کائو تجربه هیچ نبرد دریایی را نداشتند و این نیز یکی از دلایل شکست‌های پی در پی او بود.
هیوآنگ گای یکی از فرماندهان کائو کائو نامه ای به وی نوشت و در آن وانمود نمود که در می‌خواهد نبرد را ترک کند تا در فرصتی که بدست می‌آورد بهترین کشتی‌هایش را آماده نبرد کند. او کشتی‌های منگ چونگ دوجیان را به مواد آتش زا مسلح کرد تا در نبرد با متفقین این کشتی‌ها را آتش بزند و به دل نیروهای متفقین بفرستد تا کشتی‌های متفقین در آتش بسوزند.
اکنون قسمت دوم نبرد شروع می‌شود. نیروهای هیوآنگ گای سوار بر کشتی‌هایشان به سمت جنوب رودخانه حرکت می‌کنند ولی زمانی که به میانهٔ رودخانه می‌رسند، نیروهای هیو آنگ گای بدون آنکه همه خدمه کشتی‌ها سوار قایق شوند، شروع به آتش زدن کشتی‌ها کردند ولی ناگهان باد مخالف شروع به وزیدن کرد و باعث شد آنها سمت ناوگان دریایی کائو کائو بروند و بسیاری از سربازان و اسب‌ها یا به وسیلهٔ آتش زنده زنده سوزانده یا در دریا غرق شدند.
وقتی ژو یو این بی نظمی شمالی‌ها را دید، با عده ای کوچک از نیروهایش به سمت نیروهای کائو کائو حرکت کرد تا کار آنها را یکسره کند و باعث شد تا شمالی‌ها شکست سنگینی از جنوبی‌ها بخورند.
زمانیکه کائو کائو این آشفته بازار را دید دستور عقب‌نشینی کلی و نهایی را صادر کرد و قبل از عقب‌نشینی تعدادی از کشتی‌هایش را نیز نابود کرد. در راه برگشت، کائو کائو مجبور بود تا از دریاچه دونگ تینگ عبور کند. اما راه وی به دلیل باران شدید به چیزی شبیه یک باتلاق تبدیل شده بود، به همین دلیل سربازان با خود علف حمل می‌کردند تا سوار نظام بتوانند از این راه نیز عبور کنند و همین باعث شد تا بسیاری از نیروهای کائو کائو در این راه کشته شوند.
لیو بی و ژو یو هم آنها تا فرماندهی نان تعقیب کردند و با یک حملهٔ نهایی کار تمام نیروهای کائو کائو را تمام کردند و کائو کائو برای اینکه جیانگ لینگ را حفظ کند مجبور شد تا چندین پایگاه دیگرش را تخلیه کند.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Battle of Red Cliffs». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.