نانوکندری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نانوکندری ، (به انگلیسی: Nanochondrion) ، نانوماشین‌هایی فرضی هستند که در سلول های زیستی قابلیت زندگی‌کردن دارند. ساختار و کارکرد آنها شبیه به میتوکندری است.

توانمندی‌ها[ویرایش]

نانوکندری‌ها باید توانایی تکثیر داشته باشند به‌نحوی که پس از اولین نسل با کاهش نیازهای خود نسبت به نانوکندری مادر، در سلول نهادینه شوند. قابلیت مهم دیگر نانوکندری‌ها، توانایی برهم‌کنش و بهبود سلولی است. وقتی یک نانوکندری در سلول تخم قرار گیرد توانایی مشابه‌سازی آن سلول را خواهد داشت، در نتیجه، نانوکندری‌ها در شبیه‌سازی انسان و همچنین ساخت ربات‌های طبیعی حائز اهمیت خواهند بود.

منابع[ویرایش]