محمدنصیر طبیب اصفهانی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محمدنصیر طبیب اصفهانی
زادهٔاصفهان
درگذشت۱۷۷۸م/ ۱۱۹۲ق
اصفهان
پیشهشاعر و پزشک
عنوانمیرزا

میرزا محمدنصیر بن عبدالله اصفهانی مشهور به طبیب (؟ - ۱۷۷۸م) پزشک و شاعر فارسی‌زبان ایرانی در سدهٔ هجدهم میلادی/دوازدهم هجری بود که از برجستگان دورهٔ بازگشت ادبی به‌شمار می‌رود.[۱][۲]

زندگی[ویرایش]

میرزا محمدنصیر بن عبدالله اصفهانی در سالی نامعلوم در اصفهان زاده شد. در زادگاهش به پزشکی پیشه‌ور بود و به شعر گرایید. با معاصران خود مشتاق اصفهانی، شعله گلپایگانی، عاشق اصفهانی، صهبا، هاتف اصفهانی و آذر بیگدلی معاشر بوده‌است. او در دوران زندیه در سرودن اقسام شعر، به‌ویژه غزل و مثنوی شهرت یافت؛ منظومهٔ مشهورش پیر و جوان نام دارد.
محمدنصیر طبیب در سال ۱۱۹۲ق/۱۷۷۸م در اصفهان درگذشت. ماده‌تاریخ آن از نظمی تبریزی:[۱]

روزگاری به کاروان ادببود سالار و رهنمای طبیب
خلق را زنگ غم زدود از دلبا غزل‌های غم‌زدای طبیب
قصه کوته: از این سپنج‌سرایچون به فردوس هشت‌پای طبیب
آسمان نیز از پشیمانیبانگ و فریاد زد که وای طبیب
گر کسی سال مرگ او خواهدگو: بجنّت گرفت جای طبیب

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ نظمی تبریزی، علی (۱۹۷۶). دویست سخنور؛ تذکرةالشعرای منظوم و منثور. تابش. ص. ۲۱۶.
  2. خیامپور، عبدالرسول (زمستان ۱۳۶۸). فرهنگ سخنوران. ج. دوم. طلایه. ص. ۳۵۵.