نبردناو کلاس بلروفون

	اچ‌ام‌اس سوپرب
اطلاعات کلی کلاس
نام:	بلروفون
کاربران:	نیروی دریایی بریتانیا
جایگزین:	اچ‌ام‌اس دریدنوت
جایگزین شده با:	کلاس سنت وینسنت
ساخت:	۱۹۰۹–۱۹۰۶
در خدمت:	۱۹۲۱–۱۹۰۹
در ماموریت:	۱۹۲۱–۱۹۰۹
تکمیل شده:	۳
اوراق شده:	۳
مشخصات اصلی
نوع:	دریدنوت
وزن:	معمول: ۱۸۹۰۰ تن
درازا:	۵۲۶ فوت (۱۶۰٫۳ متر)
پهنا:	۸۲ فوت ۶ اینچ (۲۵٫۱ متر)
آبخور:	۲۷ فوت (۸٫۲ متر)
نیرومحرکه نصب شده:	۲۳٬۰۰۰ اسب بخار کوتاه (۱۷٬۰۰۰ کیلووات); ۱۸ × دیگ بخار لوله‌آبی;
پیشرانه:	۴ × میل کاردان، ۲ × توربین بخار
سرعت:	۲۱ گره (۳۹ کیلومتر بر ساعت؛ ۲۴ مایل بر ساعت)
برد:	۵٬۷۲۰ مایل دریایی (۱۰٬۵۹۰ کیلومتر؛ ۶٬۵۸۰ مایل) در سرعت ۱۰ گره (۱۹ کیلومتر بر ساعت؛ ۱۲ مایل بر ساعت)
خدمه تکمیلی:	۶۸۰–۸۴۰ نفر
مهمات:	۵ × توپ دریایی دو لول ۱۲ اینچ (۳۰۵ میلی‌متر) BL Mk X; ۱۶ × توپ تک‌لول دریایی ۴ اینچ (۱۰۲ میلی‌متر) BL4 Mk VII; ۳ × اژدرانداز ۱۸ اینچ;
زره:	کمربند: ۸–۱۰ اینچ (۲۰۳–۲۵۴ میلیمتر); دیوارپوش‌ها: ۸ اینچ (۲۰۳ میلیمتر); عرشه: ٫۷۵–۴ اینچ (۱۹–۱۰۲ میلیمتر); برجک‌ها: ۱۱ اینچ (۲۷۹ میلیمتر); جایگاه توپ‌ها: ۵–۱۰ اینچ (۱۲۷–۲۵۴ میلیمتر); برجک هدایت: ۸ و ۱۱ اینچ (۲۰۳ و ۲۷۹ میلیمتر);

نبردناو کلاس بلروفون (به انگلیسی: Bellerophon-class battleship) کلاسی از سه نبردناو نوع دریدنوت ساخت بریتانیا در دهه نخست سده بیستم بود. نبردناوهای این کلاس توسط نیروی دریایی بریتانیا در جنگ جهانی اول به کار گرفته شدند.

طراحی، ساخت و ویژگی‌ها[ویرایش]

کار ساخت سه نبردناو کلاس بلروفون از نوع دریدنوت سال ۱۹۰۹ تکمیل شد. این نبردناوها پیشرفت قابل ملاحظه‌ای نسبت به اچ‌ام‌اس دریدنوت، خلف خود، نداشتند و از ابعاد مشابهی برخوردار بودند. وزن معمول نبردناوهای این کلاس ۱۸۶۰۰ بود. تسلیحات اصلی همانند کلاس پیشین بود اما تعداد تسلیحات ثانویه به ۱۶ توپ ۴ اینچی افزایش یافت. این ترکیب تسلیحاتی به حالت معمول طراحی‌های آینده بدل گشت. مجافظت زره آن‌ها نیز مشابه دریدنوت بود.^[۱]